Κάπου στα Κάτω Πατήσια, στην πλατεία Καραμανλάκη συγκεκριμένα, Σάββατο πρωί, έχω σταματήσει να πάρω καφέ και δυο κυρίες ξεπεσμένης αστικής προέλευσης, με βαμμένο μαλλί σε χρώμα παλιακού κομοδίνου, περπατούν συζητώντας, μάλλον γυρίζοντας από ψώνια ή κάνοντας κάποιον άσκοπο περίπατο.
- Καλά δεν ήμασταν πριν; Λίγα αλλά καλά τουλάχιστον.
- Τι τα θέλαμε τα περισσότερα; Με αυτούς που μπλέξαμε τώρα, ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε;
Κάπου στην Αθήνα, μέσα σε ένα ψιλικατζίδικο, που ο ιδιοκτήτης του αυτάρεσκα έχει ανάγει σε mini market, θέλοντας να χτυπήσει τις μεγάλες αλυσίδες στα ίσα (τον άκουγα μια μέρα που το έλεγε σε έναν μάλλον επίδοξο πωλητή), υπάρχει τύπος, κοντά ή λίγο άνω των εξήντα, που εκφράζει στο "μεγάλο αφεντικό" τις πολιτικές του απόψεις, υποστηρίζοντας σθεναρά και με στόμφο Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ. έναντι των "Συριζαίων" όπως τους έλεγε.
Αυτές οι δύο εικόνες επαναλαμβάνονται δεκάδες χρόνια τώρα, σε πολλούς σχηματισμούς, ποικιλίες και συνδέσεις.
Εμπλέκονται κόμματα με αρχηγούς, κουτσομπολίστικοι σχεδιασμοί lifestyle περιοδικών και μια γαμημένη ελπίδα, που κανείς δε θέλει να δημιουργήσει, αλλά εύκολα την αποζητά και την αποδέχεται όταν την κατασκευάζουν άλλοι.
Μια ελπίδα ετεροκαθοριζόμενη, που επιστρέφει ως ανάθεση σε αυτόν που έντεχνα την έχει κατασκευάσει, τρέφοντάς τον με νέκταρ Μεγαλείου ενώ τους αναθέτες με φτηνό ποτό μικρότητας, αναμονής και συνήθως ματαίωσης.
Ακόμα και τα όνειρα μας είναι κατασκευασμένα, μέσα σε πλαίσια που άλλοι θέτουν, ακόμα κι όταν φαντάζουν απείρου μεγέθους, ακόμα κι όταν ξυπνάμε ιδρωμένοι γιατί τα όρια αρχίζουν να οριοθετούνται.
Η Ελπίδα φτιάχνεται με μη αναθέσεις, σπόρος της είναι η συμμετοχή και πριν από όλα η κριτική σκέψη, που κανένας φορέας δεν μπορεί να σου προσφέρει, κανένα "κίνημα" δεν μπορεί να σπείρει μέσα σου.
Για αυτό, όταν υποστηρίζεις και στέκεσαι απέναντι στην Ελπίδα σου, μην κάνεις εκπτώσεις μαζί της, όπως δε θα έκανες για το δυνατό αλκοόλ, τον ζεστό έρωτα, έναν παιδικό χιονάνθρωπο φτιαγμένο από τις αναμνήσεις σου.
Η Ελπίδα είναι δική μας, εμείς την φτιάχνουμε,εμείς την καταστρέφουμε, εμείς την ανασταίνουμε ξανά.
Θα μπορούσαμε δηλαδή, ίσως να μπορούσαμε...
- Καλά δεν ήμασταν πριν; Λίγα αλλά καλά τουλάχιστον.
- Τι τα θέλαμε τα περισσότερα; Με αυτούς που μπλέξαμε τώρα, ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε;
Κάπου στην Αθήνα, μέσα σε ένα ψιλικατζίδικο, που ο ιδιοκτήτης του αυτάρεσκα έχει ανάγει σε mini market, θέλοντας να χτυπήσει τις μεγάλες αλυσίδες στα ίσα (τον άκουγα μια μέρα που το έλεγε σε έναν μάλλον επίδοξο πωλητή), υπάρχει τύπος, κοντά ή λίγο άνω των εξήντα, που εκφράζει στο "μεγάλο αφεντικό" τις πολιτικές του απόψεις, υποστηρίζοντας σθεναρά και με στόμφο Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ. έναντι των "Συριζαίων" όπως τους έλεγε.
