Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ;...



Μια τηλεμαχία μπορεί να διαμορφώσει Πολιτικό Κριτήριο; Και είναι δυνατόν να διαμορφωθεί κάτι που δεν υπάρχει μόνο και μόνο επειδή είμαστε πεπεισμένοι για την ύπαρξή του;
Ναι, μπορείς για παράδειγμα να αλλάξεις, να διαμορφώσεις, να πλάσεις μια ερωτική σχέση όμως είναι απαραίτητο ένα στοιχείο: να είναι υπαρκτή, να ζει, να αναπνέει. Όταν δεν υφίσταται σχέση, δεν μπορείς να επιφέρεις αλλαγές πάνω της.
Πως θα κρίνεις και τυχόν θα αλλάξεις κάτι που για σένα υπάρχει ενώ στην πραγματική του ουσία είναι ανύπαρκτο;
Κάθε σύστημα (ιδεών, εξουσίας, κλπ) έχει κάποιες -έστω και λίγες- βασικές αρχές που το καθιστούν υπαρκτό και ουσιώδες.
Για παράδειγμα: Αν είσαι Χριστιανός πρέπει να έχεις ως βασικό άξονα της καθημερινής σου ζωής το έμπρακτο ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο (ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, ηλικία κλπ). Αυτό είναι το βασικό θεμέλιο της Χριστιανικής διδασκαλίας. Όλα τα υπόλοιπα (Μυστήρια, Εκκλησιαστική ζωή, Ελεημοσύνη κλπ) απορρέουν από αυτήν τη βασική αρχή. Το χριστιανικό κριτήριο λοιπόν είναι η προς τον πλησίον αγάπη. Αν τυχόν πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, κοινωνείς και εξομολογείσαι αλλά στην καθημερινότητα σου δεν προσπαθείς τουλάχιστον να συμπαθήσεις τον συνάνθρωπό σου, τότε η Χριστιανική σου ταυτότητα τίθεται στο περιθώριο, είναι ανύπαρκτη.
Γιατί «Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι». Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, αλλά του Παύλου στην Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13. Ο Παύλος λοιπόν ορίζει πως ό,τι και αν κάνει ο Χριστιανός, αν δεν αγαπάει, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί από τους υπόλοιπους ανθρώπους που μάλλον μπορούν να κάνουν ό,τι κι εκείνος αλλά δεν μπορούν να αγαπήσουν όπως εκείνος.
Έτσι καταλαβαίνουμε τα κριτήρια. Κρίνουν κάτι, θέτουν όρια και προϋποθέσεις. Δεν υπάρχουν για κάποιο νεφελώδες και εγωιστικό αυθύπαρκτο τους. Υπάρχουν με λόγο, κινητοποιούν τον άνθρωπο με σκοπό, έχουν τ έ λ ο ς δηλαδή. Τα ίδια ισχύουν και για οποιοδήποτε σύστημα ιδεών και όχι μόνο. Μια βασική αρχή ας πούμε του Αναρχισμού είναι η πλήρης αντίθεσή του στο Κράτος ή αντίστοιχα του Καπιταλισμού το απαραίτητο της Κεφαλαιακής ιδιωτικοποίησης των μέσων παραγωγής. Άρα δεν μπορεί να υφίσταται Αναρχική σκέψη χωρίς Αντικρατικό περιεχόμενο ή Καπιταλισμός χωρίς κατοχή μέσων παραγωγής από το Κεφάλαιο.
Πάμε τώρα στα δικά μας.
Θα μπορούσε η τηλεμαχία έστω να επηρεάσει-και όχι να διαμορφώσει- το πολιτικό κριτήριο, αν υπήρχε όμως ήδη διαμορφωμένο τέτοιο κριτήριο. Αν η προ-τηλεμαχίας πληροφόρηση ήταν μεστή και ουσιώδης. Θα μπορούσε δηλαδή το debate να αποτελέσει το κερασάκι στην τούρτα του Πολιτικού Κριτηρίου αν υπήρχαν δύο βασικές σταθερές (αρχές) στο προ-τηλεμαχίας χρονικό διάστημα: άμεση και αντικειμενική (το κατά δύναμιν…) πληροφόρηση και ουσιαστική πολιτική συμμετοχή. Όταν όμως πληροφόρηση δεν υπάρχει και η συμμετοχή φαντάζει ως κακόγουστη φάρσα, τότε το κερασάκι χάνει την οσμή και τη γλύκα του και απλά αναλαμβάνει άχαρο ρόλο στα επικοινωνιακά κόλπα των Κομματικών Μηχανισμών.
Υπάρχει τελικά Κριτήριο στην Επαγγελματική Πολιτική; Υπάρχει στην Πολιτική που γνωρίζουμε πληροφόρηση, συμμετοχή και άμεση παρέμβασή του πολίτη τηρουμένων των αναλογιών πάντα;
Η απάντηση είναι όχι και εξηγούμαι.
Το πολιτικό κριτήριο του Νέο-Έλληνα διαχέεται εξ΄ ολοκλήρου στην κάλπη. Αυτή έχει ανυψωθεί στους Δημοκρατικούς Ουρανούς του Σύγχρονου Ελληνικού κράτους σε πανάκεια κι αποτελεί το μοναδικό κριτήριο Πολιτικής Υπόστασης. Με λίγα λόγια, αν ψηφίζεις κατέχεις αξιωματικά πολιτικό κριτήριο, αν δεν ψηφίζεις κατέχεις αξιωματικά πολιτική ανευθυνότητα και παύεσαι από την ιδιότητα του πολίτη (λες και ήσουν ποτέ κάτοχός τέτοιας ιδιότητας).
Όμως ψήφος χωρίς πληροφόρηση και συμμετοχή είναι κοροϊδία.
Όλο το προηγούμενο διάστημα, το υποτιθέμενο Πολιτικό μας Κριτήριο έχει διαμορφωθεί από την τηλεόραση και τους διάφορους πολιτικούς αστέρες που παρελαύνουν στους δέκτες μας. Άκριτα, τρώγοντας, πίνοντας και υπό μορφή διασκέδασης βλέπουμε τους Πολιτικούς να διασταυρώνουν τα ξίφη τους μπροστά μας εν είδη Πολιτικού Τσίρκο και έτσι το κριτήριό μας διαμορφώνεται χωρίς εντάσεις, ξεκούραστα, αναίμακτα...
Βέβαια εμείς είμαστε ήσυχοι για τη δημοκρατικότητά μας ακόμα κι όταν ψηφίζουμε ΛΑΟΣ, ακόμα και όταν κρυφοευχαριστιόμαστε με τις ενέργειες της Χρυσής Αυγής ακόμα και όταν ακούμε τις λεκτικές ριπές του πρώην Πρασινοφρουρού και νυν «Εθνο - Σοσιαλιστή» Χατζάρα. Διαβάζουμε«Πρώτο Θέμα» και «Παρόν» σίγουροι για τα δημοκρατικά μας αισθήματα και το Εθνικό μας Δίκαιο. Κτισμένο λοιπόν Κριτήριο από τέτοιου είδους υλικά είναι λογικό να μας οδηγεί σε επίφαση γνώσης. Η ουσία βέβαια είναι ότι δεν κατέχουμε γνώση αλλά άγνοια.
Το πολιτικό κριτήριο δεν εξαρτάται από την ακοή και την όραση αλλά από τη σκέψη και την κρίση. Πρώτα κρίνεις και μετά σιγά-σιγά αποκτάς κριτήριο. Δεν μπορείς να έχεις πείρα χωρίς διδακτικές εμπειρίες, δεν μπορείς να έχεις κριτήριο χωρίς μακροχρόνια και πολλές φορές επίπονη άσκηση κρίσης. Δεν μπορεί να συμβεί το αντίστροφο. Όπως είχε γράψει κάπου ο Λιαντίνης, δεν γίνεται πρώτα να σπάσει το βάζο και μετά να πέσει από το τραπέζι. Ύστερα από την σκέψη ακολουθούν όραση και ακοή. Αν δεν έχεις σκεφτεί, τι θα δεις και πώς, τι θα ακούσεις και με ποιο τρόπο, πως είναι δυνατό να μιλάμε για κριτική σκέψη;
Το κριτικό πνεύμα δεν είναι Άγιο πνεύμα να μεταγγίζεται εξ΄ ουρανού.
Επιτρέψτε μου να κάνω ένα απλούστατο και αφελές ρητορικό ερώτημα: Πόσοι από αυτούς που υπερήφανα κομπάζουν για το Πολιτικό τους Κριτήριο έχουν μελετήσει τουλάχιστον το πρόγραμμα του κόμματος της αρεσκείας τους; Ακόμα και στο μανάβικο όταν πας απαιτείς να μη σε κοροϊδέψει κανείς στο ζύγι ή στην ποιότητα. Πώς κάποιος αποφασίζει τόσο εύκολα για τέσσερα χρόνια διαβίωσης (όχι μόνο δικής του) ενώ δεν δείχνει την ίδια ευκολία στο διάλεγμα της ντομάτας για σαλάτα ή γεμιστά;
Είναι απλό. Η Επαγγελματική Πολιτική δεν προάγει την Κοινωνικοποίηση Πολιτών αλλά την Ιδιώτευση Ψηφοφόρων.
Η ψήφος προσφέρεται ως δώρο στη συσκευασία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας κάθε τέσσερα χρόνια και είναι η μοναδική ενέργεια στην οποία κυριολεκτικά αναγκάζεσαι να προβείς για το Πολίτευμα σου. Είναι υποχρέωση, όχι δικαίωμα. Αν θες να λέγεσαι Δημοκράτης πρέπει να ψηφίσεις. Τον υπόλοιπο καιρό δε σε χρειαζόμαστε, μπορείς να λειτουργήσεις ως Ιδιώτης. Μια φορά όμως στα τέσσερα χρόνια είσαι υποχρεωμένος να ντυθείς το ρούχο του Πολίτη, να έχεις στην τσέπη σου το Πολιτικό Κριτήριο που εμείς φτιάξαμε για σένα και να προστρέξεις στην κάλπη. Αν μέσα στα τέσσερα χρόνια θες να διεκδικήσεις κάτι, μόνο ο δρόμος μπορεί να σε φιλοξενήσει μαζί βέβαια με χημικά και ξύλο από τα όργανα της περιβόητης ΕΝΝΟΜΗΣ ΤΑΞΗΣ.
Ό,τι έχει παραδώσει το Κράτος ως ουσία της κριτικής σκέψης και συμμετοχής είναι καταποντισμένο από τους μηχανισμούς που το ίδιο κατασκευάζει. (πχ τοπική αυτοδιοίκηση μεν, κομματικοποιημένη δε).
Σε ένα χαώδες παρόν που το κριτήριο (Πολιτικό) πρέπει να θεωρείται δοσμένο και να παραμένει ανέγγιχτο ως δώρο Θεού (Κράτους), δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για τη μεγάλη μάζα. Έτσι κι αλλιώς αυτή θεωρείται εμπόδιο για τους χορηγούς Μεταρρυθμίσεων ή Εκσυγχρονισμών.
Στη δημοκρατία διαλέγεις και παίρνεις. Όλα υπάρχουν, όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε εμείς οι Πολιτικάντηδες. Εμείς θέτουμε τα όρια και εσύ απλώς τα δέχεσαι. Σήμερα είμαστε Δεξιοί, λίγο πριν τις εκλογές γινόμαστε Αριστεροί, μετά μπορεί να γίνουμε Κεντρώοι και πάει λέγοντας. Είμαστε απ΄ όλα και σου αρέσει. Είμαστε όπως κι εσύ κακόμοιρε Ιδιώτη, για αυτό και μας ψηφίζεις. Το Πολιτικό σου Κριτήριο είναι η γιάφκα που κρύβουμε την καριέρα μας, τα θέλω μας, τα Μη-Πιστεύω μας. Μαζί το φτιάξαμε, δε διαφέρουμε και πολύ.

Δημοσιογραφικό και Πολιτικό κατεστημένο αποφασίζουν τι θα πουν, πως, πότε και ποτέ χωρίς λόγο.
Θες τρομοκρατία; Πάρε λίγη δόση πριν τις εκλογές.
Θες να ακούσεις για μετανάστες; Πάρε λίγο μυρωδιά από σκούπα στο κέντρο της Αθήνας.
Θες λίγη πολιτική κινησιολογία; Δες λίγο Καραμανλή.
Μήπως θες ευφράδεια; Άκουσε Βενιζέλο και Πολύδωρα. Δεν έχει σημασία πως δεν καταλαβαίνεις, αυτό θέλουμε κι εμείς.
Θες Λαϊκή δεξιά και Λαϊκή Αριστερά; Πάρε Γιακουμάτο και Κανέλλη.
Θες Επαναστατικό Εξεγερτισμό; Πάρε λίγο από ΣΥΡΙΖΑ.
Θες πολύ Πράσινη Οικονομία; Πάρε Οικολόγους.
Θες light ή brutal Φασισμό; Πάρε Καρατζαφέρη (με τα μπουμπούκια του) ή Μιχαλολιάκο (με τα αγριομπούμπουκά του).
Θες ολίγη από Εσωτερική Ανάταση και New Age; Πάρε υπνωτικό Χαρδαβέλα
Στη Δημοκρατία διαλέγεις και παίρνεις. Άλλωστε αυτό δε σου έχουμε πει πως είναι Δημοκρατία; Να κάνεις ό,τι θες, να φωνάζεις όσο θες, να παραπονιέσαι αλλά κανείς να μη σου δίνει σημασία. Γιατί κανείς δε σου είπε πως δεν είσαι Πολίτης παρά Ιδιώτης και Υπήκσος. Μας έδωσαν μια ταμπέλα πολύ όμορφη και βολική (Πολίτης) και κυκλοφορούμε υπερήφανοι για την κατοχή της, Γνωρίζω ανθρώπους που αναριγούν μπροστά στην κάλπη ασκώντας το εκλογικό τους δικαίωμα. Είναι οι ίδιοι που όλο το προηγούμενο διάστημα δεν σκέφτηκαν τίποτα εκτός από τον προσωπικό τους πυρήνα, είναι αυτοί που δεν βγήκαν ποτέ στο δρόμο να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, είναι οι ίδιοι που ένιωθαν ικανοποίηση όταν δέρνονταν διαδηλωτές, όταν το Κράτος απήλαυνε μετανάστες, όταν Ο Μιχαλολιάκος οργάνωνε συλλαλητήρια εναντίον των Μη Ελλήνων αυτή της χώρας. Το μόνο που δεν έχουν σκεφτεί είναι πως μπορεί να βρεθούν κι αυτοί σε μειονεκτική θέση και κάποιος να επιθυμεί την εξόντωσή τους.
Πολιτικό Κριτήριο λοιπόν δεν υπάρχει γιατί αυτό που ξέρουμε όλοι ως Πολιτική είναι απλώς Παραπολιτική. Παραπολιτικό Κριτήριο υπάρχει περίπτωση να διαθέτουμε, αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο...

35 σχόλια:

  1. Άρα είναι αδύνατον σήμερα να αποκτήσει κανείς σωστό πολιτικό κριτήριο, με τις πηγές πληροφόρησης που υπάρχουν, κι αν κάποιες αποτελούν εξαίρεση, είναι δύσκολα προσβάσιμες από τους πολλούς! Δηλαδή καμία ελπίδα για καλυτέρευση?
    Καλησπέρα

    ΥΓ. Παράκληση, αν γίνεται η γραμματοσειρά να είναι λίγο μεγαλύτερη.....είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι...χεχε!
    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Λέων. Έφτιαξαν τα πράγματα με τη γραμματοσειρά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ουσία της Πολιτικής δεν είναι στον αφρό, δεν επιπλέει στην επιφάνεια. Εκεί, μπορεί να αναζητήσει κανείς την παραπολιτική, τους όρους διεξαγωγής της πολιτικής διαδικασίας (π.χ. διαπραγματεύσεις των κομμάτων για τους όρους της τηλεμαχίας) και το πολιτικό θέατρο, όπως στήνεται κάθε μέρα στα τηλεοπτικά παράθυρα και τον Τύπο εν γένει.

    Η ουσία της Πολιτικής υπάρχει, αλλά δεν είναι εκεί. Απαιτεί κατάδυση. Έχει να κάνει με τις δομές της. Με τον όρο "δομές" εδώ δεν εννοώ τις αόρατες-παθογενείς διαστάσεις της πολιτικής: κομματοκρατία, λαϊκισμός, πελατειακό σύστημα, διαφθορά, μιντιοκρατία. Πιο συγκεκριμένα, εννοώ τη δόμηση της δημόσιας πολιτικής, που εστιάζει στο προγραμματικό πλαίσιο των κομμάτων και στο εκάστοτε περιεχόμενο - πρόταση της διακύβερνησης.

    Πίσω από κάθε πολιτική πράξη, ακόμη και την πιο ασήμαντη (π.χ. ένα νομοσχέδιο το οποίο δε θα τραβήξει το φως της δημοσιότητας, μια πολιτική ομιλία), λανθάνει η πολιτική βούληση. Στην παρούσα προεκλογική περίοδο παρατηρείται απουσία ιδεολογικής αντιπαράθεσης και ανακύκλωση ήδη διατυπωμένων ιδεών και προτάσεων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν παράγεται πολιτική. Η πραγματική συζήτηση γίνεται πάντα μετά τις εκλογές.

    Η αναζήτηση της ουσίας της Πολιτικής είναι μια κοπιαστική και κριτική διαδικασία που απαιτεί παιδεία, συγκριτική ματιά και ικανότητα διείσδυσης και ανάλυσης. Η αναζήτηση είναι ατομική ευθύνη.

    Τα πολιτικά κόμματα και τα μίντια δεν σπαταλούν χρόνο για να τη χαρίσουν στο κοινό τους. Το αν κάποιος θα ασχολείται με τους επικοινωνιακούς όρους διαχείρισης του πολιτικού παίγνιου ή, με άλλα λόγια, αν θα επιλέξει να είναι ιδιώτης ή πολίτης, είναι αμιγώς προσωπικό θέμα. Σε τελική ανάλυση, είναι μια επιλογή, την οποία το εδραιωμένο φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα αντιπροσώπευσης, μπορεί να την περιορίζει και να την υπονομεύει ως ένα βαθμό, αλλά ΔΕΝ τη στερεί.

    M.d.T.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ καλό!

    Το να θεωρείται Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου, είναι πλέον κεκτημένο της Εξουσίας, όπως ακριβώς και η ασυνείδητη ψήφος, παράγωγο του αυτοματισμού που έχει επιβάλει με την παρεμπόδιση και την επιλεκτικότητα της πληροφόρησης.

    Αυτές τις μέρες συζητάω συνεχώς το ίδιο πράγμα και έχω την αίσθηση ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κατανοητό το στερεότυπο, αν δεν υπάρξει κορύφωση και αιτία συγκλονιστική που να επηρεάσει μαζικά τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

    Προσωπικά, κάθε φορά που ρωτάω κάποιον αν έχει διαβάσει το πρόγραμμα του κόμματος που ψηφίζει, δέχομαι επίθεση και συνήθως ίδιου τύπου με αυτήν που έχω δεχτεί επανειλημμένως από χριστιανούς, στην ερώτησή μου αν έχουν διαβάσει την αγία γραφή.

    Μάλλον είναι ΑΚΟΜΑ νωρίς. Δυστυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΛΕΩΝ καλησπέρα, Δεν ξέρω κατά πόσο είναι μαζική η πιθανότητα διαφυγής, αλλά υπάρχει διέξοδος. Είμαι σίγουρος αλλά όχι απόλυτος.

    M.d.T λες: "Η ουσία της Πολιτικής υπάρχει, αλλά δεν είναι εκεί. Απαιτεί κατάδυση. Έχει να κάνει με τις δομές της... Πιο συγκεκριμένα, εννοώ τη δόμηση της δημόσιας πολιτικής, που εστιάζει στο προγραμματικό πλαίσιο των κομμάτων και στο εκάστοτε περιεχόμενο - πρόταση της διακυβέρνησης".
    Συμφωνώ ως προς την κατάδυση, διαφωνώ ως προς το πού πρέπει να καταδυθείς και πώς. Είναι σίγουρα μια καλή αρχή να γνωρίζεις το πρόγραμμα του κόμματος που θα ψηφίσεις είτε είσαι οραματιστής είτε τεχνοκράτης. Το θέμα όμως δεν τελειώνει στα προγράμματα και τα "κρυφά" νομοσχέδια. Εκεί αρχίζει (αν πρέπει να αρχίσει από αυτό το σημείο) ή μπορεί να αρχίσει από την όσο γίνεται αμεσότερη συμμετοχή των ανθρώπων, με διαφορετικό όμως τρόπο, με άλλες διαθέσεις, με αναγνώριση της ανεπάρκειας του Κοινοβουλευτικού Συστήματος. Πάντως, η ώριμη κατάδυση σε οποιαδήποτε πολιτική (όχι κομματική) ομιλία ή σε οποιοδήποτε νομοσχέδιο που μας αφορά θα ήταν μια καλή αρχή, αλλά μόνο ως αρχή. Το τέλος είναι αλλού...
    Λες: "Το αν κάποιος θα ασχολείται με τους επικοινωνιακούς όρους διαχείρισης του πολιτικού παίγνιου ή, με άλλα λόγια, αν θα επιλέξει να είναι ιδιώτης ή πολίτης, είναι αμιγώς προσωπικό θέμα. Σε τελική ανάλυση, είναι μια επιλογή, την οποία το εδραιωμένο φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα αντιπροσώπευσης, μπορεί να την περιορίζει και να την υπονομεύει ως ένα βαθμό, αλλά ΔΕΝ τη στερεί".
    Θα μπορούσα να συμφωνήσω απόλυτα στην αποκλειστικότητα της προσωπικής επιλογής, αν το περιβάλλον είχε δομηθεί κάτω από καλύτερες προϋποθέσεις, τέτοιες που θα οδηγούσαν τον άνθρωπο προς την ουσία. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Πιστεύω πως το θέμα δεν είναι όμως τόσο προσωπικό όσο συστημικό. Ο καθένας βέβαια έχει την προσωπική του ευθύνη αλλά δεν είναι τόσο εύκολη η επιλογή μεταξύ Πολίτη και Ιδιώτη όταν σχεδόν κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει "Πολίτης" και όταν όλοι εμείς οι Ιδιώτες καμαρώνουμε για την Πολιτική μας διάσταση. Σε ό,τι αφορά το φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα αντιπροσώπευσης, θα το ονόμαζα "φιλελεύθερη ολιγαρχία" δανειζόμενος τον όρο από τον Καστοριάδη. Γιατί ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις χτυπάει στον Αντιπροσωπευτικό τοίχο και γυρνάει πίσω μεγαλύτερο και μη αντιμετωπίσιμο πλέον. Σίγουρα το "δημοκρατικό σύστημα αντιπροσώπευσης" δεν στερεί την επιλογή μεταξύ Ιδιώτη ή Πολίτη αλλά η υπονόμευση και ο περιορισμός, υπονομεύουν τελικά τα ίδια τα θεμέλια της "Δημοκρατίας" και της "Αντιπροσώπευσης"… ή μήπως δεν τα υπομονεύουν αλλά τα θεμέλια είναι σαθρά εξ΄αρχής;

    Συνοδοιπόρος λες: "Αυτές τις μέρες συζητάω συνεχώς το ίδιο πράγμα και έχω την αίσθηση ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κατανοητό το στερεότυπο, αν δεν υπάρξει κορύφωση και αιτία συγκλονιστική που να επηρεάσει μαζικά τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα.
    Προσωπικά, κάθε φορά που ρωτάω κάποιον αν έχει διαβάσει το πρόγραμμα του κόμματος που ψηφίζει, δέχομαι επίθεση και συνήθως ίδιου τύπου με αυτήν που έχω δεχτεί επανειλημμένως από χριστιανούς, στην ερώτησή μου αν έχουν διαβάσει την αγία γραφή.

    Μάλλον είναι ΑΚΟΜΑ νωρίς. Δυστυχώς.

    Ίσως να έχεις και δίκιο για το πρόωρο της αλλαγής αλλά επειδή δεν πιστεύω στους στυγνούς και άκαμπτους νόμους της Ιστορίας, ελπίζω πως "κορύφωση και αιτία συγκλονιστική που να επηρεάσει μαζικά τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα" θα υπάρξει ξανά (γιατί ήδη έχει υπάρξει και "πέρασε" ανεκμετάλλευτη) και η αλλαγή θα επέλθει. Το ίδιο το Σύστημα δημιουργεί τους όρους κατάρρευσής του. Πολύ Μαρξιστικός ακούγομαι, ε;;; Επειδή όμως οι όροι δεν είναι πλέον μόνο οικονομικοί, κάπου εκεί εισβάλλει η άνευ Ιστορικών νόμων Εξεγερτικότητα του Μπακούνιν. Συνδυασμός και των δύο είναι ουτοπικός;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χμ.... κι εγώ θα συμφωνήσω με την γραμματοσειρά (είμαι κι εγώ στην ίδια κατηγορία με τον φίλο "Λέοντα"!)

    Πως θα υπάρξει πολιτικό κριτήριο;
    Με ποιό τρόπο θα αποκτηθεί , όταν απλά παραμένουμε παρακολουθητές των όποιων εξελίξεων μας αφορούν ;
    Φοβάμαι , πως αυτή η κατάσταση δεν βαρύνειμόνο εμάς , μα και τις κυβερνήσεις της μετ εξελιγμένης "σοσιαλδημοκρατίας" των δεκαετιών που ακολούθησαν την "μεταπολίτευση" του ΄74.
    Φοβάμαι , πως ευθύνη έχει και η αριστερά με τις πολιτικές της παλινωδίες και με τα ερωτηματικά που άφησε για τα παρελθόντα , τα παρόντα αλλά και τα μελλούμενα .
    Τι μας μένει λοιπόν ;
    Να ακολουθούμαι αυτά που επιβάλλει η συνείδησή μας , η ταξική μας συνείδηση .
    Είμαι εργάτης , θα συν ταχθώ με την τάξη μου και θα δώσω το είναι μου για το καλό μου , για το καλό της . Θα την γνωρίσω σωστά , θα την μελετήσω και κυρίως θα δώσω μάχη να απαγκιστρωθώ από τα "πολιτικά κριτήρια" που προσπαθούν να επιβάλλουν .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στη βάση του ριζικά νέου μοντέλου διανόησης της Kristeva, ο διανοούμενος δεν θα στρατεύεται στις τάξεις οργανωμένων μηχανισμών κατάκτησης της εξουσίας, αφού τέτοιοι μηχανισμοί είναι θα έλεγα φτιαγμένοι για να συντρίβουν, να περιορίζουν ή να αναμασούν τον πρωτοποριακό λόγο που προορίζεται να αρθρώσει ο διανοούμενος, όταν σταματήσει βέβαια να βρίσκεται στη θέση του ταγμένου ή του υπηρετούντος του σχήματος, που τον μυεί σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Αυτοί οι μηχανισμοί, ασχέτως των θέσεών και των πορειών τους, κάμπτουν την μαρτυρία όσων τις υπηρετούν γιατί λειτουργώντας ως ιμάντες μεταβίβασης ιδεών, παρασύρουν τους διανοούμενους στην ενσωμάτωση τους στο σύστημα.

    Γι’ αυτό και η Kristeva, ξεχωρίζει σε διαφορετικές ομάδες τον άνθρωπο που μιλά “εκ μέρους” μια οργάνωσης ή ενός κόμματος από τον ανεξάρτητο άνθρωπο που κατευθύνεται μόνο από την προσωπική-κριτική του σκέψη. Ο πρώτος σαφώς, αναμασά και διαλαλεί τον λόγο ενός “οργανωμένου πλαισίου”, λέξεις πολύ γνωστές και φιλικές στην ΚΝΕ, ενώ αντίθετα ο δεύτερος πορεύεται προς την δημιουργία νέου ύφους και ήθους.

    Αντί να πετάξουμε την πολιτική στα σκουπίδια («απολιτίκ»), θα είναι σίγουρα καλύτερα, να χωρίσουμε το πολιτεύεσθαι από την πολιτική πράξη. Το πρώτο, εξυπηρετεί αντικρουόμενα συμφέροντα σε έναν αγώνα επικράτησης και καταστολής, ενώ η πολιτική πράξη, υπηρετεί το κοινό όφελος που αναδύεται μέσα σε αξιακά συστήματα.

    Απ’ όσα βλέπουμε σήμερα, ισχύουν τα εξής: Ή που θεοποιούμε το ...απολιτίκ με ίσως χυδαίες δικαιολογίες, ή που κρατάμε σε μια σημαία με φώτα NEON γύρω-γύρω το πολιτεύεσθαι, ή που μας μπερδεύει η πολιτική πράξη νομίζοντας πως αυτή είναι η κίνηση του βραχίονα να ρίξει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη που αποτελεί μία από τις μορφές του Θεού της υπάρχουσας πολιτικής σκηνής (μάλλον παγκοσμίως κι όχι μόνον εδώ...). Είμαστε θα έλεγα κάτι σαν ειδωλολάτρες (Κάλπη), για να μιλήσω και λίγο Θρησκευτικά, όπως έγραψε κι ο Ελευθεριακός στο κείμενό του... Σκεφτείτε βέβαια και τις λεζάντες: «Η μάχη της Κάλπης». «4 Οκτώβρη, όλοι στις Κάλπες» «Τί αποφάνθηκε η Κάλπη»...

    Ακόμα, ήθελα να απαντήσω στο σχόλιο του M.d. T, αλλά με κάλυψε πλήρως η απάντηση του Ελευθεριακού και πάλι. (Είναι κι αυτός ένας τρόπος να εκφράσω την συμφωνία μου άλλωστε...)

    «Αυτές τις μέρες συζητάω συνεχώς το ίδιο πράγμα και έχω την αίσθηση ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κατανοητό το στερεότυπο, αν δεν υπάρξει κορύφωση και αιτία συγκλονιστική που να επηρεάσει μαζικά τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα.» είπες ΛΕΩΝ. Συμφωνώ, ναι, μα κάποια που πέρασε ήδη, έκανε πολλούς να χαθούν στην μετάφραση και άλλους τόσους να παλεύουν για το εν λόγω χάσιμο. (Καλύτερα “ήττα”). Το σύστημα είναι τέτοιο που από την μία τείνει να πετάει τις σπίθες για τέτοιες κορυφώσεις, αλλά από την άλλη να σβήνει την φωτιά “ετερόφωτα” αν η σπίθα φουντώσει. Το μόνο που μένει είναι να σταθούμε πίσω από την φωτιά και να δίνουμε πνοές ως οδηγός της, κι όχι να τρέχουμε μπροστά της μην καούμε κι εμείς.

    Σίγουρα θα είχα κι άλλα να πω, όμως σταματάω εδώ γιατί ήδη είπα πολλά νομίζω. Καλησπέρα σε όλους.

    ΥΓ: Αν και δεν είμαι «μεγάλος άνθρωπος», με παιδεύει κι εμένα η γραμματοσειρά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα κύριε "αμ", συμφωνώ με τη "υποταγή' στη συνείδησή μας. Άλλωστε τι άλλο μας μένει; Δε θα διαφωνήσω με την έννοια "ταξική συνείδηση" αν και θα προσέθετα και πολλές άλλες "συνειδήσεις" αυθύπαρκτες και υποβόσκουσες σύν το αδιαμφισβήτητο-κατά τη γνώμη μου- γεγονός του κατακερματισμού της λεγόμενης "εργατικής τάξης"...

    Νίκο π καλησπέρα. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω αβίαστα με τα γραφόμενά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το συμπέρασμα περί ανεκμετάλλευτης ευκαιρίας, εμένα με βρίσκει λίγο απέναντι.

    Νομίζω ότι αν οι συνθήκες ήταν ώριμες, δεν θα ετίθετο καν θέμα εκμετάλλευσης, πόσο μάλλον δεν θα χαρακτηριζόταν ευκαιρία αυτό που έγινε. Αυτή ήταν μια κοινωνική εξέγερση, την αφορμή της οποίας αποτέλεσε ένα συμβάν πολύ τραγικό. Το γεγονός και μόνο αυτό, με κάνει να σκέφτομαι ότι το κίνητρο και η κυρίαρχη τάση είχε, σε μεγαλύτερο ποσοστό απ' ό,τι θα έπρεπε, συναισθηματικό περιεχόμενο, γεγονός που, αν όχι τότε, οπωσδήποτε όμως στη συνέχεια θα έχανε τη δύναμή του και πάντως σίγουρα, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί και να φέρει καρπούς.

    Έπειτα, είναι ολοφάνερο ότι, τα κοινωνικά στρώματα για τα οποία μιλάω, δεν ήταν έτοιμα ούτε διαθέσιμα για να ολοκληρώσουν αυτό που άρχισε, έστω έτσι, εκείνη η ιστορία.
    Αν η συνειδητοποίηση ήταν επαρκής, δεν θα βρισκόταν κανένας τρόπος να χαλαρώσει το υποτιθέμενο κίνημα που δημιουργήθηκε. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, κρίνω ότι δεν ήταν το ζητούμενο.

    Τι να την κάνεις την εξέγερση που δεν θα υποστηριχθεί μέχρι τέλους, που είναι ανοργάνωτη και συγκινησιακή, που οι συμμετέχοντες σ' αυτή δεν έχουν κοινό όραμα και που εν τέλει, δεν έχει γίνει ανάγκη η πραγματοποίησή της; Τι να κάνεις μια εξέγερση που δεν βρήκε ευρύτερη υποδοχή και ανταπόκριση; Ποιος θα τη συντηρήσει όταν έρθουν τα δύσκολα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Νίκος Π.,

    «Αυτές τις μέρες συζητάω συνεχώς το ίδιο πράγμα και έχω την αίσθηση ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κατανοητό το στερεότυπο, αν δεν υπάρξει κορύφωση και αιτία συγκλονιστική που να επηρεάσει μαζικά τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα.» είπες ΛΕΩΝ.

    Αυτά τα είπα εγώ, όχι ο ΛΕΩΝ.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ο κύριος "αμ" καλησπέρα. Θα συμφωνήσω με την "υποταγή" μας στην ταξική συνείδηση αν και έχω στο νου μου παράλληλες και ίσως αυθύπαρκτες συνειδήσεις που δεν είμαι σίγουρος ότι εμπεριέχονται στην ταξική, γεννώνται από αυτή ή απλώς (καθόλου απλό βέβαια...)συμπορεύονται. Πάντως η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ αποτελεί οδηγό και πιστεύω πως είναι ό,τι μας έχει απομείνει…

    Νίκος Π. καλησπέρα .Συμφωνώ σε όλα και αποδέχομαι τα λόγια σου αβίαστα. Συμφωνώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Συνοδοιπορος Όντως αν οι συνθήκες ήταν ώριμες, μάλλον δε θα χρειαζόταν καν κάποιο γεγονός σαν αυτό του "Δεκέμβρη", δε θα είχε χρησιμότητα. Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου αλλά από την άλλη δε βρίσκω και πολύ κακό το "συγκινησιακό" της περιεχόμενο. Σίγουρα σχεδόν κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι. Πάντως –και για να μην κοροϊδευόμαστε- ακόμα και κοινή σύμπλευση να υπήρχε, η βία θα ήταν αξιωματικά ένα βασικό συστατικό της επερχόμενης αλλαγής. Γιατί και το 90% της κοινωνίας να συνειδητοποιούσε τότε την κατάσταση, δε θα μπορούσε να καταλάβει τα σύγχρονα Ανάκτορα με συνθήματα…
    Ήταν μια περίεργη περίπτωση έκρηξης που δεν μπόρεσε να διατηρήσει την όποια ισχύ της αλλά άφησε μια κληρονομιά που για κάποιους δεν έχει ξεχαστεί αλλά αναλύεται ποικιλότροπα. Ίσως είναι νωρίς ακόμα να βιώσουμε την ισχύ της ή την αδυναμία της…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ Συνοδοιπόρος

    Φίλε μου να μην παρεξηγούμαστε. Αν υποθέσουμε ότι η άποψη πως ό, τι έγινε τότε, ήταν μια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη είναι μια ευθεία γραμμή, μπορεί να μην βρίσκεσαι στην μια πλευρά που απ’ όσα είπαμε, βρίσκομαι εγώ κι ο Ελευθεριακός, αλλά σίγουρα, απ’ όσα είπες δεν βλέπω πως βρίσκεσαι «λίγο απέναντι» όπως λες.

    Έτσι, κι επειδή πραγματικά συμφωνώ με όσα είπες πάνω με κάποιες διαφοροποιήσεις προτιμώ να αφήσουμε την ευθεία γραμμή που έλεγα και το ότι βρέθηκες «απέναντι» , γιατί αν ήταν έτσι οι απέναντι, τότε πού βρίσκονται οι τηλεβόες;

    Ας πούμε καλύτερα πως ή άποψη ήταν μια κυκλική διαδρομή, την οποία υποστήριξα υπό κάποια γωνία κι εσύ υπό μια διπλανή αλλά διαφορετική... Θα ήθελα να κάνω ένα σχεδιάγραμμα τώρα :P . Είμαι, προφανώς, επηρεασμένος από τα Μαθηματικά ως τώρα... Το αλλάζω λοιπόν και εξηγώ...

    Λες «Νομίζω ότι αν οι συνθήκες ήταν ώριμες, δεν θα ετίθετο καν θέμα εκμετάλλευσης, πόσο μάλλον δεν θα χαρακτηριζόταν ευκαιρία αυτό που έγινε. Αυτή ήταν μια κοινωνική εξέγερση, την αφορμή της οποίας αποτέλεσε ένα συμβάν πολύ τραγικό. Το γεγονός και μόνο αυτό, με κάνει να σκέφτομαι ότι το κίνητρο και η κυρίαρχη τάση είχε, σε μεγαλύτερο ποσοστό απ' ό,τι θα έπρεπε, συναισθηματικό περιεχόμενο, γεγονός που, αν όχι τότε, οπωσδήποτε όμως στη συνέχεια θα έχανε τη δύναμή του και πάντως σίγουρα, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί και να φέρει καρπούς.»

    Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Έχω γράψει και σχετικό κείμενο για την πηγή της τότε κοινωνικής εξέγερσης και τους κινδύνους που κρύβει που τελικά την μετρίασαν και αργότερα την έφαγαν. Όταν λοιπόν συμφώνησα με τον Ελευθεριακό για το ό, τι πρόκειται για μια «ανεκμετάλλευτη ευκαιρία», εννοούσα πως δεν ήταν απαραίτητο να αφήσουμε τους εν λόγω κινδύνους ανεξέλεγκτους. Αν άρχισε λοιπόν ανορθόδοξα, ήταν στο χέρι πολλών να μπει σ’ ένα οργανωμένο πολιτικοκοινωνικό αυλάκι.

    Ακόμα λες «Αν η συνειδητοποίηση ήταν επαρκής, δεν θα βρισκόταν κανένας τρόπος να χαλαρώσει το υποτιθέμενο κίνημα που δημιουργήθηκε». Δεν διαφωνώ καθόλου. Ίσα-ίσα...

    Οι διαφοροποιήσεις έρχονται στην τελευταία σου παράγραφο. Νομίζω λοιπόν πως «η πραγματοποίησή της εξέγερσης» ΕΙΝΑΙ ανάγκη πολλών. Το κακό όμως είναι πως δεν υπάρχει η ανάγκη της αφετηρίας της. Της δημιουργίας της στον ίδιο τον βίο του καθενός. Γι’ αυτό και “έπρεπε” (προσοχή, έβαλα αυτάκια, όπως τα λένε τα παιδιά...) να ξεκινήσει από ένα τραγικό γεγονός και να συνεχιστεί από τα λόγια πολλών παραγόντων και τι πράξεις πολλών Muppet masters…

    Το ό, τι δεν βρήκε μαζική αποδοχή δεν είναι τόσο κακό όσο το εκφράζεις. Τουλάχιστον δεν είναι κακό για αυτή καθ’ αυτή την εξέγερση. Είναι σίγουρα κακό για τον πληθυσμό που δεν θα στήριζε μια δίκαιη κοινωνική εξέγερση ( δεν μιλώ απαραίτητα γι’ αυτήν του Δεκέμβρη ). Οπότε μην το παρουσιάζεις σαν ένα ακόμη μειονέκτημα της ίδιας της ιδέας, αλλά ως ένα μειονέκτημα πολλών εκ του πληθυσμού. Δεν είμαστε πάντα με τους πολλούς, με τους «σωστούς» οφείλουμε να είμαστε...

    ΥΓ1: Το πόσο «σωστή» ήταν η πορεία τότε, με τα συνθήματα σε τούτη τη σύγχρονη κοινωνία, και το ποιό θα ήταν το πιθανό αποτέλεσμα μιας ιδανικής κίνησης ακόμα και στα πρότυπα που έχεις στο νου σου, είναι και άμεσα συνδεδεμένες από τις εξωτερικές συνθήκες όπως αυτή της καταστολής.

    ΥΓ2: Συγνώμη, μάλλον μπέρδεψα τους συγγραφείς (ΛΕΩΝ – Συνοδοιπόρος), ειπώθηκαν πολλά λόγια άλλωστε... Αλλά το έπιασες το νόημα, κι αυτό μετρά περισσότερο..

    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Νίκος Π.,
    κοίτα πώς η εξέλιξη μιας κουβέντας μπορεί να αποκαλύψει βαθύτερες διαφοροποιήσεις από αυτές που αρχικά εντοπίζονται. Λες:

    "ΕΙΝΑΙ ανάγκη πολλών. Το κακό όμως είναι πως δεν υπάρχει η ανάγκη της αφετηρίας της. Της δημιουργίας της στον ίδιο τον βίο του καθενός."

    Αυτό σημαίνει ότι η ανάγκη, ή δεν είναι πραγματική ή είναι ασυνείδητη.
    Στην περίπτωση που δεν είναι πραγματική, έχουμε κάνει όλοι λάθος και όλα είναι άριστα, πράγμα που δεν πιστεύω φυσικά. Αν είναι ασυνείδητη, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, γιατί αυτό πιθανά σημαίνει ότι αυτή η πραγματική ανάγκη, μπορεί να καταπολεμάται αποτελεσματικά από διάφορες μορφές της εξουσίας και να παρουσιάζεται με άλλη μορφή από αυτή που έχει αληθινά.
    Αν ισχύει το τελευταίο, το επίπεδο συνειδητότητας της κοινωνίας είναι ιδιαίτερα χαμηλό και τότε δεν μιλάμε απλώς για ανώριμη φάση, αλλά για βρεφική.

    Η ανάγκη, ιστορικά, παράγει την ισχυρότερη μορφή αντίδρασης.
    Το γεγονός ότι στην παρούσα φάση δεν έχει πάρει αυτή τη διάσταση, σημαίνει για μένα ένα και μόνο πράγμα: Τα κοινωνικά στρώματα που εμπλέκονται σ’ αυτή την ανάγκη, διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι αυτό το σύστημα σώζεται και συνεπώς θα σωθεί.
    Και γιατί έχει αυτή την ψευδαίσθηση, ειδικά εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που δεν θα έπρεπε να ανέχεται αυτή τη λογική;
    Γιατί απλούστατα, φοβάται τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνει, για να δρομολογήσει την διαδικασία γκρεμίσματος αυτού του συστήματος και τη δημιουργία ενός νέου. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στις ψευδαισθήσεις του. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα γενικώς. Αλλά κυρίως δεν θέλει να ξεβολευτεί. Είναι διαθέσιμο να δώσει μέχρι και βοήθεια για τη στήριξη αυτού του συστήματος, αρκεί να μη χρειαστεί να κάνει κάτι για να το εξουδετερώσει.

    Στη συνέχεια λες:

    «Το ό, τι δεν βρήκε μαζική αποδοχή δεν είναι τόσο κακό όσο το εκφράζεις. Τουλάχιστον δεν είναι κακό για αυτή καθ’ αυτή την εξέγερση. Είναι σίγουρα κακό για τον πληθυσμό που δεν θα στήριζε μια δίκαιη κοινωνική εξέγερση .........
    ......Δεν είμαστε πάντα με τους πολλούς, με τους «σωστούς» οφείλουμε να είμαστε...»

    Αυτό φίλε μου, είναι ιδεαλισμός. Πρακτικά δεν έχει καμία αξία. Θεωρητικά, ναι οφείλουμε να είμαστε με τους σωστούς, έστω κι αν είναι οι λιγότεροι. Αλλά σε μια επανάσταση, τα πράγματα δεν είναι ποίηση. Αν δεν υπάρχει η ποσότητα των μονάδων που θα συγκροτήσει, θα δομήσει και θα υπερασπιστεί αυτή την επανάσταση, το πάνω χέρι θα το πάρει αργά η γρήγορα και πάλι αυτός που θα διαθέτει αριθμητικά, την μεγαλύτερη ισχύ.

    Αν δεν έχεις το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας με το μέρος της επανάστασης, αυτή είναι καταδικασμένη να σαμποταριστεί και να αποτύχει, είναι πολύ απλά τα πράγματα. Άλλωστε (και επιμένω επαναλαμβάνοντας), τι να την κάνεις την επανάσταση που δεν αφορά το μεγαλύτερο μέρος μιας κοινωνίας; Η εξέγερση είναι μόνο η αρχή. Η επανάσταση όμως, κρίνεται στην αντοχή στο χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ,
    δεν αναφέρθηκα καθόλου στο θέμα της βίας, τουλάχιστον εγώ, το οποίο όμως είναι τεράστιο και αφορά μια άλλη ίσως συζήτηση.
    Επιγραμματικά θα πω ότι η μορφή της επανάστασης μέσα από την πλήρη συνειδητοποίηση της ανάγκης της και της πλήρους και ολόψυχης συμμετοχής, δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ και ίσως δεν είναι από χέρι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όταν όλοι αποφασίσουν να μη στηρίζουν πια το σύστημα, αυτό δεν μπορεί παρά να καταρρεύσει. Γι' αυτό και μιλάω για υποστήριξη του συτήματος από αυτούς που θα έπρεπε φύσει και θέσει να είναι εχθροί του.

    Ο λόγος που απορρίπτω την πιθανότητα μια συναισθηματική εξέγερση να έχει συνέχεια, είναι ο προφανής: Η ανάγκη δεν είναι θυμός, ούτε νεύρα, ούτε πείσματα. Η ανάγκη, οδηγεί και καθορίζει. Δεν εξαρτάται από τη διάθεση. Η φορτισμένη συναισθηματικά δράση, μοιραία θα λογοδοτήσει στη λογική, όταν περάσει η επίδραση του συναισθήματος που την προκάλεσε και ο δράστης θα αναρωτηθεί "γιατί το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός" και θα βρει καταφύγιο στα goodys όπου θα αναζητήσει παρηγοριά σε ένα κλαμπ σάντουιτς.

    Τα συναισθηματικά φορτία είναι κατάλληλα μόνο για ψυχικό υπόβαθρο που θα στηρίξει μια δύσκολη δράση.
    Το συναίσθημα είναι χρήσιμο σε άμεση συνεργασία και αλληλεπίδραση με τη λογική, σ' αυτά τα πράγματα.
    Για αρχή και μόνο, μπορεί να είναι καλό, αλλά δεν μπορεί να στηριχθεί σ' αυτό μια συνολική δράση γιατί το συναίσθημα είναι ασταθές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συνοδοιπόρος λες: "Τα συναισθηματικά φορτία είναι κατάλληλα μόνο για ψυχικό υπόβαθρο που θα στηρίξει μια δύσκολη δράση.
    Το συναίσθημα είναι χρήσιμο σε άμεση συνεργασία και αλληλεπίδραση με τη λογική, σ' αυτά τα πράγματα.
    Για αρχή και μόνο, μπορεί να είναι καλό, αλλά δεν μπορεί να στηριχθεί σ' αυτό μια συνολική δράση γιατί το συναίσθημα είναι ασταθές.

    Δε διαφωνώ ουσιαστικά σε όσα λες και σίγουρα συμφωνώ για τη συνεργασία συναισθήματος και λογικής. Βλέποντας το εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε τα "λάθη" και είναι λογικό. Όμως εκείνες τις στιγμές ήταν τόσο φορτισμένοι όλοι, που δεν μπορούσε να ελεγχθεί το οποιοδήποτε συναισθηματικό φορτίο κουβαλούσαν.
    Τώρα, σε ό,τι αφορά τη βία είναι όντως μεγάλη κουβέντα και δεν ισχυρίστηκα πως την ανέφερες εσύ. Εγώ το έκανα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καταρχήν Καλημέρα σας.

    Αναδιατυπώνω: ΕΙΝΑΙ ανάγκη πολλών (όχι λοιπόν όλων) και δεν υπάρχει η ανάγκη της αφετηρίας της (από όλους). Εξάλλου πολύς λόγος έχει γίνει για την λεγόμενη ατομική ευθύνη που νομίζω πως εδώ κολλά. Εξηγώ: Εσύ, μάλλον, σε προσωπικό επίπεδο έχεις κάνει την «αναγκαία» επανάσταση. Έχεις κάνει τις επιλογές σου και ίσως να έχεις φέρει την προαναφερθείσα ανάγκη σε συνειδητό επίπεδο. Το ίδιο, μάλλον κι ο Ελευθεριακός∙ το ίδιο, ελπίζω και προσπαθώ, κι εγώ. Η Αφετηρία όμως, για την οποία μιλάω, νομίζω πως απαιτεί πιο συλλογική δύναμη, σωστά; Δεν μπορεί να γίνει από 100-200 ανεξάρτητες πηγές και να ενωθεί αργότερα. Κι αυτός είναι ο μονος λόγος που έγραψα πως «έπρεπε» να ξεκινήσει από ένα τέτοιο τραγικό γεγονός. Το θέμα λοιπόν είναι ΠΩΣ μπορεί να έρθει η δημιουργία της περισσότερο συλλογικά. Είναι κάτι που θα ήθελα να συζητήσουμε όλο αυτό.

    Δεν διαφωνώ στο ότι το επίπεδο της συνειδητότητας της κοινωνίας είναι χαμηλό. ΤΟ βλέπεις άλλωστε όταν, όπως λες, «η πραγματική ανάγκη, μπορεί να καταπολεμάται αποτελεσματικά από διάφορες μορφές της εξουσίας και να παρουσιάζεται με άλλη μορφή από αυτή που έχει αληθινά». Ίσως να έχεις προσέξει πως ο κυριότερος τρόπος κατατρόπωσης μιας τέτοιας έκφρασης ανάγκης (απλά, δεν ήθελα να πω «εξέγερση» τώρα), είναι μια διαδικασία που στρέφει το ένα μέρος του πληθυσμού, προς το άλλο μισό, όπου έρχεται το πρώτο κύμα αποδυνάμωσης, πάνω στο οποίο «παίζουμε» πολιτική...(μιλώ για την υπάρχουσα ελληνική)

    Το σχόλιό σου το διάβασα χτες στις 3 το βράδυ, και με έβαλε σε μερικές σκέψεις που θέλω να μοιραστώ (έχασα και 1 ώρα ακόμα από τον ύπνο μου...)

