Ήδη αρκετά χρόνια
σε μια δουλειά.
Ξεκίνησε ως μικρομεσαία
εταιρεία συγκεκριμένου κλάδου της εγχώριας, καταρχήν, καπιταλιστικής οικονομίας
και μετά από 15 σχεδόν χρόνια κατέληξε να ανήκει ως θυγατρική πλέον σε έναν
πολυεθνικό κολοσσό.
Αγόρασε στην αρχή
άλλες εταιρείες, πούλησε μετά κάποιες από αυτές, συγχωνεύθηκε, αγοράστηκε από άλλες
και δημιούργησε ένα συνονθύλευμα υπηρετούντων ανθρώπων διαφόρων βαθμίδων, από αποτυχημένους
γιάπηδες και κατώτατους υπαλλήλους όπως εγώ, που κάνουν χρόνια τώρα δουλειά
φασόν μέχρι διευθυντές και υποδιευθυντές, που διαγκωνίζονται για τη διατήρηση
και επέκταση των θέσεών τους σε κάθε επερχόμενη αλλαγή.
Όσο προχωρούσαν
και γίνονταν οι αλλαγές, μαζί με το σώμα της εταιρίας άλλαζε και η διάθεση των
ανθρώπων.
Οι γιάπηδες
χαίρονταν, αφού αργά αλλά σταθερά έβλεπαν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό, ενώ
εμείς οι υπόλοιποι χάναμε ό,τι απλό υπήρχε μέχρι εκείνη την ώρα και γινόμασταν όλο
και πιο σκυθρωποί.
Η ανθρωπιά
χανόταν με καταιγιστικούς ρυθμούς υπό την επίθεση των αριθμών.
Οι προϊστάμενοι
άλλαζαν στυλ και διάθεση, προσπαθώντας να ακολουθήσουν τις εξελίξεις, οι υποδιευθυντές
και διευθυντές γίνονταν σκληρότεροι με τα νούμερα, το όποιο "συναδελφικό"
κλίμα άρχισε να χάνεται χρόνο με το χρόνο, αλλαγή με την αλλαγή.
Οι αριθμοί, οι
πίνακες, τα projects, τα reports, οι στόχοι, τα κέρδη άλωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους.
