Το βράδυ της Τρίτης έκλαψα, ρίγησα, θάφτηκα και αναστήθηκα.
Εκείνη με τη φωνή της κι εγώ με τα μάτια μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου.
Όλα συνέβησαν χθές, όλα ακούστηκαν.
Την έχω δει άλλες δύο φορές. Θα τολμήσω να πω κάτι παράτολμο:
Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει συναυλία της Galas, δεν μπορεί να μιλά για μουσική εμπειρία.
Είναι το απόλυτο θέαμα, το απόλυτο ακρόαμα.
Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει συναυλία της Galas, δεν μπορεί να μιλά για μουσική εμπειρία.
Είναι το απόλυτο θέαμα, το απόλυτο ακρόαμα.
Οι αισθήσεις ανοίγουν και επικεντρώνονται στο Μαύρο της Απελπισίας, του Θανάτου, του Ανεκπλήρωτου Έρωτα, του Βασανισμένου Ανθρώπου. Τα μπάσα του πιάνου, τα ουρλιαχτά, οι γρυλισμοί και οι κάμποσες οκτάβες σχίζουν το Είναι σου. Είμαι ακόμα συγκλονισμένος.
Αν το Καλό και το Κακό είχαν φωνή, αν η Ζωή και ο Θάνατος μπορούσαν να τραγουδήσουν, κάπως έτσι θα έφτιαχναν το soundtrack τους.
Απεριόριστος σεβασμός σε μια τεράστια καλλιτέχνιδα...