Στην Χαλυβουργία Ασπροπύργου (28/12/11)

28/12/11 (59η Μέρα Απεργίας)

Ευχαριστώ πάρα πολύ τον πολύ πρόσφατο φίλο και σύντροφο, που με έφερε σε επαφή με τους Χαλυβουργούς και ειδικότερα με το μέλος του Σωματείου Νάσο Παυλάκη, με τον οποίον έγινε και η παραπάνω συζήτηση.

Τους ευχαριστώ πολύ και τους δύο.

Ο φίλος δεν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του.

Η βοήθειά του ήταν ανεκτίμητη, αφού έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου των ερωτήσεων που τέθηκαν.

Ευχαριστώ τους χαλυβουργούς για την φιλοξενία τους.

Το πρώτο μέρος της συζήτησης έγινε στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου ενώ το δεύτερο έγινε μέσα σε ένα από τα δύο φυλάκια της πύλης.

Θεωρώ πως η συζήτηση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι θίγονται με λεπτομέρεια θέματα που σχετίζονται με τα εξής:

1) Παραγωγική και Εργατική Δύναμη Εργοστασίων Απροπύργου και Βόλου
( 01:06 )

2) Οι Απολύσεις και η Τελευταία Παραγγελία ( 01:40 ) 

3) Συναντήσεις με Υπουργείο και Διοίκηση ( 02:15 )

4) Επενδύσεις Στην Παραγωγή ( 06:47 ) 

5) Ασφάλεια Εργατών και Συνθήκες Εργασίας ( 07:55 ) 

6) Το Θανατηφόρο Ατύχημα του 2010.

Οι Αντιδράσεις του Σωματείου και η Στάση του  Μάνεση ( 12:33 )

7) Παραγωγικότητα της Χαλυβουργίας Βόλου ( 13:30 )

8) Απεργοσπαστικοί Μηχανισμοί ( 16:30 )

9) Τα Αιτήματα των Εργατών ( 17:45 )

10) Κοινή Δράση με Απεργούς Μ.Μ.Ε. ( 20:33 )

11) Η Στάση της Κοινοβουλευτικής Αριστεράς ( 23:31 )

12) Αυτοοργάνωση και Αλληλεγγύη ( 26:23 )  

Μια Συζήτηση Με Τον Περικλή Κοροβέση

Η παραπάνω συνέντευξη έγινε στο σπίτι του κ. Κοροβέση στις 17 και 18 Δεκεμβρίου 2011.

Οι τρεις τελευταίες ερωτήσεις είχαν κινηματογραφηθεί στις 17/12/11, αλλά λόγω ανυπέρβλητου τεχνικού προβλήματος δεν μπόρεσαν να εισαχθούν στις 17/12/11.

Έτσι πολύ ευγενικά ο κ. Κοροβέσης με ξαναδέχτηκε σπίτι του για να ξανακινηματογραφήσουμε τις τρεις αυτές ερωτήσεις το βράδυ της 18/12/11.

Για αυτόν τον λόγο  υπάρχει διαφορά στον φωτισμό του σκηνικού στα τελευταία λεπτά της συνέντευξης.

Ευχαριστώ τον κύριο Κοροβέση για την φιλοξενία του, τη ζεστασιά του, την υπομονή του, τη συζήτηση που είχαμε και το ωραίο κρασί που με κέρασε.

Επίσης ευχαριστώ την Μαρία.

-  ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΤΗΣ  "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"; (28 sec)

-  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ (1:53)

-  Κ.Κ.Ε και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (3:50)          

-  "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ" ΑΡΙΣΤΕΡΑ (7:08)

-  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ και ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ (8:30)

-  ΚΙ ΑΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΤΣΟ; (12:24)

-  ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΗΘΙΚΗ (13:53)

-  ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ  /  ΒΙΑ (18:26)

-  ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΑΒΑΝΟ (22:23)

-  ΠΕΡΙ ΑΠΟΛΥΤΟΤΗΤΑΣ (26:30)

- "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΙΟΥΔΙΘ" (38:40)

-  ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ (31:10)

-  ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑ; (33:13) 

               -  ΟΙ "ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ" (36:03)                       

-  ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΩΝ (37:25)

-  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: ΤΑΛΕΝΤΟ Ή ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ; (39:40)

-  ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ (44:18)

-  ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (48:23)

- ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ, ΠΡΟΥΝΤΟΝ, ΜΑΡΞ, ΓΚΕΒΑΡΑ (50:12)

- Μ.Α.Τ.- ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ - ΠΑΠΑΔΕΣ (51:21)

- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ – ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ (56:31)

- ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΑΠΑΤΗΣ (59:31)

- ΤΩΡΙΝΕΣ ΑΣΧΟΛΙΕΣ (1:00:35)

- ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ (1:02:55)

- ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (1:07:20)

- Ο ΚΛΩΝΟΣ (1:08:23)

Χαλυβουργία & Διαδίκτυο: Ας Τους Συμπαρασταθούμε

Μπορεί να ανήκουμε πολιτικά σε μια ομάδα, οργάνωση ή κόμμα. Μπορεί κι όχι.

Μπορεί να έχουμε ήδη συνεισφέρει μέσα από τις ομάδες μας ή ατομικά στον Αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας.

