Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Ανθρώπινες Πράξεις...


Νομίζω πως σχεδόν όλες οι αναρτήσεις αυτού του blog θέτουν συνεχώς ερωτήματα που μοιάζω ανίκανος να απαντήσω। Είπα λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη αρχή, προσπαθώντας να δώσω μια πολύ μικρή απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί να πράξω;

Αναλύσεις επί αναλύσεων διαφεύγουν και προστίθενται στο μυαλό μου. Εδώ και καιρό, νιώθω πως δεν μπορώ να γράψω όπως πριν, όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τουλάχιστον. Η κουρασμένη πραγματικότητα έχει κουράσει και το μυαλό μου; Ίσως.

Σκέφτομαι πως μια ακόμα ανάλυση από ελευθεριακή ή μαρξιστική πολιτική σκοπιά, δεν έχει να προσφέρει κάτι στις ήδη υπάρχουσες ούτε τελικά αφυπνίζει κάποιον που μπορεί να θεωρώ υπνοβάτη. Άλλωστε, δεν φημίζομαι για τις επιτυχημένες αναλύσεις μου. Συνήθως όταν τις διαβάζω μετά, σχεδόν πάντα θέλω να τις σβήσω ή μετανιώνω για αυτά που έγραψα. Κυρίως γιατί δεν καταλαβαίνω με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν κάπου, κάποιον, εκτός των "δικών" μου που λένε και όσων ξέρω πως κάπου συμφωνούμε. Αυτό όμως δεν είναι βοήθεια. Πώς να βοηθήσεις κάποιον που σκέφτεται όπως εσύ;

Σκοπός είναι να προβληματιστεί εκείνος που δεν σκέφτεται έτσι. Εκείνος που ψάχνει μια διέξοδο στο μυαλό του. Μπορεί βέβαια να έχει βρει κάποια και εγώ δεν είμαι σίγουρος πως έχω την σωστή διέξοδο για να τον πείσω να αλλάξει δρόμο. Όμως, ποια είναι η διέξοδος; Κι αυτό που έχεις διαλέξει φτάνει σε πράξη ή μένει στα λόγια; Γιατί για να περάσεις από την θεωρία στην πράξη πρέπει να διανύσεις μεγάλη απόσταση.

Αν έχεις λεφτά αγοράζεις ό,τι θες. Αυτό δεν είναι θεωρία και πράξη, είναι απλώς αγοραπωλησία, δηλαδή αν έχεις, είσαι μάγκας και παίρνεις, αν δεν έχεις, νιώθεις τίποτα.

Η πράξη βέβαια δεν είναι κάτι καθαρό και σίγουρο. Το πώς και το πότε εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός και την πείρα. Αλλιώς θα συμπεριφερθεί ο έμπειρος παρορμητικός και αλλιώς ο άπειρος παρορμητικός. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι κι ευτυχώς για αυτό.

Αφορμή για τα μάλλον άσχετα που γράφω παραπάνω στάθηκε το πέρας των τελευταίων ημερών. Περίεργες μέρες. Οι σκέψεις δεν με άφησαν καθόλου, ούτε εγώ τις άφησα να με παρατήσουν. Γιατί υπήρχε ένα βασικό δίλλημα: Πράξη ή Απραξία;
Διάλεξα το πρώτο χωρίς να φτάσω σε αποτέλεσμα, όμως δεν με πειράζει. Μου αρκεί που διάλεξα μια Πράξη. Δεν ήθελα να ξέρω το αποτέλεσμά της, το είχα υποπτευθεί. Παραμύθιασα τον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά. Δεν πήγαν όμως. Και; Και τι έγινε; Τίποτα. Όλα καλά. Κέρδισα την χαρά της σκέψης που έγινε πράξη
Αλήθεια θέλω να μου πεις: σου φαίνεται λίγο αυτό;

2 σχόλια:

  1. Το κείμενό σου ειλικρινές άρα ενδιαφέρον, μοίαζει θεωρητικό, αλλά δεν είναι. Σίγουρα γνωρίζεις καλύτερα σε ποιες πράξεις και δυστοκίες αναφέρεσαι, τις οποίες όμως δεν μας τις αποκαλύπτεις. Τ

    ο πράττειν είναι δύσκολο να σχολιαστεί μιας και απουσιάζει το συγκεκριμένο. Άρα μας μένει μόνο το ερώτημα στο τέλος. Σίγουρα η πράξη είναι καλύτερη από την αδράνεια: εμπεριέχει ένα όραμα, μια φιλοδοξία, μια διάθεση για δημιουργία και για υλοποίηση ιδεών. Δεν έχουν όμως όλοι τη δυνατότητα ή/και τη δύναμη της πράξης.

    Δεν κατονομάζεις, αλλά αναφέρεσαι στο προφανές: στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης μπουλντόζας. Αμφισβητούνται τα πάντα εκτός από την ασυλία της χρηματοπιστωτικής νομενκλάτούρας. Σίγουρα διαφωνούμε στα μέσα και στους τελικούς στόχους, αλλά υποθέτω ότι συμφωνούμε στην ανάγκη μιας δικαιότερης ανακατανομής του πλούτου (όχι εθνικής, αλλά ευρωπαϊκής) και μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης που να προωθεί μια φιλολαϊκή και κοινωνική δημοκρατία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε M.d.T.

    Η ανακατανομή του πλούτου δεν θα αμφισβητήσει την σφαίρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει δικαιότερη κατανομή πλούτου στην Ευρώπη, αν δεν αποφασίσουν οι ίδιοι οι λαοί τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους και το μέλλον τους.

    Είμαστε στο 2011, δεν μπορεί ο στόχος να είναι η δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου, κάτι άλλο χρειάζεται. Ριζικό και δίκαιο, όχι δικαιότερο. Τις έχουμε δει τις… δικαιότερες ανακατανομές. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα σκάρτο ιδεολόγημα. Γαμιόμαστε στη δουλειά για να απαιτούμε ανακατανομή του πλούτου; Μα εγώ μαζί με όλους τους άλλους παράγουμε τον πλούτο. Ναι, ανακατανομή, συμφωνώ, όχι όμως με αυτούς που δεν την θέλουν, αλλά με αυτούς που το επιθυμούν. Όχι πλέον κουβέντα για αυτό με κυβερνώντες και επιχειρηματίες, νισάφι.
    Τέλος, δεν χρειάζεται μια φιλολαϊκή-κοινωνική δημοκρατία, ουσιαστικά δηλαδή μια κυβέρνηση που θα διαχειρίζεται ένα «δημοκρατικό» πολίτευμα φιλικό προς τους υπηκόους. Εμείς, οι υπήκοοι, αποτελούμε τον πυρήνα της δημοκρατίας, όχι οι κυβερνώντες. Εμείς είμαστε η κοινωνία. Δεν πρέπει να ζητάμε χάρες, ούτε να περιμένουμε κάτι από αυτούς (εγχώριους και ευρωπαίους ηγέτες) που δουλεύουν μαζί για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τους έχουμε δει, τους ξέρουμε. Χωρίς την υποτέλειά μας, όλοι αυτοί δεν θα είναι τίποτα.

    Συνεπώς, η διαφωνία μας δεν έγκειται μόνο στα μέσα και στους στόχους αλλά κυρίως στο δια ταύτα: Τι δημοκρατία θέλουμε, με τι οικονομία και ποια η συμμετοχή μας σε αυτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή