ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ...

Η συμμετοχή μου στην πορεία της 6/12/09 μου έδωσε την αφορμή για αυτήν την ανάρτηση.
Δεν ανήκω σε καμία ομάδα (όχι πλέον τουλάχιστον) και θέλω να κάνω Διάλογο για κάποια πρακτικά ζητήματα του Α/Α χώρου.
Με αυτό το άρθρο δεν κομίζω κάτι καινούργιο, μόνο καταγράφω κάποιους προβληματισμούς μου.
Πολύ πιθανόν να έχω άδικο, έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στις απόλυτες αλήθειες.
Οι προβληματισμοί μου είναι καλοπροαίρετοι και να είστε σίγουροι πως δεν έχω καμία διάθεση κακόπιστης κριτικής.

ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ

Πιστεύω πως η Βία δεν είναι εξω-ανθρώπινο φαινόμενο αλλά βαθιά ανθρώπινο και πως αναλόγως της σφοδρότητας και της έντασής της αποβαίνει περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική
(Θετικά ή Αρνητικά).

Η Βία δεν είναι αξιωματικά κάτι κακό κι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο μάλλον πάσχουν από ηθικισμό.
Πουθενά στην ιστορία του ανθρώπου δεν συνέβησαν αλλαγές χωρίς τη χρησιμοποίηση Βίας. Από την καθημερινότητα μέχρι τους πολέμους (τοπικούς και εθνικούς), από την επιστήμη μέχρι τους χώρους δουλειάς, από εδάφια των Χριστιανικών Ευαγγελίων και της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τις οργανωμένες θρησκείες η Βία είναι βασικό συστατικό της Ανθρώπινης ζωής.

Πέρα από αυτά, η παντελώς ηλίθια επωδός που ακούγεται συχνά από τους πολιτικούς και τους "νοικοκυραίους", ότι δηλαδή καταδικάζουν τη Βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι απόρροια της υποστήριξης από πλευράς Επαγγελματιών Πολιτικών και ενσωμάτωσης από πλευράς "νοικοκυραίων" της Κυρίαρχης Κρατικής-Εθνικής Βίας.
Αν όντως καταδικάζουμε τη Βία από όπου κι αν προέρχεται, τότε γιατί δεν βγαίνει ο Καρατζαφέρης να καταδικάσει τη Βία του Κολοκοτρώνη στην Άλωση της Τριπολιτσάς κατά την Επανάσταση του 1821;
Φαίνεται λοιπόν πως καταδικάζουμε είτε τη Βία που αντιτίθεται στη δική μας Βία είτε τη βία που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ...

Την 6η Δεκεμβρίου ας πορευτούμε στο δρόμο όλοι
Για να καταφέρουμε να γεμίσουμε ελευθερία τον εαυτό μας και τους γύρω μας
Για να μην ξεχάσουμε ποτέ ό,τι έγινε πέρυσι τέτοια μέρα
Για να ανοίξουμε κι άλλο το ρήγμα που άνοιξε τότε
Για να εμβαθύνουμε στους εαυτούς μας και να κοιτάξουμε τους άλλους
Για να μην αφήσουμε τα δικαιώματά μας έρμαιο στους πολιτικάντηδες όλων των κομμάτων
Για να μην κάνουμε την ελευθερία μας σουρωτήρι των διαθέσεων οποιουδήποτε
Για να το βουλώσουν επιτέλους κάθε τύπου Καρατζαφέρηδες
Για να μη νιώσουμε μόνοι, για να μην είμαστε μόνοι
Για να διεκδικήσουμε μόνοι μας αυτά που θέλουμε

Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με τα παρακάτω, αλλά δεν περιμένω να συμφωνήσουν όλοι μαζί μου.

Όσοι συμμετείχαμε πέρυσι στα γεγονότα του Δεκέμβρη, ξέρουμε καλά πως ό,τι συνέβη ήταν αυθόρμητο ξέσπασμα εναντίον της Εξουσίας, εναντίον του Κράτους και των Χωροφυλάκων του, εναντίον της άδειας μας ζωής και υπέρ ενός άμεσου μέλλοντος. Κανείς μας δεν είχε ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θα γινόταν μετά, τι ακριβώς θέλαμε, που θα φτάναμε.