Απευθύνομαι σε όλους μας, που πέρα από όλα τα άλλα έχουμε και την ιδιότητα των χρηστών του Internet ως bloggers, σχολιαστές ή ο,τιδήποτε άλλο. Να μαζέψουμε τρόφιμα ή χρήματα, να πάμε στο εργοστάσιο, να μιλήσουμε μαζί τους και να δηλώσουμε με αυτόν τον τρόπο την αμέριστη συμπαράστασή μας σε αυτούς που αγωνίζονται για όλους μας.

Το mail είναι eleftheriahtipota@gmail.com ή μπορείτε να αφήσετε σχόλιο στην ανάρτηση ώστε να συνεννοηθούμε για τα περαιτέρω.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Σαν Σήμερα...

Μια Συζήτηση Με Τον Αλέκο Αλαβάνο

H συνέντευξη δόθηκε στις 21/11/2011 στο γραφείο του κ. Αλαβάνου.

Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Βήχο για την βοήθειά του. 

Ευχαριστώ τον κ.Αλαβάνο για την φιλοξενία του. 
Παραθέτω τη συνέντευξη και γραπτά ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη για οποιεσδήποτε ατέλειες του video που θα παρακολουθήσετε, γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν τέτοιες. 

Απαραίτητη επισήμανση

1) Προσπάθησα να καταγράψω τη συνομιλία όπως ακριβώς έγινε. Φράσεις ή λέξεις σε αγκύλες { } είναι επεξηγηματικές διορθώσεις, που κρίθηκαν από πλευράς μου απαραίτητες, ώστε να γίνει πιο κατανοητό το κείμενο της συνέντευξης.

Η συνέντευξη

Είμαι από το Blog "Ελευθερία ή Tίποτα" και βρίσκομαι στο γραφείο του κ. Αλαβάνου για να κάνουμε μια κουβέντα για την Αριστερά, για το μέλλον της, για το "Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής", ίσως κάποια πράγματα και για τον ίδιο. Κύριε Αλαβάνε καταρχήν ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία και ήθελα να σας ρωτήσω {το εξής}…

Νάτος, Νάτος, Ο Πρωθυπουργός...

Τι Παπανδρέου, τι Παπαδήμος. 

Συμφωνώ: Το "παπάς" σίγουρα παραμένει, όμως από εδώ και πέρα θα αλλάξουν οι ταχύτητες μονοσήμαντης … συνουσίας μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, με τις ευλογίες βεβαίως-βεβαίως ολόκληρου του λεγόμενου αστικού κόσμου (πολιτικών κομμάτων, εφημερίδων, νέο-τηλεοπτικών συγγραφέων, πρόθυμων φιλοσόφων και διανοουμένων κ.τλ.).

Σε αυτήν την ανάρτηση θα ασχοληθώ κυρίως με την μεγαλύτερη, τελευταίας εσοδείας, Οβιδιακή αλλαγή της Νέας Δημοκρατίας (μα πώς τα καταφέρνει και παραμένει νέα από το 1974 ως τώρα; Έχουμε 2011…).

Μαρξισμός & Αναρχισμός Για Το Σοσιαλιστικό Κράτος (Μια Συζήτηση Με Τον Γιώργο Ρούση)

Μιχάλης & Κάρολος Εν Τω Παραδείσω

Α ρε σύντροφε… πώς την πατήσαμε έτσι!

Τι εννοείς;

Μπορείς να με ακούσεις ή κανονίζεις πάλι εξεγέρσεις;

Όχι ρε… σε ακούω.

Που λες, την πατήσαμε άσχημα ρε Μιχάλη!

Γιατί, τι πάθαμε; Ααααααααααα, να σου πω! Άρχισες πάλι;

Μα είναι να μην αρχίσω! Εμείς που τόσα λέγαμε για το Θεό και να’ μαστε εδώ μέσα τώρα κλεισμένοι.

Έλα μωρέ, δεν είναι και τόσο άσχημα. Ωραίο περιβάλλον έχει, δροσιά όλη την ημέρα, καλά είναι, μην παραπονιόμαστε κιόλας.

Αλήθεια; Για αυτό κάθε μέρα αρχίζεις από το πρωί να κατεβάζεις τα θεία και την πληρώνω κι εγώ που κάνω παρέα μαζί σου;

Ε, μη κάνεις τότε.

Αυτό είναι το θέμα; Βλέπει κι η Τζένη ότι ο Μεγάλος με τιμωρεί επειδή κάνουμε παρέα κι έχω το βράδυ κρεβατομουρμούρα.

Ένας Διάλογος...

Κατέβηκα προχθές στο Σύνταγμα.
Καλά έκανες. Πήρες μέρος στη Συνέλευση;
Γίνεται συνέλευση;
Ναι, κάθε μέρα.
Μπα, εγώ κατέβηκα κατά τη μία το βράδυ. Κάτι τύποι ψιλομαστουρωμένοι ήταν, γυμνοί από τη μέση και πάνω, που την έλεγαν στους μπάτσους. Γηπεδικοί μού φάνηκαν.
Υπάρχουν κι αυτοί σίγουρα.
Μα μόνο τέτοιοι ήταν.
Εντάξει, δεν νομίζω. Υπάρχουν κι αυτοί πάντως. Όλοι είναι εκεί κατά διαστήματα.
Εσύ δηλαδή έχεις δει κι άλλους;
Και βέβαια έχω δει. Το Σύνταγμα είναι σαν την κοινωνία που ζούμε. Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς άλλωστε;
Για πες μου λοιπόν.
Τι να σου πω;
Τι είδες εσύ;
Όσες φορές έχω κατέβει έχω δει διαφόρων τύπους ανθρώπους. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι ουσιαστικό, που προσπαθούν να δώσουν το είναι τους σε αυτό που γίνεται, υπάρχουν και εκείνοι που απλώς φαίνεται ότι τους φτάνει να ξεσπάσουν. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που είναι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι συνδυασμοί των δύο πρώτων. Όλοι εμείς πηγαίνουμε εκεί. Έχουμε να πάρουμε ο ένας από τον άλλον. Με τις όποιες αδυναμίες μας, με τα διαφορετικά πιστεύω μας.

Κ.ρατική Μ.ηχανή Π.αραγωγής Ν.εφών

Πρώτη φορά έλαμπε ο ήλιος τόσο δυνατά στη Πολιτεία μας.
Τις υπόλοιπες μέρες έβρεχε ή ο ήλιος στοιβαζόταν ακούσια πίσω από βαριά σύννεφα. Εμείς πάντως ποτέ δεν τον είχαμε δει λουσμένο στη δύναμή του όπως σήμερα.
Αν εξαιρέσεις δύο Κρατικές γιορτές που γίνονταν κάθε χρόνο προς τιμήν του, καμία άλλη μέρα δεν τον αντικρίζαμε.
Είχαμε μάθει από μικροί στο σχολείο πως εκείνες τις δύο μέρες από μόνος του ο ήλιος ερχόταν τόσο υπέρλαμπρος στην Πολιτεία μας. Και είχαμε πειστεί. Είχαμε μάθει πως τα Κρατικά βιβλία έλεγαν πάντα την αλήθεια. Και είχαμε πειστεί.

Όμως σήμερα η Κ.Μ.Α.Π.Ν. (Κρατική Μ.ηχανή Α.υτόματης Π.αραγωγής Ν.εφών) είχε βλάβη στο κεντρικό τηςσύστημα.
Αυτό δεν είχε ξαναγίνει ποτέ.
Δεν υπήρχε καμία Κρατική πρόβλεψη για τέτοιο ενδεχόμενο.

Οι Κρατικοί Μυστικοί Μηχανικοί, που βρίσκονταν πάνω από το κεντρικό σύστημα της Κ.Μ.Α.Π.Ν., προσπαθούσαν να το φτιάξουν αλλά έδειχναν έκπληκτοι και απορημένοι.
"Μα πώς χάλασε κάτι τόσο τέλειο;" αναρωτιόνταν.
Βέβαια, την περισσότερη ώρα κοιτούσαν ψηλά, τον ήλιο, που πρώτη φορά τον αντίκριζαν τόσο καθαρό, τόσο λαμπερό, έμοιαζε σαν ζωντανός οργανισμός.

Ο Μαγικός Κόσμος Του Μνημονίου...

Μνημόνιο ακούω από εδώ Μνημόνιο βλέπω από εκεί και τελικά αντιλαμβάνομαι αλλαγές στον ψυχικό μου κόσμο.
Το σκέφτηκα το πράμα και αποφάσισα, πως πρέπει κι εγώ με τη σειρά μου να θυμάμαι τι πρέπει να κάνω. Όχι όλα μα τα πιο σημαντικά.

Όσο κι αν ακούγεται προσωπικό το θέμα δεν είναι. Πρόκειται για Εθνικό.
Γιατί αν έχω νιώσει σωστά τον παλμό του Πάγκαλου, αν ο καθένας μας θυμόταν τα σημαντικά για αυτόν πράγματα, τώρα δεν θα ήμασταν σε αυτό το σημείο.

Έτσι, μόλις πριν λίγες μέρες άρχισα να φτιάχνω Μνημόνια (Βραχυπρόθεσμα. Μεσοπρόθεσμα, Μακροπρόθεσμα) και να τα αναρτώ φύρδην-μίγδην στο ψυγείο ή όπου αλλού δεν θα μπορούν να διαφύγουν της προσοχής μου..
Ορκίζομαι πως θα προσπαθώ να τα ακολουθώ κατά γράμμα.

Καπιταλισμός, "Φράσεις", Σοσιαλισμός

Καπιταλισμός και Σοσιαλιστική Κοινωνία μετά την επανάσταση.
Αλλά τι είδους Σοσιαλιστική Κοινωνία;
Μαρξιστικά κομμουνιστική;
Αναρχικά κομμουνιστική;
Κολλεκτιβοποιημένη;
Με εργατικό συμβουλιακό κομμουνισμό;
ή μήπως κάπως αλλιώς;

Τέτοια ερωτήματα είμαστε υποχρεωμένοι να τα θέτουμε ως πρώτα στην αξιακή μας ιεραρχία και να τα συζητούμε ενδελεχώς.
ΕΙΔΙΚΑ αυτήν την εποχή.
Όχι να τίθενται τελευταία αλλά να βρίσκονται πάντα πρώτα σε μια ουσιαστική συζήτηση.
Να συζητάμε ό,τι συζητούσαμε πάντα δηλαδή.
Δεν πρέπει να μας επηρεάζει η εποχή, δεν πρέπει να πτοούμαστε από τις αντικειμενικές συνθήκες όποιας ανατροπής υποκειμενικά οραματιζόμαστε, δεν διαδραματίζει κάποιον σπουδαίο ρόλο η σημερινή κρίση του συστήματος ή οι λόγοι της κρίσης αυτής, τίποτα δεν έχει σημασία.
Εμείς, είτε Αναρχικοί είτε Μαρξιστές είτε οποιασδήποτε τάσης, είμαστε σοσιαλιστές και πρέπει να το φωνάζουμε σε όλους.

Η Εγχώρια Αριστερά...

Αφιερωμένο στην Εγχώρια Αριστερά

(Μαρξιστική Και Αναρχική)

"Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
Είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πιά σαν αύριο να μη μοιάζει".

(του Κωνσταντίνου Καβάφη)

Είμαι Έλληνας Εγω Ρε...

Καθισμένος στη πλαστική καρέκλα, κοιτούσα τον κόσμο που περνούσε.
Κάρφωνα το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι κάνω. Τους κοιτάζω επίμονα με την ελπίδα να με κοιτάξουν κι εκείνοι. Πολλές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι νιώθω μόνος.

Ίσως να νιώθω μόνος γιατί είμαι μόνος.
Η παραγωγική διαδικασία με έχει ξεράσει, οι φίλοι μου είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους και ούτε που θέλουν να με ξέρουν πλέον, οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι ανύπαρκτες, αλλά όταν περνάς εσύ περαστικέ, εγώ σε κοιτώ επίμονα.
Η πόλη μου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν λίγα χρόνια.
Δεν είναι τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι. Είναι σκυθρωποί, βρίζουν με το παραμικρό και δεν σε κοιτούν στα μάτια. Μόνο εγώ τους κοιτώ και το κάνω επίμονα όσο καταλαβαίνω πως αυτοί με αποφεύγουν. Βέβαια και η δουλειά που κάνω εμποδίζει τα βλέμματα.
Πάντα απέφευγαν τα μάτια μου για να πω την αλήθεια.
Τώρα όμως είναι ακόμα χειρότερα.

Όχι Εμένα, Έχω Δίκιο Εγώ...

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων… πριν καμιά δεκαριά χρόνια περίπου.

Γυρνώντας από τη δουλειά, τον είδα μέσα σε ένα αμάξι. Κατεβαίναμε κι οι δύο τη Γαλατσίου. Καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Εκείνος στην αριστερή λωρίδα, εγώ στη δεξιά. Ευτυχώς μας έπιασε φανάρι. Πετάγομαι από το αμάξι σαν τρελός και εκείνος βλέπει την κίνησή μου και ανοίγει το παράθυρο. Φτάνω μπροστά του και καταλαβαίνει πως τρέμω σύγκορμος. Ο χρόνος μέχρι να ανάψει το φανάρι πράσινο λίγος. Μου κάνει νόημα να ηρεμήσω και με ταχύτατους ρυθμούς προτείνει το πρόσωπό του προς το δικό μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω πιάνει το πρόσωπό μου και με φιλάει πατρικά. Μου συστήνει γρήγορα-γρήγορα το γιό του που καθόταν στη θέση του οδηγού και τη γυναίκα του που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα. Μου εύχεται συνεχώς, χαμογελάει και με προτρέπει να προσέχω. Το μόνο που μπόρεσα να του πω ήταν: "Σας ευχαριστώ για όλα". Ποτέ δεν θα μάθαινα αν κατάλαβε ότι δεν τον ευχαριστούσα για τις ευχές του αλλά για ό,τι μου έδωσε και δεν το ήξερε.

Στα αλήθεια, ήταν τα πιο ενδιαφέροντα Χριστούγεννα της ζωής μου.

ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ

Πουτάνα Μονάδα-Μονάδα...

Έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι τσόντες και εμείς, η εργατική τάξη (ο θεός να μας κάνει) έχουμε κοινά σημεία. Λίγο δύσκολο να εξηγήσω πως έφτασα σε αυτό το συμπέρασμα. Το μυαλό κάνει κάτι περίεργα παιχνίδια και φαντάζεται, ας πούμε, τον καλό θεούλη να κάνει μπουρδελότσαρκα στη Φυλής ή τον Γιώργο Μάγκα να ανοίγει συναυλία των Priest. Με τέτοιου είδους δημιουργήθηκε στο μάλλον άρρωστο μυαλό μου κι αυτή η σύνδεση.

Παρατηρείς τους συναδέλφους σου στη δουλειά ή τους άνεργους στον ΟΑΕΔ και τι βλέπεις; Είμαστε όλοι μας τριταγωνιστές σε ταινία πορνό. Αν ήμασταν πρωταγωνιστές θα ήταν καλά. Όμως δεν είμαστε ικανοί ούτε για αυτό. Μας επιτίθενται από παντού και εμείς το χαβά μας। Μιλάω για εμάς, όχι για την εργατική τάξη. Αυτή συνήθως υπάρχει μόνο στα λογύδρια του ΚΚΕ και των λοιπών… αριστερών δυνάμεων, δεν υφίσταται στο έξω κόσμο.
Εμείς είμαστε εδώ και εμείς σίγουρα δεν είμαστε εργατική τάξη.

Είμαστε Αναρχικοί: Ας Απομυθοποιηθούμε

Πριν πάτε παρακάτω, θέλω να ξεκαθαρίζω από την αρχή το εξής: Δεν είμαι Αναρχικός.
Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι ή δεν είναι κάτι.
Πιστεύω πως οι άνθρωποι προσπαθούν να γίνουν κάτι, ποτέ δεν μπορούν να γίνουν αυτό το κάτι που επιθυμούν να είναι. Ναι, το πλησιάζουν αλλά ποτέ δεν το φτάνουν.
Θα ακουστεί πλήρως αντι-Αναρχικό, Αντι-Υλιστικό και άρα Ιδεαλιστικό στα αυτιά κάποιων αυτό που θα γράψω, αλλά αν ο Πλάτωνας είχε δίκιο και κάπου στον κόσμο των Απόλυτων Ιδεών του υπάρχει εκείνη του Αναρχισμού… κάποιοι από εμάς είμαστε πολύ μακριά ακόμα.

Πατάω τον αριθμό του τηλεφωνητή και ακούω το μήνυμα. Το πρώτο ‘ντάξει ήταν σε ύφος παρακλητικό, το δεύτερο λιγότερο παρακλητικό και περισσότερο μάγκικο, το τρίτο και το τέταρτο έσταζαν απειλή, ήταν αργόσυρτα, μάγκικα, σαν να άκουγες τον Γαρδέλη σε βιντεοκασέτα του’80.
Η συνέχεια μάλλον γίνεται κατανοητή: μπινελίκια κατά βούληση, ειρωνείες, ένα παραληρηματικό κρεσέντο, που δεν άφηνε περιθώρια για πραγματική συνεννόηση. Τι να εξηγήσεις άλλωστε; Τι να πεις; Σε μια φωνή που μέσα σε δευτερόλεπτα αλλάζει ύφος και ένταση, δεν έχεις να αντιτείνεις κάτι λογικό, κάτι χειροπιαστό. Είναι όλα στον αέρα.

Ανθρώπινες Πράξεις...

Νομίζω πως σχεδόν όλες οι αναρτήσεις αυτού του blog θέτουν συνεχώς ερωτήματα που μοιάζω ανίκανος να απαντήσω। Είπα λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη αρχή, προσπαθώντας να δώσω μια πολύ μικρή απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί να πράξω;

Αναλύσεις επί αναλύσεων διαφεύγουν και προστίθενται στο μυαλό μου. Εδώ και καιρό, νιώθω πως δεν μπορώ να γράψω όπως πριν, όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τουλάχιστον. Η κουρασμένη πραγματικότητα έχει κουράσει και το μυαλό μου; Ίσως.

Σκέφτομαι πως μια ακόμα ανάλυση από ελευθεριακή ή μαρξιστική πολιτική σκοπιά, δεν έχει να προσφέρει κάτι στις ήδη υπάρχουσες ούτε τελικά αφυπνίζει κάποιον που μπορεί να θεωρώ υπνοβάτη. Άλλωστε, δεν φημίζομαι για τις επιτυχημένες αναλύσεις μου. Συνήθως όταν τις διαβάζω μετά, σχεδόν πάντα θέλω να τις σβήσω ή μετανιώνω για αυτά που έγραψα. Κυρίως γιατί δεν καταλαβαίνω με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν κάπου, κάποιον, εκτός των "δικών" μου που λένε και όσων ξέρω πως κάπου συμφωνούμε. Αυτό όμως δεν είναι βοήθεια. Πώς να βοηθήσεις κάποιον που σκέφτεται όπως εσύ;

Σκοπός είναι να προβληματιστεί εκείνος που δεν σκέφτεται έτσι. Εκείνος που ψάχνει μια διέξοδο στο μυαλό του. Μπορεί βέβαια να έχει βρει κάποια και εγώ δεν είμαι σίγουρος πως έχω την σωστή διέξοδο για να τον πείσω να αλλάξει δρόμο. Όμως, ποια είναι η διέξοδος; Κι αυτό που έχεις διαλέξει φτάνει σε πράξη ή μένει στα λόγια; Γιατί για να περάσεις από την θεωρία στην πράξη πρέπει να διανύσεις μεγάλη απόσταση.

Σε Πρώτο Πρόσωπο...

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ)

Από τη Σαββατιάτικη κουβέντα… περί δράσης

Καταλαβαίνω τον φόβο και την ανασφάλεια. Είναι συναισθήματα εγγενή, βαθειά και για αυτό τόσο πολύ ανθρώπινα.

Ποιός δεν φοβάται; Όλοι μας φοβόμαστε. Όλοι.

Την ώρα της κρίσης πρέπει να αποφασίσεις, πρέπει να κρίνεις.
Δεν μπορείς να στέκεσαι σε δύο βάρκες.
Νομίζεις πως είναι απλό; Γελιέσαι…
Αν δεν το κάνεις, θα κρίνει η ζωή για σένα.

Ο ένας βρίσκεται από τη μια πλευρά κι ο άλλος από την απέναντι.
Ο πρώτος στη ζέστη μιας ηλίθιας σιγουριάς , ο δεύτερος στο κρύο μιας γλυκιάς ανασφάλειας.

Κι οι δύο δείχνουν σκυμμένοι στα μάτια ενός προσεκτικού παρατηρητή.
Τα συναισθήματά τους αλληλοσυμπληρώνονται.
Ο ένας σκύβει από φόβο, ο άλλος από αδιέξοδη υπερηφάνεια και πολλά γιατί.

"Εντάξει, δίκιο έχεις αλλά τι να κάνουμε;… έτσι είναι τα πράγματα.
Εγώ πάντως θα την βρω την άκρη"

ΕΓΩ, όχι εμείς. ΕΓΩ και μόνον ΕΓΩ.

Ο πρώτος πίνει καφέ και σχολιάζει.
Ο δεύτερος χαμογελάει πικρά.
Το μέλλον τού φαίνεται προδιαγεγραμμένο.
Νιώθει την αλήθεια, την μελετά χωρίς να το καταλαβαίνει.

Κι αυτός που πίνει καφέ την ξέρει αλλά κάνει τον ανήξερο, νιώθει μόνος και φοβάται ακόμα περισσότερο.

Οι ΕΓΩ είναι μόνοι και κάνουν παρέα με άλλους ΕΓΩ.
Και πάντα σχολιάζουν και κοιτούν περίεργα τους ΕΜΕΙΣ.

Οι ΕΜΕΙΣ είναι μόνοι και κάνουν παρέα με άλλους ΕΜΕΙΣ.
Και πάντα κοιτούν με απορία τους ΕΓΩ και τους ρωτούν:

"Γιατί τόσα πολλά ΕΓΩ δεν μπορούν να γίνουν ένα μεγάλο ΕΜΕΙΣ;"

Παρακαλώ, Στη Σειρά Σας...

- Θυμάσαι ρε φίλε;

- Ε;

- Θυμάσαι λέω;

- Τι να θυμάμαι;

- Τι ωραία που ήταν πέρυσι, θυμάσαι;

- Στις διακοπές εννοείς; Ναι ρε, τζάμι είχαμε περάσει.

- Ποιες διακοπές ρε, για ποιες διακοπές μιλάς, άλλο σου λέω εγώ!

Είναι Ο Χρόνος...

Μήπως το βάζο σπάει πρώτα και μετά πέφτει από το τραπέζι;

Αν γινόταν αυτό, ο χρόνος θα ήταν αλλιώς, θα τον μετρούσαμε ως συνέπεια των επιλογών μας και όχι το αντίστροφο.

Την ώρα που κάποιος πεθαίνει, πάνω στο επιθανάτιο ρόγχο, κάποιος άλλος, κάπου μακριά ή λίγα μέτρα μακριά του, ίσως στο διπλανό δωμάτιο, κάνει έρωτα και νιώθει το χρόνο να σβήνει, να μην υπάρχει. Ποιος τον έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή, ποιος τον μετράει; Ούτε εκείνος που πεθαίνει ούτε εκείνος που ανασταίνεται. Ο χρόνος έχει σταματήσει.

Ο θάνατος έρχεται και μετά στενοχωριέσαι για αυτόν που τον δέχτηκε, εσύ που ζεις, εσύ που υπάρχεις και ξέρεις την ώρα, τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά. Πότε έφυγε, τι έκανε λίγο πριν, πού ήμουν εγώ, τι έκανε χθες αυτήν την ώρα, πώς γίνεται να ζούσε χθες και τώρα να πεθαίνει;

Εκείνος, δεν προλαβαίνει να μετρήσει, έχει μετρήσει η ζωή για αυτόν, ερήμην του.
Όσοι κι αν τον ψάλλουν, ό,τι κι αν κάνεις, αφού η ματαιοδοξία της ζωής σε κάνει εγωιστή, θες να τον ζωντανέψεις, να τον έχεις δίπλα σου. Και δεν πρόλαβες να του πεις ότι τον αγαπάς, σου είχε φανεί ξενέρωτο. Ούτε τον είχες φιλήσει λίγο πριν, έχασες την ευκαιρία… για τέτοια ήμαστε τώρα;
Ο χρόνος είναι για να καταναλώνεται χωρίς πολύ σκέψη και οι φίλοι μένουν χωρίς τηλέφωνο και συντροφιά, όλοι κλεισμένοι μέσα μας και έξω μας φυλακισμένοι μόνο σε υποχρεώσεις.

Όσο σκέφτομαι πως μόλις προχθές παραλίγο να χαθεί ένας άνθρωπος, ένας φίλος, σε μια στιγμή του χρόνου που εγώ χτυπούσα το πληκτρολόγιο ενός άχρονου μηχανήματος και προσπαθούσα να καταναλώσω ένα οκτάωρο, με καταλαμβάνει… χρονική ανεπάρκεια.

Ίσως η πληρέστερη Επανάσταση αφορά στο Χρόνο, αυτόν τον κατακερματισμένο φίλο, αυτόν, που όταν κάποιος χάνεται συνεχίζει να υπάρχει έτσι κι αλλιώς.

Και ίσως τότε, καταφέρουμε να δαμάσουμε και την οδύνη των λόγων που ειπώθηκαν ενώ δεν έπρεπε, των τηλεφωνημάτων που ποτέ δεν έγιναν, των θανάτων που δεν είχαμε προλάβει να υπολογίσουμε.

Φοράει Strike Και Καρφώνει...

