ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ...

Η συμμετοχή μου στην πορεία της 6/12/09 μου έδωσε την αφορμή για αυτήν την ανάρτηση.
Δεν ανήκω σε καμία ομάδα (όχι πλέον τουλάχιστον) και θέλω να κάνω Διάλογο για κάποια πρακτικά ζητήματα του Α/Α χώρου.
Με αυτό το άρθρο δεν κομίζω κάτι καινούργιο, μόνο καταγράφω κάποιους προβληματισμούς μου.
Πολύ πιθανόν να έχω άδικο, έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στις απόλυτες αλήθειες.
Οι προβληματισμοί μου είναι καλοπροαίρετοι και να είστε σίγουροι πως δεν έχω καμία διάθεση κακόπιστης κριτικής.

ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ

Πιστεύω πως η Βία δεν είναι εξω-ανθρώπινο φαινόμενο αλλά βαθιά ανθρώπινο και πως αναλόγως της σφοδρότητας και της έντασής της αποβαίνει περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική
(Θετικά ή Αρνητικά).

Η Βία δεν είναι αξιωματικά κάτι κακό κι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο μάλλον πάσχουν από ηθικισμό.
Πουθενά στην ιστορία του ανθρώπου δεν συνέβησαν αλλαγές χωρίς τη χρησιμοποίηση Βίας. Από την καθημερινότητα μέχρι τους πολέμους (τοπικούς και εθνικούς), από την επιστήμη μέχρι τους χώρους δουλειάς, από εδάφια των Χριστιανικών Ευαγγελίων και της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τις οργανωμένες θρησκείες η Βία είναι βασικό συστατικό της Ανθρώπινης ζωής.

Πέρα από αυτά, η παντελώς ηλίθια επωδός που ακούγεται συχνά από τους πολιτικούς και τους "νοικοκυραίους", ότι δηλαδή καταδικάζουν τη Βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι απόρροια της υποστήριξης από πλευράς Επαγγελματιών Πολιτικών και ενσωμάτωσης από πλευράς "νοικοκυραίων" της Κυρίαρχης Κρατικής-Εθνικής Βίας.
Αν όντως καταδικάζουμε τη Βία από όπου κι αν προέρχεται, τότε γιατί δεν βγαίνει ο Καρατζαφέρης να καταδικάσει τη Βία του Κολοκοτρώνη στην Άλωση της Τριπολιτσάς κατά την Επανάσταση του 1821;
Φαίνεται λοιπόν πως καταδικάζουμε είτε τη Βία που αντιτίθεται στη δική μας Βία είτε τη βία που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ...

Την 6η Δεκεμβρίου ας πορευτούμε στο δρόμο όλοι
Για να καταφέρουμε να γεμίσουμε ελευθερία τον εαυτό μας και τους γύρω μας
Για να μην ξεχάσουμε ποτέ ό,τι έγινε πέρυσι τέτοια μέρα
Για να ανοίξουμε κι άλλο το ρήγμα που άνοιξε τότε
Για να εμβαθύνουμε στους εαυτούς μας και να κοιτάξουμε τους άλλους
Για να μην αφήσουμε τα δικαιώματά μας έρμαιο στους πολιτικάντηδες όλων των κομμάτων
Για να μην κάνουμε την ελευθερία μας σουρωτήρι των διαθέσεων οποιουδήποτε
Για να το βουλώσουν επιτέλους κάθε τύπου Καρατζαφέρηδες
Για να μη νιώσουμε μόνοι, για να μην είμαστε μόνοι
Για να διεκδικήσουμε μόνοι μας αυτά που θέλουμε

Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με τα παρακάτω, αλλά δεν περιμένω να συμφωνήσουν όλοι μαζί μου.

Όσοι συμμετείχαμε πέρυσι στα γεγονότα του Δεκέμβρη, ξέρουμε καλά πως ό,τι συνέβη ήταν αυθόρμητο ξέσπασμα εναντίον της Εξουσίας, εναντίον του Κράτους και των Χωροφυλάκων του, εναντίον της άδειας μας ζωής και υπέρ ενός άμεσου μέλλοντος. Κανείς μας δεν είχε ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θα γινόταν μετά, τι ακριβώς θέλαμε, που θα φτάναμε.

Ξέρουμε πως οι "Δημοκράτες" δεν έχουν ξεχάσει το περυσινό εξεγερτικό πνεύμα που σάρωσε την Ελλάδα και χτύπησε τις πόρτες της Ευρώπης.
Ξέρουμε πως και φέτος θα μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
Ξέρουμε πως πάνοπλοι Αστυνομικοί βρίσκονται εδώ και καιρό σε όλες τις γωνίες του κέντρου.
Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας: Το περυσινό αυθόρμητο δεν μπορεί να επαναληφθεί σήμερα κι αν τυχόν ξαναπάρει σάρκα και οστά, θα είναι μια άθλια καρικατούρα του Είναι μας.
Ξέρουμε πως οι μολότοφ δεν πτοούν καμία κυβέρνηση, δεν ενοχλούν τους δεξιούς και αριστερούς πολιτικάντηδες, δεν χτυπούν το Σύστημα παρά μόνο ραγίζουν τη βιτρίνα του. Τώρα θα μπορούσαμε να ήμασταν σε διαφορετική θέση αν πέρυσι είχαμε συνεχίσει, αν είχαμε πείσει, αν είχαμε μαζί μας όλους αυτούς που έβλεπαν τα γεγονότα από τους καναπέδες και μιλούσαν, έκριναν και αποδοκίμαζαν ή επιδοκίμαζαν εκ του ασφαλούς, αυτούς που εργάζονται για 600 και 700 ευρώ και φοβούνται μήπως χάσουν κι αυτό ακόμα το ξεροκόμματο, αυτούς που πιστεύουν πως καίμε και σπάμε αφού έτσι λέει η τηλεόραση, αυτούς που νιώθουν εγκλωβισμένοι και φοβούνται να μιλήσουν, τέλος όλους αυτούς που θα θέλαμε να είναι δίπλα μας αλλά δεν τους εξηγούμε τι ακριβώς θέλουμε, τουλάχιστον όχι τόσο πειστικά…
Καταλαβαίνω και ερμηνεύω κινήσεις εναντίον αστυνομικών δυνάμεων. Υπάρχει οργή, υπάρχουν αδιέξοδα και οι γραβατοφόροι συνεχίζουν το παιχνίδι τους, όλα αυτά ισχύουν. Όμως έτσι δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα. Δεν είναι θέμα κυνηγητού, δεν είναι ένα παιχνίδι, πρόκειται για τις ζωές όλων μας.
Μην πέφτουμε στην παγίδα του Κράτους, είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να οργανωθούμε και να παλέψουμε για τη ζωή μας, για εμάς, για τους φίλους μας, για όλους μας.

Δεν πρέπει η δολοφονία του Αλέξανδρου να ξαναγίνει άλλη μια επέτειος απότισης τιμής, άλλη μια νεκρή επέτειος. Πρέπει να γίνει η βάση για μια καινούργια πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που να μας αφορά όλους, μια πραγματικότητα που θα μας συμπεριλαμβάνει όλους. Τα προβλήματα πολλά και οι λύσεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι το κυνηγητό με τους μπάτσους και οι οδομαχίες στα Εξάρχεια. Η λύση είναι η συμμετοχή όσων περισσοτέρων γίνεται, η άσκηση βίας με σκοπό και αποτελεσματικότητα κι όχι οι ασκήσεις Επαναστατικής Γυμναστικής.

Βία στη Βία της Εξουσίας;
Σίγουρα ναι.
Με ποιο τρόπο;
Αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε.

Οι πρωτοπορίες δεν έχουν θέση στον Αναρχισμό, δεν έχουν θέση μέσα μας.
Ας γίνει ο περυσινός Δεκέμβρης ο φάρος ενός μέλλοντος που αξίζει σε όλους και τους αφορά όλους, αλλά όλους…

DIAMANDA GALAS: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΣ...

Το βράδυ της Τρίτης έκλαψα, ρίγησα, θάφτηκα και αναστήθηκα.

Εκείνη με τη φωνή της κι εγώ με τα μάτια μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου.

Όλα συνέβησαν χθές, όλα ακούστηκαν.

Την έχω δει άλλες δύο φορές. Θα τολμήσω να πω κάτι παράτολμο:
Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει συναυλία της Galas, δεν μπορεί να μιλά για μουσική εμπειρία.
Είναι το απόλυτο θέαμα, το απόλυτο ακρόαμα.

Οι αισθήσεις ανοίγουν και επικεντρώνονται στο Μαύρο της Απελπισίας, του Θανάτου, του Ανεκπλήρωτου Έρωτα, του Βασανισμένου Ανθρώπου. Τα μπάσα του πιάνου, τα ουρλιαχτά, οι γρυλισμοί και οι κάμποσες οκτάβες σχίζουν το Είναι σου. Είμαι ακόμα συγκλονισμένος.

Αν το Καλό και το Κακό είχαν φωνή, αν η Ζωή και ο Θάνατος μπορούσαν να τραγουδήσουν, κάπως έτσι θα έφτιαχναν το soundtrack τους.

Απεριόριστος σεβασμός σε μια τεράστια καλλιτέχνιδα...

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: ΑΤΟΜΟ Ή ΟΜΑΔΑ;...

Στίρνερ ή Μπακούνιν;

Ατομικισμός ή Συνεργασία;

Ο καθένας μόνος του ή όλοι μαζί;

Επιθυμούμε την οργάνωση, όσοι από εμάς –με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο- πιστεύουμε και ελπίζουμε σε μια αναρχική κοινωνία ή μήπως την φοβόμαστε για να μην μας κατηγορήσουν ως αστούς;

Θα νιώθουμε σαν καραβανάδες αν προσπαθήσουμε να πειθαρχήσουμε στον σκοπό μας;
Μεγάλο θέμα και θα ήθελα να το συζητήσουμε.

