Λεύκιος Ανναίος Σενέκας: "Είναι Μικρή Η Ζωή"

Αποσπάσματα από το έργο του Λεύκιου Ανναίου Σενέκα

"Είναι Μικρή Η Ζωή"

(Εκδόσεις Περίπλους)

- Όσο δηλαδή μικρή κι αν είναι η ζωή, που μάς έχει παραχωρηθεί, φτάνει και περισσεύει για να πετύχουμε έργα σπουδαία. Αρκεί να τη διαχειριζόμαστε σωστά από την αρχή μέχρι το τέλος. Όμως τη στιγμή που τη σπαταλάμε μεταξύ χλιδής και απερισκεψίας, χωρίς να μάς νοιάζει να δημιουργήσουμε κάτι που έχει αξία, είναι επόμενο να διαπιστώνουμε κάποια στιγμή πώς έφυγε χωρίς καν να έχουμε προλάβει να το συνειδητοποιήσουμε.

- Το βάσανό μας δεν είναι η μικρή διάρκεια της ζωής μας.

Εμείς την κάνουμε να φαίνεται σύντομη με την απληστία μας.

- Κι αν τη ζωή σου ξέρεις να την αξιοποιήσεις, διαρκεί πολύ.

Όμως δυστυχώς, τον έναν τον πιάνει ανικανοποίητη φιλαργυρία,

τον άλλον μια τρελή τάση να φτιάχνει σε όλη τη διάρκειά της άχρηστα πράγματα. Κάποιον άλλον να γεμίζει την κοιλιά του με κρασί κι ένα άλλον να αποβλακώνεται από την απραξία. Αυτός εδώ το έχει βάλει σκοπό να σχολιάζει συνεχώς τα στραβά των άλλων, ο άλλος εκεί, ο έμπορος, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να γυροφέρνει το δόλωμα που λέγεται κέρδος, παραδέρνοντας σε στεριές και θάλασσες σε όλον τον κόσμο. Άλλοι, που τους κατατρέχει το πάθος της δόξας του πολέμαρχου, ζουν συνέχεια με το φόβο για τους κινδύνους που παραμονεύουν τους στρατιώτες τους ή με την αγωνία για την ίδια τους τη ζωή.

Υπάρχουν και άνθρωποι, που ψάχνουν να βρούν ανώτερους για να λατρέψουν και ξοδεύουν τη ζωή τους μέσα στην εκούσια δουλοπρέπεια. Άλλοι, που όλη μέρα είτε φροντίζουν την ομορφιά τους είτε ψάχνουν για κάλλη στους άλλους. Άλλοι, έρμαια ενός ανόητου τυχοδιωκτισμού, κι αυτοί είναι οι περισσότεροι, που είναι ανίκανοι να καταπιαστούν με κάτι σταθερό και συνέχεια ασχολούνται με το να κάνουν όλο και καινούργια σχέδια.   

Μια Συζήτηση Με Την Αντωνία Λεγάκη

Το εισαγωγικό μουσικό απόσπασμα είναι από το

"Οργή" Των Μεθυσμένα Ξωτικά.
Μια Συζήτηση (15/12/2014) με την Δικηγόρο Αντωνία Λεγάκη.

Την ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία, όπως και για την αποδοχή της πρόσκλησής μου, ώστε να γίνει αυτή η Συζήτηση.

Παρακάτω Παρατίθενται Συγκεκριμένοι Χρόνοι Θεμάτων:

- Η Επιλογή Της Νομικής (1:12)

- Η Έννοια Του Πολιτικού Εγκλήματος (4:55)

- Οι Δίκες Για Τρομοκρατία & Οι Πολιτικοί Κρατούμενοι

(Η Περίπτωση Του Νίκου Ρωμανού) (7:00)

- Οι Φυλακές Τύπου Γ

("Φυλακή Μέσα Στη Φυλακή") (13:35)

- Το "Βραχιολάκι"

(Η Περίπτωση Του Νίκου Ρωμανού) (19:14)

- Μετανάστες & Φυλακές (21:04)

- Η Παγκόσμια

"Μεταναστευτική" Πολιτική (22:53)

- Περί Πανεπιστημιακού Ασύλου (26:51)

- Έξω Από Τη Γ.Α.Δ.Α. (28:08)

- Η Κρατική Καταστολή

Μετά Τον Δεκέμβρη Του '08 (31:00)

- Προσαγωγή & Σύλληψη (33:53)

- Εξουσία

(Κυβέρνηση-Εισαγγελία-Διακαιοσύνη) (38:38)

- Περί Ευρωπαϊκού & Εγχώριου

"Τρομονόμου" (42:18)

- Παρακολουθήσεις Πολιτών (44:30)

- Αστυνομία & Εκδημοκρατικοποίηση

(Η Περίπτωση Των Κατασταλτικών Δυνάμεων) (45:53)

- Καπιταλισμός & Κράτος Έκτακτης Ανάγκης (52:32)

- Περί Εγχώριου Κινήματος (1:03:07)

- Σε Μια Απελευθερωμένη Κοινωνία

(Φυλακές-Νομική Επιστήμη-Δικαιοσύνη) (1:08:50)

Νίκο, Μια Ανεπίδοτη Επιστολή...

Χαίρε Νίκο.
Επίτρεψέ μου τον ενικό.
Άλλωστε, ο πληθυντικός ενδεικνύει απόσταση κι εγώ όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να είμαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κοντά σου, να ζεσταθώ λίγο από την πνοή σου.
Πολλοί μίλησαν και έγραψαν για 'σένα αυτές τις τριάντα και μία μέρες, που εσύ ως απεργός πείνας έδινες την άνιση μάχη σου με το Κράτος και τους Θεσμικούς του Μηχανισμούς για να προασπίσεις ουσιαστικά το Αγαθό Της Ζωής και να ζητήσεις από τους εχθρούς σου να προασπίσουν αυτά για τα οποία άκοπα και με περίσσιο θράσος ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται:
Ζωή & Αξιοπρέπεια.

Άει Στο Γεροδιάολο Κωστή Μου...Μαραβέγια

Αν θυμάμαι καλά, εσύ έκανες μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση για τη μουσική, που γυρνούσες από χώρα σε χώρα και μιλούσες είτε παίζοντας κιθάρα είτε όχι για τις μουσικές των χωρών που κάθε φόρα επισκεπτόσουν.
Συμπαθητική εκπομπή, δε λέω όχι, μόνο που εσύ ήσουν αρκετά λίγος για κάτι τέτοιο.
Μάλλον θύμιζες κάτι από Αρναούτογλου ή Φερεντίνο στο εναλλακτικό του και γλυκαναλάτιζες παραπάνω από το κανονικό. Αλλά εντάξει, αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου.
Δεν ξέρω αν έχεις ακόμα την εκπομπή μετά το κλείσιμο της πάλαι ποτέ
Κρατικής Ραδιοφωνίας & Τηλεόρασης, δεν βλέπω τηλεόραση καθόλου.
Πάμε στα δικά μας τώρα.

Εντάξει, ίσως έχεις πιστέψει, όπως ο Χατζηγιάννης αντίστοιχα, ότι η μουσική σου είναι κάτι σπουδαίο, ότι εκπροσωπείς την αγάπη, την βαθιά, ανένδοτη, καταιγιστική αγάπη, όπως εκείνος τον έρωτα, αλλά πίστεψέ με, ούτε κάτι ή κάποιον εκπροσωπείς, ούτε η μουσική σου είναι κάτι ιδιαίτερο.
Δεν έχει πάθος, είναι σχεδόν ίδια σε όλα τα ρυθμικά μέρη, δεν έχεις ιδιαίτερη φαντασία (αν και πιστεύεις ότι διαθέτεις), είσαι κακός αντιγραφέας κι αυτό το μόνιμο ινάτι σου να θες να λογίζεσαι για "εναλλακτικός" (τι σημαίνει αυτό άραγε;) είναι από εκνευριστικό έως σχεδόν θανατηφόρα βλακώδες.

