Μια Συζήτηση Με Την Κωνσταντίνα Βούλγαρη

Η Συζήτηση Με Την Κωνσταντίνα Βούλγαρη έγινε στις 28/8/13.

Ευχαριστώ πολύ την Αγγελική για την πολύτιμη βοήθειά της.

Ευχαριστώ πολύ την Κωνσταντίνα, που αποδέχτηκε την πρόσκλησή μου για αυτήν την συζήτηση.

Αν δεν έχετε ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό της έργο, αξίζει να το κάνετε.

Πληροφορίες για την Κωνσταντίνα και τις ταινίες της μπορείτε να αντλήσετε από τα παρακάτω:

- http://90lepta.com/s6665.html

- http://www.imdb.com/name/nm2840240/

- http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=1057&SectionID=214&  

Θέματα:

- Eγχώριοι Κινηματογραφιστές (1:57)

- Η Σκηνοθετική Επιρροή (5:12)

Του Παντελή Βούλγαρη

- Η Επίδραση Του Επιθέτου "Βούλγαρη" (6:15)

- Θέατρο (7:36)

- Τηλεόραση (7:53)

- Σκηνοθετική Ματιά (9:10)

(Χθες - Σήμερα)

- Γιατί Valse Sentimentale; (10:17)

- Κινηματογράφος - Εγωιστικές Συμπεριφορές (11:09)

  (Ιεραρχία & Όραμα)

- O Έρωτας: Απελευθέρωση ή Εγκλεισμός; (13:04)

- Οι Κριτικές (14:37)

- Το "Καλλιτεχνικό Κύκλωμα" (15:49)

- Οι Φόβοι (17:56)

- Μαφάλντα ή Σουσανίτα; (18:57)

- "Κανονικοί" Γονείς ή Φίλοι; (19:18)

- Η Φυλακή (21:55)

- Ταινίες (23:54)

  (Μουσική & Μαγειρική)

- Αναρχισμός (27:05)

- Εγχώριο Κίνημα (34:31)

- Aναρχικός Χώρος & Κρίση (36:15)

- ΔΗΜ.ΑΡ.- Σοσιαλδημοκρατία (37:00)

  & Ανατροπή

- Επαγγελματίας Πολιτικός (42:29)

- Αριστεροί & Αναρχικοί (43:52)

- Σκουρλέτης: Επαγγελματίας Πολιτικός; (46:37)

- Πολιτική: Και Θέμα Προσώπων; (47:06)

- Ο Φασισμός & Η Αντιμετώπισή Του (48:42)

  (Ο Ρόλος Της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας)

- Οι "Αγανακτισμένοι" (52:52)

- To Ντοκιμαντέρ (58:24)

  Για Τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

- Η Ησυχία Είναι Βία; (01:00:10)

- Marcel Duchamp:"...Είναι ένα είδος μόνιμης ευφορίας" (01:01:09)

- Η Ευθύνη Της Προσωπικής Επιλογής (01:04:41)

- Δύο Προσεγγίσεις Σχετικά Με Τον Σωφρονισμό

- Οι Αντιφάσεις Και Τα Όριά Τους (01:07:03)

  (Βάθος Χρόνου & Συνέπεια)

- Η Επιλογή Του Νίκου Βελιώτη (01:11:06)

  (Μουσικές Επιλογές)

- Ένοπλη Αναρχική Δράση (01:13:23)

- Θεωρητικολογία & Έλλειμμα (01:18:56)

- Η Πάλη Με Τα Προσωπικά Στεγανά (01:20:48)

  (Φόβοι & Αντιφάσεις)

- Η Υποδοχή Της Ταινίας Από Τον "Χώρο" (01:22:45)

- Η Ζωή Μου Ως Ταινία (01:27:11)

Ελληνες, Και Με Τη Βούλα...

- Έκανες τη νηστεία σου για τη Μεγαλόχαρη;

 -Πήγες στην εκκλησία τον Δεκαπενταύγουστο; Κοινώνησες;
Φίλησες το χέρι του παπά;

 - Χαιρετήθηκες με τη γειτονιά για να δουν ότι ήσουν κι εσύ εκεί;

 - Είδες όση τηλεόραση έπρεπε ή μήπως ξεχάστηκες λόγω καλοκαιρινής ραστώνης κι έχασες τη σειρά σου;
Μη φοβάσαι, σαν το ποδήλατο είναι, θα το ξαναβρείς.
Μήπως όμως τυχόν δεν παρακολούθησες το αγαπημένο σου τουρκικό σήριαλ και δυσκολευτείς;

 - Ένιωσες ασφαλής που έχεις να πληρώσεις την εφορία σου και να βάλεις βενζίνη στο αμάξι σου;

 - Κατηγόρησες όλους τους άλλους για ό,τι σου συμβαίνει χωρίς να αποδώσεις ούτε μια ευθύνη στον εαυτό σου;

Για Τίποτα Σίγουρος, Απλά Αναρωτιέμαι...

Noμίζω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα επικοινωνίας, ύφους και αποδοχής της άποψης του άλλου, ακόμα και του συντρόφου μας, ιδεολογικού, ερωτικού ή όποιου άλλου.
Συχνά στις ιδιωτικές μας κουβέντες δεν αφήνουμε τον συνομιλητή να ολοκληρώσει τη φράση του, επομένως τη σκέψη του, αλλά όταν πάρουμε εμείς το λόγο δεν θέλουμε να τον παραδώσουμε ποτέ.
Δεν αναγνωρίζουμε στον άλλον το δικαίωμα του "ασταμάτητου λόγου", του σχεδόν αχόρταγου, του ακατάσχετου, αλλά βεβαίως το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.
Ταυτόχρονα, στραβοκοιτάμε όσους δικαίως θέλουν να μας διακόψουν (αφού βέβαια πρώτα εμείς οι ίδιοι τους είχαμε διακόψει) για να λάβουν με τη σειρά τους κι αυτοί το λόγο και να μην τον παραδώσουν ποτέ.
Δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να ακούσουμε ό,τι έχουν να μάς πουν οι άλλοι, αλλά  μόνο να μιλάμε ώστε να μάς ακούνε οι άλλοι.
Γιατί όλοι αποδεχόμαστε τη δική μας βαθυστοχαστικότητα, τα δικά μας φοβερά και τρομερά επιχειρήματα, αλλά όχι τη βαθύνοια των υπολοίπων.
Όλοι οι άλλοι μπροστά μας είναι μικρόνοες- στην περίπτωση που πιστεύουμε ότι έχουν νου βέβαια, αποκλείοντας ταυτόχρονα το γεγονός να είναι τόσο καλός όσο ο δικός μας.
Ένας φαύλος κύκλος λοιπόν που δεν αφήνει κανέναν να ακούσει, αλλά οδηγεί όλους μας στο να θέλουμε να μιλήσουμε απαιτώντας να ακουστούμε.  
Αυτός είναι αρκετές φορές ο πολιτισμικός μας λόγος, σύγχρονα "χρυσαυγίτικος", ένας τρόπος "διαλόγου" που αποπνέει τσαμπουκά και νεύρο. 
Ως εκ τούτου, η έκπληξη του Τηλεοπτικού και Γραπτού τύπου προ εβδομάδων για τον τρόπο και το ύφος της Ζαρούλια, που επιτέθηκε μέσα στη βουλή στον Δραγασάκη και κυρίως στην κόρη του, κατά τη γνώμη μου είναι ψευδεπίγραφη.