    Λες «φοβάται τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνει, για να δρομολογήσει την διαδικασία γκρεμίσματος αυτού του συστήματος και τη δημιουργία ενός νέου. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στις ψευδαισθήσεις του. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα γενικώς. Αλλά κυρίως δεν θέλει να ξεβολευτεί», κάτι που είναι χιλιοειπωμένο και κοινά αποδεκτό νομίζω. (Πολλές φορές βέβαια είναι η εύκολη λύση...)

    Μήπως όμως αυτό αποτελεί άλλη μια ΑΝΑΓΚΗ που δημιουργήθηκε στον σημερινό άνθρωπο(ας μη πω Έλληνα) – η ανάγκη της ΜΗ αλλαγής, της διατήρησης των πραγμάτων κλπ - από εξωτερικούς παράγοντες ακριβώς για να αντικρούεται με την άλλη ανάγκη της πραγματοποίησης της Εξέγερσης; Κι αν ναι, τότε μήπως πρέπει πρώτα να ασχοληθούμε με αυτήν;

    Στα τελευταία που μιλάς με τα ξερά μαθηματικά των πληθυσμών δεν διαφώνησα ποτέ. Και μάλιστα το γράφεις στο τέλος : «Η εξέγερση είναι μόνο η αρχή. Η επανάσταση όμως, κρίνεται στην αντοχή στο χρόνο.». Πάντα για την εξέγερση μιλούσα, όχι για ολόκληρη την επανάσταση. Άρα συμφωνώ.

    ΥΓ: Συμφωνώ επίσης, απόλυτα, με όσα είπες για τον τότε συναισθηματισμό. Έπαιξε άλλωστε ρόλο για να μεροληπτήσω υπέρ σου, η έξυπνη παράγραφος με τα κλαμπ σάντουιτς. Μάλιστα ήθελα να προσθέσω, ότι είδαμε εκείνη την εποχή τα κανάλια να ποντάρουν σε αυτόν ακριβώς τον συναισθηματισμό. Το ίδιο έκανε κι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α θυμάμαι. Πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα, σε πρώτο επίπεδο, θα φέρει περισσότερους στην εξέγερση, αλλά σε δεύτερο να την κάνει να Ξεθυμάνει γρηγορότερα και να παρεξηγηθούν πολλοί, αν όχι όλοι. (μαζί με τους λίγους «Σωστούς»∙ γιατί για εδώ πήγαινε το ρητό...)

    Χαίρομαι πολύ για την συζήτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σιγά να μην έχω ολοκληρώσει την ανάπτυξη της συνειδητότητάς μου. Αν το είχα κάνει δεν θα αγωνιζόμουν μέσα από συζητήσεις να βρω τι είναι που μου λείπει ακόμα. Θα ήμουν αλλού.
    ;)

    Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να επισπεύσει τη δημιουργία αυτών των κατάλληλων συνθηκών που λέμε. Είναι νομίζω περισσότερο θέμα "μοιραίου προορισμού". Πιστεύω ότι κάποια στιγμή απλώς δεν θα μπορεί να γίνει διαφορετικά.

    Λες:
    "(Πολλές φορές βέβαια είναι η εύκολη λύση...)"

    Εύκολη λύση φίλε Νίκο, είναι το φαστ φουντ.
    Εύκολη λύση είναι η κονφορμιστική πεποίθηση ότι αφού κατάφερα να αποκτήσω το αυτοκίνητο με τα στανταράκια έξτρα, δεν με αφορά τίποτε άλλο, αφού αυτό το σύστημα είναι που ευνόησε την πραγματοποίηση της ηλίθιας επιθυμίας μου.
    Εύκολη λύση είναι να λέω ότι πίνω κόκα κόλα, επειδή πράγματι πάει με όλα.
    Εύκολη λύση είναι να μένω με τους γονείς μου και όταν γυρίζω κουρασμένος στο σπίτι από την πορεία, να ζητάω από τη μαμά να μου πλύνει τα ρούχα για αύριο.
    Εύκολη λύση είναι να αγοράζω προϊόντα μάρκας, γνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο ενισχύω την καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου, με την υψηλή ιδέα ότι "πώς να το κάνουμε, έχουν καλύτερη ποιότητα", λες και θα ζήσουμε για πάντα.
    Εύκολη λύση είναι πολλά που για να τα γράψω εδώ, θα έπρεπε να φτιάξω ένα pdf για να χωρέσει ένα βιβλίο εξακοσίων σελίδων.
    Αυτό είναι το απαιτούμενο ξεβόλεμα για το οποίο μιλάω και το οποίο οι εξουσίες φροντίζουν να συντηρούν. Αυτό είναι το παραμύθι μέσα στο οποίο ζούμε, μην κατανοώντας ότι απλώς είναι ένα κατασκεύασμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του αργόστροφου μυαλού μας, το οποίο επιμελήθηκαν άνθρωποι που βρήκαν τον τρόπο να μπουν μέσα σ' αυτό το μυαλό και να παρέμβουν με τέτοιο τρόπο, που κάποιος τώρα εδώ να μην μπορεί να βρει πού είναι το κακό σ' αυτές τις εύκολες λύσεις που αναφέρω παραπάνω.

    Το μισό μέρος του πληθυσμού, εναντίον του άλλου μισού:
    Φυσικά, αφού το ένα μισό έχει μόλις υπογράψει για 752 δόσεις του στεγαστικού του δανείου.

    Η χαρά της συζήτησης, δική μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δεν μίλησα κατηγορηματικά παραπάνω για το αν έχεις φτάσει, εσύ, εγώ και άλλοι, σε τελικό στάδιο την συνειδητότητα σου. Ίσα-ίσα, δεν το πιστεύω ακριβώς γιατί δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να μοιάζει η συζήτηση με αυτή που έχουμε τώρα αν έστω κι ένας από εμάς είχε καταφέρει να φτάσει εκεί. Γι’ αυτό και ήμουν διαλλακτικότατος όταν τα έλεγα παραπάνω. («Μάλλον, ίσως, ελπίζω και προσπαθώ κλπ...»).

    Λες «Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να επισπεύσει τη δημιουργία αυτών των κατάλληλων συνθηκών που λέμε. Είναι νομίζω περισσότερο θέμα "μοιραίου προορισμού". Πιστεύω ότι κάποια στιγμή απλώς δεν θα μπορεί να γίνει διαφορετικά.»...

    Διαφωνώ στο εξής: Οι κατάλληλες συνθήκες που γράφεις, υποθέτω πως είναι στην συνείδηση του καθενός. Αν εκείνη καθαρίσει, στοχεύσει, εστιάσει, και προχωρήσει εκεί που βλέπει, τότε θα έχουμε την κατάλληλες συνθήκες... Θα έχουμε φτάσει ίσως πιο κοντά στην συνειδητότητα που λέμε πιο πάνω, αν όχι εκεί. Συνεπώς, σαφώς και μπορούμε να επισπεύσουμε την δημιουργία τέτοιων συνθηκών, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένες με την κατοχύρωση (και οχύρωση) της συνείδησης. Επίσπευση κατάλληλων συνθηκών = Επίσπευση κατάλληλης νόησης. Αν πορευθούμε προς το δεύτερο, αυτόματα, (μοιραία) πετυχαίνουμε το πρώτο. Το πώς βέβαια μπορούμε να φτάσουμε σε εκείνο το δεύτερο, είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση (και μάλιστα ενδιαφέρον)...

    Δεν ξέρω αν με κατάλαβες, αλλά πάνω εννοούσα πως είναι μερικές φορές «εύκολη λύση» να καθησυχάζεται κανείς στο ότι η κοινωνία δεν αλλάζει μόνον και μόνο για να μην προχωρήσει ο ίδιος στην αρχή της προσωπικής του αφετηρίας. (δεν μιλώ για σένα, ήταν ένα κοινωνικό σχόλιο που έχω παρατηρήσει). Αυτά που παρουσιάζεις εσύ ως εύκολες λύσεις, είναι αυτές που όλοι μας βλέπουμε στην πρώτη ματιά. Για όσους τις πράττουν δε, μοιάζουν ως μεγάλες κατακτήσεις∙ άλλη μια επιτυχία στους σχεδιασμούς του Καπιταλισμού... Άλλη μια άστοχη βλέψη από πλευράς μας (ή τους...)

    ΥΓ: Μ’ αρέσει ο (μερικές φορές) ειρωνικός σου λόγος Συνοδοιπόρε... Και ας ευχαριστήσουμε τον Ελευθεριακό για την φιλοξενία του ηλεκτρονικού talk show…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ελπίζω ότι για τον Ελευθεριακό, είναι το ζητούμενο να γίνεται συζήτηση κάτω από τα ποστ του.
    :)

    Τα ξαναλέμε, Νίκο Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τι πιο ικανοποιητικό άλλωστε από το να βλέπεις μια συζήτηση να αρχίζει μετά από ένα σου κείμενο..

    Καλή συνέχεια μέχρι το επόμενο debate τότε συνοδοιπόρε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλησπέρα Νίκο Π. Λες: "...Έχεις κάνει τις επιλογές σου και ίσως να έχεις φέρει την προαναφερθείσα ανάγκη σε συνειδητό επίπεδο. Το ίδιο, μάλλον κι ο Ελευθεριακός∙ το ίδιο, ελπίζω και προσπαθώ, κι εγώ..."
    "...Δεν ξέρω αν με κατάλαβες, αλλά πάνω εννοούσα πως είναι μερικές φορές «εύκολη λύση» να καθησυχάζεται κανείς στο ότι η κοινωνία δεν αλλάζει μόνον και μόνο για να μην προχωρήσει ο ίδιος στην αρχή της προσωπικής του αφετηρίας..."

    Προσπαθεί ο καθένας με τον τρόπο του να πετύχει μια υγιή αυτοσυνειδησία που να τον οδηγήσει στον επηρεασμό της συλλογικής συνείδησης. Ακόμα και στην περίπτωση της επίτευξης ατομικής αυτοσυνειδησίας (πολύ σημαντικό), πρακτικά τι μπορούμε να κάνουμε; Εδώ μας θέλω...

    Καλησπέρα Συνοδοιπόρε, λες: "...Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να επισπεύσει τη δημιουργία αυτών των κατάλληλων συνθηκών που λέμε. Είναι νομίζω περισσότερο θέμα "μοιραίου προορισμού...".

    Θέλω λίγο παραπάνω επεξήγηση σε αυτό γιατί οι κατάλληλες συνθήκες υπάρχουν ήδη. Τι εννοείς με τη φράση "μοιραίος προορισμός";

    Σας ευχαριστώ και τους δύο για τη συνέχιση του διαλόγου. Αν πάντως ήταν έτσι τα talk shows και τα debates, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ήμασταν έτσι σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ναι, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μαθαίνει να συζητάει από την τηλεόραση και νομίζει ότι άμα δεν αφήνεις τον άλλο να μιλήσει, ή τον προσβάλλεις και τον βρίζεις, αυτό δείχνει ότι έχεις δίκιο.
    :)

    Αυτό που λέω έτσι ποιητικά (δήθεν), είναι ότι τα πράγματα οδηγούνται εκεί, ανεξάρτητα από το αν το καταλαβαίνει κανείς ή όχι και ανεξάρτητα από το αν το δέχεται, το εγκρίνει, του αρέσει ή όχι. Εννοώ με λίγα λόγια, τη νομοτέλεια.

    Αν παρατηρήσει κανείς, όχι μόνο την οικονομική και πολιτική κατάσταση παγκοσμίως, αλλά και την κατάσταση του περιβάλλοντος (πχ το ενεργειακό πρόβλημα) θα δει ότι οι ίδιες οι εξελίξεις οδηγούν τους ανθρώπους, που όσο κι αν αντιστέκονται, δεν θα μπορέσουν για πολύ ακόμα να εθελοτυφλούν και να αρνούνται την αλλαγή. Η ίδια η ζωή λοιπόν, θέλει να προχωρήσει, να μεταβληθεί, να ανανεωθεί και θα το κάνει με κάθε κόστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @ Συνοδοιπόρος (και προς κάθε ενδιαφερόμενο βεβαίως...)

