Η Εγχώρια Αριστερά...

Αφιερωμένο στην Εγχώρια Αριστερά

(Μαρξιστική Και Αναρχική)

"Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
Είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πιά σαν αύριο να μη μοιάζει".

(του Κωνσταντίνου Καβάφη)

Είμαι Έλληνας Εγω Ρε...

Καθισμένος στη πλαστική καρέκλα, κοιτούσα τον κόσμο που περνούσε.
Κάρφωνα το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι κάνω. Τους κοιτάζω επίμονα με την ελπίδα να με κοιτάξουν κι εκείνοι. Πολλές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι νιώθω μόνος.

Ίσως να νιώθω μόνος γιατί είμαι μόνος.
Η παραγωγική διαδικασία με έχει ξεράσει, οι φίλοι μου είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους και ούτε που θέλουν να με ξέρουν πλέον, οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι ανύπαρκτες, αλλά όταν περνάς εσύ περαστικέ, εγώ σε κοιτώ επίμονα.
Η πόλη μου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν λίγα χρόνια.
Δεν είναι τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι. Είναι σκυθρωποί, βρίζουν με το παραμικρό και δεν σε κοιτούν στα μάτια. Μόνο εγώ τους κοιτώ και το κάνω επίμονα όσο καταλαβαίνω πως αυτοί με αποφεύγουν. Βέβαια και η δουλειά που κάνω εμποδίζει τα βλέμματα.
Πάντα απέφευγαν τα μάτια μου για να πω την αλήθεια.
Τώρα όμως είναι ακόμα χειρότερα.

Όχι Εμένα, Έχω Δίκιο Εγώ...

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων… πριν καμιά δεκαριά χρόνια περίπου.

Γυρνώντας από τη δουλειά, τον είδα μέσα σε ένα αμάξι. Κατεβαίναμε κι οι δύο τη Γαλατσίου. Καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Εκείνος στην αριστερή λωρίδα, εγώ στη δεξιά. Ευτυχώς μας έπιασε φανάρι. Πετάγομαι από το αμάξι σαν τρελός και εκείνος βλέπει την κίνησή μου και ανοίγει το παράθυρο. Φτάνω μπροστά του και καταλαβαίνει πως τρέμω σύγκορμος. Ο χρόνος μέχρι να ανάψει το φανάρι πράσινο λίγος. Μου κάνει νόημα να ηρεμήσω και με ταχύτατους ρυθμούς προτείνει το πρόσωπό του προς το δικό μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω πιάνει το πρόσωπό μου και με φιλάει πατρικά. Μου συστήνει γρήγορα-γρήγορα το γιό του που καθόταν στη θέση του οδηγού και τη γυναίκα του που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα. Μου εύχεται συνεχώς, χαμογελάει και με προτρέπει να προσέχω. Το μόνο που μπόρεσα να του πω ήταν: "Σας ευχαριστώ για όλα". Ποτέ δεν θα μάθαινα αν κατάλαβε ότι δεν τον ευχαριστούσα για τις ευχές του αλλά για ό,τι μου έδωσε και δεν το ήξερε.

Στα αλήθεια, ήταν τα πιο ενδιαφέροντα Χριστούγεννα της ζωής μου.

ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