Μια τηλεμαχία μπορεί να διαμορφώσει Πολιτικό Κριτήριο; Και είναι δυνατόν να διαμορφωθεί κάτι που δεν υπάρχει μόνο και μόνο επειδή είμαστε πεπεισμένοι για την ύπαρξή του;
Ναι, μπορείς για παράδειγμα να αλλάξεις, να διαμορφώσεις, να πλάσεις μια ερωτική σχέση όμως είναι απαραίτητο ένα στοιχείο: να είναι υπαρκτή, να ζει, να αναπνέει. Όταν δεν υφίσταται σχέση, δεν μπορείς να επιφέρεις αλλαγές πάνω της.
Πως θα κρίνεις και τυχόν θα αλλάξεις κάτι που για σένα υπάρχει ενώ στην πραγματική του ουσία είναι ανύπαρκτο;
Κάθε σύστημα (ιδεών, εξουσίας, κλπ) έχει κάποιες -έστω και λίγες- βασικές αρχές που το καθιστούν υπαρκτό και ουσιώδες.
Για παράδειγμα: Αν είσαι Χριστιανός πρέπει να έχεις ως βασικό άξονα της καθημερινής σου ζωής το έμπρακτο ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο (ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, ηλικία κλπ). Αυτό είναι το βασικό θεμέλιο της Χριστιανικής διδασκαλίας. Όλα τα υπόλοιπα (Μυστήρια, Εκκλησιαστική ζωή, Ελεημοσύνη κλπ) απορρέουν από αυτήν τη βασική αρχή. Το χριστιανικό κριτήριο λοιπόν είναι η προς τον πλησίον αγάπη. Αν τυχόν πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, κοινωνείς και εξομολογείσαι αλλά στην καθημερινότητα σου δεν προσπαθείς τουλάχιστον να συμπαθήσεις τον συνάνθρωπό σου, τότε η Χριστιανική σου ταυτότητα τίθεται στο περιθώριο, είναι ανύπαρκτη.
Γιατί «Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι». Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, αλλά του Παύλου στην Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13. Ο Παύλος λοιπόν ορίζει πως ό,τι και αν κάνει ο Χριστιανός, αν δεν αγαπάει, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί από τους υπόλοιπους ανθρώπους που μάλλον μπορούν να κάνουν ό,τι κι εκείνος αλλά δεν μπορούν να αγαπήσουν όπως εκείνος.
Έτσι καταλαβαίνουμε τα κριτήρια. Κρίνουν κάτι, θέτουν όρια και προϋποθέσεις. Δεν υπάρχουν για κάποιο νεφελώδες και εγωιστικό αυθύπαρκτο τους. Υπάρχουν με λόγο, κινητοποιούν τον άνθρωπο με σκοπό, έχουν τ έ λ ο ς δηλαδή. Τα ίδια ισχύουν και για οποιοδήποτε σύστημα ιδεών και όχι μόνο. Μια βασική αρχή ας πούμε του Αναρχισμού είναι η πλήρης αντίθεσή του στο Κράτος ή αντίστοιχα του Καπιταλισμού το απαραίτητο της Κεφαλαιακής ιδιωτικοποίησης των μέσων παραγωγής. Άρα δεν μπορεί να υφίσταται Αναρχική σκέψη χωρίς Αντικρατικό περιεχόμενο ή Καπιταλισμός χωρίς κατοχή μέσων παραγωγής από το Κεφάλαιο.
Πάμε τώρα στα δικά μας.
Θα μπορούσε η τηλεμαχία έστω να επηρεάσει-και όχι να διαμορφώσει- το πολιτικό κριτήριο, αν υπήρχε όμως ήδη διαμορφωμένο τέτοιο κριτήριο. Αν η προ-τηλεμαχίας πληροφόρηση ήταν μεστή και ουσιώδης. Θα μπορούσε δηλαδή το debate να αποτελέσει το κερασάκι στην τούρτα του Πολιτικού Κριτηρίου αν υπήρχαν δύο βασικές σταθερές (αρχές) στο προ-τηλεμαχίας χρονικό διάστημα: άμεση και αντικειμενική (το κατά δύναμιν…) πληροφόρηση και ουσιαστική πολιτική συμμετοχή. Όταν όμως πληροφόρηση δεν υπάρχει και η συμμετοχή φαντάζει ως κακόγουστη φάρσα, τότε το κερασάκι χάνει την οσμή και τη γλύκα του και απλά αναλαμβάνει άχαρο ρόλο στα επικοινωνιακά κόλπα των Κομματικών Μηχανισμών.
Υπάρχει τελικά Κριτήριο στην Επαγγελματική Πολιτική; Υπάρχει στην Πολιτική που γνωρίζουμε πληροφόρηση, συμμετοχή και άμεση παρέμβασή του πολίτη τηρουμένων των αναλογιών πάντα;
Η απάντηση είναι όχι και εξηγούμαι.