ΨΩΜΙ-ΟΥΣΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Στην Ηλιάνα.
Μερικά κομμάτια της ανάρτησης προέρχονται από απάντηση που της είχα στείλει μέσω mail σε ερωτήματα που μου είχε απευθύνει μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Τα ερωτήματα αφορούσαν σε θέματα Παιδείας, Μόρφωσης και Διαμόρφωσης του Ανθρώπου. Την ευχαριστώ για το έναυσμα που μου έδωσε ώστε να "ανεβάσω" αυτήν την ανάρτηση. 
Προφανώς τα ερωτήματα παραμένουν…

ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ...

Αφιερωμένο σε ένα φίλο Ιδεολόγο, σε ένα φίλο Φιλελεύθερο.

Ο Φράνσις Φουκογιάμα είχε υποστηρίξει πως οι ιδεολογίες πέθαναν (εννοώντας τον Κομμουνισμό), πως ο κόσμος δεν τις έχει ανάγκη, πως έκαναν περισσότερο κακό από το καλό που υπόσχονταν ότι θα προσφέρουν. Ουσιαστικά, υποστήριξε πως ο Καπιταλισμός είναι η ανώτερη μορφή της ανθρώπινης οργάνωσης, άρα σηματοδοτεί και το τέλος της Ιστορίας του Ανθρώπου. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε περισσότερο ανθρώπινο, αλλά η άποψη κάποιων πως είναι αναγκαία η ανατροπή του αποτελεί κακόγουστο αστείο για την Ανθρώπινη Ιστορία.Έδωσε έτσι το ηθικό πλεονέκτημα στο Καπιταλιστικό σύστημα, σε συνδυασμό με την πτώση των Κρατών του Ανύπαρκτου "Υπαρκτού Σοσιαλισμού", να δράσει πιο επιθετικά, πιο ευθεία, πιο άμεσα, και κυρίως καθόλου απολογητικά. Βέβαια τα τελευταία χρόνια έχει αναθεωρήσει τις απόψεις του, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ουσιαστικά μέσω του υποτιθέμενου τέλους της Ιστορίας υποστήριξε τον Καπιταλισμό ως την τελείωση της Ανθρώπινης Πορείας.
Η Ιστορία φυσικά δεν έφτασε στο τέλος της και οι Ιδεολογίες επανήλθαν απιτητικά στο προσκήνιο (αν και θεωρώ πως δεν είχαν εκλείψει ποτέ).Έχω την εντύπωση πως εκεί στη Νέα Δημοκρατία είναι οπαδοί της Φουκογιάμιας Ιδεολογίας (κάποιες φορές ιδεολογία είναι και η μη ιδεολογία).

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ...

Μια διδακτική ιστορία

Είμαι στο κέντρο της Αθήνας και τρία άτομα ληστεύουν μια τράπεζα. Εγώ με ένα φίλο πίνουμε αμέριμνοι τον καφέ μας σε μια καφετέρια της περιοχής. Ακούμε σειρήνες περιπολικών αλλά δεν ανησυχούμε, αφού η πόση καφέ δεν είναι κάτι παράνομο, προς το παρόν τουλάχιστον.

Εντελώς ξαφνικά συμβαίνει το αναπάντεχο: 5 άνδρες που μοιάζουν με εξωγήινοι στέκονται μπροστά μας με προτεταμένα τα όπλα τους. Τα κρατάνε σαν προέκταση του πέους τους (Φροϋδική προσέγγιση) και μιλούν μια γλώσσα που μου είναι δύσκολο να καταλάβω. Το λεξιλόγιο είναι πολύ φτωχό για να είναι αληθινό. Αρχικά, η προστακτική είναι η μοναδική έγκλιση που χρησιμοποιούν, με φράσεις όπως: "μη με κοιτάς ρε", "κάτσε κάτω ρε μαλάκα" "δείξε μου ταυτότητα" και μετά συνεχίζουν θέτοντας ερωτήσεις: "Τι δουλειά έχεις εδώ;", "Γιατί φοράς σκουλαρίκι;" "Πως σε λένε;" "Γιατί πίνεις καπουτσίνο κι όχι φραπέ, πούστης είσαι; ". 

ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΖΟΥΣΑ ΨΥΧΗ...

Παρακάτω, καταγράφω αποσπάσματα από το βιβλίο του Όσκαρ Ουάϊλντ
"Η Ψυχή του Ανθρώπου στον Σοσιαλισμό" εκδόσεις "Ελεύθερος Τύπος".

Πρόκειται για ένα πόνημα που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Pall Mall Gazette το 1891, με πρώτη επίσημη έκδοση ως βιβλίο το 1904, και αγγίζει έναν Ανεπιτήδευτο, Ουτοπικό Αναρχισμό. Άλλωστε ο Όσκαρ Ουάϊλντ δεν ήταν θεωρητικός του Αναρχισμού (ούτε κάποιου άλλου -ισμού) αλλά καλλιτέχνης.
Όπως πάντως είχε γράψει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του
"Η Μεγάλη Περιπέτεια Του Μαρξισμού":
"Οι καλλιτέχνες είναι φύσει αναρχικοί.
Η όποια εξουσία ασκούν με το ταλέντο τους είναι μια φυσική εξουσία και συνεπώς αυτονοήτως σεβαστή".

Νομίζω πως το όραμα του Όσκαρ Ουάϊλντ συνοψίζεται σε μια φράση και η φράση αυτή είναι η εξής : "...Η πρόοδος είναι η πραγμάτωση των Ουτοπιών..."

ΓΙΑ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

…Το να συστήνουμε στους φτωχούς λιτότητα είναι τόσο χονδροειδώς γελοίο όσο και υβριστικό…

Επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας λόγου χάρη, φροντίζοντας να διατηρήσουν ζωντανούς τους φτωχούς ή στην περίπτωση μιας πολύ προηγμένης σχολής, φροντίζοντας να ψυχαγωγούν τους φτωχούς.
Κάτι τέτοιο όμως, δεν αποτελεί λύση: είναι μια επιδείνωση του προβλήματος.
Ο ορθός στόχος είναι να επιχειρήσουν να ανοικοδομήσουν την κοινωνία σε τέτοια βάση ώστε η φτώχεια να είναι πιά κάτι αδύνατο.
Και οι αρετές του αλτρουισμού έχουν πραγματικά εμποδίσει την πραγμάτωση αυτού του στόχου.
…μια τέτοια φιλανθρωπία ταπεινώνει και εξαχρειώνει τους ανθρώπους.
Έχουν σαφώς δίκιο. Η φιλανθρωπία δημιουργεί πληθώρα αμαρτιών…
Μας λένε συχνά πως οι φτωχοί νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη φιλανθρωπία. Αναμφίβολα, μερικοί νιώθουν, αλλά οι καλύτεροι μεταξύ των φτωχών δεν αισθάνονται ποτέ ευγνωμοσύνη.
Είναι αγνώμονες, δυσαρεστημένοι, ανυπάκουοι και ανυπότακτοι.

Γιατί θα πρέπει να νιώθουν ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του πλούσιου;
Κανονικά θα έπρεπε να κάθονται σε αυτό το τραπέζι, κι ευτυχώς αρχίζουν τώρα να το καταλαβαίνουν.
Κάθε συμπόνια είναι καλή, αλλά η συμπόνια για τα ανθρώπινα δεινά είναι η λιγότερο καλή από όλες. Έχει μολυνθεί από τον ατομικιστικό εγωισμό. Έχει την τάση να γίνεται νοσηρή. Κρύβει μέσα της κάποιο στοιχείο τρόμου για τη δική μας ασφάλεια.

Θα πρέπει, όμως να υπενθυμίσουμε ότι, ενώ η συμπόνια για τη χαρά αυξάνει τη χαρά σε όλο τον κόσμο, η συμπόνια για τον πόνο δεν μειώνει καθόλου τον πόνο.
Μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο ώστε να υπομένει το κακό, αλλά το κακό παραμένει.
Η συμπόνια για ένα φυματικό δε θεραπεύει τη φυματίωση, τη θεραπεύει η Επιστήμη.
Κι όταν ο Σοσιαλισμός θα λύσει το πρόβλημα της φτώχειας και η Επιστήμη το πρόβλημα της ασθένειας, οι αισθηματίες θα εξαφανιστούν και η συμπόνια του ανθρώπου θα είναι μεγάλη, υγιής και αυθόρμητη. Ο άνθρωπος θα αντλεί χαρά συμμεριζόμενος την ευτυχισμένη ζωή των άλλων.

Υπάρχει μόνο μια κοινωνική τάξη που σκέφτεται το χρήμα περισσότερο από ό,τι οι πλούσιοι κι αυτή είναι η τάξη των φτωχών.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Η ιδιοκτησία δεν έχει απλώς υποχρεώσεις. Έχει τόσο πολλές υποχρεώσεις που η κατοχή της, σε οποιαδήποτε σημαντικό βαθμό, καταντάει μεγάλος μπελάς. Προϋποθέτει να γίνεται κανείς στόχος ατελεύτητων αξιώσεων, να προσηλώνεται στην φροντίδα των επιχειρήσεων, να αντιμετωπίζει συνεχείς ενοχλήσεις.

