Προς "Ιό"-Je suis ΣΥΡΙΖΑ

Διαβάζω πολλά χρόνια τη στήλη σας και ομολογουμένως μπορεί να συλλέξει κανείς πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία από τα πολυποίκιλα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις σας, γιατί είναι πάντα τεκμηριωμένες και σαφείς, για όποιον θέλει στα αλήθεια να ανακαλύψει κρυφές πτυχές των υπό εξέταση κάθε φορά θεμάτων.

Θα ήθελα να όμως να σημειώσω κάποιες σκέψεις με αφορμή την τελευταία σας ανάλυση "Je suis ΣΥΡΙΖΑ." (http://www.efsyn.gr/arthro/je-suis-syriza)
του Σαββάτου της 21-2-2015, οι οποίες ελπίζω να σας φανούν χρήσιμες.

Καταρχήν, έχετε δίκιο σε όλα όσα αναφέρετε περί αυτού του εθνολαϊκιστικού ρεύματος και των αυτόβουλων, γνωστών και μη εξαιρετέων εκπροσώπων του, που τις τελευταίες μέρες υποστηρίζουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τις επιλογές του στο κομμάτι της οικονομικής διαπραγμάτευσης τουλάχιστον, αφού αυτό αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της κεντρικής προεκλογικής πρότασης όλων των κομμάτων και συνεχίζει να αποτελεί και σήμερα τη ραχοκοκαλιά της ασκούμενης πολιτικής της κυβέρνησης αλλά και εκείνη σύμπασας της αντιπολίτευσης.
Επίσης, είναι, κατά τη γνώμη μου, σωστό το τελευταίο κομμάτι της ανάλυσής σας, στο οποίο κάνετε λόγο για το παράδοξο του εγχώριου εθνολαϊκισμού σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τις τάσεις και τις προτιμήσεις που επικράτησαν εδώ και στην Ευρώπη.
Όμως θεωρώ ότι από την ανάλυσή σας λείπει ένα καίριο σημείο, που περιλαμβάνει κι άλλη μία αιτία υποστήριξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από το παραπάνω ρεύμα, και αυτό είναι ο ίδιος ο... ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ειδικότερα η ρητορική του τα χρόνια της κρίσης, η απώλεια δηλαδή σχεδόν κάθε μαρξικής-ταξικής ανάλυσης των τεκταινομένων και ακόμα περισσότερο των λύσεων που προτείνονται και του τρόπου υλοποίησής τους, με αποτέλεσμα, αυτή η εθνοκολαϊκιστική τάση να θρέφεται ως ενός σημείου και εξ΄ ενός θολού αριστερισμού.

Η Τρόικα Φεύγει, Οι Θεσμοί Ήρθαν

Tο τελευταίο χρονικό διάστημα, Κυβέρνηση και Ευρωπαίοι εταίροι έχουν επιδοθεί σε ένα παιχνίδι με τις λέξεις (π.χ. τρόικα, θεσμοί κ.τ.λ.) το οποίο έχει φοβερό ενδιαφέρον ως παιχνίδι ερμηνείας και ευφυίας αλλά καθίσταται επικίνδυνο επειδή αφορά τη ζωή μας.

Όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. λάμβανε στις πρόσφατες εκλογές την πλειοψηφία των ψήφων του εκλογικού σώματος, φαντάζομαι ότι δεν υποσχόταν ότι αυτή η διαπραγμάτευση θα έχει τόσο μέλλον όσο πλέον διαφαίνεται ότι θα έχει και όπως βέβαια φαίνεται κι από τις εκατέρωθεν ανακοινώσεις των Θεσμικών (sic) Οργάνων και του Βαρουφάκη το βράδυ τις εικοστής Φεβρουαρίου 2015.
Δεν είχε γίνει κοινή πεποίθηση στο εκλογικό σώμα ότι θα τελείωναν όλα σε μία στιγμή, ότι θα δινόταν άμεσα η μάχη των μαχών;
Αυτό δεν είχαν καταλάβει οι περισσότεροι ψηφοφόροι και μή ψηφοφόροι των κομμάτων της σημερινής συγκυβέρνησης ή κάνω λάθος;
Πάνω σε αυτή τη λογική δεν στηρίχθηκε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να πάρει την πλειοψηφία, περισσότερο ακόμα και απο τον ισχυρισμό του ότι οι προηγούμενοι δεν διαπραγματεύονταν;
Αυτό δεν ήταν το κυρίαρχο χαρτί του, μαζί με την αμφισβήτηση του χρέους, το επονείδιστο κομμάτι αυτού, την παύση περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων, την αύξηση του βασικού μισθού κ.α.;