    Ακόμη όμως φίλε μου συνοδοιπόρε βρίσκω λίγο ομιχλώδες το εξής: Να εθελοτυφλεί ο άνθρωπος σε τι; Οι εξελίξεις που λες, προς τα που; Η ίδια η ζωή θέλει να προχωρήσει, να μεταβληθεί που;

    Μήπως μιλάμε για τις "στάχτες" από τις οποίες πρόκειται να αναγεννηθούμε; Μήπως λοιπόν υποστηρίζεις πως "πρέπει" να έρθουν τα χειρότερα για να σταματήσει η υπομονή (=υπομένω) μας στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων;

    @ Ελευθεριακός

    Είναι ευχάριστο που θεωρείς ότι είναι πολύ σημαντική η επίτευξη της ατομικής ευθύνης και αυτοσυνειδησίας. Κι όντως μεγάλο το ερώτημα για το τί γίνεται μετά. Όμως, αλήθεια, η αντικειμενικότητα στην απάντηση αυτής της ερώτησης, θα έρθει μόνον όταν επιτέλους φτάσουμε σε εκείνο ακριβώς το σημείο των εαυτών μας. Για τώρα, μιας και απλά πορευόμαστε (ελπίζω) προς τα κεί, στην αυτοσυνείδηση δηλαδή, μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε... Τίποτα κακό όμως σ' αυτές στην προκειμένη περίπτωση:

    Υποθέτοντας λοιπόν πως φτάσαμε στο εν λόγω επίπεδο, δεν σημαίνει πως θα ασκήσουμε κι εμείς ένα είδος πολιτικής στους διπλανούς μας; Δεν σημαίνει πως θα επηρεάσουμε τον συνάνθρωπο και θα ...«επισπεύσουμε την δημιουργία κατάλληλων συνθηκών», για να έρθω και στα λόγια του Συνοδοιπόρου; Δεν θα ανεβάσουμε το μέσο όρο ευσυνειδησίας, αν θέλεις, της κοινωνίας; Διότι, στην βάση, για εκείνη γίνεται ο λόγος.

    Ο Πλάτων μίλησε για φιλοσόφους στην “κορυφή”. Ας μου επιτραπεί να πω, πως ίσως, θα μπορούσαν εκείνοι που έχουν κατακτήσει την ατομική συνείδηση, να είναι οι φιλόσοφοι της κορυφής των μικροκοινωνιών στις οποίες θα βρίσκονται... Εκείνοι που θα τις επηρεάσουν (κι όχι θα τις οδηγήσουν στο τρέιλερ με τον κοτσαδόρος ) τόσο θετικά, ώστε να αρχίσουν να αναζητούν περισσότεροι την εσωτερική, ατομική τους ευθύνη όσον αφορά την ευσυνειδησία...

    Υιοθετώ όμως το ερώτημα φίλε Ελευθεριακέ, και σε ρωτώ πίσω, τι γίνεται ακόμα και στην περίπτωση της επίτευξης ατομικής αυτοσυνειδησίας σε πρακτικό επίπεδο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Και ένα(;) λάθος μου: Συνοδοιπόρε, δεν είχα διαβάσει το blog σου ως τώρα και σε δεν ήξερα πως είσαι γυναίκα. Δεν είναι τίποτα τρομερό βέβαια, αλλά θα σταματήσω να σε αποκαλώ "Φιλε" και διάφορα τέτοια γένους αρσενικού απο δω και μπρος.. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Νίκος Π., δεν πειράζει!
    Αλλά αφού το πρόσεξες, κάνε όπως αποφάσισες και μη με αποκαλέσεις ξανά "φίλο". Από εδώ και στο εξής μόνο "φιλάρα".
    :)

    Δεν είναι αυτό που λέμε εδώ ομιχλώδες, φίλε μου. Ομιχλώδης είναι η όλη κατάσταση.

    Το γεγονός ότι αυτή εδώ η κουβέντα γίνεται παραμονές εκλογών, μας προσφέρει την ευκαιρία να διαπιστώσουμε συντομότατα του λόγου το αληθές. Καμιά κατάσταση, ούτε εσωτερική, ούτε εξωτερική δεν είναι ώριμη για αλλαγές. Πολύ φοβάμαι δε, ότι ο Παπανδρέου θα αναλάβει να συνεχίσει το έργο του προκατόχου του, με αυτοδυναμία. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν βάσιμο, ούτε καν αυτό, που πριν λίγους μήνες υποψιαζόμασταν (και ελπίζαμε), ότι δηλαδή, οι συνθήκες και η υποτιθέμενη αγανάκτηση του κόσμου, ίσως ευνοήσουν τη μεταβολή των συσχετισμών προς το καλύτερο. Άσε που πιθανολογώ και ενίσχυση της δύναμης των φασιστών-ρατσιστών.

    Ναι, αυτό που λες εννοώ. Ποτέ στην ιστορία δεν αντέδρασε λαός που είχε ακόμα περιθώρια. Όλοι είχαν φτάσει στον πάτο. Όταν δεν είχαν πλέον τίποτε άλλο να χάσουν, ζήτησαν λύση.

    Όμως πρόσεξε: Δεν ρίσκαραν τίποτε, γιατί δεν είχαν πλέον τίποτε.
    Είδες όμως που έχουν γνώσιν οι φύλακες; Είδες πώς φροντίζουν να δεσμεύουν τους ανθρώπους με το φόβο να μη χάσουν τα ψίχουλα που κατάφεραν να αποκτήσουν, αδιαφορώντας παράλληλα για το γεγονός ότι αυτό που έχουν δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που χρειάζονται;
    Εδώ μπαίνει στο κόλπο ο κομφορμισμός, το μεγαλείο και ο θρίαμβος του οποίου από έχει ισοπεδώσει το κίνημα στην Ελλάδα εδώ και περίπου 25 χρόνια. Όπως είπα παραπάνω, όσο κάθε μικρός ή μεσαίος οικονομικά πολίτης βρίσκει οποιονδήποτε τρόπο να πληρώνει τη δόση και όσο ακόμα μπορεί να εξασφαλίσει το δανειάκι για να πάει διακοπές, ή για να αγοράσει το τζαμιροκουάι αμάξι που θα τα σπάει στην παραλία, δεν θέλει να σκεφτεί άλλη προοπτική.

    Από καταβολής κόσμου, ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο. Είναι σε θέση να υποστεί το χειρότερο, προκειμένου να μη ρισκάρει να συναντήσει κάτι που δεν ξέρει προκαταβολικά πώς να το αντιμετωπίσει. Και τότε μόνο βαδίζει προς το άγνωστο, δίνοντάς του μια ευκαιρία, όταν αυτό που αφήνει πίσω του είναι παντελώς αδύνατο να το διαχειριστεί.
    Λέω ότι η ίδια η ζωή θα οδηγήσει τα πράγματα, επειδή πιστεύω ότι οι εκπρόσωποι αυτού του συστήματος, ήξεραν μεν πολλά, αλλά δεν ήξεραν και ίσως ακόμα δεν το έχουν καταλάβει, ότι αυτό το σύστημα, εκτός από τα θύματά του, καταβροχθίζει και τον εαυτό του.
    Ο καπιταλισμός, δεν είναι αρπαχτή μόνο ως προς την οικονομική του φύση, αλλά και ως προς το περιβάλλον που διαμορφώνει όπου λειτουργεί.
    Είναι παράλληλα το μέσον, δια του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του.

    Όπως το πάω σε λίγο θα πω ότι ο καπιταλισμός μας βοηθάει να κατανοήσουμε τον κόσμο και να αναπτύξουμε τη συνείδησή μας, οπότε είναι το τέλειο σύστημα! χο χο χο
    Σταματάω εδώ, γιατί η συζήτηση αυτή έχει πάρα πολλές διακλαδώσεις και θα μπλέξουμε, αν επιχειρήσουμε να τις αναλύσουμε όλες.

    Έτσι λοιπόν, χαιρετώ και τα ξαναλέμε με την ευκαιρία ενός άλλου θέματος.
    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Συνοδοιπόρε καλησπέρα,λες:
    "…Αυτό που λέω έτσι ποιητικά (δήθεν), είναι ότι τα πράγματα οδηγούνται εκεί, ανεξάρτητα από το αν το καταλαβαίνει κανείς ή όχι και ανεξάρτητα από το αν το δέχεται, το εγκρίνει, του αρέσει ή όχι. Εννοώ με λίγα λόγια, τη νομοτέλεια…"

    "…Η ίδια η ζωή λοιπόν, θέλει να προχωρήσει, να μεταβληθεί, να ανανεωθεί και θα το κάνει με κάθε κόστος…"

    "…Ναι, αυτό που λες εννοώ. Ποτέ στην ιστορία δεν αντέδρασε λαός που είχε ακόμα περιθώρια. Όλοι είχαν φτάσει στον πάτο. Όταν δεν είχαν πλέον τίποτε άλλο να χάσουν, ζήτησαν λύση..."

    Αυτά μου ακούγονται λίγο μεσσιανικά και μεταφυσικά. Πιστεύω πως ακόμα και η νομοτέλεια αλλάζει, γιατί εδώ δεν πρόκειται για φυσικά φαινόμενα αλλά για κοινωνικά. Στα κοινωνικά δεν υπάρχει νομοτέλεια, υπάρχει συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία. Εκτός αν ως νομοτέλεια εννοείς αυτήν ακριβώς την εμπειρία.

    "…Λέω ότι η ίδια η ζωή θα οδηγήσει τα πράγματα, επειδή πιστεύω ότι οι εκπρόσωποι αυτού του συστήματος, ήξεραν μεν πολλά, αλλά δεν ήξεραν και ίσως ακόμα δεν το έχουν καταλάβει, ότι αυτό το σύστημα, εκτός από τα θύματά του, καταβροχθίζει και τον εαυτό του…"

    Και αυτό μου ακούγεται πολύ Μαρξιστικό αλλά πιο αισιόδοξο από τα προηγούμενα…

    Νίκο Π καλησπέρα. Λες: "…Ο Πλάτων μίλησε για φιλοσόφους στην “κορυφή”. Ας μου επιτραπεί να πω, πως ίσως, θα μπορούσαν εκείνοι που έχουν κατακτήσει την ατομική συνείδηση, να είναι οι φιλόσοφοι της κορυφής των μικροκοινωνιών στις οποίες θα βρίσκονται... Εκείνοι που θα τις επηρεάσουν (κι όχι θα τις οδηγήσουν στο τρέιλερ με τον κοτσαδόρος ) τόσο θετικά, ώστε να αρχίσουν να αναζητούν περισσότεροι την εσωτερική, ατομική τους ευθύνη όσον αφορά την ευσυνειδησία..."

    Αυτό γίνεται και τώρα πάνω-κάτω χωρίς βέβαια να έχουνε φτάσει στο ανώτατο σημείο αυτοσυνειδησίας. Επηρεάζουν το μικροπεριβάλλον τους όσο μπορούνε, αλλά δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς, αλλά κι από εμάς τους ίδιους. Άρα τελικά πιστεύω, πως πρέπει όλα να ξεκινήσουν πριν περιμένουμε να… πληρώσουμε όλοι τη συνείδησή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ, κοίτα, δεν πιστεύω ότι θα ταίριαζε στην κουβέντα μας η μεταφυσική διάσταση. Όσο για τους σωτήρες πάει καιρός που δεν τους υπολογίζω ως πραγματικές υποστάσεις. Και δε νομίζω ότι μπαίνει κανείς στη διαδικασία αυτής της συζήτησης, για να προτείνει να περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία και τη βασιλεία των ουρανών.
    Φυσικά και εννοώ αυτή τη νομοτέλεια και χρησιμοποιώ τον όρο υπό την Μαρξιστική έννοια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ας μου επιτραπεί μια παρέμβαση.

    Στην Ιστορία δεν υπάρχει άλλη νομοτέλεια εκτός από τον Άνθρωπο. Ο Θουκυδίδης το λέει «γιγνόμενα και αεί εσόμενα» μέχρι που ν’ αλλάξει η ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος είναι το υποκείμενο της Ιστορίας και η ανθρώπινη πράξη ο φορέας κάθε ιστορικής εξέλιξης. Η πράξη μία κυρίως αιτία γνωρίζει: την επιλογή, την απόφαση. Αυτή η προαιρετικότητα, που διαφοροποιεί πρόσωπα, κοινωνίες και πολιτισμούς, εξαντλεί και καταστρέφει κάθε ερμηνευτική προσέγγιση στην Ιστορία, η οποία επιχειρεί να εξηγήσει την ακολουθία των γεγονότων με μηχανισμούς και νομοτελειακά προτσές. Η πραγματικότητα διαλύει αυτού του είδους τις ερμηνείες, ακόμα και τη μαρξική. (Αυτό δε σημαίνει ότι στερεί απ’ αυτές κάθε αξία.)

    Η Ελευθερία και όχι η Ανάγκη είναι αυτή που κινεί την Ιστορία. Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν υφίσταται η ανάγκη, αλλά ότι δεν εξηγεί την Ιστορία, γιατί δεν εξηγεί τη διαφορά και την πράξη, την αυτοθυσία και την επανάσταση. Δεδομένου ότι όλοι πάντα κάτι έχουν να χάσουν, και πάντα το μείζον, τη ζωή τους, δεν εξηγούν τα ερμηνευτικά σχήματα που βασίζονται στην ανάγκη την απόφαση του να πεθάνει κανείς αντί να ζήσει όπως δεν θέλει, χωλαίνουν στο Ελευθερία ή Θάνατος. Προσπαθούν βέβαια να το εντάξουν κι αυτό και να το σταθμίσουν ως αστάθμητο παράγοντα, αλλά είναι προφανές το οξύμωρον.