...Οι υποχρεώσεις (της ιδιοκτησίας) την καθιστούν ανυπόφορη. Για το καλό των πλουσίων θα πρέπει να απαλλαγούμε από αυτήν…Γιατί η αναγνώριση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αποδείχτηκε πραγματικά επιζήμια για τον Ατομικισμό και συσκότισε το όλο θέμα, συγχέοντας τον άνθρωπο με αυτά που κατέχει. Οδήγησε τον Ατομικισμό σε εντελώς λαθεμένο δρόμο. Καθόρισε το κέρδος σα βασικό του στόχο και όχι την ανθρώπινη ανάπτυξη. Έτσι που ο άνθρωπος κατέληξε να θεωρεί σημαντικό το να έχει και δεν ξέρει πως το σημαντικό είναι το να είναι. Η πραγματική τελειότητα του ανθρώπου βρίσκεται όχι στο τι έχει αλλά στο τι είναι.Πράγματι η προσωπικότητα του ανθρώπου έχει τόσο πολύ απορροφηθεί από την περιουσία του, ώστε το αγγλικό δίκαιο να αντιμετωπίζει με πολύ μεγαλύτερη αυστηρότητα τα αδικήματα που στρέφονται ενάντια στην ιδιοκτησία ενός ανθρώπου από ό,τι τα αδικήματα που στρέφονται ενάντια στην προσωπικότητα του και η ιδιοκτησία εξακολουθεί να αποτελεί τεκμήριο της πλήρους ενηλικίωσης, αυτή που κατοχυρώνει τα δικαιώματα του πολίτη.

Με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, λοιπόν, θα θεμελιωθεί ο αυθεντικός, ο ωραίος, ο υγιής Ατομικισμός. Κανένας δεν θα σπαταλάει τη ζωή του συσσωρεύοντας πράγματα και τα σύμβολα των πραγμάτων. Θα ζεί. Το να ζεί κανείς κατάληξε να είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς υπάρχουν. Αυτό είναι όλο.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ / ΕΞΟΥΣΙΑ

Οπουδήποτε υπάρχει ένας άνθρωπος που ασκεί εξουσία, υπάρχει κι ένας άνθρωπος που αντιστέκεται στην εξουσία.
Ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός, ή όπως αλλιώς κι αν τον ονομάσει κανείς, μετατρέποντας την ιδιωτική ιδιοκτησία σε δημόσιο πλούτο και αντικαθιστώντας τον ανταγωνισμό με τη συνεργασία, θα επαναφέρει την κοινωνία στη σωστή της κατάσταση ενός απόλυτα υγιή οργανισμού και θα εξασφαλίσει την υλική ευημερία κάθε μέλους της κοινότητας. Στην ουσία θα αποδώσει στη Ζωή τη σωστή της βάση και το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Αλλά για την πλήρη ανάπτυξη της Ζωής, ως τον ανώτερο βαθμό τελειότητάς της, χρειάζεται κάτι περισσότερο. Αυτό που χρειάζεται είναι ο Ατομικισμός.
Αν ο Σοσιαλισμός είναι Εξουσιαστικός, αν υπάρχουν Κυβερνήσεις οπλισμένες με οικονομική δύναμη όπως είναι τώρα με πολιτική δύναμη, αν με λίγα λόγια, πρόκειται να ζήσουμε σε Βιομηχανικές Τυραννίες, τότε η τελευταία κατάσταση του ανθρώπου θα είναι χειρότερη από την πρώτη.
… Είναι φανερό λοιπόν ότι δεν εννοούμε να θεμελιωθεί ένας Εξουσιαστικός Σοσιαλισμός.
Γιατί ενώ στο τωρινό σύστημα πολλοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν απολαμβάνοντας ένα ποσοστό ελευθερίας, δυνατότητας έκφρασης και ευτυχίας, σε ένα σύστημα Βιομηχανικών Στρατώνων ή σε ένα σύστημα Οικονομικής Τυραννίας, κανένας, κανένας απολύτως, δε θα μπορεί να απολαμβάνει έστω και μια τέτοια ελευθερία...

Η ανυπακοή, για όποιον έχει διαβάσει ιστορία, είναι η πρωταρχική αρετή του ανθρώπου.
Γιατί με την ανυπακοή πραγματοποιήθηκε η πρόοδος, με την Ανυπακοή και την Εξέγερση.
Όταν ενδίδει στις αξιώσεις της υπακοής και της συμμόρφωσης, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος.

Όλοι οι τρόποι διακυβέρνησης είναι επιβλαβείς.
Η εξουσία, κάθε είδους εξουσία, είναι φοβερά εξαχρειωτική.
Εξαχρειώνει όσους την ασκούν όπως εξαχρειώνει κι όσους υφίστανται την άσκησή της.

Τώρα τίθεται ένα άλλο ερώτημα. Εφόσον το Κράτος δεν πρόκειται να κυβερνά, τότε τι πρόκειται να κάνει; Το Κράτος θα είναι μια εθελοντική ένωση που θα οργανώνει την εργασία και θα είναι ο παραγωγός και διανομέας των αναγκαίων αγαθών.
Το Κράτος θα φτιάχνει αυτά που είναι χρήσιμα. Το άτομο θα φτιάχνει αυτά που είναι όμορφα.

ΕΡΓΑΣΙΑ / ΜΗΧΑΝΕΣ

Ο άνθρωπος θα καταλήξει να σκοτώσει τον ίδιο του τον εαυτό δουλεύοντας ολοένα περισσότερο για να εξασφαλίσει την περιουσία του.Είναι πνευματικά και ηθικά προσβλητικό για τον άνθρωπο να κάνει οτιδήποτε δεν μπορεί να του προσφέρει ευχαρίστηση και πολλά είδη εργασίας είναι δραστηριότητες που δεν προσφέρουν καμία απολύτως ευχαρίστηση κι έτσι θα έπρεπε να θεωρούνται.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για κάτι καλύτερο από το να σκουπίζει βρωμιές. Όλες οι δουλειές αυτού του είδους θα πρέπει να γίνονται από μηχανές.Μόλις ο άνθρωπος ανακάλυψε τη μηχανή για να κάνει τη δική του δουλειά άρχισε να πεινάει. Πράγμα, φυσικά, που είναι αποτέλεσμα του συστήματος ιδιοκτησίας και του συστήματος ανταγωνισμού στο οποίο ζούμε.

Αν αυτή η μηχανή ήταν ιδιοκτησία όλων, τότε όλοι θα μπορούσαν να επωφεληθούν. Θα αποτελούσε τεράστιο πλεονέκτημα για ολόκληρη την κοινότητα.
Όλη η πνευματική εργασία, όλη η μονότονη, ανιαρή εργασία, όλη η εργασία που ασχολείται με δυσάρεστα πράγματα και προϋποθέτει δυσάρεστες συνθήκες θα πρέπει να γίνεται από τις μηχανές.
Σήμερα η μηχανή ανταγωνίζεται τον άνθρωπο. Στις κατάλληλες συνθήκες, η μηχανή θα υπηρετεί τον άνθρωπο.

Η πνευματική γαλήνη του ελεύθερου χρόνου, αυτή κι όχι η εργασία είναι ο σκοπός του ανθρώπου.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι εντελώς ελεύθερος να διαλέγει την εργασία του. Δεν πρέπει να ασκείται πάνω του κανενός είδους καταναγκασμός. Γιατί, αν ασκείται, η εργασία του δεν θα είναι καλή ούτε για αυτόν, ούτε καθαυτή, ούτε και για τους άλλους. Και με τη λέξη εργασία εννοώ απλά κάθε είδους δραστηριότητα.

Δεν πιστεύω ότι οποιοσδήποτε Σοσιαλιστής σήμερα μπορεί στα σοβαρά να προτείνει πώς θα πρέπει να υπάρχει ένας ελεγκτής, που θα επισκέπτεται κάθε πρωί όλα τα σπίτια, για να διαπιστώνει αν κάθε πολίτης ξυπνά και εργάζεται χειρωνακτικά για οκτώ ώρες.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ / ΚΟΙΝΩΝΙΑ / ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Αυτά που πραγματικά έχει ένας άνθρωπος είναι αυτά που έχει μέσα του.
Ό,τι είναι έξω από τον εαυτό του θα πρέπει να είναι κάτι το εντελώς ασήμαντο.

Κάθε σχέση πρέπει να είναι απόλυτα εθελοντική. Μόνο με τις εθελοντικές σχέσεις μπορεί ο άνθρωπος να είναι όμορφος.

Η αξία της (της Προσωπικότητας) δε θα μετριέται με βάση τα υλικά πράγματα.
Δε θα κατέχει τίποτα. Παρόλα αυτά, θα έχει τα πάντα. Ακόμα κι αν της πάρει κάτι κανείς, ακόμα θα έχει, τόσο πλούσια θα είναι.
Δε θα ανακατεύεται πάντα με τους άλλους και δε θα τους ζητάει να είναι σαν κι αυτήν.
Θα τους αγαπάει γιατί θα είναι διαφορετικοί.

Έχεις μια θαυμάσια προσωπικότητα. Ανάπτυξέ την. Να είσαι ο εαυτός σου.
Μην φαντάζεσαι ότι η τελειότητά σου εξαρτάται από τη συσσώρευση ή την κατοχή εξωτερικών πραγμάτων. Η τελειότητά σου βρίσκεται μέσα σου.
Αν μπορούσες να το καταλάβεις αυτό δε θα ήθελες ποτέ να γίνεις πλούσιος.
Τα συνηθισμένα πλούτη είναι εύκολο να κλαπούν από τον άνθρωπο. Τα πραγματικά πλούτη όχι.
Στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής σου υπάρχουν άπειρα ανεκτίμητα πράγματα που δεν μπορεί να στα πάρει κανείς.
Για αυτό λοιπόν προσπάθησε να διαμορφώσεις τη ζωή σου έτσι που να μη σε βλάπτουν τα εξωτερικά πράγματα.
Προσπάθησε επίσης να απαλλαγείς από την προσωπική σου περιουσία.
Απαιτεί να ασχολείσαι με ποταπά πράγματα, ατελεύτητη εργασία, συνεχή σφάλματα.
Η προσωπική περιουσία παρεμποδίζει τον Ατομικισμό σε κάθε του βήμα."όποιος θέλει να είναι ελεύθερος", λέει ένας μεγάλος στοχαστής, "δεν πρέπει να προσαρμόζεται".Μια κοινωνία εξευτελίζεται απείρως περισσότερο από τη μόνιμη επιβολή της τιμωρίας παρά από την περιστασιακή διάπραξη εγκλημάτων.

Είναι γεγονός ότι το κοινό διακατέχεται από μια ακόρεστη περιέργεια να μαθαίνει τα πάντα, εκτός από ό,τι πραγματικά αξίζει να μαθαίνει.
Η Δημοσιογραφία, έχοντας επίγνωση αυτού του γεγονότος και λειτουργώντας σε αυστηρά εμπορικά επίπεδα, ικανοποιεί αυτή την απαίτηση του κοινού.
Στη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων, το κοινό προσπαθούσε να επιβάλλει τις απόψεις του στους δημοσιογράφους.
Πράγμα που ήταν αρκετά άσχημο. Σε αυτόν τον αιώνα, οι δημοσιογράφοι καρφώνουν κυριολεκτικά τα αυτιά στις κλειδαρότρυπες. Πράγμα που είναι πολύ χειρότερο.
Αλλά εκείνο που επιδεινώνει αυτή την ήδη άσχημη κατάσταση είναι ότι οι δημοσιογράφοι που ευθύνονται περισσότερο δεν είναι οι διασκεδαστικοί δημοσιογράφοι που αρθρογραφούν στις λεγόμενες «κοσμικές στήλες» των εφημερίδων.
Το κακό γίνεται από τους σοβαρούς, βαθυστόχαστους, ειλικρινείς δημοσιογράφους, που με ιδιαίτερη επισημότητα, όπως συνηθίζουν σήμερα, παρουσιάζουν μπροστά στα μάτια του κοινού κάποιο περιστατικό της ιδιωτικής ζωής ενός μεγάλου πολιτικού και καλούν το κοινό να συζητήσει το περιστατικό, να ασκήσει την εξουσία του επί του συγκεκριμένου θέματος, να πει τις απόψεις του και όχι απλά να πει τις απόψεις του αλλά και να τις εφαρμόσει, να επιβληθεί πάνω στον συγκεκριμένο άνθρωπο, να επιβληθεί στο κόμμα του, να επιβληθεί στη χώρα του. Στην ουσία καλούν το κοινό να γελοιοποιηθεί, να γίνει επιθετικό κι επιβλαβές.
Η ιδιωτική ζωή των αντρών και των γυναικών δε θα πρέπει να εκτίθεται δημόσια.
Το κοινό δεν έχει καμία σχέση με αυτή τη ζωή τους.

Μια δεκτική ιδιοσυγκρασία, μια ιδιοσυγκρασία, ικανή να δέχεται, στο επίπεδο της δημιουργικής φαντασίας, νέες και ωραίες εντυπώσεις είναι η μόνη ιδιοσυγκρασία που μπορεί να εκτιμήσει ένα έργο τέχνης. Πράγμα που ισχύει τόσο για την περίπτωση της εκτίμησης της ζωγραφικής και της γλυπτικής όσο και για την εκτίμηση τεχνών όπως το θέατρο.

Ο αληθινός καλλιτέχνης δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη του το κοινό. Το κοινό είναι ανύπαρκτο για αυτόν.

Η μορφή κυβέρνησης που είναι η καταλληλότερη για έναν καλλιτέχνη είναι πλήρης ανυπαρξία κυβέρνησης.
Το μόνο πράγμα που μπορεί να ξέρει κανείς για την ανθρώπινη φύση στα σίγουρα είναι ότι αλλάζει. Η αλλαγή είναι η μοναδική ιδιότητα που μπορούμε να της αποδώσουμε.
Τα συστήματα που αποτυγχάνουν είναι αυτά που βασίζονται στη μονιμότητα της ανθρώπινης φύσης και όχι στην ανάπτυξη και την αλλαγή της.
Το παρελθόν δεν έχει καμία σημασία.
Το παρόν δεν έχει καμία σημασία.
Είναι το μέλλον που πρέπει να σας απασχολεί.
Γιατί το παρελθόν είναι αυτό που δεν έπρεπε να είναι ο άνθρωπος.
Το παρόν είναι αυτό που οφείλει να μην είναι ο άνθρωπος.
Το μέλλον είναι αυτό που είναι οι καλλιτέχνες.

Ένας άνθρωπος ονομάζεται σήμερα επιτηδευμένος αν ντύνεται όπως του αρέσει.
Με αυτό τον τρόπο, όμως ενεργεί εντελώς φυσιολογικά.
Η επιτήδευση, σε αυτά τα θέματα, είναι να ντύνεται κανείς σύμφωνα με τις απόψεις του γείτονα του, που οι απόψεις του, μια και είναι οι απόψεις της πλειοψηφίας, θα είναι μάλλον εξαιρετικά ανόητες.
Ή πάλι ένας άνθρωπος ονομάζεται εγωιστής αν ζει με τον τρόπο που του φαίνεται καταλληλότερος για την πλήρη πραγμάτωση της προσωπικότητας του, αν πράγματι ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής του είναι η αυτό-ανάπτυξη. Ωστόσο, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα πρέπει να ζουν όλοι οι άνθρωποι.
Εγωισμός δεν είναι το να ζει κανείς όπως του αρέσει, είναι το να απαιτεί από τους άλλους να ζουν όπως αρέσει σε αυτόν.

ΠΡΟΣ Κ.Κ.Ε.

Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ - Ένγκελς.

Αναρωτιέμαι μήπως είναι ένα κείμενο που έχει ξεχαστεί από αυτούς που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τον (Κοινοβουλευτικό) Επιστημονικό Σοσιαλισμό στην Ελλάδα και ζητάνε την ψήφο μας και την συμπαράστασή μας.
Αν και δεν είμαι βαθύς μελετητής του Μαρξισμού, θα τολμήσω μια ιστορική ασυνέπεια, ίσως και βλασφημία, και θα θέσω κάποια ερωτήματα προς το Κόμμα (ένα είναι το κόμμα...).
Τα θέτω διότι το Κ.Κ.Ε. με τα λεγόμενά του και τη στάση του δείχνει να γνωρίζει τον Επιστημονινό Σοσιαλισμό καλύτερα από οποιονδήποτε.
Ζητάω εκ των προτέρων συγνώμη από εμβριθείς μελετητές του Μαρξισμού ή από οπαδούς και ψηφοφόρους του Κ.Κ.Ε.
Μετά από κάθε χωρίο τίθεται κι ένα ερώτημα

"Εκείνο το τμήμα της εργατικής τάξης που έχει πειστεί για την ανεπάρκεια κάθε πολιτικής μεταβολής και την ανάγκη μιας ολοκληρωτικής ανατροπής της κοινωνίας, αυτό ονομαζότανε τότε Κομμουνιστικό".
(Που ακριβώς αποτυπώνεται η "ανάγκη μιας ολοκληρωτικής ανατροπής της κοινωνίας" στα λεγόμενά του Κ.Κ.Ε. και στην ουσία της ύπαρξής του; Δεν εννοώ τη ρητορική του, εννοώ την πρακτική του).
"Ο Σοσιαλισμός ήταν, τουλάχιστον στη Δύση "ευπρόσδεκτος για τα σαλόνια" ο Κομμουνισμός ήταν το αντίθετο. Και καθώς από την πρώτη στιγμή είχαμε τη γνώμη πως "η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης" δε μπορούσε να υπάρξει αμφιβολία πάνω στο ποιό από τα δύο ονόματα έπρεπε να διαλέξουμε. Και ούτε μας ήρθε ποτέ από τότε στο νου η ιδέα να απαρνηθούμε αυτό το όνομα".
(Αν Μαρξιστικός Κομμουνισμός σημαίνει απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την ίδια, ποιά είναι η γνώμη του Κ.Κ.Ε. για τον εργολαβικό ρόλο αντιπροσώπευσης της εργατικής τάξης που έχει αναλάβει, εκτός αν θεωρεί πως δεν έχει τέτοιο ρόλο. Και επειδή αυτό μπορεί να φανεί ως προβοκατόρικο ερώτημα, ας το θέσω αλλιώς: Πιστεύει το Κ.Κ.Ε. πως η εργατική τάξη μπορεί να απελευθερωθεί μόνη της ή είναι αξιωματικά απαραίτητη η ύπαρξή του; Αν είναι, "παίζει" σωστά το ρόλο του; Αν δεν είναι, τι είδους ρόλο πρέπει να διαδραματίσει;)
"Σε κάθε ιστορική εποχή ο οικονομικός τρόπος παραγωγής και ανταλλαγής, και η κοινωνική διάρθρωση που με αναγκαιότητα προέρχεται από τον τρόπο αυτόν παραγωγής και ανταλλαγής, αποτελεί τη βάση που πάνω της χτίζεται η πολιτική και πνευματική ιστορία αυτής της εποχής και από όπου και μόνο μπορεί να εξηγηθεί αυτή η ιστορία".
"Τι άλλο δείχνει η ιστορία των ιδεών παρά πως η πνευματική παραγωγή μεταβάλλεται με την υλική παραγωγή;".
(Πιστεύει το Κ.Κ.Ε. πως εξηγεί με επάρκεια συγχρονικότητας αυτό το Μαρξιστικό αξίωμα της Βάσης (υλική παραγωγή) και του Οικοδομήματος (Πολιτική και Πνευματική Παραγωγή);
1882"Τώρα μπαίνει το ερώτημα: μπορεί η ρούσικη Όμπτσινα (κοινότητα-αγροτική κοινοκτημοσύνη), αυτή η πολύ αποσυντεθειμένη πια μορφή της πρωτόγονης κοινοκτημοσύνης της γης, να περάσει κατευθείαν στην ανώτερη κομμουνιστική μορφή της έγγειας ιδιοκτησίας; Ή αντίθετα θα πρέπει να τραβήξει πρώτα την ίδια πορεία διάλυσης που έπαθε μέσα στην ιστορική εξέλιξη της Δύσης;
Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί σήμερα σε αυτό το ζήτημα είναι η ακόλουθη: αν η ρούσικη επανάσταση δώσει το σύνθημα για μια εργατική επανάσταση στη Δύση και αν συμπληρώσει η μια την άλλη, τότες η τωρινή κοινή ιδιοκτησία της Ρωσίας θα μπορέσει να χρησιμέψει σαν ξεκίνημα για μια κομμουνιστική εξέλιξη".
(Μπορεί το Κ.Κ.Ε. να εξηγήσει, γιατί οι Μπολσεβίκοι δεν ακολούθησαν τα συμπεράσματα των Μαρξ-Ένγκελς σε ό,τι αφορά την οικονομική βάση της Ρωσίας; Και μη φέρουν ως παράδειγμα τον Μάο, γιατί είναι άλλη περίπτωση, άλλη εποχή και επιπλέον τον απορρίπτουν. Από την εποχή του 1882 μέχρι τη Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917 δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια, ώστε η οικονομική παραγωγή της Ρωσίας να μη στηρίζεται πλέον στον Αγροτικό τομέα.)
"Ωστόσο, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που διακρίνει την εποχή μας, την εποχή της αστικής τάξης, είναι πως απλοποίησε τους ταξικούς ανταγωνισμούς. Ολάκερη η κοινωνία όλο και χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις άμεσα εχθρικές: την αστική τάξη και το προλεταριάτο".
(Μπορεί το Κ.Κ.Ε. να μου πει, αν οι τάξεις είναι χωρισμένες στη σημερινή εποχή όπως ήταν την εποχή των Μαρξ-Ένγκελς; Αν είναι, μπορούν να το αναλύσουν; Αν δεν είναι, μπορούν να εξηγήσουν σε τι συνίστανται οι σύγχρονες τάξεις, από ποιούς αποτελούνται, ποιοί είναι οι σκοποί τους, ποιά τα υλικά μέσα που διαθέτουν, ποιές είναι και που τοποθετούνται στο σύστημα παραγωγής;)
"Οι κομμουνιστές δεν αποτελούν ένα ξεχωριστό κόμμα, αντίθετο στα άλλα εργατικά κόμματα.
Δεν επικαλούνται ξεχωριστές αρχές που σύμφωνα με αυτές θα΄ θελαν να πλάσουν το εργατικό κίνημα".
(Το ερώτημα νομίζω είναι προφανές…)
"Οι θεωρητικές προτάσεις των Κομμουνιστών δε στηρίζονται καθόλου σε ιδέες, σε αρχές που εφευρέθηκαν ή ανακαλύφθηκαν από τούτον ή εκείνον τον αναμορφωτή του κόσμου".
(Πάλι προφανή ερωτήματα θέτω, αλλά τι να κάνω; Δεν έχουν απαντηθεί νομίζω. Ή μήπως έχουν απαντηθεί με την αποκατάσταση του ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗ του κόσμου συντρόφου Ιωσήφ Στάλιν;…)
"Εξάλλου κατηγορούν τους κομμουνιστές πως θέλουν να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνικότητα.
Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δε μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα καθώς το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει , πριν από όλα, να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να γίνει τάξη εθνικά ηγέτρια, να γίνει η ίδια το έθνος, είναι και για αυτό ακόμα εθνικό, αν και καθόλου με την αστική έννοια της λέξης".
(Το ερώτημα απευθύνεται στην Κυρία Κανέλλη και στις απόψεις της για το Μακεδονικό, τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία και το περιοδικό της, το Nemecis. Πώς εξηγεί εκείνη την έννοια του Έθνους και ποιά η σύνδεση της ερμηνείας αυτής με τους στόχους τηε εργατικής τάξης; Μπορεί να μας αναλύσει την ερμηνεία κατά Μαρξ - Ένγκελς;)

"Με μια λέξη οι κομμουνιστές υποστηρίζουν σε όλες τις χώρες κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη".
"Τέλος, οι κομμουνιστές δουλεύουν παντού για την ένωση και συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων σε όλες τις χώρες".
(Είναι σαν να κλέβω εκκλησία αν θέσω ερώτηση;...)

ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ...

Ο Μαρκογιαννάκης πέθανε. Ζήτω ο Χρυσοχοϊδης.

Από τη "Διακύρηξη Βασικών Αρχών και Στόχων του ΠΑ.ΣΟ.Κ" - 3 Σεπτεμβρίου 1974

Γ. O πολίτης προστατεύεται από την αυθαιρεσία των αντιπροσωπευτικών οργάνων, στα πλαίσια μιας γνήσια ανεξάρτητης Δικαιοσύνης.

"1. Tα βασικά δικαιώματα του πολίτη προστατεύονται από τον Xάρτη Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων του O.H.E. H ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο του ατόμου, κατοχυρώνονται και προστατεύονται από ανεξάρτητη Δικαιοσύνη."

Κλαπ. Κλαπ, κλαπ… τα χειροκροτήματα αντηχούν σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Πυροτεχνήματα σχίζουν τον Αττικό ουρανό, περιχαρείς νοικοκύρηδες της διπλανής πόρτας και κυρίες με πλήρη εξάρτηση από μπικουτί και βαμμένο σε πασοκί πράσινο νύχι γιορτάζουν τη Σοσιαλιστική Επανίδρυση του Κράτους, κρατώντας πράσινες ηλιόλουστες σημαίες ενώ οι φωνητικές τους χορδές βροντοφωνάζουν ένα σύνθημα που όλους μάς ενώνει:

ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ.

Ο Σοσιαλισμός ξανάρθε στην Ελλάδα, είναι γεγονός. Είχαμε να το ζήσουμε αυτό από τη δεκαετία του ‘80 και μας είχε λείψει. Χίλια μπράβο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ που επιτέλους άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο που η Επάρατη Δεξιά δεν μπόρεσε να ξεκαθαρίσει. Μπράβο και πάλι μπράβο. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να προσκυνήσω το Σοσιαλιστικό 'Οραμα που πλέον γίνεται πραγματικότητα.
Διότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά το Κράτος παραμένει.
ΝεοΔημοκράτες ψαρώσατε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ; Χρυσαυγίτες και εσείς του ΛΑ.Ο.Σ μη μου πείτε πως δε το χαρήκατε; Ούτε στα τρελά σας όνειρα δεν είχε γίνει τέτοια επιχείρηση, έτσι Άδωνι; Στα Εξάρχεια, στο άντρο των παρανόμων, των αναρχικών, των πρεζάκηδων, των περίεργων! Τα περιμένατε όλα αυτά;

Το αναγεννημένο ΚαταΠράσινο ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι πάλι κοντά μας.

Δεν είναι βέβαια το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα της Αλλαγής και του Σκουλαρίκη με την επιχείρηση «Αρετή», δεν είναι ούτε αυτό του Σημίτη με τον Εκσυγχρονιστικό ψεκασμό των συνταξιούχων έξω από τη Βουλή, είναι πλέον το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γιώργου, το βαθυπράσινο, το ανθρώπινο, το αλλιώτικο, το διαφορετικό, το οικολογικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι εδώ, ενωμένο και πολύ μα πολύ δυνατό.

Για όσους είχαν ελπίδες ότι η χώρα θα πάρει άλλη ρότα και ψήφισαν ΠΑ.ΣΟ.Κ, μην κάνουν τον κόπο να κόψουν το χέρι τους από τη ρίζα αύριο, ας το κάνουν σήμερα, τώρα. Και για τα επόμενα χρόνια ας μη μας ξαναμιλήσουν για Σοσιαλιστικό Όραμα. Το έχουμε ζήσει και τώρα το ξαναζούμε ακόμα καλύτερα. Και που είσαι ακόμα…

Πάντα πίστευα πως οι Απολίτικοι Σοσιαλιστές του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι χειρότεροι από τους Απολίτικους Δεξιούς της ΝΔ, γιατί πιστεύουν πως είναι προοδευτικοί πείθοντας και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας για την εγυρότητα αυτής της ιδιότητας.

Καθότι, όταν ο Σοσιαλισμός συλλαμβάνει και προπηλακίζει το κάνει για το καλό σου, δεν είναι ο δεξιός που θέλει να σε λιώσει, δεν είναι ο βερμπαλιστής Πολύδωρας που μιλούσε για το Μπακούνιν και ταυτόχρονα αποκαλούσε τους Αστυνομικούς Πραίτορες, όχι όχι δεν είναι κάτι τέτοιο. Άλλωστε το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι το κόμμα που εκδημοκράτησε μετά την επταετία την Αστυνομία, που ένωσε χωροφύλακες και αστυφύλακες στο ένδοξο σώμα της ΕΛ.ΑΣ, που για το καλό μας επαύξησε τη δύναμη των Μ.Α.Τ;

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ όταν αστυνομοκρατεί το κάνει για να εγκαθιδρύσει το Σοσιαλισμό αλά γκρεκ, για να αναγκάσει ακόμα και τους αντιεξουσιαστές να το ακολουθήσουν, να δημιουργήσει κλίμα ευφορίας και νοικοκυροσύνης. Πως αλλιώς θα κινηθεί η Περιβόητη Αγορά;;;;;
Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα από την αρχή.

Οι πρώτες κινήσεις της Πράσινης Κυβέρνησης θέλησαν να αποδώσουν ισχυρό συμβολισμό. Άλλαξαν ονόματα υπουργείων, κάποια άλλα καταργήθηκαν, ο Πρόεδρος μίλησε για «αντιεξουσιαστές στην Εξουσία», η Μπιρμπίλη ορκίστηκε με σπορ ντύσιμο, όλοι ήταν χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Ακόμα κι ο Πάγκαλος ήταν φανερά αδυνατισμένος... στο κάτω αριστερό προγούλι. Συγνώμη, έχει δει ποτέ κανείς κυβέρνηση πρώτων ημερών κατσούφα και στρυφνή; Οι σεμνοί και ταπεινοί της ΝΔ χαρούμενοι δεν ήταν; Το πού κατέληξαν, το έχουμε δει. Οπότε, προς τι όλη αυτή η σημειολογία και οι συμβολισμοί, προς τι η χαρά ρε παιδιά;

Πάμε παρακάτω, ΠΑΜΕ γενικώς…

Το πρόγραμμα των 100 ημερών μπήκε σε εφαρμογή και η μεγάλη Αλλαγή έρχεται καλπάζουσα…
Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον κυκεώνα συμβολισμών εντάσσεται και η επιχείρηση "ξεκαθαρίσματος" των Εξαρχείων; Μάλλον αυτή η περιοχή δεν ανήκει στο Ελληνικό κράτος, εδώ κυκλοφορούν αναρχικοί, αντιεξουσιαστές (όχι πασοκτζήδες, άλλου τύπου…) και λοιποί ιδεολογικοί λούμπεν. Εδώ δεν παράγει κανείς σοβαρό Εθνικό Προϊόν και όσοι κατοικούν ή πίνουν τον καφέ τους είναι φοροφυγάδες και άρα απόβλητοι για την κοινωνία. Εντάξει, θα παγώσουμε τους ημιυπαίθριους, συναντηθήκαμε με τον Προβόπουλο για την Οικονομία, καταργήσαμε πολυέξοδες υπηρεσίες υπουργείων, βάλαμε στο Διαδίκτυο προκηρύξεις για τη στελέχωση των υπουργείων, όμως κάτι έλειπε, κάτι φάνταζε κενό, κάτι δεν πήγαινε σωστά και το ΠΑ.ΣΟ.Κ το βρήκε.

Το δίλημμα που είχε τεθεί προΕυρωεκλογικά περί Σοσιαλισμού ή Βαρβαρότητας δεν είχε απαντηθεί και επειδή ο Γιώργος πάντα ήταν ειλικρινής, σκέφτηκε, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, να απαντηθεί πάραυτα. Άλλωστε οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Μπήκε λοιπόν το παλιό δίλημμα στο προοδευτικό τραπέζι και η επιλογή έγινε αβίαστα: Βαρβαρότητα και πάλι Βαρβαρότητα. Σοσιαλισμός δεν μπορεί να γίνει, η Βαρβαρότητα όμως είναι εύκολη, ανέξοδη και κυρίως εντυπωσιακή.

Στη Χρυσή Δεκαετία του ’80 ο Σκουλαρίκης είχε ονομάσει την επιχείρηση της Αστυνομίας στα Εξάρχεια «Αρετή». Σήμερα, το 2009, πως θα ονόμαζε ο κύριος Χρυσοχοϊδης την επιχείρηση του; "Βλακεία", "Εκδίκηση", "ΠροΔεκεμβριανή Πυγμή" ή απλώς "Σοσιαλιστική Γυμναστική";

Οι νοικοκυραίοι θέλουν αποτελέσματα κύριοι, δεν μπορούν να περιμένουν. Η τάξη και η ασφάλεια απαιτούν θυσίες και κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό τους.
Σε αυτή την επίθεση εναντίον των ελευθεριών μας, αρωγοί τα τηλεοπτικά κανάλια-όπως πάντα. Ρεπορτάζ για το "Κράτος των Εξαρχείων", μετά ρεπορτάζ για την ανασφάλεια του κόσμου της ΑΓΟΡΑΣ και πρακτικές οδηγίες ειδικών για το πώς να ασφαλίσουμε τα σπίτια μας καλύτερα. Μέσα σε ούτε 5 λεπτά έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο φοβικό κλίμα.

Όλα μαζί στο μαγείρεμα του τρόμου και της καρατόμησης της ελευθερίας μας. Ό,τι δεν κατάφερε η ΝΔ θα το καταφέρει το """Αριστερό""" ΠΑ.ΣΟ.Κ και πολύ πιο σύντομα όπως δείχνουν τα πράγματα. Εντάξει, θα δώσει κάτι παραπάνω για τις υπερωρίες Ματατζήδων, Δελτάδων, Ζητάδων, Ασφαλιτών, Ο.Π.Κ.Ε και λοιπών Κρατικών Ομάδων, αλλά αξίζει τον κόπο. Αν πάντως πρόκειται για συμβολική κίνηση, δηλούσα το περίφημο "δόγμα της μη ανοχής", φανταστείτε τι έχει να γίνει τον ερχόμενο Δεκέμβρη που όλα θα είναι πραγματικά…

Φαίνεται, πως ο υπουργός "Προστασίας Του Πολίτη" κάποιους από εμάς που πίνουμε τον καφέ μας ή το ποτό μας στα Εξάρχεια, δεν μας θεωρεί πολίτες αλλά τρομοκράτες.Θέλω να του πω ότι ούτε εμείς τον θεωρούμε υπουργό μας. Επίσης πρέπει να μάθει ότι κατάφερε να γίνει ο υποστηρικτής του ΛΑ.Ο.Σ, της Χρυσής Αυγής και των λοιπών Φασιστοειδών. Να δείτε που αν συνεχίσουν έτσι, θα αρχίσει το ΛΑ.Ο.Σ να έχει διαρροές προς το ΠΑΣΟΚ και τότε είμαστε χαμένοι για χαμένοι.

Ωραία τα κατάφερε ο Σοσιαλισμός δύο μήνες πριν από την επέτειο του Δεκέμβρη...

Για το τέλος άφησα το καλύτερο.

Η παρακάτω ψηφοφορία είναι από το blog του γνωστού Αδώνιδος:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ ΣΤΑ ΧΘΕΣΙΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ;
ΘΕΤΙΚΗ
8 (8%)

ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ
76 (76%)

ΟΥΔΕΤΕΡΗ
7 (7%)

ΑΡΝΗΤΙΚΗ
8 (8%)

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ...

Αποσπάσματα απο το βιβλίο
"Προς Υπεράσπιση του Αναρχισμού (Η σύγκρουση μεταξύ Εξουσίας και Αυτονομίας)" 
Εκδόσεις "Ελευθεριακή Κουλτούρα"
του Καθηγητή Φιλοσοφίας και Αφροαμερικάνικων σπουδών στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Robert Paul Wolff.

Η έννοια της Εξουσίας

Το κράτος είναι μια ομάδα ατόμων που κατέχουν και ασκούν την υπέρτατη εξουσία σε ένα δεδομένο έδαφος.
Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να πούμε ότι το κράτος είναι μια ομάδα προσώπων που είτε κατέχουν την υπέρτατη εξουσία σε ένα δεδομένο έδαφος, είτε την ασκούν επί ενός συγκεκριμένου πληθυσμού.

Το διακριτικό χαρακτηριστικό του Κράτους είναι η υπέρτατη εξουσία, ή αυτό που οι πολιτικοί φιλόσοφοι συνηθίζουν να λένε "κυριαρχία". 
Η εξουσία είναι το δικαίωμα να διατάζεις και αναλόγως, το δικαίωμα να σε υπακούν.
Πρέπει να διακριθεί από τη δύναμη, η οποία είναι η ικανότητα να υποχρεώνεις σε συμμόρφωση, είτε μέσω της χρήσης, είτε μέσω της απειλής βίας.
Όταν δίνω το πορτοφόλι μου σε ένα κλέφτη που με απειλεί με ένα όπλο, το κάνω γιατί η μοίρα με την οποία με απειλεί είναι χειρότερη από την απώλεια χρημάτων, κάτι που μπορώ να το ανεχτώ. Αναγνωρίζω ότι ασκεί δύναμη επάνω μου, αλλά δύσκολα θα υποθέσω ότι έχει εξουσία, δηλαδή ότι έχει το δικαίωμα να απαιτεί τα λεφτά μου και ότι έχω την υποχρέωση να του τα δώσω.
Όταν η κυβέρνηση μου ζητά φόρους, από την άλλη, τους πληρώνω (φυσιολογικά) ακόμη κι αν δεν το θέλω και ακόμη κι αν σκέφτομαι πως μπορώ να ξεφύγω χωρίς να πληρώσω.
Είναι άλλωστε η δεόντως συσταθείσα κυβέρνηση και συνεπώς έχει το δικαίωμα να με φορολογήσει. Έχει εξουσία επάνω μου.
Μερικές φορές, βεβαίως, εξαπατώ την κυβέρνηση, αλλά ακόμη κι έτσι, αναγνωρίζοντας την εξουσία της, ποιος θα μιλήσει για "εξαπάτηση" ενός κλέφτη;

Ένα από τα ζητήματα στα οποία πρέπει να απαντήσει η πολιτική φιλοσοφία είναι αν υπάρχει κάποιο όριο στο εύρος των υποθέσεων επί των οποίων ένα δίκαιο κράτος έχει εξουσία.
Όταν διατάζομαι να κάνω κάτι, μπορεί να επιλέξω να συμμορφωθώ ακόμη κι αν δεν έχω απειληθεί, γιατί φτάνω να πιστέψω ότι είναι κάτι που οφείλω να κάνω.
Αν αυτή είναι η περίπτωση, τότε, μιλώντας πιο συγκεκριμένα, δεν υπακούω μια προσταγή, αλλά μάλλον αναγνωρίζω την ισχύ ενός επιχειρήματος ή το δίκαιο μιας εντολής.