- Θα απεργήσεις αύριο;
- Με δουλεύεις; Αφού είμαι άνεργη.
- Και τι πάει να πει αυτό;
- Θα πει ότι αν αποφάσιζα να απεργήσω θα σήμαινε ότι ειδικά αύριο θα έπρεπε να δουλέψω.
- Α, μάλιστα. Άρα ο μόνος που μπορεί να έχει λόγο περί απεργίας είμαι εγώ που δουλεύω.
- Μα, αυτό δεν είναι το νόημα της απεργίας;
- Και πού λες να οφείλεται τότε, η αίσθηση που έχω ότι εσύ δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να απεργείς από τότε που απολύθηκες;
- Υπονοείς κάτι για τη στάση μου απέναντι στις υποχρεώσεις μου στο σπίτι;
- Όχι δεν υπονοώ... Ευθέως μιλάω. Μη μου πεις ότι δε βλέπεις τι γίνεται εδώ μέσα...
- Δεν ήταν αυτό το θέμα μας. Μη μπλέκεις όλα τα ζητήματα μαζί, για την απεργία μιλούσες. 
- Τέλος πάντων... Αυτό που εννοούσα ήταν αν θα έρθεις στη συγκέντρωση για την απεργία.
- Αφού το ξέρεις ότι δεν τις μπορώ τις συγκεντρώσεις.

Ατάκτως Ερριμένα...

Στην Κερατέα έχει μετακομίσει η Γάζα. Αποκλεισμένη από παντού. ΜΑΤατζηδες, ασφαλίτες και λοιποί κρατικοί υπαλληλίσκοι κάνουν τη δουλειά που τους έχουν αναθέσει. Ποια είναι αυτή; Να ρουφιανεύουν και να τρομοκρατούν τον κόσμο. Για ποιο λόγο; Δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν. Αυτοί απλά κάνουν τη δουλειά τους. Τόσο μαλάκες είναι.

Ο Παπουτσής που νομίζει πως μπορεί να νομιμοποιεί ανθρώπους κατά το δοκούν, ψάχνει αν έχουν χαρτιά, τι χαρτιά, είναι πράσινα, μπλε, τι σκατά χαρτιά είναι; Δουλεύουν ή τεμπελιάζουν, τι προσφέρουν στο σύνολο; Έχουν την πραμάτεια τους στα πεζοδρόμια ή σε πάγκους;

Γιατί, εσύ ρε Σοσιαλιστή του κώλου τι προσφέρεις δηλαδή και ποια είναι η πραμάτεια σου;

Ο Παπακωνσταντίνου που νομίζει πως ψαρώνουμε επειδή το παίζει σοβαρός και πιστεύει πως δεν έχουμε καταλάβει πόσο αμόρφωτος και απαίδευτος είναι. Ούτε καν υπάνθρωπος, πόσο μάλλον άνθρωπος…

Ο Σαμαράς που από Εθνικιστής έγινε Φιλελεύθερος. Άλλαξε και το λογότυπο της επί 30τόσα χρόνια Νέας Δημοκρατίας του και τώρα ησυχάσαμε. Δείξτε του εμπιστοσύνη. Σε ένα χρόνο θα μας έχει λύσει όλα τα προβλήματα.

Απορώ: πόσο μαλάκας μπορεί να γίνει ακόμα;

Η Μπακογιάννη με αλτσχάϊμερ σε προχωρημένο στάδιο, δεν θυμάται τίποτα ρε παιδί μου, τίποτα. Πλήρης μαλάκυνση εγκεφάλου.

Οι Πατρίδες Του Κόσμου...

Αφιερωμένο σε κάποιον Οδοιπόρο, που φαίνεται πως ρισκάρει. 
Τα σέβη μου.

Θα γράψω λίγες λέξεις, όμως δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, δεν έχω τσιμεντένια σκέψη, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ. Μόνο ένα πράγμα έμπαινε και έβγαινε στη σκέψη μου συνέχεια, αυτό που και τώρα τη βασανίζει: ο αδύναμος, εκείνος που δέχεται επίθεση από όλους, εκείνος που σίγουρα δεν έχει τα μέσα να αντισταθεί.
Όχι αυτός που παριστάνει τον αδύναμο, όχι εκείνος που έντεχνα χρησιμοποιεί την αδυναμία για να κρύψει τη χυδαία δύναμή του. Αυτή η σκέψη με συντροφεύει και τώρα.

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Δημοτικό, μου είχε κάνει εντύπωση η αναφορά του αναγνωστικού σε κάποια πουλιά που έφευγαν από τον έναν τόπο για να πάνε σε κάποιον άλλον. Έψαχναν ζεστά κλίματα, θαλπωρή. Έπρεπε να αναπαραχθούν, να γεννήσουν τα μικρά τους και να μπορούν να τα ταΐσουν, να μην έχουν να αντιμετωπίσουν το κρύο και την κακοκαιρία.
Ήθελαν να ζουν πάντα μέσα στο καλοκαίρι. Είχε και μια φωτογραφία με χελιδόνια, που πετούσαν κατά ομάδες και από ό,τι θυμάμαι υπήρχε από κάτω μια λεζάντα: "μπήκε η άνοιξη, ήρθαν τα χελιδόνια".
Στο μυαλό μου, η λεζάντα αυτή τα εξηγούσε ξακάθαρα όλα: αν δεν έρθουν τα χελιδόνια, δεν μπορεί να υπάρχει άνοιξη, δεν θα βάλουμε κοντομάνικα, δεν θα παίζουμε μπάλα άνετα στην αυλή του σχολείου, ούτε και οι βρύσες θα έχουν την τιμητική τους μετά από κάθε ντέρμπι που στήναμε αυτοσχέδια στα διαλείμματα.

Η Μάϊνχοφ Ζει...

Ό,τι κι αν διαβάσετε παρακάτω αποτελεί μια ελλιπή σίγουρα προσπάθεια να σας μεταδώσω μέσα από νεκρές λέξεις μια τελετή. Όσο ζωντανή κι αν είναι η ελληνική γλώσσα, μερικά πράγματα είναι απαραίτητο να τα βιώνεις μόνο και να μην γράφεις για αυτά. Με αυτή τη λογική λοιπόν έχω αποτύχει εξαρχής... αλλά θα κάνω μια προσπάθεια.
Σκοτάδι. Δύο προβολείς μόνο αναμμένοι, το λευκό φως τους λίγο και αχνό. Ο χώρος βαμμένος μαύρος, τα καθίσματα μαύρα κι αυτά. Κάθομαι μπροστά αριστερά και περιμένω. Δεν ξέρω τι ακριβώς… αλλά τελικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ό,τι επακολούθησε.
Δεν είμαστε πολλοί, γύρω στα είκοσι άτομα, ίσως λίγο παραπάνω. Τι σημασία έχει όμως; Νομίζω πως εδώ, σε αυτό το χώρο, το θρησκευτικό κάλεσμα "όσοι πιστοί προσέλθετε", βρίσκει πραγματικό, ανθρώπινο αντίκρισμα. Θα απογειωθεί σε λίγο μέσα από ένα μυστήριο αλλόκοτης τεχνικής, ένα μυστήριο που σε καλεί να το βιώσεις και να το μεταδώσεις, ένα μυστήριο που τελετουργείται από ανθρώπους και απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε ανθρώπους.

Ισμός - Ενστάσεις - Συνοχή - Ουτοπία

-Ισμοί
Για κάποιους, η κατάληξη ισμός στις λέξεις προσδιορίζει ένα μάλλον κλειστό σύστημα ιδεών, μια συμπαγή δέσμη απόψεων, που για να τις ακολουθήσεις πρέπει και να τις αποδεχτείς ως έχουν.
Για κάποιους άλλους, η κατάληξη ισμός δεν έχει το νόημα ενός κλειστοφοβικού οικοδομήματος, που δεν επιδέχεται καμίας μετατροπής, καμίας αμφισβήτησης και καθίσταται τελικά ά-πορο.
Θέτουν την κατάληξη ισμός ως βάση και προχωρούν όχι-όπως τουλάχιστον οι ίδιοι ισχυρίζονται- στην αποδόμηση, αλλά στον δημιουργικό εμπλουτισμό του αρχικού ισμού.
Καταλήγουν συνήθως σε καινούργιους ισμούς, σε νέα σχήματα που έρχονται μοιραία σε αντιπαράθεση με τα παλιά και χαρακτηρίζονται από την παραδοξότητα ότι εμπεριέχουν τα παλιά, αλλά ταυτόχρονα είναι καινούργια ή τουλάχιστον θέλουν να εμφανιστούν ως τέτοια.

Ορθόδοξοι Και Αιρετικοί 
Έτσι δημιουργούνται δύο στρατόπεδα: Των Ορθόδοξων και των Αιρετικών.
Χονδρικά, οι Ορθόδοξοι ακολουθούν τις θεωρίες εν είδη ευαγγελίων ενώ οι Αιρετικοί πιστεύουν μεν στα ευαγγέλια, αλλά δεν θέλουν να παραχωρήσουν το 100% της σκέψης τους σε έτοιμα, ετερόφωτα σχήματα.
Η οποιαδήποτε συνταγή θέλουν να έχει δημιουργηθεί από τους ίδιους, επιθυμούν να είναι αυτόφωτοι. Θεωρούν ότι οι βασικές θεωρίες παραμένουν, αλλά οι ερμηνείες αλλάζουν επειδή ο κόσμος αλλάζει, τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα αποσυντίθενται και επανασυντίθενται εσωτερικά, συνεπώς οι ισμοί πρέπει και αυτή με τη σειρά τους να προβαίνουν σε αποσυνθέσεις και επανασυνθέσεις.

Δεν υπονοώ πως αιτία των επανασυνθέσεων είναι μια ωφελιμιστική και με ακαριαίο τρόπο θέαση της πραγματικότητας (αν και κάποιες φορές μπορεί να ισχύει αυτό), αλλά μια πραγματική ανάγκη που λέει ότι η ερμηνεία της πραγματικότητας δεν μπορεί να στηρίζεται σε ιδεολογικά σχήματα παλαιάς κοπής.

Να Συλληφθούν Πάραυτα...

Περί Αντικειμενικότητας

Στο βιβλίο του "Κριτική Του Ιστορικού Υλισμού" ο εκ δεξιών πολιτικός και φιλόσοφος Παναγιώτης Κανελλόπουλος σημειώνει επί λέξει τα εξής: "Εκείνο, το οποίο αποτελεί αναγκαίαν προϋπόθεσιν πάσης επιστημονικής κριτικής, είνε η χειραφέτησις του κρίνοντος από των προκαταλήψεων, αι οποίαι κατέχουν αυτόν ως άνθρωπον".

Συνεχίζει παρακάτω γράφοντας, ότι κύριοι φορείς τέτοιων προκαταλήψεων σε ό,τι αφορά την κριτική του ιστορικού υλισμού είναι οι εξής δύο:

1) οι Σοσιαλιστές (Σοσιαλιστική Ιδεολογία) και

2) οι Αστοί (Αστική Ιδεολογία).