Το πολιτικό κριτήριο του Νέο-Έλληνα διαχέεται εξ΄ ολοκλήρου στην κάλπη. Αυτή έχει ανυψωθεί στους Δημοκρατικούς Ουρανούς του Σύγχρονου Ελληνικού κράτους σε πανάκεια κι αποτελεί το μοναδικό κριτήριο Πολιτικής Υπόστασης. Με λίγα λόγια, αν ψηφίζεις κατέχεις αξιωματικά πολιτικό κριτήριο, αν δεν ψηφίζεις κατέχεις αξιωματικά πολιτική ανευθυνότητα και παύεσαι από την ιδιότητα του πολίτη (λες και ήσουν ποτέ κάτοχός τέτοιας ιδιότητας).
Όμως ψήφος χωρίς πληροφόρηση και συμμετοχή είναι κοροϊδία.
Όλο το προηγούμενο διάστημα, το υποτιθέμενο Πολιτικό μας Κριτήριο έχει διαμορφωθεί από την τηλεόραση και τους διάφορους πολιτικούς αστέρες που παρελαύνουν στους δέκτες μας. Άκριτα, τρώγοντας, πίνοντας και υπό μορφή διασκέδασης βλέπουμε τους Πολιτικούς να διασταυρώνουν τα ξίφη τους μπροστά μας εν είδη Πολιτικού Τσίρκο και έτσι το κριτήριό μας διαμορφώνεται χωρίς εντάσεις, ξεκούραστα, αναίμακτα...
Βέβαια εμείς είμαστε ήσυχοι για τη δημοκρατικότητά μας ακόμα κι όταν ψηφίζουμε ΛΑΟΣ, ακόμα και όταν κρυφοευχαριστιόμαστε με τις ενέργειες της Χρυσής Αυγής ακόμα και όταν ακούμε τις λεκτικές ριπές του πρώην Πρασινοφρουρού και νυν «Εθνο - Σοσιαλιστή» Χατζάρα. Διαβάζουμε«Πρώτο Θέμα» και «Παρόν» σίγουροι για τα δημοκρατικά μας αισθήματα και το Εθνικό μας Δίκαιο. Κτισμένο λοιπόν Κριτήριο από τέτοιου είδους υλικά είναι λογικό να μας οδηγεί σε επίφαση γνώσης. Η ουσία βέβαια είναι ότι δεν κατέχουμε γνώση αλλά άγνοια.
Το πολιτικό κριτήριο δεν εξαρτάται από την ακοή και την όραση αλλά από τη σκέψη και την κρίση. Πρώτα κρίνεις και μετά σιγά-σιγά αποκτάς κριτήριο. Δεν μπορείς να έχεις πείρα χωρίς διδακτικές εμπειρίες, δεν μπορείς να έχεις κριτήριο χωρίς μακροχρόνια και πολλές φορές επίπονη άσκηση κρίσης. Δεν μπορεί να συμβεί το αντίστροφο. Όπως είχε γράψει κάπου ο Λιαντίνης, δεν γίνεται πρώτα να σπάσει το βάζο και μετά να πέσει από το τραπέζι. Ύστερα από την σκέψη ακολουθούν όραση και ακοή. Αν δεν έχεις σκεφτεί, τι θα δεις και πώς, τι θα ακούσεις και με ποιο τρόπο, πως είναι δυνατό να μιλάμε για κριτική σκέψη;
Το κριτικό πνεύμα δεν είναι Άγιο πνεύμα να μεταγγίζεται εξ΄ ουρανού.
Επιτρέψτε μου να κάνω ένα απλούστατο και αφελές ρητορικό ερώτημα: Πόσοι από αυτούς που υπερήφανα κομπάζουν για το Πολιτικό τους Κριτήριο έχουν μελετήσει τουλάχιστον το πρόγραμμα του κόμματος της αρεσκείας τους; Ακόμα και στο μανάβικο όταν πας απαιτείς να μη σε κοροϊδέψει κανείς στο ζύγι ή στην ποιότητα. Πώς κάποιος αποφασίζει τόσο εύκολα για τέσσερα χρόνια διαβίωσης (όχι μόνο δικής του) ενώ δεν δείχνει την ίδια ευκολία στο διάλεγμα της ντομάτας για σαλάτα ή γεμιστά;
Είναι απλό. Η Επαγγελματική Πολιτική δεν προάγει την Κοινωνικοποίηση Πολιτών αλλά την Ιδιώτευση Ψηφοφόρων.
Η ψήφος προσφέρεται ως δώρο στη συσκευασία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας κάθε τέσσερα χρόνια και είναι η μοναδική ενέργεια στην οποία κυριολεκτικά αναγκάζεσαι να προβείς για το Πολίτευμα σου. Είναι υποχρέωση, όχι δικαίωμα. Αν θες να λέγεσαι Δημοκράτης πρέπει να ψηφίσεις. Τον υπόλοιπο καιρό δε σε χρειαζόμαστε, μπορείς να λειτουργήσεις ως Ιδιώτης. Μια φορά όμως στα τέσσερα χρόνια είσαι υποχρεωμένος να ντυθείς το ρούχο του Πολίτη, να έχεις στην τσέπη σου το Πολιτικό Κριτήριο που εμείς φτιάξαμε για σένα και να προστρέξεις στην κάλπη. Αν μέσα στα τέσσερα χρόνια θες να διεκδικήσεις κάτι, μόνο ο δρόμος μπορεί να σε φιλοξενήσει μαζί βέβαια με χημικά και ξύλο από τα όργανα της περιβόητης ΕΝΝΟΜΗΣ ΤΑΞΗΣ.