    Κάθε συνειδητοποίηση οφείλει να ξεκινάει από εδώ. Από το αυτεξούσιον. Και, ξέρετε, αυτή η απόλυτη δύναμη του ανθρώπου να αποφασίζει κυριαρχικά από μόνος του, κι όταν ακόμα τον εξαπατούν ή όταν τον εκβιάζουν, είναι το κρίσιμο μέγεθος στην Ιστορία. Επάνω στη χειραγώγηση και ποδηγέτηση αυτού του αυτεξουσίου παίζεται το παιχνίδι κάθε προπαγάνδας και κάθε εξουσίας, του εκάστοτε σκοταδισμού και του κάθε φορά δήθεν ρεαλιστικού προτάγματος.

    Συνειδητοποίηση, άρα, δεν είναι η αντίθεση στον καπιταλισμό ή στην εκμετάλλευση, αλλά η βούληση για την ανάληψη της ευθύνης. Είναι νευραλγικό σημείο αυτό. Εδώ κερδίζουν, υποδουλώνοντας τους ανθρώπους, τις πιο πολλές φορές τα συστήματα και οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, αφαιρούν το προφανές της προσωπικής ευθύνης, αναλαμβάνουν οι ίδιες οι εξουσίες την ευθύνη με τρόπο κυριαρχικό και στερούν μ’ αυτό τον τρόπο την ελευθερία της επιλογής. Η ανάληψη της ευθύνης από τους λίγους τους προσφέρει το κύρος που καθηλώνει τους πολλούς στο ρόλο του υπήκοου ακόλουθου.

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. (συνέχεια σε προηγούμενο)

    Σήμερα, στον παγκοσμιοποιούμενο καπιταλισμό, οι μάζες ακολουθούν και παρακολουθούν «δημοκρατικά» τους λίγους «δυνατούς» και «εγκύρους», να αποφασίζουν κυριαρχικά και να σχεδιάζουν τη ζωή όλων. Και στην Ιστορία «οι μεν δυνατοί πράττουσιν, οι δε ασθενείς ξυγχωρούσι» (Θουκ.), μόνο που κατά καιρούς η δύναμη αλλάζει ορισμό και το έγκυρο ακυρώνεται στην πράξη.

    Η ακύρωση αυτή είναι σήμερα η χρεωκοπία του Κοινοβουλευτισμού. Το πολιτικό σύστημα του απερχομένου, μπροστά στην επερχομένη και ήδη ούσα παγκοσμιοποίηση, εθνικού κράτους καταρρέει σ’ όλο τον «πεπολιτισμένο» δυτικό κόσμο. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον για τον «ελληνικό Δεκέμβριο», γι’ αυτό και η προετοιμασία για μείζονες καταστολές.

    Απ’ αυτή τη σκοπιά ωφέλησε ο Δεκέμβριος ποικιλοτρόπως, τόσο ως προς τη συνειδητοποίηση (δεν θα ’ναι τόσο εύκολο να «συμβιβαστεί» η γενιά που σήκωσε ανάστημα απέναντι στη βιτρίνα του συστήματος, ούτε τόσο εύκολο να ξεπεραστεί η κοινωνική ανοχή που επέτρεψε το «κατέβασμα» αυτής της βιτρίνας), όσο και ως προς την αμφισβήτηση του «εγκύρου» (δεν χρειαζόταν να πέσει η κυβέρνηση, αρκεί που δεν μπόρεσε από τότε να κυβερνήσει, ούτε καν να «τρέξει» το κράτος). Δεν ενδιαφέρει το κίνητρο, αν ήταν συναισθηματικό ή λογικό, αλλά η πραγματική μάλλον θετική αλλοίωση στις συνειδήσεις όσων μετείχαν, (αλλά και όσων απλώς παρακολούθησαν), στη δυναμική έξοδο από την ιδιωτικότητα, η οποία πραγματοποιήθηκε στα γεγονότα του Δεκεμβρίου.

    Ποια θα ’ναι η συνέχεια και ποια η εξέλιξη της Ιστορίας μόνο ο μάντης μπορεί να ξέρει, αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι μάντης υπάρχει, ούτε ότι θα μας το πει, ούτε ότι θα τον καταλάβουμε. Ας ελπίσουμε ότι ο Δεκέμβριος θα οδηγήσει προς μια κατεύθυνση θεσμοθέτησης του Σώματος των Πολιτών που είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για κάθε πολίτευμα Ελευθερίας, ας πούμε για κάθε αμεσοδημοκρατικό πολίτευμα, αλλά δεν θα επεκταθώ. Θα πω μόνο πως το πολιτικό κριτήριο, που είναι το θέμα του κειμένου αναφοράς, μόνο σε θεσμοθετημένα «Κοινά», σε σώματα (εκκλησίες) πολιτών μπορεί να διαμορφώνεται σε ικανό αριθμό ανθρώπων, ώστε να αποτελεί το κριτήριο για κάθε είδους πολιτική επιλογή. Κι αυτό το Σώμα δεν συγκροτείται κάθε τέσσερα χρόνια ως εκλογικό σώμα, γιατί, για να συγκροτείται, πρέπει να συνέρχεται. Το δυστύχημα είναι ότι οι ιδεολογικές δεσμεύσεις και οφειλές (λέω τις μαρξικές) της αριστεράς σήμερα, την οδηγούν να προκρίνει το σοσιαλισμό από την πολιτειακή ελευθερία ως αίτημα. Μακάρι να αυτοδιοικούμασταν αμεσοδημοκρατικά κι ας μη διαλέγαμε το σοσιαλιστικό μοντέλο. Ελευθέρως αν αναλαμβάναμε την ευθύνη της αποφάσεως μας, θα είχαμε όλη την πολυτέλεια να δούμε τι θ’ αποφασίζαμε.

    Απολογούμαι για το τηλεγραφικόν και ατεκμηρίωτον εν πολλοίς της ανάλυσής μου, αλλά με στενεύει ο χώρος και το μέσον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Γιάνο καλησπέρα και καλωσόρισες

    Λες: "...Η πράξη μία κυρίως αιτία γνωρίζει: την επιλογή, την απόφαση. Αυτή η προαιρετικότητα, που διαφοροποιεί πρόσωπα, κοινωνίες και πολιτισμούς, εξαντλεί και καταστρέφει κάθε ερμηνευτική προσέγγιση στην Ιστορία, η οποία επιχειρεί να εξηγήσει την ακολουθία των γεγονότων με μηχανισμούς και νομοτελειακά προτσές. Η πραγματικότητα διαλύει αυτού του είδους τις ερμηνείες, ακόμα και τη μαρξική. (Αυτό δε σημαίνει ότι στερεί απ’ αυτές κάθε αξία.)..."

    Συμφωνώ μαζί σου. Πιστεύω, πως η νομοτελειακή προσέγγιση της Ιστορίας (με την οποία δε συμφωνώ) υφίσταται, ώστε να μπορεί το Ιστορικό γεγονός να κατηγοριοποιείται, να ερμηνεύεται και τελικά να χρησιμοποιείται ως "μελλοντικός μπούσουλας". Μάλλον είναι περισσότερο ανθρώπινη ανάγκη εξαγωγής συμπερασμάτων, θετικών ή αρνητικών, και μερικές φορές λειτουργεί ακόμα και ως "μπαμπούλας" για ο,τιδήποτε: από μια διεκδίκηση μέσα στα πλαίσια του συστήματος μέχρι το πρόταγμα της πλήρους αλλαγής. Είναι το γνωστό του Κ.Κ.Ε. και άλλων "δεν ήρθε η ώρα ακόμα". Αυτοί ξέρουν, εμείς όχι…

    Λες: "...Συνειδητοποίηση, άρα, δεν είναι η αντίθεση στον καπιταλισμό ή στην εκμετάλλευση, αλλά η βούληση για την ανάληψη της ευθύνης..."

    Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί σου αν υπήρξε συνειδητοποίηση πρώτα του καθεστώτος κάτω από το οποίο δρούμε. Γιατί το πολιτικό σκέλος του Καπιταλισμού είναι αυτό που δεν "επιτρέπει" τη βούληση για ανάληψη ευθύνης. Το λες κι εσύ και συμφωνώ απόλυτα: "…Η ανάληψη της ευθύνης από τους λίγους τους προσφέρει το κύρος που καθηλώνει τους πολλούς στο ρόλο του υπήκοου ακόλουθου…"

    Λες: "...Θα πω μόνο πως το πολιτικό κριτήριο, που είναι το θέμα του κειμένου αναφοράς, μόνο σε θεσμοθετημένα «Κοινά», σε σώματα (εκκλησίες) πολιτών μπορεί να διαμορφώνεται σε ικανό αριθμό ανθρώπων, ώστε να αποτελεί το κριτήριο για κάθε είδους πολιτική επιλογή. Κι αυτό το Σώμα δεν συγκροτείται κάθε τέσσερα χρόνια ως εκλογικό σώμα, γιατί, για να συγκροτείται, πρέπει να συνέρχεται.

    Συμφωνώ απόλυτα, δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι.

    Λες: "...Το δυστύχημα είναι ότι οι ιδεολογικές δεσμεύσεις και οφειλές (λέω τις μαρξικές) της αριστεράς σήμερα, την οδηγούν να προκρίνει το σοσιαλισμό από την πολιτειακή ελευθερία ως αίτημα. Μακάρι να αυτοδιοικούμασταν αμεσοδημοκρατικά κι ας μη διαλέγαμε το σοσιαλιστικό μοντέλο. Ελευθέρως αν αναλαμβάναμε την ευθύνη της αποφάσεως μας, θα είχαμε όλη την πολυτέλεια να δούμε τι θ’ αποφασίζαμε..."

    Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας με τη λέξη "Σοσιαλισμός". Το είδος της οικονομικής παραγωγή μόνο; Τι εννοείς εσύ με τον όρο του Σοσιαλισμού; Εγώ πιστεύω πως η μία έννοια(Σοσιαλισμός) άπτεται της άλλης(Αμεσοδημοκρατία). Εξηγούμαι από ποια πλευρά υποστηρίζω κάτι τέτοιο. Ο Καστοριάδης έλεγε, πως το Αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα επανήλθε στο προσκήνιο από τους Εργατικούς Αγώνες και τις επαναστάσεις του προηγούμενο αιώνα (Ισπανική, Ουγγαρίας, Τσεχοσλοβακίας κ.α.), οι οποίες είχαν Ελευθεριακή και Αμεσοδημοκρατική Αφετηρία, όπως και η ίδια η προοπτοκή του Εργατικού Κινήματος. Δεν έχω ιδιαίτερους λόγους να διαφωνήσω μαζί του. Με αυτή τη λογική, ο Σοσιαλισμός και η Αμεσοδημοκρατία θα τολμούσα να πω πως ταυτίζονται. Σε μια διαφορετική εποχή και κάτω από διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που γέννησαν και την μεν και τον δε. Όλα τηρουμένων των αναλογιών πάντα.
    Από την άλλη τι θα γινόταν στην περίπτωση που τελικά θα καταφέρναμε το "αυτεξούσιο" και διαλέγαμε το "Εθνικοσοσιαλιστικό μοντέλο" ας πούμε; Θα μπορούσε να γίνει κι αυτό;

    Περιμένω Γιάνο τα σχόλια σου και όλων όσων θέλουν να λάβουν ή να ξαναλάβον μέρος σε αυτήν την ενδιαφέρουσα κουβέντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Καλησπέρα σε όλους. Παρακολούθησα με προσοχή και θαυμασμό όλα τα σχόλια μεχρι το τέλος, οπότε θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί. Θα μείνω, λοιπόν, σε 2 ερωτήσεις:

    1. Το ερώτημα με το οποίο ξεκινά το post, εάν, δηλαδή, ένα debate μπορεί να διαμορφώσει πολιτικό κριτήριο, βασίζεται στη δήλωση κάποιου (πολιτικού, δημοσιογράφου); Βγήκε δηλαδή κάποιος να δηλώσει ότι η τηλεμαχία θα διαμορφώσει το πολιτικό κριτήριο του λαού; Ή είναι ερώτημα που θέτεις εσύ( ο ελευθεριακός) ως αφορμή για τις παρατηρήσεις και την ανάλυση που ακολουθεί;

    2. Θέτεις ως προϋποθέσεις για την διαμόρφωση πολιτικού κριτηρίου δύο πράγματα: α)την αμεση και αντικειμενική (κατα το δυνατόν) πληροφόρηση, και β) την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και στις αποφάσεις. Η ερώτησή μου είναι: πώς καταφέρνουν κάποιοι ανθρωποι, σαν εσενα για παράδειγμα, να ξεφύγουν από αυτή την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, να ξεπεράσουν την ακρωτηριασμένη συμμετοχή στην ασκηση εξουσίας, και να έχουν πολιτικό κριτήριο; Γιατί διαβάζοντάς σε είμαι σίγουρος ότι έχεις.
    Εσύ πώς το διαμόρφωσες;

    Θα έλεγα ότι το debate ισως επηρρεάζει την απόφαση κάποιων. Τίποτα παραπάνω. Το ίδιο θα μπορόυσε να αναρωτηθεί κανείς και για τις δημοσκοπήσεις.