Αυτές οι δύο εικόνες επαναλαμβάνονται δεκάδες χρόνια τώρα, σε πολλούς σχηματισμούς, ποικιλίες και συνδέσεις.
Εμπλέκονται κόμματα με αρχηγούς, κουτσομπολίστικοι σχεδιασμοί lifestyle περιοδικών και μια γαμημένη ελπίδα, που κανείς δε θέλει να δημιουργήσει, αλλά εύκολα την αποζητά και την αποδέχεται όταν την κατασκευάζουν άλλοι.
Μια ελπίδα ετεροκαθοριζόμενη, που επιστρέφει ως ανάθεση σε αυτόν που έντεχνα την έχει κατασκευάσει, τρέφοντάς τον με νέκταρ Μεγαλείου ενώ τους αναθέτες με φτηνό ποτό μικρότητας, αναμονής και συνήθως ματαίωσης.
Ακόμα και τα όνειρα μας είναι κατασκευασμένα, μέσα σε πλαίσια που άλλοι θέτουν, ακόμα κι όταν φαντάζουν απείρου μεγέθους, ακόμα κι όταν ξυπνάμε ιδρωμένοι γιατί τα όρια αρχίζουν να οριοθετούνται.
Η Ελπίδα φτιάχνεται με μη αναθέσεις, σπόρος της είναι η συμμετοχή και πριν από όλα η κριτική σκέψη, που κανένας φορέας δεν μπορεί να σου προσφέρει, κανένα "κίνημα" δεν μπορεί να σπείρει μέσα σου.
Για αυτό, όταν υποστηρίζεις και στέκεσαι απέναντι στην Ελπίδα σου, μην κάνεις εκπτώσεις μαζί της, όπως δε θα έκανες για το δυνατό αλκοόλ, τον ζεστό έρωτα, έναν παιδικό χιονάνθρωπο φτιαγμένο από τις αναμνήσεις σου.
Η Ελπίδα είναι δική μας, εμείς την φτιάχνουμε,εμείς την καταστρέφουμε, εμείς την ανασταίνουμε ξανά.
Θα μπορούσαμε δηλαδή, ίσως να μπορούσαμε...
Όσο διατηρείται εν ζωή η Ελπίδα, φίλε Ελευθεριακέ, δεν Ερωτευόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν δεν Ερωτευτούμε τόσο που το Εγώ να γίνει Εμείς, Ελευθερία δεν θα νιώσουμε ...
Το δεύτερο το έπιασα, θες να μου εξηγήσεις λίγο το πρώτο; Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελπίδα είναι μια μελλοντική αβέβαιη υπόσχεση για κάτι που επιθυμείς σφόδρα σήμερα. Ο έρωτας πάντα εκφράζεται στο τώρα, γιατί μια έλξη δεν ασκείται εν αναμονή ή εν υποσχέση. Ή υφίσταται ή όχι, πάντα στο τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε φορά που ελπίζεις, αναβάλλεις να δράσεις με αυτή ακριβώς την προσδοκία : να μην δράσεις ! Γιατί κάθε δράση απαιτεί την μετακίνηση από το γνωστό και ασφαλές, στο άγνωστο και ανασφαλές. Απαιτεί τον θάνατο του γνωστού για να ξαναγεννηθείς στο άγνωστο. Αλλά ο έρωτας γεννιέται στο άγνωστο. Και δεν παρέχει καμμιά ασφάλεια παρά μόνον, την απόλαυση του ταξιδιού.
Κι όπως λέει μία φίλη, «Καμία κοινωνία στην ιστορία δεν εξεγέρθηκε από ελπίδα. Όλες οι επαναστάσεις από απελπισία έγιναν. Ούτε κανείς ριψοκινδύνεψε αλλαγές, από ελπίδα. Από απελπισία για τη λειτουργία του ως τότε συστήματος το έκανε. Η ελπίδα φαίνεται να είναι, μάλλον φρένο, παρά γκάζι. Η ελπίδα σε κάνει να περιμένεις, η απελπισία σε κάνει να ενεργείς. Αυτός είναι και ο λόγος που με τόσο πάθος, φροντίζουν οι πολιτικοί για τη διατήρηση της ελπίδας. Είναι πολύ δυνατό ναρκωτικό, με μυοχαλαρωτική και ψευδαισθησιογόνο δράση».
Αν δεν σκοτώσουμε την ελπίδα, η γαμημένη ελπίδα θα μας σκοτώσει όλους. Γιατί «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία»,.
“Ζητείται Έρωτας”
ΑπάντησηΔιαγραφή