Ξέρουμε πως οι "Δημοκράτες" δεν έχουν ξεχάσει το περυσινό εξεγερτικό πνεύμα που σάρωσε την Ελλάδα και χτύπησε τις πόρτες της Ευρώπης.
Ξέρουμε πως και φέτος θα μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
Ξέρουμε πως πάνοπλοι Αστυνομικοί βρίσκονται εδώ και καιρό σε όλες τις γωνίες του κέντρου.
Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας: Το περυσινό αυθόρμητο δεν μπορεί να επαναληφθεί σήμερα κι αν τυχόν ξαναπάρει σάρκα και οστά, θα είναι μια άθλια καρικατούρα του Είναι μας.
Ξέρουμε πως οι μολότοφ δεν πτοούν καμία κυβέρνηση, δεν ενοχλούν τους δεξιούς και αριστερούς πολιτικάντηδες, δεν χτυπούν το Σύστημα παρά μόνο ραγίζουν τη βιτρίνα του. Τώρα θα μπορούσαμε να ήμασταν σε διαφορετική θέση αν πέρυσι είχαμε συνεχίσει, αν είχαμε πείσει, αν είχαμε μαζί μας όλους αυτούς που έβλεπαν τα γεγονότα από τους καναπέδες και μιλούσαν, έκριναν και αποδοκίμαζαν ή επιδοκίμαζαν εκ του ασφαλούς, αυτούς που εργάζονται για 600 και 700 ευρώ και φοβούνται μήπως χάσουν κι αυτό ακόμα το ξεροκόμματο, αυτούς που πιστεύουν πως καίμε και σπάμε αφού έτσι λέει η τηλεόραση, αυτούς που νιώθουν εγκλωβισμένοι και φοβούνται να μιλήσουν, τέλος όλους αυτούς που θα θέλαμε να είναι δίπλα μας αλλά δεν τους εξηγούμε τι ακριβώς θέλουμε, τουλάχιστον όχι τόσο πειστικά…
Καταλαβαίνω και ερμηνεύω κινήσεις εναντίον αστυνομικών δυνάμεων. Υπάρχει οργή, υπάρχουν αδιέξοδα και οι γραβατοφόροι συνεχίζουν το παιχνίδι τους, όλα αυτά ισχύουν. Όμως έτσι δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα. Δεν είναι θέμα κυνηγητού, δεν είναι ένα παιχνίδι, πρόκειται για τις ζωές όλων μας.
Μην πέφτουμε στην παγίδα του Κράτους, είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να οργανωθούμε και να παλέψουμε για τη ζωή μας, για εμάς, για τους φίλους μας, για όλους μας.

Δεν πρέπει η δολοφονία του Αλέξανδρου να ξαναγίνει άλλη μια επέτειος απότισης τιμής, άλλη μια νεκρή επέτειος. Πρέπει να γίνει η βάση για μια καινούργια πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που να μας αφορά όλους, μια πραγματικότητα που θα μας συμπεριλαμβάνει όλους. Τα προβλήματα πολλά και οι λύσεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι το κυνηγητό με τους μπάτσους και οι οδομαχίες στα Εξάρχεια. Η λύση είναι η συμμετοχή όσων περισσοτέρων γίνεται, η άσκηση βίας με σκοπό και αποτελεσματικότητα κι όχι οι ασκήσεις Επαναστατικής Γυμναστικής.

Βία στη Βία της Εξουσίας;
Σίγουρα ναι.
Με ποιο τρόπο;
Αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε.

Οι πρωτοπορίες δεν έχουν θέση στον Αναρχισμό, δεν έχουν θέση μέσα μας.
Ας γίνει ο περυσινός Δεκέμβρης ο φάρος ενός μέλλοντος που αξίζει σε όλους και τους αφορά όλους, αλλά όλους…