ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ...ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Ο καθένας δικαιούται να εξηγεί την κατάσταση όπως θέλει και ανάλογα βέβαια με το πώς την αντιλαμβάνεται. Προσωπικά δεν μου ακούγεται πάντως πολύ σοφό να ιδρύεις κόμμα σε αυτές τις συγκυρίες. Εδώ χρειάζεται Ένωση, όχι και άλλη διάσπαση. Μέσα σε μια ήδη πολυδιασπασμένη Αριστερά, κάνεις κι εσύ το μαγαζάκι σου και περιμένεις να έρθει κόσμος να ψωνίσει αριστερό προϊόν, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό και οικολογικό…;
Και γιατί δηλαδή να πάρει από σένα… επειδή είσαι ανανεωμένος και ανανεωτικός;
Έχετε ακούσει Ανανεωτικοί σύντροφοι κάποιον πολιτικό φορέα (από την ακροδεξιά μέχρι τους αναρχικούς) να παραδέχεται πως προσφέρει πεπαλαιωμένο προϊόν; Μα αν γινόταν αυτό δε θα αγόραζε κανείς…
Και τι σημαίνει "Δημοκρατική Αριστερά"; Οι άλλες Αριστερές τι είναι, δεν είναι Δημοκρατικές ή μήπως σημαίνει ότι εσείς δεν αμφισβητείτε το αστικό πολιτικό πλαίσιο και τη Δημοκρατία του;
Γιατί αν συμβαίνει αυτό (και αυτό προφανώς συμβαίνει), αν πιστεύετε δηλαδή ότι μέσα σε αυτή τη λαίλαπα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, τότε δεν είστε ούτε καν το ΠΑ ΣΟΚ του ΄70 και του ’80.

ΚΛΙΝΑΤΕ ΕΠ' ΑΡΙΣΤΕΡΑ...

Οι πρώτοι συναντιούνται με τους δεύτερους, οι τρίτοι φεύγουν αλλά θα ξανάρθουν για να συναντηθούν με τους τέταρτους, που κάποτε ήταν ένα με τους πρώτους αλλά βαρέθηκαν να είναι τέταρτοι, γιατί δεν τους άρεσε το νούμερο "τέσσερα" κι έτσι έφυγαν μια και καλή από νούμερα ψάχνοντας τις δημοσκοπήσεις για τη δημοκρατική Ευρωπαϊκή αριστερά.

Και οι άλλοι όμως είχαν το άγχος του καινούργιου, του μετακομμουνιστικού, του σωστού αναρχικού προτάγματος, της καθαρότητας.Έτσι, περάσανε αυτοί καλά (όχι όλοι, μερικοί…) κι εμείς… να μη σου πω καλύτερα.

ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΕΡΗΜΟΣ...

Και θα μου πει κάποιος: καλά, εσύ δε βλέπεις τίποτα καλό στο εγχώριο τοπίο της Αριστεράς;

Μήπως είσαι φύσει και θέσει απαισιόδοξος και τα βλέπεις όλα μαύρα και άραχνα;

Μήπως χρειάζεσαι κάποιον ειδικό; Δεν το ξέρω, μπορεί.

Ίσως μια ενδελεχής ψυχανάλυση να αποκάλυπτε πτυχές του εαυτού μου που δεν γνωρίζω καν.

Θα καθόμουν στο πασίγνωστο ντιβάνι και ο ψυχαναλυτής θα αναλάμβανε ρόλο εξομολόγου. Θα προσπαθούσε να με βοηθήσει να αντιληφθώ αν η αρρώστια μου είναι εγγενής ή επίκτητη.

"Πότε γνώρισες για πρώτη φορά την Αριστερά;"

"Πόσο καιρό έχετε σχέση;"

"Την έχεις απατήσει ποτέ;"

"Εκείνη;"

"Είσαι ακόμα ερωτυμένος μαζί της;"

"Μήπως οι γονείς σου χωρίσανε όταν ήσουν μικρός και έχεις απωθημένα ένωσης;"

"Ποιά Αριστερά προτιμάς; Την Μαρξιστική, την Αναρχική, τη Λενινιστική, τη Μαοϊκή, την... ποιά, ποιά από όλες;"

Δεν ξέρω, δεν ξέρω, τις θέλω όλες... δεν μπορώ να διαλέξω, δεν είμαι καλά, δώστε μου χάπια να φύγω, να πάω σπίτι... θέλω να κοιμηθώ και να μη σκέφτομαι την Αριστερά, να μη σκέφτομαι τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, να μη με απασχολεί ο Λένιν και ο Καστοριάδης, θέλω να πάω σπίτι μου... θέλω λοβοτομή... δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο, δεν θέλω...

ΕΠΑΞΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ...

Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994

(16 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι)

Ένα μικρό αφιέρωμα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΨΕΩΝ TOY MANOY ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ‘44

Αδερφοσύνη, αισθήματα, συνθήματα, αντιδράσεις: πάμφθηνα εμπορεύματα χυμένα στα πεζοδρόμια, μαζί μ' αληθινό αίμα αληθινά κορμιά νεανικά, αληθινά στόματα ανθρώπων που κραυγάζουν (...) Οι Ιερείς κι από τις δυο μεριές, μονοπωλούσαν τον Χριστό κι εξασφάλιζαν την συνδρομή του, οι μεν για το έθνος και οι άλλοι για τον Λαό (...). Με ποιους αλήθεια είν' ο Χριστός; -Με σένα, ακούω μια φωνή πλάι να με χαϊδεύει. Είμαι πάντα μ' αυτούς που ερωτούν. Ένας άλλος ασφαλίτης του κόβει το δρόμο λίγο αργότερα στην Αθήνα. Το σοκ είναι μεγαλύτερο, καθώς ο 20χρονος Μάνος αναγνωρίζει στο πρόσωπό του έναν παλιό ΕΛΑΣίτη, που άλλοτε παινευόταν για τα κατορθώματά του: πόσους σκότωναν και πώς τους σκότωναν (...) Τώρα τον έβλεπα μπροστά μου. Αστυφύλακα στην Ασφάλεια, να ζητάει ταυτότητα ειρωνικά, χωρίς βέβαια να μ' αναγνωρίσει (...) Άρχισα να βλέπω πως η Πατρίδα μου δεν είναι τόσο τίμια και καθαρή και αποφάσισα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά.

Και να τι είδε: Μετά τον πόλεμο η παραδοσιακή Δεξιά με το πρόσχημα του ‹κινδύνου› από ένα αμετανόητο 11% της Αριστεράς, χάρισε στον τόπο άγρια τρομοκρατία υπηρετώντας τα συμφέροντα μιας ύποπτης ντόπιας νομενκλατούρας, κυρίως βασιζόμενη στον δοσιλογισμό, στην προδοσία και στην μικροαστική ηθική των απερχομένων. Έτσι, στ' όνομα μιας ειδεχθούς εθνικοφροσύνης γνώρισε ο τόπος την πιο ξέφρενη επιβίωση των άρρωστων φασιστικών στοιχείων, που αντί να υποστούνε τιμωρία, ανακάλυψαν τους εαυτούς τους ‹εν δυνάμει›, σχηματίζοντας μάλιστα και τα πρώτα έμβρυα της δικτατορίας και της ιωαννιδικής τρομοκρατίας του '67.

ΕΥΤΥΧΩΣ (ΓΙΑ ΣΕΝΑ) ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ...

14 Ιουνίου 1928 - 9 Οκτωβρίου 1967

ΟΙ "ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟΙ" PART 1...

"ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ" ΚΑΙ ΕΓΧΩΡΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ...

Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω (και σίγουρα όχι μόνο αυτοί) βλέπω ότι βρίσκονται με το ένα πόδι πατημένο γερά στα σκοτεινά σκαλοπάτια της κατάθλιψης. Η κλίμακα ξεκινάει πάντα κατιούσα και αν κάποιος τα καταφέρει μπορεί να αλλάξει και σε ανιούσα. Αυτό εξαρτάται από την εσωτερική δύναμη του κάθε ανθρώπου, κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει πού θα φτάσει, πότε και με ποιόν τρόπο.

Χρυσές δουλειές θα κάνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι από εδώ και στο εξής. Θα κάνουμε οικονομίες (εκτός των επιβαλλομένων από το Δ.Ν.Τ.), για να μπορέσουμε να απεμπλακούμε από μορφές κατάθλιψης, που θα ανακαλυφθούν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.
Να δείτε που σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα κάνει θραύση η "Μεσογειακή Κατάθλιψη". Κατάθλιψη του ανθρώπου της Μεσογείου (κι όχι μόνο, απλά εδώ θα πρωτο-ενδημήσει) που ενώ θα μπορούσε να τα έχει όλα, τελικά δε θα έχει τίποτα: ούτε χρήματα, ούτε όρεξη για σεξ, ούτε μέλλον, ούτε όραμα, ούτε τίποτα. Μόνο επιβίωση θα ψάχνει και μάλιστα αναγκαστικά αποδεκτή με ιδιαίτερα επαχθείς όρους.

Έρχονται οι γενιές των πολύ απλώς επιβιούντων…