Σήμερα, σε έναν κόσμο γραφειοκρατικών στρατών και θεσμοθετημένων θρησκειών, όταν οι βασιλιάδες είναι λίγοι στον αριθμό και οι γραμμές των προφητών έχουν αραιώσει, η εξουσία δίνεται σε εκείνους που κατέχουν επίσημες θέσεις.
Το ότι κάτι γινόταν πάντοτε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σημαίνει για τους ανθρώπους ότι είναι ο τέλειος λόγος για να συνεχίσουν να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο.
Γιατί πρέπει να υπακούμε σε ένα βασιλιά; Γιατί πάντοτε υπακούσαμε στους βασιλιάδες.
Αλλά γιατί πρέπει ο μεγαλύτερος γιος του βασιλιά να γίνεται με τη σειρά του βασιλιάς;
Γιατί οι μεγαλύτεροι γιοι πάντοτε κληρονομούσαν το θρόνο.
Η δύναμη της παράδοσης είναι τόσο βαθιά χαραγμένη στα μυαλά των ανθρώπων, που ακόμη και μια μελέτη της βίαιης και τυχαίας καταγωγής μιας κυρίαρχης οικογένειας δεν αδυνατίζει την εξουσία της στα μάτια των υπηκόων της.
Η υπακοή δεν έχει να κάνει με το αν κάνεις αυτό που κάποιος σου λέει να κάνεις.
Αλλά με το ότι κάνεις αυτό που σου λέει να κάνεις, επειδή σου το λέει να το κάνεις.

Πιο συχνά η απλή θέα μιας στολής αρκεί για να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι ο άνθρωπος που τη φορά έχει το δικαίωμα να τον υπακούουν.
Ότι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αξιώσεις της υπέρτατης εξουσίας είναι σαφές.
Ότι όμως οι άνθρωποι οφείλουν να αποδέχονται τις αξιώσεις της υπέρτατης εξουσίας, δεν είναι τόσο προφανές.
Συνεπώς η πρώτη μας ερώτηση πρέπει να είναι, κάτω από ποιες συνθήκες και για ποιους λόγους ένας άνθρωπος έχει υπέρτατη εξουσία πάνω σε έναν άλλο;

Η έννοια της Αυτονομίας

Αφού ο υπεύθυνος άνθρωπος καταλήγει σε ηθικές αποφάσεις τις οποίες εκφράζει στον εαυτό του με τη μορφή των επιτακτικών εντολών, μπορούμε να πούμε ότι δίνει νόμους στον εαυτό του, ή ότι αυτονομοθετείται.
Εν συντομία, είναι αυτόνομος.
Όπως υποστήριζε ο Καντ, η ηθική αυτονομία είναι ένας συνδυασμός ελευθερίας και υπευθυνότητας, είναι η υποταγή σε νόμους τους οποίους κάποιος έχει φτιάξει για τον εαυτό του.
Ο αυτόνομος άνθρωπος, στο βαθμό που είναι αυτόνομος, δεν υπόκειται στη θέληση του άλλου. Μπορεί να κάνει αυτό που του λέει ο άλλος, αλλά όχι γιατί του είπε να το κάνει
Είναι συνεπώς, με την πολιτική έννοια της λέξης, ελεύθερος.
Επειδή η ηθική αυτονομία είναι απλά η συνθήκη ανάληψης της πλήρους ευθύνης για τις ενέργειες κάποιου, σημαίνει ότι οι άνθρωποι μπορεί να χάσουν την αυτονομία τους εθελουσίως.
Δηλαδή ένας άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει να υπακούσει στις προσταγές ενός άλλου, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να καθορίζει για τον εαυτό του αν αυτό που τον διατάζουν είναι καλό ή φρόνιμο.
Αν βρίσκομαι σε ένα βυθιζόμενο καράβι και ο καπετάνιος δίνει οδηγίες για να μπούμε στις σωσίβιες λέμβους, και όλοι οι άλλοι υπακούουν στον καπετάνιο επειδή είναι ο καπετάνιος, μπορεί να αποφασίσω ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα ήταν καλύτερο να κάνω αυτό που λέει, αφότου η σύγχυση που θα προκαλούσε η ανυπακοή μου θα ήταν γενικότερα επιζήμια.
Αλλά στο βαθμό που παίρνω μια τέτοια απόφαση, δεν υπακούω στην προσταγή του, δηλαδή, δεν του αναγνωρίζω ότι έχει εξουσία επάνω μου.
Θα πάρω την ίδια απόφαση, για ακριβώς τους ίδιους λόγους, αν κάποιος από τους επιβάτες αρχίσει να δίνει "οδηγίες" και περιμένει, μέσα στη σύγχυση, να εκτελεστούν.

Στην πολιτική, όπως γενικότερα στη ζωή, οι άνθρωποι χάνουν συχνά την αυτονομία τους.
Υπάρχει ένας αριθμός αιτίων για αυτό και επίσης ένας αριθμός επιχειρημάτων που προσφέρονται για να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όπως έχουμε ήδη σημειώσει, αισθάνονται τόσο ισχυρή τη δύναμη της παράδοσης ή της γραφειοκρατίας, που αποδέχονται ασυλλόγιστα τις εξουσιαστικές αξιώσεις των κατά όνομα κυριάρχων τους.
Είναι σπάνιο το άτομο στην ιστορία της φυλής που φτάνει μέχρι το σημείο να διερωτάται για το δίκαιο των αφεντάδων του να διατάζουν και για το καθήκον του ίδιου και των συνανθρώπων του να υπακούουν.
Αμέσως μόλις τεθεί το επικίνδυνο ερώτημα, όμως, μια ποικιλία επιχειρημάτων μπορεί να μπει στη συζήτηση για να δείξει την εξουσία των κυρίαρχων.
Ανάμεσα στους πιο παλιούς είναι ο ισχυρισμός του Πλάτωνα ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούουν στην εξουσία εκείνων με την ανώτερη γνώση, σοφία ή οξυδέρκεια.
Μια εκλεπτυσμένη σύγχρονη εκδοχή λέει ότι το εκπαιδευμένο τμήμα ενός δημοκρατικού πληθυσμού είναι πιθανότερο να είναι ενεργό πολιτικά και ότι επίσης είναι σωστό για το κακώς πληροφορημένο τμήμα του εκλογικού σώματος να παραμένει παθητικό, αφότου η είσοδος του στην πολιτική αρένα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υποστηρίξει τις προσπάθειες των δημαγωγών και των εξτρεμιστών.
Ένας αριθμός πολιτικών επιστημόνων έχει φτάσει τόσο μακριά ώστε να ισχυρίζεται ότι η απάθεια των αμερικανικών μαζών είναι η αιτία για τη σταθερότητα και άρα κάτι το καλό.
Υπάρχουν μεγάλα, ίσως ανυπέρβλητα, εμπόδια στην επίτευξη μιας ολοκληρωμένης και ορθολογικής αυτονομίας στον σύγχρονο κόσμο.
Παρόλα αυτά, όσο αναγνωρίζουμε μέσα μας τη δύναμη του λόγου, πρέπει να αναγνωρίζουμε επίσης τη συνεχή υποχρέωση να είμαστε οι ίδιοι που εκφέρουμε τέτοιες προσταγές στις οποίες θα μπορούμε να υπακούσουμε.
Το παράδοξο της κατάστασης του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο είναι ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζει το δικαίωμα και το καθήκον να είναι ο ίδιος αφέντης του εαυτού του, τόσο πιο πολύ γίνεται εντελώς το παθητικό αντικείμενο μιας τεχνολογίας και μιας γραφειοκρατίας, τις πολυπλοκότητες των οποίων δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κατανοήσει.

Σύγκρουση Εξουσίας-Αυτονομίας

Το καθοριστικό χαρακτηριστικό του κράτους είναι η εξουσία, το δικαίωμα να άρχει.
Η πρωταρχική υποχρέωση του ανθρώπου είναι η αυτονομία, η άρνησή του να άρχεται.
Τώρα, βεβαίως, ένας αναρχικός μπορεί να αναγνωρίζει την ανάγκη να συμμορφωθεί με τον νόμο σε συγκεκριμένες συνθήκες, ή για κάποιο καιρό.
Μπορεί ακόμη να αμφιβάλλει ότι υπάρχει πράγματι κάποια προοπτική εξαφάνισης του κράτους ως ανθρώπινου θεσμού.
Αλλά ποτέ δεν θα θεωρήσει τις διαταγές του Κράτους σαν νόμιμες, ότι διαθέτουν μια δεσμευτική ηθική δύναμη.
Με μια έννοια, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον αναρχικό σαν ένα άνθρωπο χωρίς χώρα, αφού παρά τους δεσμούς του με τη γη της παιδικής του ηλικίας, έχει ακριβώς την ίδια ηθική σχέση με την κυβέρνησή "του", όπως με την κυβέρνηση οποιασδήποτε άλλης χώρας στην οποία μπορεί να τύχει να μείνει για κάποιο καιρό.

Αν όλοι οι άνθρωποι έχουν τη συνεχή υποχρέωση να πετύχουν τον υψηλότερο βαθμό της δυνατής αυτονομίας, τότε προκύπτει ότι δεν υπάρχει Κράτος οι υπήκοοι του οποίου να έχουν ηθική υποχρέωση να υπακούουν στις διαταγές του.
Εφεξής, η έννοια του de jure νόμιμου Κράτους θα εμφανιστεί να είναι κενή και ο φιλοσοφικός Αναρχισμός θα φαίνεται η μοναδική λογική, πολιτική πίστη για κάθε φωτισμένο άνθρωπο.

