Ακόμα κι αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον καθρέφτη του εαυτού μας, αυτόν που πάνω του αντανακλά το είδωλό μας και στη σκιά του κοντοστέκεται, μάλλον θα μάς ανακαλύπτουμε διχασμένους:
οι μισοί θα μετριόμαστε ως τέλειοι κι οι άλλοι μισοί ως λειψοί, ατελείς, μισεροί και άσκοποι.
Προτιμητέοι οι δεύτεροι, όλοι εκείνοι οι χωρίς όψη, οι άνευ καθαρών χρωμάτων, εκείνοι που μπορούν να ιριδίζουν μόνο στις λάμψεις των κοινωνικών, γήινων τόξων, ενώ στα μεταφυσικά, καθημερινά παιχνίδια των αρκετών απουσιάζουν εκκωφαντικά. Οι ολοκληρωμένοι πάσης φύσεως στον ολοκληρωτισμό ανήκουν και στη σφαίρα της μεταφυσικής. Οι πιο κρυφοί δε από τους ολοκληρωμένους, είναι εκείνοι που παριστάνουν τους μισερούς, τους ανολοκλήρωτους, ενώ μέσα τους βράζει ο εγωτισμός, οι χειρότεροι όλων των ολοκληρωτικών είναι: Αυτοί με τα βλέμματα, που στάζουν σιγουριά, στόμφο ποίησης και πολιτικής σκέψης, καμώνονται τους "από τα κάτω" ορμώμενους και πουθενά εντός εαυτού δεν θέτουν εισαγωγικά, παρά μόνο θαυμαστικά, αυτοί που εκπληρώνουν το είναι τους σε γεμάτες βιβλιοθήκες μα τα μυαλά τους παραμένουν άδεια και αδιαμόρφωτα, εκείνοι που συσκέπτονται με ανοιχτές πόρτες αλλά τα ώτα τους είναι μη ακούοντα και τα στόματά τους μόνο και αενάως ομιλούντα, όσοι μάς χτυπούν φιλικά στην πλάτη και προγραμματίζουν την επόμενη κίνηση που θα μάς "καρφώσει" στο κενό, εκείνοι που τα γνωρίζουν όλα.
Διάφορες μουσικές κι ένα μικρο αφιέρωμα στις μαρτυρίες των λογοτεχνών Ρώμου Φιλύρα και Γιώργη Ζάρκου για τις συνθήκες εγκλεισμού των ψυχιατρικά νοσούντων της εποχής τους.