Μόλις υπέγραψα αυτό το ψήφισμα

Μόλις υπέγραψα αυτό το ψήφισμα:

Zητούμε από την Ελληνική Κυβέρνηση, που είναι γαμάτη, φοβερή και τρομερή, η καλύτερη κυβέρνηση από καταβολής κοινοβουλευτισμού κι όχι μόνο να οργανώσει:

- Ένα Εθνικό όργιο με τις πιό ωραίες γυναίκες (δεξιές, αριστερές, αναρχικές, αυτόνομες, κεντρώες ή ό,τι άλλο, δεν παίζει κανένα ρόλο) μπροστά από το Κοινοβούλιο και οι τσολιάδες να μείνουν ακίνητοι και λεβέντες όπως κάθε μέρα. Πιστεύουμε ότι μόνο έτσι το Έθνος θα μπορέσει ουσιαστικά να ανασυντεθεί και να πορευθεί στο πεπρωμένο του ασφαλώς και συναινετικώς.

- Ένα Εθνικό λουκούλλειο γεύμα, όπου στο ένα άκρο του τραπεζιού θα κάθεται ο Γιάνης Βαρουφάκης ενώ στο άλλο θα έχουμε στριμωχτεί σαν σαρδέλες όσοι/ες κατακουρασμένοι/ες θα έχουμε καταφέρει να επιζήσουμε από την προηγούμενη δοκιμασία αυτού του ακόρεστου και απύθμενου Εθνικού και ουχί Ταξικού Σεξ.

Απαιτούμαι δε:

- Να γίνει υπουργός Προστασίας του Πολίτη ο Τζίμης Πανούσης.

- Να κατεβούν πάραυτα οι εικόνες του Χριστού,της Παναγίας (όπως προεκλογικά είχε προβλέψει ο γέροντας Αντώνιος), Αγωνιστών του '21, Επιστημόνων κ.τ.λ. από Δημόσιες Υπηρεσίες, Σχολεία, Δικαστήρια κ.α. και στη θέση τους να αναρτηθούν πορτραίτα του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη σε αγωνιστικές πόζες.

- Να γίνονται καθημερινά προσευχές στα σχολεία προς μακροημέρευση της Κυβέρνησής μας, προς συνέχεια του Κράτους μας, να διατάζονται εκούσιες μετάνοιες μπροστά στις σημαίες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και εκ περιτροπής, ανά δεκαπενθήμερο, να πηγαίνουν όλοι με τα γόνατα μέχρι του Μαξίμου ή εναλλακτικά μέχρι την Κουμουνδούρου, γαμωσταυρίζοντας Γερμανούς & λοιπούς Ευρωπαίους.

- Αυθόρμητη, καθημερινή συγκέντρωση στις μεγάλες πλατείες της χώρας προς εξύμνηση και υποστήριξη της μετεκλογικής διαπραγμάτευσης.

- Καθημερινή προπαγάνδα με συνεχείς ρεπορτάζ, εικόνες κ.α. των αεράτων Εθνικών Τσαμπουκαλήδων.

Ζήτω Το Έθνος.

Αμήν.

Διαχείριση & Ελπίδα

Δεν πρόκειται για μια αριστερή επαναστατική κυβέρνηση αλλά για μια αστική κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο, μια Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δηλαδή με ολίγον από Ακροδεξιά ενσωματωμένη, που προσπαθεί να διαπραγματευτεί μάλλον με διαφορετικό τρόπο σε σύγκριση με την προηγούμενη συντηρητική, πλήρως Ακροδεξιά κυβέρνηση και να εξασφαλίσει καλύτερους όρους σε μία ήδη κακή συμφωνία ή διαφορετικά σε μια συμφωνία από αυτές που συνηθίζονται στην Ευρώπη και συνήθως είναι κακές για τους λαούς, ασφυκτικές για τη ζωή τους, γιατί εδράζονται σε ήδη υπάρχουσες συμφωνίες Μεγαθήρια (Μάαστριχ, Λισσαβόνα κ.α.) αλλά και σε όσες υπογράφτηκαν τα τελευταία χρόνια.

Πώς είμαστε όμως σίγουροι ότι η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται καλύτερα από την προηγούμενη;
Τί στοιχεία έχουμε;

Θεωρώ ότι ουσιαστικά δεν έχουμε κανένα ασφαλές στοιχείο καλύτερης διαπραγμάτευσης, έχουμε σίγουρα μια διαφορετική διαπραγμάτευση και μια άλλου τύπου προσέγγιση στην εσωτερική επικοινωνιακή τακτική σε ό,τι αφορά τους τρόπους, τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης και τη διαχείριση της διάχυτης λαϊκής ελπίδας αλλά αυτό δεν συνιστά, τουλάχιστον με ασφαλείς όρους, καλύτερη διαπραγμάτευση.

Θαύμα, Θαύμα, Βούρκωσε ο... Αρχηγός

Όταν ο Σαμαράς παρίστανε τον πολλά βαρύ και μαγκίτη, τον θρησκευόμενο και τον δημοκράτη, τον διαπραγματευτή και τον τύπο "έτσι σκίζονται τα μνημόνια κ. Τσίπρα" νεοδημοκρατοπασοκτζήδες χαίρονταν με αυτό το υφάκι και χειροκροτούσαν αυτή τη Βαρέων Βαρών… μαγκιά του σε κοινοβούλιο και κανάλια.
Εκεί μέσα, στη βουλή, πέφτουν βροχηδόν οι ατάκες ταπώματος του ενός στον άλλον, χαίρονται εκ περιτροπής οι εκάστοτε ατακαδόροι-ταπαδόροι ενώ οι ταπωμένοι προσπαθούν με τις απαντήσεις τους να μετατραπούν σε ταπαδόρους, ώστε να βρουν κι αυτοί το δίκιο τους μέσα από ατάκες φωτιά, ατάκες τιμωρούς.

Ποιος ο λόγος λοιπόν σύντροφοι Συριζαίοι ή φίλα προσκείμενοι αυτών, να δίνετε τόσο μεγάλη σημασία στο αν ο Τσίπρας βούρκωσε, έκλασε, έβηξε, χέστηκε ή επταρνίσθη (που θα έλεγε κι ο Πανούσης, ο Τζίμης), αφού γνωρίζετε ότι το ίδιο ή αντίστοιχο γεγονός θα γινόταν αντικείμενο γελοιοποίησης και σφοδρής κριτικής από πλευράς σας στην περίπτωση που δράστες θα ήταν οι Σαμαράς- Βενιζέλος, ενώ οι οπαδοί του Βαγγέλη ή του Αντώνη θα βρίσκονταν ακριβώς στη θέση που είσαστε εσείς τώρα;
Και μη μου πείτε ότι τους έχετε για τόσο ανίκανους, που να μη μπορούσαν να βουρκώσουν ή ακόμα και να κλάψουν παριστάνοντας ότι νιώθουν τον πόνο του ελληνικού λαού!
Μη μου πείτε ότι δεν αναγνωρίζετε και σε αυτούς το δικαίωμα να αισθάνονται ανθρώπινοι!
Μιλάμε για γνήσιους πολιτικάντηδες, όχι τίποτα υβρίδια, για αυτό ίσως πρέπει να το ξανασκεφθείτε.

Mια Συζήτηση Με Τους ANFO

Το εισαγωγικό μουσικό απόσπασμα είναι μια ηχητική συρραφή από το "Class War” των ANFO.

Μια Συζήτηση (03/02/2015) με τους ANFO.

Κάμερα: Γιώργος Μπισδίκης.

Περισσότερες πληροφορίες για τον Γιώργο μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.georgebisdikis.com/

Οι ANFO είναι οι:

Σωτήρης Θεοχάρης (φωνή, στίχοι, κιθάρα): Ξεκίνησε από τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ” το 1983. Στη συνέχεια η διαδρομή του στην ελληνική rock n roll σκηνή περιλαμβάνει τους: “Στάχτες”, “Σπυριδούλα”, “Ηχογλυκαιμία” και “NoMind”.

Νίκος Χαραλαμπόπουλος – «Τσουλούφις» (μπάσο, φωνητικά): Ξεκίνησε και αυτός από τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ” , ενώ αργότερα βρέθηκε στους “Deus Ex Machina”, “No Logo”, και “Bad Luck Souls”.

Φώτης Πατίκας (κιθάρα, φωνητικά): Ξεκίνησε παίζοντας στους “Lost Meanings”. Στη συνέχεια τον συναντάμε στους “My Turn” και στους “Censored Sound”. Ταυτόχρονα εκδίδει το fanzine “Take your Shot” καθώς και διάφορα άλλα fanzine και DIY εντυπα.

Γιώργος Χλωρός (τύμπανα): Ξεκίνησε από διάφορα γκρουπ της Πάτρας. Η συνέχεια τον έφερε στους “NoMind”, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με τους “Dustbowl”, τους “Snails” και τους “Muddy Trail”. Αρθρογραφεί στο ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό “Wild Thing”.

Περισσότερες πληροφορίες για το γκρουπ μπορείτε να βρείτε στη σελίδα τους http://anfoband.com/, όπου έχετε τη δυνατότητα να "κατεβάσετε" και το ep τους, το οποίο κυκλοφορεί και σε φυσική μορφή βινυλίου.

Τους ευχαριστώ πολύ που αποδέχθηκαν την πρόσκλησή μου ώστε να κάνουμε αυτή τη Συζήτηση.

Η Συζήτηση έγινε στο πατάρι του καταστήματος BAMBOO VEGAN, 

Ζωοδόχου Πηγής 8-10, στα Εξάρχεια.

Θεματολογία

- ANFO (Ammonium Nitrate Fuel Oil)

&… Τρομοκρατία

(1:08)

- Προσωπικές Μουσικές Ιστορίες (05:30) 

- Η Ανάγκη Δημιουργίας Των ANFO

(Τα Συστατικά Στοιχεία Μιας Μπάντας) 

(08:37) 

- Διαδικασία Δισκογραφίας

(Anfo-Αδιέξοδο κ.α.)

(17:08)

- Punk Φόρμα (21:59)

- Ο Ρόλος Του Μουσικού Παραγωγού (22:49)

- Εγχώριες Σκηνές & Κοινό

(Τα Στηρίγματα-Οι Χρονικές Διαφοροποιήσεις

-Οι Συναυλιακοί Χώροι)

(29:20)

- Punk

(Νόημα-Στάση-Περιεχόμενο)

(41:45)

- Η Ουσία Του Punk

(Αμφισβήτηση-Ουτοπία-Αναζήτηση)

(48:17)

- Σκληρές Μορφές (Μουσικής) Τέχνης

(52:31)

- Ο Μικρόκοσμος Της Εγχώριας Σκηνής

(55:42)

- Μουσικοί & Πολιτικοί… Hipsters 

(Παρελθόν-Παρόν-Μέσα Διαχείρισης)

(56:52)

-  "38 Xιλιοστά" & "Mπασταρδοκρατία"

(Τέχνη & Διαχρονικότητα)

(1:13:59)

- Η Τέλεια Μουσική Μπάντα (1:18:56)

- "Class War" 

(Κοινωνικές Τάξεις & Ατομική Εξέγερση)

(1:19:58)

- Η Παπαρήγα & Μία... Εξέγερση

(1:26:44)

- Περί Κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. (1:28:35)

Κάπου Στα Κάτω Πατήσια, Κάπου Στην Αθήνα...

Κάπου στα Κάτω Πατήσια, στην πλατεία Καραμανλάκη συγκεκριμένα, Σάββατο πρωί, έχω σταματήσει να πάρω καφέ και δυο κυρίες ξεπεσμένης αστικής προέλευσης, με βαμμένο μαλλί σε χρώμα παλιακού κομοδίνου, περπατούν συζητώντας, μάλλον γυρίζοντας από ψώνια ή κάνοντας κάποιον άσκοπο περίπατο.

- Καλά δεν ήμασταν πριν; Λίγα αλλά καλά τουλάχιστον.
- Τι τα θέλαμε τα περισσότερα; Με αυτούς που μπλέξαμε τώρα, ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε;

Κάπου στην Αθήνα, μέσα σε ένα ψιλικατζίδικο, που ο ιδιοκτήτης του αυτάρεσκα έχει ανάγει σε mini market, θέλοντας να χτυπήσει τις μεγάλες αλυσίδες στα ίσα (τον άκουγα μια μέρα που το έλεγε σε έναν μάλλον επίδοξο πωλητή), υπάρχει τύπος, κοντά ή λίγο άνω των εξήντα, που εκφράζει στο "μεγάλο αφεντικό" τις πολιτικές του απόψεις, υποστηρίζοντας σθεναρά και με στόμφο Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ. έναντι των "Συριζαίων" όπως τους έλεγε.

Αυτές οι δύο εικόνες επαναλαμβάνονται δεκάδες χρόνια τώρα, σε πολλούς σχηματισμούς, ποικιλίες και συνδέσεις.
Εμπλέκονται κόμματα με αρχηγούς, κουτσομπολίστικοι σχεδιασμοί lifestyle περιοδικών και μια γαμημένη ελπίδα, που κανείς δε θέλει να δημιουργήσει, αλλά εύκολα την αποζητά και την αποδέχεται όταν την κατασκευάζουν άλλοι.
Μια ελπίδα ετεροκαθοριζόμενη, που επιστρέφει ως ανάθεση σε αυτόν που έντεχνα την έχει κατασκευάσει, τρέφοντάς τον με νέκταρ Μεγαλείου ενώ τους αναθέτες με φτηνό ποτό μικρότητας, αναμονής και συνήθως ματαίωσης.
Ακόμα και τα όνειρα μας είναι κατασκευασμένα, μέσα σε πλαίσια που άλλοι θέτουν, ακόμα κι όταν φαντάζουν απείρου μεγέθους, ακόμα κι όταν ξυπνάμε ιδρωμένοι γιατί τα όρια αρχίζουν να οριοθετούνται.
Η Ελπίδα φτιάχνεται με μη αναθέσεις, σπόρος της είναι η συμμετοχή και πριν από όλα η κριτική σκέψη, που κανένας φορέας δεν μπορεί να σου προσφέρει, κανένα "κίνημα" δεν μπορεί να σπείρει μέσα σου.
Για αυτό, όταν υποστηρίζεις και στέκεσαι απέναντι στην Ελπίδα σου, μην κάνεις εκπτώσεις μαζί της, όπως δε θα έκανες για το δυνατό αλκοόλ, τον ζεστό έρωτα, έναν παιδικό χιονάνθρωπο φτιαγμένο από τις αναμνήσεις σου.
Η Ελπίδα είναι δική μας, εμείς την φτιάχνουμε,εμείς την καταστρέφουμε, εμείς την ανασταίνουμε ξανά.
Θα μπορούσαμε δηλαδή, ίσως να μπορούσαμε...