    Δεν πιστεύω ότι μπορόυμε να θέτουμε εκ των προτέρων κριτήρια για το κάθε τι, και μετα να λέμε ότι, αν δεν πληρούνται τα κριτήρια τότε δεν έχουμε π.χ. πολιτικό κριτήριο, δημοκρατία, ελευθερία κλπ. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο απόλυτα τα πράγματα. Βεβαίως αυτά που αναφερεις είναι βασικά στοιχεία. Θεωρώ το σημαντικότερο όλων για τη Δημοκρατία την συμμετοχη. Μέσα από αυτήν και νιώθουμε ενεργοί πολίτες, και αποφασεις παίρνουμε, και έχουμε την απόλυτη ευθύνη,και ενημερωνόμαστε για όλα τα θέματα αφού είμαστε εκεί παρόντες στη λήψη των αποφάσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Φίλε Ελευθεριακέ καλώς σας βρήκα.

    Χωρίς να διεκδικώ παντογνωσία, που να μου επιτρέπει απάντηση σε κάθε ερώτημα, θα αποπειραθώ μια απάντηση στα ερωτήματά σου.

    Ο σοσιαλισμός, όπως διαμορφώθηκε ιστορικά, τόσο πριν όσο και μετά το Μαρξ, υπήρξε θεωρητικό σύστημα ερμηνείας των ανθρωπίνων κοινωνιών και της Ιστορίας, με μόνιμη και βασική αναφορά στο παραγωγικό-οικονομικό επίπεδο της ανθρώπινης ζωής. Αυτή του η μόνιμη αναφορά δεν ήταν συμπτωματική και τυχαία. Ήταν η συγκεκριμένη απάντηση των θεμελιωτών του σοσιαλισμού στα ερωτήματα για το τι είναι ο άνθρωπος, τι η κοινωνία και τι η Ιστορία. Κάθε ριζοσπαστική και καινούργια, όμως, απάντηση γνωρίζει δυο απαρασάλευτα όρια: Πρώτο, το πώς έχει ήδη στην εποχή της τεθεί το ερώτημα στο οποίο απαντά, έστω κι αν το τροποποιεί. Δεύτερο, το ποια μέσα έχει στη διάθεσή της προκειμένου να διατυπωθεί, ώστε να είναι έγκυρη και κατανοητή.

    Το πρώτο όριο για τη σοσιαλιστική θεωρία σκιαγραφείται συνοπτικά, αν αναλογισθεί κανείς το κλίμα της «αδικαιολόγητης» ακραίας πνευματοκρατίας που επικρατούσε στη δυτική διανόηση την εποχή της γέννησης του σοσιαλισμού, κλίμα μέσα στο οποίο είχαν τεθεί τα ερωτήματα, με τέτοιο τρόπο που, για να υπερβεί κανείς τις πνευματοκρατικές-ιδεαλιστικές απαντήσεις τους, έπρεπε να τα ξεθεμελιώσει ολοκληρωτικά. Αυτό οι σοσιαλιστικές θεωρήσεις το πέτυχαν, υιοθετώντας αυτό που θα ονομάζουμε έκτοτε υλισμό (με τη σημασία με την οποία εμφανίζεται η λέξη στον όρο «ιστορικός υλισμός»). Να τη η πρώτη δέσμευση του σοσιαλισμού, που του επιβάλλει την αναγκαστική και μόνιμη αναφορά του στην παραγωγική διαδικασία, σαν διαδικασία που αποτελεί βάση ερμηνείας για την ανθρώπινη ζωή και την Ιστορία. Θα ρωτήσει ο καλόπιστος: Είναι ή δεν είναι σωστή, ρε φίλε, αυτή η υλιστική θεώρηση ως βάση ερμηνείας; Χωρίς να απαντήσω, θα ισχυριστώ μόνο, ότι ως δέσμευση αντιφάσκει με την προϋπόθεση της δημοκρατίας, που είναι η απροϋπόθετη ελευθερία.

    Το δεύτερο όριο, αυτό που αφορά τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους οι θεωρητικοί του σοσιαλισμού για την έγκυρη διατύπωση της θεωρητικής τους σύλληψης, ήταν ακόμη πιο «μοιραίο» ως προς τη δέσμευση που δημιουργούσε. Με μια λέξη το όριο αυτό είναι γνωστό ως «λογικοκρατία» ή, αν προτιμάτε, «ρασιοναλισμός», κληροδότημα του Διαφωτισμού και των αστικών Επαναστάσεων, οι οποίες ενσάρκωσαν τα ιδεώδη του Διαφωτισμού. (Η λογικοκρατία εννοείται εδώ, όπως εμφανίζεται στον όρο «επιστημονικός σοσιαλισμός».) Η δέσμευση που κρύβεται στο σημείο αυτό είναι πολύ ισχυρή ως προς τον αλληλοαποκλεισμό σοσιαλισμού και δημοκρατίας, (μια δέσμευση μάλιστα την οποία εμπερικλείει κυρίως και δομικά τόσο ο καπιταλισμός, όσο και η ψευδεπίγραφη αστική δήθεν δημοκρατία, την οποία προτιμώ να αναφέρω ως Κοινοβουλευτισμό).

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. (συνέχεια στο προηγούμενο)

    Ποιο όμως είναι το πρόβλημα της λογικοκρατίας, το οποίο οδηγεί και το σοσιαλισμό σε αντίθεση με τα πολιτεύματα της Ελευθερίας, ή απλούστερα τη δημοκρατία; Με μια κουβέντα είναι, ότι η λογικοκρατία, απαιτεί την αναγνώρισή της σαν τον μόνο κάτοχο της μοναδικής, ολόκληρης και μόνης δυνατής αλήθειας. Διεκδικεί, δηλαδή, για τον εαυτό της, αυτή η εφεύρεση του 17ου αιώνα, ένα «αλάθητο», που συνοπτικά θα μπορούσε να διατυπωθεί: «Εγώ ειμί η αρχή και το τέλος, η οδός και η αλήθεια». Μα η μόνη κοινωνία που μπορεί να αυτοκυβερνηθεί αμεσοδημοκρατικά είναι εκείνη που δεν κατέχει, αλλά αναζητά την αλήθεια, εκείνη που δεν θέτει την αλήθεια ως δεδομένη προϋπόθεση, αλλά ως ζητούμενο διαρκές. Γι’ αυτό άλλωστε μονίμως συζητά, συνδιαλέγεται και αναζητά, ψηφίζει και καταργεί, θεσπίζει και νομοθετεί, με μόνο μέλημά της τη διασφάλιση των συνθηκών που εγγυώνται την αποτελεσματικότητα του δημοσίου διαλόγου και την εγκυρότητα των κοινών αποφάσεων, (τέτοια συνθήκη είναι και το πολιτικό κριτήριο, για να μη ξεχνιόμαστε). Σε αντίθεση με τον εκάστοτε δυνάστη και την κάθε είδους εξουσία, που προπαγανδίζουν και στηρίζονται στην αλήθεια που αποκλειστικά κατέχουν. Δεν είναι η κατοχή της αλήθειας προϋπόθεση της δημοκρατίας, αλλά το απροϋπόθετο της αναζήτησής της.

    Έχω, λοιπόν, τη γνώμη ότι ο σοσιαλισμός, ο υπαρκτός ή ο θεωρητικός, δεσμεύτηκε ιστορικά σ’ αυτές τις δυο καταβολές του και γι’ αυτό δεν κατώρθωσε να συμπορευτεί με την κοινωνική και πολιτειακή ελευθερία, όσο κι αν ευαγγελίστηκε την απελευθέρωση από την οικονομική εκμετάλλευση. Δεν του αμφισβητώ τις προθέσεις, δείχνω μόνο τις δομικές και όχι συμπτωματικές ή συγκυριακές αδυναμίες του. Επιφυλάσσομαι, φίλε Ελευθεριακέ, να σου απαντήσω στο δεύτερο ερώτημα για τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά μπορείς να εικάσεις την αρνητική μου απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. fidelio καλημέρα
    Λες:"...Το ερώτημα με το οποίο ξεκινά το post, εάν, δηλαδή, ένα debate μπορεί να διαμορφώσει πολιτικό κριτήριο, βασίζεται στη δήλωση κάποιου (πολιτικού, δημοσιογράφου);..."

    Είναι ερώτημα που θέτω εγώ γιατί όντως έχω την αίσθηση ότι κάποιοι-όσο κι αν το αρνούνται- επηρεάζονται.

    Λες: "Εσύ πώς το διαμόρφωσες;"

    Μαθαίνοντας, διαβάζοντας, σκεπτόμενος και συμμετέχοντας σε πράγματα που σε οδηγούν στο να καταλαβαίνεις την ουσία της πολιτικής. Κάπως έτσι… μάλλον, χωρίς να είμαι και σίγουρος για την ορθότητα του πολιτικού κριτηρίου μου.

    Γιάνο καλώς σε βρήκα και πάλι

    Λες:"Βεβαίως αυτά που αναφερεις είναι βασικά στοιχεία. Θεωρώ το σημαντικότερο όλων για τη Δημοκρατία την συμμετοχη. Μέσα από αυτήν και νιώθουμε ενεργοί πολίτες, και αποφασεις παίρνουμε, και έχουμε την απόλυτη ευθύνη,και ενημερωνόμαστε για όλα τα θέματα αφού είμαστε εκεί παρόντες στη λήψη των αποφάσεων."

    Συμφωνώ μαζί σου. Άμεση πληροφόρηση και συμμετοχή. Αυτά πάντως τα δύο κριτήρια είναι «εκ του ουκ άνευ» για τη διαμόρφωση Πολιτικού κριτήριου.

    Λες:"Χωρίς να απαντήσω, θα ισχυριστώ μόνο, ότι ως δέσμευση αντιφάσκει με την προϋπόθεση της δημοκρατίας, που είναι η απροϋπόθετη ελευθερία."

    Ίσως να μην έχω καταλάβει σωστά το πνεύμα σου. Δεν νομίζω πως προϋπόθεση της Δημοκρατίας είναι η Απροϋπόθετη Ελευθερία. Η Ελευθερία σίγουρα, όχι όμως η Απροϋπόθετη. Και δεν το συνδέω με το Σοσιαλισμό που συμφωνώ στην εξήγησή σου για το πώς ξεκίνησε, με ποιες προϋποθέσεις δηλαδή, διαφωνώ όμως ως προς την εξέλιξή του, γιατί υπάρχουν και άλλες τάσεις του που δεν είναι «επιστημονικές». Σε ό,τι αφορά το οικονομικό κομμάτι όντως είναι πολύ σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό.

    Λες:"Μα η μόνη κοινωνία που μπορεί να αυτοκυβερνηθεί αμεσοδημοκρατικά είναι εκείνη που δεν κατέχει, αλλά αναζητά την αλήθεια, εκείνη που δεν θέτει την αλήθεια ως δεδομένη προϋπόθεση, αλλά ως ζητούμενο διαρκές. Γι’ αυτό άλλωστε μονίμως συζητά, συνδιαλέγεται και αναζητά, ψηφίζει και καταργεί, θεσπίζει και νομοθετεί, με μόνο μέλημά της τη διασφάλιση των συνθηκών που εγγυώνται την αποτελεσματικότητα του δημοσίου διαλόγου και την εγκυρότητα των κοινών αποφάσεων, (τέτοια συνθήκη είναι και το πολιτικό κριτήριο, για να μη ξεχνιόμαστε)."

    Δε διαφωνώ ως προς την αναζήτηση της αλήθειας στις Αμεσοδημοκρατικές σχέσεις. Μια πυξίδα πάντως πρέπει να υπάρχει, δε γίνεται αλλιώς. Τι θέλει να πετύχει κάποιος με την Αμεσοδημοκρατία; Η διαδικασία πρέπει να έχει μπούσουλα ώστε να υπάρχει κάποιος σκοπός. Και ο σκοπός είναι η απελευθέρωση από ό,τι καταπιέζει και δένει τον άνθρωπο. Η Ελευθεριακή πλευρά του Σοσιαλισμού έχει κάτι να προσφέρει πάνω σε αυτό, χωρίς να είναι το μοναδικό ρεύμα σκέψης βέβαια. Συμφωνούμε πως το μέσο και ο σκοπός είναι η Ελευθερία, η απελευθέρωση από κάτι και η Ελευθερία προς κάτι. Αυτά τα δύο όμως κάπως πρέπει να τεθούν για να πραγματοποιηθούν. Δεν έχω στο μυαλό μου κάποια αλήθεια εξ’ουρανού, μακριά από μένα αυτό. Απόλυτη αλήθεια δεν έχει κανείς, μα κανείς. Ελευθερία ναι, αλλά προς τα που, με ποιούς όρους, με τι στόχους;
    Όσο για τον Εθνικοσοσιαλισμό, ήξερα έτσι κι αλλιώς την αρνητική σου απάντηση.

    Αναμένω την απάντησή σας αν έχετε κέφι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή