Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο Merlin's Music Box στις 16/12/2023
Παρασκευή βράδυ νομίζω. Χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν μπορώ
να απαντήσω. Είναι ο φίλος Μήτσος. Στέλνει μήνυμα: «Φίλε, έχω δύο εισιτήρια για
αύριο το βράδυ, για το αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο. Πάμε;». «Μήτσο, δεν τα ρωτάνε
αυτά» ήθελα να του γράψω, αλλά δεν του το έγραψα. Συναντηθήκαμε την επόμενη
ημέρα έξω από το Κύτταρο. Είχα χρόνια να πάω σε συναυλία-αφιέρωμα στον
Σιδηρόπουλο. Μία στο Ρόδον θυμάμαι αχνά και κάτι πάλι στο Κύτταρο, αλλά έχουν
περάσει πολλά χρόνια από τότε.
Κατά τις 10.30 μ.μ. ο ντράμερ Κυριάκος Δαρίβας (ο
μόνος παρών από τους Απροσάρμοστους στη βραδιά) μίλησε για τον Σιδηρόπουλο και
εκδήλωσε τη συγκίνηση του, που για μια ακόμη φορά γέμισε ένας συναυλιακός χώρος
προς τιμήν του έργου του. Σε λίγο κάλεσε στη σκηνή τον ντράμερ Άκη Περδίκη.
Εκείνος είπε λίγα λόγια για τη γνωριμία και συνεργασία του με τον Σιδηρόπουλο
και μέσα στο μυαλό μου καρφώθηκε η ιδέα ότι θα παίξει κι εκείνος, κάτι που
τελικά δεν συνέβη. Ίσως δεν είχαν γίνει πρόβες – δεν το γνωρίζω. Κρίμα πάντως,
επειδή ο Περδίκης έχει πλούσια μουσική ιστορία και είναι καλός παίκτης. Ελπίζω
την επόμενη χρονιά να κληθεί στις πρόβες και να τον δούμε να μοιράζεται τα
τύμπανα με τον Δαρίβα.
Ας πάμε στη συνέχεια, μάλλον χωρίς σειρά εμφάνισης,
γιατί δεν την θυμάμαι…
Ο Σίμος Κοκαβέσης σίγουρα βγήκε πρώτος στη σκηνή και
πραγματικά έδωσε μαθήματα κιθαριστικής τέχνης και σεμνότητας. Βγήκε, «σάρωσε»
κι έφυγε χωρίς πολλά-πολλά. Μόνο σεβασμός για αυτόν τον άνθρωπο.
Εντυπωσιακοί σαν περφόρμερ ήταν ο νέος τραγουδιστής
των Tsopana Rave Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, μονίμως χαμογελαστός, πορωμένος και
κεφάτος, αλλά και ο Βασίλης Ράλλης, με δυνατή, βαθιά φωνή, που έδωσε κι ένα πιο
funky τόνο σε μερικά τραγούδια του Σιδηρόπουλου (π.χ. στο «Τα Σιγανά Ποτάμια»),
σηκώνοντας στις πλάτες του μεγάλο μέρος της βραδιάς.
Ο Frank Panx, κλασική φιγούρα και στυλοβάτης της
εγχώριας πανκ σκηνής, έδωσε τον δικό του τόνο (στο κλασικά τελευταίο τραγούδι
της βραδιάς «Rock n’ Roll Στο Κρεββάτι» έκανε και τη βουτιά του στο κοινό, αλλά
ο Ράλλης δεν τον ακολούθησε…) ακόμα και με το πολιτικοκοινωνικό μήνυμα που
πέρασε μέσω του λόγου του, ο Σαλβαδόρ «έδωσε ρέστα», αποδεικνύοντας ότι το λέει
η rock περδικούλα του, ενώ ο Βασίλης Σπυρόπουλος, χωμένος μέσα στη blues και
rock κουλτούρα, τραγούδησε, έπαιξε, σόλαρε και για μια ακόμη φορά μάς έδειξε
ότι το rock είναι απλό, κατανοητό, λαϊκό, χωρίς φιοριτούρες, φιγούρα και
ξεσπάσματα μεγαλείου.
Θέλω να κάνω ιδιαίτερη μνεία σε κάποια πρόσωπα της
βραδιάς και σε μία, κατά τη γνώμη μου, μάλλον… περίεργη εμφάνιση. Θα ξεκινήσω
με το τελευταίο.
Με όλο τον σεβασμό κι έχοντας θαυμάσει πολλές φορές
τον Πιλάλα σε συναυλίες του πολλά χρόνια τώρα, η εμφάνισή του μού φάνηκε
διεκπεραιωτική, αλλά δεν αποκλείεται να κάνω λάθος. Ο φίλος μου, ο Μήτσος λ.χ.,
δεν είχε την ίδια γνώμη. Ο Πιλάλας έπαιξε, αν θυμάμαι καλά, καταπληκτικά το «Ο
Μπάμπης Ο Φλου» (ένα τραγούδι που έχει διασκευάσει και δισκογραφικά μαζί με τον
Δημήτρη Πουλικάκο), διάβασε κάποιο δικό του κείμενο (γραμμένο σε αρχαΐζουσα
διάλεκτο), το περιεχόμενο του οποίου έκανα μάλλον μια ατυχή προσπάθεια να το καταλάβω,
κι έφυγε. Ίσως ο χρόνος του ήταν περιορισμένος, προφανώς έτσι είχε συμφωνηθεί,
, προσωπικά πάντως περίμενα κάπως μεγαλύτερη συμμετοχή σε διάρκεια.
Τώρα, ο Εφεντάκης στην κιθάρα και ο Παπαδημητρίου στο
μπάσο από το συγκρότημα «Άσσοι Του Καράτε» στάθηκαν ακλόνητοι στα πόστα τους
σαν rock εργάτες. Ειδικά ο Παπαδημητρίου νομίζω ότι έπαιξε από την αρχή της
συναυλίας μέχρι και το τέλος. Ακούραστοι κι οι δύο, όπως και ο Κυριάκος
Δαρίβας, ο οργανωτής της βραδιάς και ρυθμικά άχαστος ντράμερ.
Τελευταίο άφησα τον Νίκο Γιαννάτο (πρώην Πυξ-Λαξ και
πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων συναυλίες με τον Σιδηρόπουλο με το σχήμα
«Μουρμούρα) επειδή νομίζω ότι ίσως ήταν η πιο rock φιγούρα της βραδιάς: μαύρο
γυαλί, στενό παντελόνι, λευκό κασκόλ, άνετος – σαν να βρισκόταν σπίτι του παρέα
με παλιούς και νέους φίλους και τζαμάρανε. Ένας άνθρωπος, που πραγματικά
χαιρόταν που συμμετείχε σε αυτή τη γιορτή, αγκάλιαζε μουσικούς, χαμογελούσε και
σίγουρα τραγούδησε το «Η Φαντασία Στην Εξουσία» (στο μεταίχμιο μεταξύ rock και
λαϊκής φωνής), το οποίο έχει διασκευάσει και σε προσωπικό του δίσκο.
Τέλος, σκεφτόμουν, «θα τραγουδήσει κι ο Γιώργος
Λαγγουρέτος» (πρώην Magic De Spell, νυν Stournari Street Band), που καθ΄όλη τη
διάρκεια της συναυλίας στεκόταν δίπλα από τη σκηνή, αλλά δεν…
Έφυγα με την αίσθηση ότι συμμετείχα σε ένα πάρτι προς
τιμήν του Παύλου Σιδηρόπουλου (κάποτε ήμασταν γείτονες και πηγαίναμε στο ίδιο
σχολείο, δυστυχώς με μεγάλη χρονική διαφορά) με πρόσωπα από όλη την χρονική και
υφολογική βεντάλια της εγχώριας rock σκηνής.
Αυτό δεν ήθελα;
Ναι, αυτό ήθελα, κι όσοι βρέθηκαν πάνω στη σκηνή
κατάφεραν να μου το προσφέρουν.
Και του χρόνου με υγεία...