Ω Εσύ Αυθεντία...

Γιατρέ, τραπεζικέ και ό,τι άλλο, όταν θα μιλάς για πράγματα που δεν μπορεί το μικρό σου το μυαλουδάκι, όχι να αναλύσει, αλλά ούτε καν να σκεφτεί χωρίς από μέσα σου να μιλούν οι φωνές της τηλεόρασης και της προπαγάνδας, να προσέχεις μήπως δίπλα σου, δε βρεθώ εγώ- που έκανα δέκα λεπτά υπομονή και παρίστανα ότι δεν ακούω για να μην εμπλακώ σε καμία κουβέντα μαζί σου αν και τελικά δεν τα κατάφερα- αλλά κάποιος που δε θα έχει καμία όρεξη να ανοίξει διάλογο με αυθεντικά φασιστοειδή, ευυπόληπτους-δημοκρατικούς πολίτες, που δυστυχώς μεγαλώνουν και μικρά παιδιά, και θα σου ανοίξει το κεφάλι στα δύο χωρίς πολλές κουβέντες, με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που κι εσύ "πετάς" τις μπαρούφες σου απανωτά, χωρίς να σκέφτεσαι ότι υπάρχει και αντίλογος. 
Κι όταν θα στο ανοίξει, κάτσε μετά να αναλογιστείς τί έλεγες, τί παράδειγμα θα δώσεις στα παιδιά σου με τη στάση και τα λεγόμενά σου, τί ρόλο διαδραματίζεις στην κοινωνία, που σου έλαχε να υπάρχεις.
Επίσης, όταν διαλέγεσαι, να μάθεις να ακούς, κι όταν σε "στριμώχνουν", να μάθεις να επιχειρηματολογείς για αυτό που συζητάς εκείνη τη στιγμή, κι όχι να αναρωτιέσαι για το ποιός είναι αυτός που σου μιλάει, τι δουλειά κάνει, ψάχνοντας να βρεις λόγους για να τον ακούσεις, εσύ, αυθεντία-γιατρέ κι εσύ, αυθεντία της οικονομίας, τραπεζικέ.
Όταν διαλέγεσαι, να μάθεις να ακούς, κι όταν σε "στριμώχνουν", να μάθεις να επιχειρηματολογείς για αυτό που συζητάς εκείνη τη στιγμή κι όχι να πετάγεσαι από το ένα επιχείρημα στο άλλο, να συμφωνείς με αυτό που διαφωνούσες πριν λίγα δευτερόλεπτα και αντίστροφα, γιατί η τρικυμία εν κρανίω και η πτώση από τον θρόνο της Αυθεντίας σε κάνουν να φαίνεσαι πιό γελοίος από ό,τι είσαι.

Νομίζεις ότι δεν είδα το ύφος σου όταν μου μιλούσες;
Νομίζεις ότι δεν κατάλαβα την απαξίωση στο βλέμμα σου;

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτά, πραγματικά είναι τιμητικό για μένα να με κοιτάς στραβά εσύ και "άνθρωποι" σαν εσένα.
Αυτό που επικρατεί στο μυαλό σου κι ο ολοκληρωτισμός της συμπεριφοράς και της σκέψης σου είναι χειρότερος από έναν πάνοπλο ματατζή που χτυπά έναν άοπλο άνθρωπο.

Γιατί
Εσύ του δίνεις το δικαίωμα να το κάνει.  
Ο φασισμός σου τον θρέφει.
Η καθολική ισχύς του ηλίθιου λόγου σου τον δικαιολογεί.

Χαιρετίσματα...