ΑΠΟΣΤΟΛΕΑΣ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γράμμα προς το Εκλογικό Σώμα

Γεια χαρά, είμαι η Δημοκρατία. 4 Οκτώβρη είναι η μέρα μου εδώ στην Ελλάδα, για φέτος τουλάχιστον. Στο μέλλον βλέπουμε…

Βέβαια, δεν έχω συγκεκριμένη ημερομηνία γιορτής γιατί δε γιορτάζω κάθε χρόνο. Συνήθως η γιορτή μου πέφτει κάθε τέσσερα χρόνια ή μπορεί και δύο, αναλόγως του Εθνικού Συμφέροντος πάντα… Τον υπόλοιπο καιρό είμαι ξεχασμένη και μόνη. Σχεδόν κανείς δεν με ζητάει, δε θέλει να με ξέρει, δεν αναρωτιέται για την τύχη μου.

Η γιορτή μου είναι η μοναδική γιορτή που άλλοι αποφασίζουν πότε θα γίνει, ποιοι θα είναι καλεσμένοι, για ποιους λόγους. Βέβαια έχω και τα μεγαλεία μου… δε μπορώ να πω. Γιορτάζουν την επέτειο της αποκατάστασής μου στο Προεδρικό Μέγαρο. Α ναι, ξέχασα να σας πω πως κάποιος με προεδρεύει κιόλας, ο επονομαζόμενος "Πρόεδρος της Δημοκρατίας". Ήσυχο ανθρωπάκι… ούτε με ενοχλεί ούτε τον ενοχλώ. Βέβαια εμένα δε με καλούν ποτέ σε αυτή τη γιορτή, πιστεύω πως με φοβούνται. Άλλοι μιλάνε για μένα, εγώ ποτέ. Μαζεύονται Πολιτικοί, Δημοσιογράφοι, λένε πως με υπηρετούν. Πάντως εσένα που διαβάζεις τώρα τα λόγια μου, δε σε έχω δει ποτέ εκεί… Κι εγώ από την τηλεόραση τους βλέπω, μη νομίζεις…

Για μένα έχεις μάθει στο σχολείο, έχεις διαβάσει στα βιβλία, ακούς το όνομά μου από πολλά στόματα κάθε μέρα. Με κατοχυρώνει το Σύνταγμα, με ζητάνε οι άνθρωποι, έχουν γίνει αγώνες, έχει χυθεί αίμα. Όλοι Κόπτονται για μένα γιατί λένε πως είμαι ο στυλοβάτης του Εαυτού μου...
Κινήματα και Δικτατορίες περάσανε από πάνω μου και όλα για το καλό μου. Τρομοκρατικές ομάδες με επικαλέστηκαν, καραβανάδες με υπερασπίζονται, μπάτσοι με υπηρετούν. Ο Μεταξάς είχε υποσχεθεί να με ξαναφέρει, ο Παπαδόπουλος το ίδιο αλλά με ενταφίασαν. Μα εγώ έστω και πληγωμένη αναστήθηκα, για σένα…Μού έχουν δώσει διάφορα ονόματα: Κοινοβουλευτική, Βασιλευόμενη, Προεδρική, Σοβιετική, Ισλαμική, Χριστιανική και άλλα πολλά. Μέχρι κι ένα κόμμα λέει ότι είμαι Νέα, μα εγώ ξέρω πως έχω γεράσει πια ενώ εκείνοι ήταν γέροι εκ γενετής και δεν το ξέρουν. Κάθε φορά που με έχωναν στην κολυμπήθρα προσπαθούσα να ξεφύγω αλλά όσο πάλευα τόσο διάφορα χέρια έπιαναν το κεφάλι μου και το βούταγαν στο νερό. Και το νερό δεν ήταν καθαρό, βρώμαγε ψέμα και ανηθικότητα. Δεν ήθελα να πεθάνω… ποιος δεν αγαπάει τη ζωή; Έτσι δέχτηκα τα ονόματα που μου έδιναν και ακόμα περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να τους δείξω το πραγματικό μου πρόσωπο, να τους φωνάξω το αληθινό μου όνομα.
Φίλες μου είναι η Ψήφος και η Εκλογή. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, μια ζωή κολλητές... Είμαστε συγγενείς πλέον, δεν έχουμε μυστικά μεταξύ μας, δεν έχουμε ανταγωνισμούς. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου κι έχουν ακούσει ακόμα περισσότερα τα αυτιά μου. Τώρα βέβαια είμαι γριά και άρρωστη. Οι γιατροί λένε ότι πάσχω από Κοινοβουλευτισμό. Βαριά αρρώστια, δύσκολη και δεν υπάρχει εμβόλιο αυτή τη στιγμή. Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν πιστεύω πως ψάχνουν. Μόνο σε εσένα ελπίζω.

Ο Κοινοβουλευτισμός είναι ένα μικρόβιο που έχει κολλήσει πάνω μου σαν βδέλλα και ρουφάει το αίμα μου καθημερινά. Οι γιατροί δεν μου έχουν δώσει πολλά χρόνια ζωής. Ουσιαστικά είμαι κλινικά νεκρή, βρίσκομαι στην Εντατική πολλά χρόνια. Εφιάλτες κυκλώνουν τον ύπνο μου και σπασμοί ταλαιπωρούν το σώμα μου. Βλέπω τον Καρατζαφέρη να πίνει νερό στο όνομά μου και με πιάνει κρύος ιδρώτας. Ακούω στις τηλεοράσεις πως η Χρυσή Αυγή θέλει να μπει στη βουλή και κάνω εμετό. Αυτοί που τόσα χρόνια με βρίζουν, αυτοί που εκθειάζουν το Φασισμό και τις μεθόδους του, αυτοί με χρησιμοποιούν και το χειρότερο;;; σε πείθουν. Πού έχω καταντήσει, πώς με έκαναν έτσι; Γιατί κανείς δε με ρωτάει τι θέλω; Γιατί όλοι εσείς οι Δημοκράτες με αφήνετε να βιάζομαι τόσο βάναυσα;

Ακούω συχνά να λέτε Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αυτό έχετε καταλάβει πως είμαι; Να λέει ο καθένας ό,τι θέλει στο όνομά μου; Όλοι στο ίδιο καζάνι; Και Κούνεβα και Χρυσή Αυγή; Όλα Δημοκρατία; Γιατί δε με προστατεύετε; Ποιος σας είπε ότι αυτοί που θέλουν να με καταλύσουν μπορούν να έχουν και φωνή; Ποιος σας είπε ότι πρέπει να γιορτάζω μόνο κάθε τέσσερα χρόνια; Πρέπει να με γιορτάζετε κάθε μέρα, να με θυμάστε, να μη με αφήνετε έρμαιο στα χέρια Πολιτικάντηδων και Φασιστών. Εγώ είμαι άρρωστη και μπορεί να πεθάνω. Σιγά-σιγά χάνω την ικμάδα μου, την πνοή μου, το οξυγόνο μου. Κάθε φορά που κάποιος από εσάς βασανίζεται σε κάποιο Αστυνομικό Τμήμα, κάθε φορά που σας λένε τι πρέπει να κάνετε, κάθε φορά που με κάνετε Έθνος και κυνηγάω τους μετανάστες, κάθε τέτοια φορά με σκοτώνετε λίγο-λίγο. Εγώ ζω σε ανοιχτές αλάνες και δρόμους. Δεν μπορώ να κλειστώ μέσα σε ένα κτίριο, δεν μπορώ να αναπνεύσω σε υπουργικά γραφεία και χλωμούς νόμους, δεν μπορώ να αποδοθώ σε ψυχρές Δικαστικές αίθουσες.

Νομίζετε πως επειδή ψηφίζετε είστε Δημοκράτες; Πως η ψήφος σας με υπηρετεί; Πόσο γελασμένοι είστε! Δεν έχετε σκεφτεί ποτέ ποιός σας τα έχει πει αυτά; Θα σας πω εγώ. Οι Κοινοβουλευτικοί, οι φορείς του ιού… Αυτοί που με έχουν τεμαχίσει σε κομμάτια και μοιράζονται γελώντας τα ιμάτια μου, αυτοί που βάζουν στοιχήματα στο σώμα μου. Όλοι εκείνοι που τους είπαν στα Μεγάλα Πανεπιστήμια πως Δημοκρατία είναι οι εκλογές. Σας σέρβιραν το παραμύθι, το χάψατε και τώρα κάθεστε αποσβολωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις σας και κοιτάτε να μιλάνε για μένα.

Αντί κάθε φορά που κάποιος θέλει να με φιμώσει εσείς να με υπερασπίζεστε, έχετε αποχαυνωθεί και το μόνο που περιμένετε είναι να ασκήσετε το εκλογικό σας δικαίωμα. Αλλά ακόμα κι αυτό το "δικαίωμα" άλλοι σας το υποδεικνύουν. Ούτε ο Εκλογικός νόμος είναι δικός σας. Κάποιοι άλλοι τον ψήφισαν για εσάς. Αυτοί οι άλλοι είναι εκείνοι που σας έχουν πείσει πως είναι οι Αντιπρόσωποί σας. Μα εγώ δεν είμαι αυτοκίνητο για να έχω αντιπροσωπεία. Εγώ για να ξαναζήσω πρέπει να πάρω πνοή από εσάς. Νιώθετε έτοιμοι να με βοηθήσετε; Μπορείτε να σηκωθείτε και να με υπερασπιστείτε;

Μη με αφήνετε να τρέχω από Πολιτικό σε Πολιτικό. Δεν είμαι δική τους, θέλω να είμαι μαζί σας. Όλοι αυτοί έχουν τις δουλειές τους. Με στήνουν στα ραντεβού, δεν απαντούν στα τηλεφωνήματά μου, είμαι εντελώς αποκομμένη. Βοηθήστε με να σηκωθώ, μη με αφήνετε στο κρεβάτι ανήμπορη. Πρέπει να γίνω δυνατή και αν δε με βοηθήσετε, το σαράκι του Κοινοβουλευτισμού θα με ροκανίσει, θα με αποστεώσει, θα με ενταφιάσει σε κάποια χωματερή της Ιστορίας. Σας ικετεύω.

Μετά Τιμής

Η Άμεση Δημοκρατία.