Μια Εντελώς Προσωπική Αποτίμηση

Ξεκίνησε με την ανάγνωση ενός βιβλίου του Ρούση και η σκέψη ήταν αυθόρμητη. Τόσο αυθόρμητη, που σκέφτηκα να κάνω την πρώτη "συνέντευξη" χωρίς καν να έχω κάμερα ή οποιοδήποτε άλλο μέσο για να καταγράψω τη συνομιλία που θα γινόταν.

Ζήτησα από ένα φίλο να μού δανείσει τη δική του και το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη (Κώστα, αυτό στο χρωστάω).

Αγόρασα κι έναν ηλεκτρονικό καταγραφέα κι άρχισα να ψάχνω με ποιους θα μπορούσα να μιλήσω κι αν αυτό θα βοηθούσε με οποιονδήποτε τρόπο την καταγραφή και διάχυση κάποιων ιδεών που δεν ακούγονται συχνά, κάποιων απόψεων που οδηγούν τη σκέψη μας σε πιο εύφορους δρόμους.

Άρχισα να πλησιάζω διάφορους ανθρώπους πάντα με τη λογική πως δεν θα συμφωνώ σε όλα μαζί τους, αλλά αυτό δεν είχε έτσι κι αλλιώς καμία σημασία για ‘μένα. Δεν συμφωνώ κατά καιρούς με τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλάζω και μετασχηματίζομαι.
Πώς θα μπορούσα να συμφωνήσω και να ταυτιστώ απόλυτα με τους άλλους;
Πολλές ερωτήσεις προέκυψαν μέσα από την ανάγκη μου να μάθω κι εγώ πράγματα κι όντως μάθαινα, κυρίως όταν μετά, κατά την επεξεργασία των συζητήσεων ώστε να φτιάξω τα βίντεο, τίς άκουγα ξανά και ξανά. Κρατούσα σημειώσεις και άκουγα πάλι ό,τι δεν μου είχε γίνει απόλυτα σαφές. Έμαθα πολλά.

Στην αρχή κουράστηκα πολύ με την κατασκευή των βίντεο. Ποτέ δεν είχα σχέση με κάτι τέτοιο, ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι παρόμοιο. Μέχρι τότε στο blog έγραφα και θα συνεχίσω βέβαια να γράφω τις απόψεις μου. "Κατέβασα" λοιπόν από το internet ένα ελεύθερο πρόγραμμα "κοπτοραπτικής" και κατασκευής βίντεο κι έτσι ξεκίνησα.
Σιγά-σιγά τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν και τώρα βρίσκομαι σε ένα αρκετά καλό στάδιο χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι έχω κατανοήσει και μάθει το πρόγραμμα στο έπακρο των δυνατοτήτων του. Κάθε φορά που διαχειρίζομαι τεχνικά μια συζήτηση μαθαίνω και κάτι καινούργιο είτε κατά τύχη είτε ψάχνοντας.

Ξενύχτησα αρκετές φορές ή ξύπνησα πολύ πριν ξεκινήσω για τη δουλειά, ώστε να φτιάξω μια μικρή λεπτομέρεια ή να διορθώσω κάτι στο αισθητικό κομμάτι, που τυχόν δεν μου άρεσε.

Με ρωτάνε κατά καιρούς κάποιοι φίλοι γιατί δεν φαίνομαι στα βίντεο.
Δεν υπάρχει λόγος να φαίνεται το πρόσωπο μου στις συζητήσεις, γιατί σημασία έχουν οι απόψεις των συνομιλητών μου, ακόμα κι οι εκφράσεις του προσώπου τους, οι κινήσεις των χεριών τους κι όχι η δική μου άποψη, το δικό μου πρόσωπο, οι δικές μου εκφράσεις.
Επίσης, θέλω να αφήνω τον άλλον να μιλάει, όχι να μιλάω και να φαίνομαι εγώ. Τι σημασία έχει ποιος είμαι έτσι κι αλλιώς; Καμία σημασία.
Έχω βαρεθεί να βλέπω επαγγελματίες "δημοσιογράφους" να κάνουν συνεντεύξεις, ώστε να φαίνονται αυτοί κι όχι εκείνος, που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για την άποψή του. Έχω βαρεθεί επίσης εκείνους τους "δημοσιογράφους", που διακόπτουν συνεχώς για να παραστήσουν τους έξυπνους και συνήθως λένε κάτι άσχετο με την κουβέντα.
Δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος ούτε "δημοσιογράφος", οπότε μπορώ να κάνω αυτό που πιστεύω πως είναι σωστό και κυρίως αυτό που πηγάζει αυθόρμητα από μέσα μου.

Μέσω αυτών των συζητήσεων γνωρίστηκα με φίλους και συντρόφους, ανταλλάξαμε απόψεις είτε διαδικτυακά είτε εκ του σύνεγγυς. Υπήρχαν φορές που έγινα αποδέκτης πολύ καλών σχολίων αλλά και άλλων που ήταν επικριτικά ή σκωπτικά ή και αντίθετα ιδεολογικά. Όλα τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα κι όλα βοηθούν με τον τρόπο τους.
Ακόμα κι ο ιδεολογικά αντίθετος αναγκάζει το μυαλό σου να δουλέψει σε άλλους ρυθμούς ώστε να τον αντιμετωπίσεις.

Τα οποιαδήποτε τεχνικά προβλήματα οφείλονται στην προφανή άγνοιά μου πάνω σε ορισμένα θέματα.
Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές: Όποιος θέλει να συνεργαστούμε και να κάνουμε μαζί πράγματα είναι ευπρόσδεκτος.
Ευχαριστώ όλους τους φίλους που ασχολήθηκαν με αυτές τις συζητήσεις, όλους τους φίλους που είτε άμεσα είτε έμμεσα με βοήθησαν σε αυτήν την προσπάθεια, γιατί είναι κάτι που ανήκει σε όλους μας.
Και βέβαια ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που δέχτηκαν να κάνουν αυτές τις συζητήσεις μαζί μου κι έτσι μού έδωσαν την ευκαιρία να μιλήσω μαζί τους.

Ελπίζω να μπορέσω να συνεχίσω- και γράφοντας αλλά και συζητώντας- να διατηρώ το blog.