Ξεκίνησε με την ανάγνωση ενός βιβλίου του Ρούση και η σκέψη ήταν αυθόρμητη. Τόσο αυθόρμητη, που σκέφτηκα να κάνω την πρώτη "συνέντευξη" χωρίς καν να έχω κάμερα ή οποιοδήποτε άλλο μέσο για να καταγράψω τη συνομιλία που θα γινόταν.
Ζήτησα από ένα φίλο να μού δανείσει τη δική του και το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη (Κώστα, αυτό στο χρωστάω).
Αγόρασα κι έναν ηλεκτρονικό καταγραφέα κι άρχισα να ψάχνω με ποιους θα μπορούσα να μιλήσω κι αν αυτό θα βοηθούσε με οποιονδήποτε τρόπο την καταγραφή και διάχυση κάποιων ιδεών που δεν ακούγονται συχνά, κάποιων απόψεων που οδηγούν τη σκέψη μας σε πιο εύφορους δρόμους.
Άρχισα να πλησιάζω διάφορους ανθρώπους πάντα με τη λογική πως δεν θα συμφωνώ σε όλα μαζί τους, αλλά αυτό δεν είχε έτσι κι αλλιώς καμία σημασία για ‘μένα. Δεν συμφωνώ κατά καιρούς με τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλάζω και μετασχηματίζομαι.
Πώς θα μπορούσα να συμφωνήσω και να ταυτιστώ απόλυτα με τους άλλους;