Ό,τι έχει παραδώσει το Κράτος ως ουσία της κριτικής σκέψης και συμμετοχής είναι καταποντισμένο από τους μηχανισμούς που το ίδιο κατασκευάζει. (πχ τοπική αυτοδιοίκηση μεν, κομματικοποιημένη δε).
Σε ένα χαώδες παρόν που το κριτήριο (Πολιτικό) πρέπει να θεωρείται δοσμένο και να παραμένει ανέγγιχτο ως δώρο Θεού (Κράτους), δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για τη μεγάλη μάζα. Έτσι κι αλλιώς αυτή θεωρείται εμπόδιο για τους χορηγούς Μεταρρυθμίσεων ή Εκσυγχρονισμών.
Στη δημοκρατία διαλέγεις και παίρνεις. Όλα υπάρχουν, όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε εμείς οι Πολιτικάντηδες. Εμείς θέτουμε τα όρια και εσύ απλώς τα δέχεσαι. Σήμερα είμαστε Δεξιοί, λίγο πριν τις εκλογές γινόμαστε Αριστεροί, μετά μπορεί να γίνουμε Κεντρώοι και πάει λέγοντας. Είμαστε απ΄ όλα και σου αρέσει. Είμαστε όπως κι εσύ κακόμοιρε Ιδιώτη, για αυτό και μας ψηφίζεις. Το Πολιτικό σου Κριτήριο είναι η γιάφκα που κρύβουμε την καριέρα μας, τα θέλω μας, τα Μη-Πιστεύω μας. Μαζί το φτιάξαμε, δε διαφέρουμε και πολύ.
Δημοσιογραφικό και Πολιτικό κατεστημένο αποφασίζουν τι θα πουν, πως, πότε και ποτέ χωρίς λόγο.
Θες τρομοκρατία; Πάρε λίγη δόση πριν τις εκλογές.
Θες να ακούσεις για μετανάστες; Πάρε λίγο μυρωδιά από σκούπα στο κέντρο της Αθήνας.
Θες λίγη πολιτική κινησιολογία; Δες λίγο Καραμανλή.
Μήπως θες ευφράδεια; Άκουσε Βενιζέλο και Πολύδωρα. Δεν έχει σημασία πως δεν καταλαβαίνεις, αυτό θέλουμε κι εμείς.
Θες Λαϊκή δεξιά και Λαϊκή Αριστερά; Πάρε Γιακουμάτο και Κανέλλη.
Θες Επαναστατικό Εξεγερτισμό; Πάρε λίγο από ΣΥΡΙΖΑ.
Θες πολύ Πράσινη Οικονομία; Πάρε Οικολόγους.
Θες light ή brutal Φασισμό; Πάρε Καρατζαφέρη (με τα μπουμπούκια του) ή Μιχαλολιάκο (με τα αγριομπούμπουκά του).
Θες ολίγη από Εσωτερική Ανάταση και New Age; Πάρε υπνωτικό Χαρδαβέλα
Στη Δημοκρατία διαλέγεις και παίρνεις. Άλλωστε αυτό δε σου έχουμε πει πως είναι Δημοκρατία; Να κάνεις ό,τι θες, να φωνάζεις όσο θες, να παραπονιέσαι αλλά κανείς να μη σου δίνει σημασία. Γιατί κανείς δε σου είπε πως δεν είσαι Πολίτης παρά Ιδιώτης και Υπήκσος. Μας έδωσαν μια ταμπέλα πολύ όμορφη και βολική (Πολίτης) και κυκλοφορούμε υπερήφανοι για την κατοχή της, Γνωρίζω ανθρώπους που αναριγούν μπροστά στην κάλπη ασκώντας το εκλογικό τους δικαίωμα. Είναι οι ίδιοι που όλο το προηγούμενο διάστημα δεν σκέφτηκαν τίποτα εκτός από τον προσωπικό τους πυρήνα, είναι αυτοί που δεν βγήκαν ποτέ στο δρόμο να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, είναι οι ίδιοι που ένιωθαν ικανοποίηση όταν δέρνονταν διαδηλωτές, όταν το Κράτος απήλαυνε μετανάστες, όταν Ο Μιχαλολιάκος οργάνωνε συλλαλητήρια εναντίον των Μη Ελλήνων αυτή της χώρας. Το μόνο που δεν έχουν σκεφτεί είναι πως μπορεί να βρεθούν κι αυτοί σε μειονεκτική θέση και κάποιος να επιθυμεί την εξόντωσή τους.
Πολιτικό Κριτήριο λοιπόν δεν υπάρχει γιατί αυτό που ξέρουμε όλοι ως Πολιτική είναι απλώς Παραπολιτική. Παραπολιτικό Κριτήριο υπάρχει περίπτωση να διαθέτουμε, αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο...
