Είμαστε Αναρχικοί: Ας Απομυθοποιηθούμε

Πριν πάτε παρακάτω, θέλω να ξεκαθαρίζω από την αρχή το εξής: Δεν είμαι Αναρχικός.
Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι ή δεν είναι κάτι.
Πιστεύω πως οι άνθρωποι προσπαθούν να γίνουν κάτι, ποτέ δεν μπορούν να γίνουν αυτό το κάτι που επιθυμούν να είναι. Ναι, το πλησιάζουν αλλά ποτέ δεν το φτάνουν.
Θα ακουστεί πλήρως αντι-Αναρχικό, Αντι-Υλιστικό και άρα Ιδεαλιστικό στα αυτιά κάποιων αυτό που θα γράψω, αλλά αν ο Πλάτωνας είχε δίκιο και κάπου στον κόσμο των Απόλυτων Ιδεών του υπάρχει εκείνη του Αναρχισμού… κάποιοι από εμάς είμαστε πολύ μακριά ακόμα.

Πατάω τον αριθμό του τηλεφωνητή και ακούω το μήνυμα. Το πρώτο ‘ντάξει ήταν σε ύφος παρακλητικό, το δεύτερο λιγότερο παρακλητικό και περισσότερο μάγκικο, το τρίτο και το τέταρτο έσταζαν απειλή, ήταν αργόσυρτα, μάγκικα, σαν να άκουγες τον Γαρδέλη σε βιντεοκασέτα του’80.
Η συνέχεια μάλλον γίνεται κατανοητή: μπινελίκια κατά βούληση, ειρωνείες, ένα παραληρηματικό κρεσέντο, που δεν άφηνε περιθώρια για πραγματική συνεννόηση. Τι να εξηγήσεις άλλωστε; Τι να πεις; Σε μια φωνή που μέσα σε δευτερόλεπτα αλλάζει ύφος και ένταση, δεν έχεις να αντιτείνεις κάτι λογικό, κάτι χειροπιαστό. Είναι όλα στον αέρα.

Ανθρώπινες Πράξεις...

Νομίζω πως σχεδόν όλες οι αναρτήσεις αυτού του blog θέτουν συνεχώς ερωτήματα που μοιάζω ανίκανος να απαντήσω। Είπα λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη αρχή, προσπαθώντας να δώσω μια πολύ μικρή απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί να πράξω;

Αναλύσεις επί αναλύσεων διαφεύγουν και προστίθενται στο μυαλό μου. Εδώ και καιρό, νιώθω πως δεν μπορώ να γράψω όπως πριν, όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τουλάχιστον. Η κουρασμένη πραγματικότητα έχει κουράσει και το μυαλό μου; Ίσως.

Σκέφτομαι πως μια ακόμα ανάλυση από ελευθεριακή ή μαρξιστική πολιτική σκοπιά, δεν έχει να προσφέρει κάτι στις ήδη υπάρχουσες ούτε τελικά αφυπνίζει κάποιον που μπορεί να θεωρώ υπνοβάτη. Άλλωστε, δεν φημίζομαι για τις επιτυχημένες αναλύσεις μου. Συνήθως όταν τις διαβάζω μετά, σχεδόν πάντα θέλω να τις σβήσω ή μετανιώνω για αυτά που έγραψα. Κυρίως γιατί δεν καταλαβαίνω με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν κάπου, κάποιον, εκτός των "δικών" μου που λένε και όσων ξέρω πως κάπου συμφωνούμε. Αυτό όμως δεν είναι βοήθεια. Πώς να βοηθήσεις κάποιον που σκέφτεται όπως εσύ;

Σκοπός είναι να προβληματιστεί εκείνος που δεν σκέφτεται έτσι. Εκείνος που ψάχνει μια διέξοδο στο μυαλό του. Μπορεί βέβαια να έχει βρει κάποια και εγώ δεν είμαι σίγουρος πως έχω την σωστή διέξοδο για να τον πείσω να αλλάξει δρόμο. Όμως, ποια είναι η διέξοδος; Κι αυτό που έχεις διαλέξει φτάνει σε πράξη ή μένει στα λόγια; Γιατί για να περάσεις από την θεωρία στην πράξη πρέπει να διανύσεις μεγάλη απόσταση.

Σε Πρώτο Πρόσωπο...

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ)

Από τη Σαββατιάτικη κουβέντα… περί δράσης

Καταλαβαίνω τον φόβο και την ανασφάλεια. Είναι συναισθήματα εγγενή, βαθειά και για αυτό τόσο πολύ ανθρώπινα.

Ποιός δεν φοβάται; Όλοι μας φοβόμαστε. Όλοι.

Την ώρα της κρίσης πρέπει να αποφασίσεις, πρέπει να κρίνεις.
Δεν μπορείς να στέκεσαι σε δύο βάρκες.
Νομίζεις πως είναι απλό; Γελιέσαι…
Αν δεν το κάνεις, θα κρίνει η ζωή για σένα.

Ο ένας βρίσκεται από τη μια πλευρά κι ο άλλος από την απέναντι.
Ο πρώτος στη ζέστη μιας ηλίθιας σιγουριάς , ο δεύτερος στο κρύο μιας γλυκιάς ανασφάλειας.

Κι οι δύο δείχνουν σκυμμένοι στα μάτια ενός προσεκτικού παρατηρητή.
Τα συναισθήματά τους αλληλοσυμπληρώνονται.
Ο ένας σκύβει από φόβο, ο άλλος από αδιέξοδη υπερηφάνεια και πολλά γιατί.

"Εντάξει, δίκιο έχεις αλλά τι να κάνουμε;… έτσι είναι τα πράγματα.
Εγώ πάντως θα την βρω την άκρη"

ΕΓΩ, όχι εμείς. ΕΓΩ και μόνον ΕΓΩ.

Ο πρώτος πίνει καφέ και σχολιάζει.
Ο δεύτερος χαμογελάει πικρά.
Το μέλλον τού φαίνεται προδιαγεγραμμένο.
Νιώθει την αλήθεια, την μελετά χωρίς να το καταλαβαίνει.

Κι αυτός που πίνει καφέ την ξέρει αλλά κάνει τον ανήξερο, νιώθει μόνος και φοβάται ακόμα περισσότερο.

Οι ΕΓΩ είναι μόνοι και κάνουν παρέα με άλλους ΕΓΩ.
Και πάντα σχολιάζουν και κοιτούν περίεργα τους ΕΜΕΙΣ.

Οι ΕΜΕΙΣ είναι μόνοι και κάνουν παρέα με άλλους ΕΜΕΙΣ.
Και πάντα κοιτούν με απορία τους ΕΓΩ και τους ρωτούν:

"Γιατί τόσα πολλά ΕΓΩ δεν μπορούν να γίνουν ένα μεγάλο ΕΜΕΙΣ;"