Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Η ΔΗΜ.ΑΡ. Μέσα Μου...



Ήδη αρκετά χρόνια σε μια δουλειά.
Ξεκίνησε ως μικρομεσαία εταιρεία συγκεκριμένου κλάδου της εγχώριας, καταρχήν, καπιταλιστικής οικονομίας και μετά από 15 σχεδόν χρόνια κατέληξε να ανήκει ως θυγατρική πλέον σε έναν πολυεθνικό κολοσσό.
Αγόρασε στην αρχή άλλες εταιρείες, πούλησε μετά κάποιες από αυτές, συγχωνεύθηκε, αγοράστηκε από άλλες και δημιούργησε ένα συνονθύλευμα υπηρετούντων ανθρώπων διαφόρων βαθμίδων, από αποτυχημένους γιάπηδες και κατώτατους υπαλλήλους όπως εγώ, που κάνουν χρόνια τώρα δουλειά φασόν μέχρι διευθυντές και υποδιευθυντές, που διαγκωνίζονται για τη διατήρηση και επέκταση των θέσεών τους σε κάθε επερχόμενη αλλαγή.

Όσο προχωρούσαν και γίνονταν οι αλλαγές, μαζί με το σώμα της εταιρίας άλλαζε και η διάθεση των ανθρώπων.
Οι γιάπηδες χαίρονταν, αφού αργά αλλά σταθερά έβλεπαν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό, ενώ εμείς οι υπόλοιποι χάναμε ό,τι απλό υπήρχε μέχρι εκείνη την ώρα και γινόμασταν όλο και πιο σκυθρωποί.
Η ανθρωπιά χανόταν με καταιγιστικούς ρυθμούς υπό την επίθεση των αριθμών.
Οι προϊστάμενοι άλλαζαν στυλ και διάθεση, προσπαθώντας να ακολουθήσουν τις εξελίξεις, οι υποδιευθυντές και διευθυντές γίνονταν σκληρότεροι με τα νούμερα, το όποιο "συναδελφικό" κλίμα άρχισε να χάνεται χρόνο με το χρόνο, αλλαγή με την αλλαγή.
Οι αριθμοί, οι πίνακες, τα projects, τα reports, οι στόχοι, τα κέρδη άλωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους.

Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις για τις επιχειρήσεις, ειδικά μέσα στο οικονομικό πλαίσιο που λειτουργούν και που ουσιαστικά μέσα του η λέξη "επιχείρηση" έχει εννοιολογικά ταυτιστεί με τη λέξη "κέρδος".
Αν επιχειρείς και δεν κερδίζεις κάτι υλικό, χειροπιαστό, είσαι μαλάκας.
Σκοπός τους είναι το κέρδος και είτε η δική μου καθημερινότητα γινόταν καλύτερη είτε χειρότερη, κανείς δεν θα έδινε σημασία, αρκεί να απέδιδα όσο έπρεπε κι ακόμα παραπάνω. Η αλήθεια είναι πως αν γινόταν σύμφωνα με τα μέτρα τους καλύτερη, μπορεί να είχαν την ψευδαίσθηση ότι απέδιδα περισσότερο αλλά αυτό δεν έγινε.
Αντίθετα η πραγματικότητα έγινε χειρότερη.
Ανία, πλήξη, βαρεμάρα που θα τραγουδούσε κι ο Παυλίδης και δουλειά περισσότερη. 

Τίποτα δημιουργικό δεν υπάρχει στις 8 ώρες του χρόνου μου που καταναλώνονται εκεί μέσα ώστε να μπορώ να επιβιώνω.
Χρόνια τώρα, ξεκινώντας το πρωί για δουλειά βρίζω και ξαναβρίζω την τύχη μου.
Τα τελευταία χρόνια νιώθω και άσχημα που συμβαίνει αυτό, γιατί άλλοι βρίζουν επειδή έχασαν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να βρούν άλλη.
Κι οι δύο πάντως βρίζουμε και καταριόμαστε για κάτι, που το οικονομικό σύστημα μάς ανάγκασε να κάνουμε ή να μην κάνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο κι όχι εμείς οι ίδιοι. Αγορά εργασίας το ονομάζουμε και… είναι τόσο όμορφο.

Το τί θα παράγουμε, πώς και πόσο σε ένα άλλο, διαφορετικό οικονομικό σύστημα είναι μια άλλη συζήτηση.
Εδώ, σήμερα, επικρατεί ο καπιταλισμός με τις ιδιομορφίες του και τις παραλλαγές του από τόπο σε τόπο, αλλά είναι αυτός.
Και Καπιταλισμός, ως γνωστόν σε όλους μας, σημαίνει εκμετάλλευση, μισθωτή εργασία, αποοικειοποίηση του πλούτου (προϊόντα, υπηρεσίες, τεχνολογία κτλ) από αυτούς που τον παράγουν και οικειοποίησή του από εκείνους που κρατούν τα κεφάλαια και συνδέονται άρρηκτα με την κατά τόπους πολιτική σκηνή.
Πολύ απλοϊκά, αυτό είναι το σχήμα κάτω από το οποίο ζούμε, δρούμε, αναπνέουμε.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με όσους διαβάζουν αυτήν την ανάρτηση.
Μετά από σχεδόν 15 συνολικά χρόνια σε αυτή την εταιρεία και 8 χρόνια στην ίδια θέση βαρέθηκα, μπούχτισα.
Συνεπώς, ο οδηγός μου για την επικείμενη αλλαγή που θα σας αφηγηθώ παρακάτω είναι το βαρετόν του δουλικού μου οχταώρου, που κάποιες φορές είναι παραπάνω από αυτές τις ώρες και σίγουρα είναι πολλά ΣΚ και αργίες.

Στην εταιρία αναρτώνται κατά καιρούς διάφορες θέσεις εργασίας, οι οποίες σημαίνουν εσωτερικές μετακινήσεις, αφού δεν θέλουν να πληρώνουν κι άλλους μισθούς προσλαμβάνοντας άτομα απ’ έξω όταν υπάρχουν οι μέσα, που θα πάρουν τα ίδια, ίσως κάποιες φορές και λιγότερα. Μόνο με τρίμηνες συμβάσεις προσλαμβάνει πλέον πολύ νεαρά παιδιά, κάτω των εικοσιπέντε, για να μειώνει το μισθολογικό της κόστος και εκείνα να κάνουν δουλειές φασόν.
Απλά, καπιταλιστικά πράγματα, τα ξέρουμε όλοι.

Εκδήλωσα ενδιαφέρον για δύο θέσεις, πέρασα από αντίστοιχες συνεντεύξεις και πολύ πρόσφατα με ενημέρωσαν, ότι στη μια από τις δύο θέσεις γίνομαι δεκτός.
Όταν πρωτοπήγα για τη συνέντευξη της θέσης, που τελικά επελέγην, δεν ήξερα και πολλά πράγματα για το περιεχόμενό της, δεν ήταν σαφές.
Ήταν και είναι ακόμα στο μυαλό μου αρκετά συγκεχυμένο.
Απλά φαινόταν και σίγουρα είναι πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι έκανα ως σήμερα.
Όμως αυτό που κατάλαβα είναι ότι θα υπηρετώ από πολύ καλύτερη θέση τα συμφέροντα της εταιρείας, μπορεί να συναντώ κάποιες φορές τα μεγάλα κεφάλια, να κάνω ταξίδια και γενικότερα αυτό σημαίνει μια αλλαγή στη ζωή μου, παίρνοντας βέβαια τα ίδια λεφτά, γιατί αυτά δεν αλλάζουν.

Περπατούσα προς το σπίτι και στο δρόμο ένιωθα τόσο σκοτεινιασμένος, που ήταν σαν βρισκόμουν πριν σε κηδεία.
Σκέφτηκα ότι όλο αυτό κοντράρει και συγκρούεται με αυτά που πιστεύω.
Μετά σκέφτηκα πως έτσι κι αλλιώς δουλεύω σε μια καπιταλιστική επιχείρηση και είμαι αναγκασμένος να υπηρετώ τα συμφέροντά της για να μπορώ να επιβιώνω.
Άρα εδώ και αρκετά χρόνια είμαι σε σύγκρουση με ό,τι πιστεύω, με ό,τι προσπαθώ.
Δεν είναι τωρινές σκέψεις αυτές, είναι σκέψεις ετών.
Το ήξερα και το ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, γιατί ό,τι κι αν κάνω θα είναι κάτω από αυτό το πλαίσιο.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι, που λειτουργώντας σε αυτό το πλαίσιο κάνουν θαυμαστά πράγματα, αγωνίζονται με την ψυχή τους για έναν καλύτερο κόσμο και για αυτό το λόγο τους θαυμάζω.
Άνθρωποι άγνωστοι, θεωρούμενοι άσημοι, με ταλέντα και θέληση για ουτοπία.

Όταν έφτασα σπίτι έκατσα και έβαλα να πιώ.
Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, πολύ περισσότερο να τις ξεκαθαρίσω.
Μού ήρθαν στο μυαλό διάφορα:
οι αναρχικοί της Ισπανίας και ο ηρωικός τους αγώνας, ο Μπακούνιν κι ο σοφός Μαλατέστα, οι άνεργοι συμπολίτες μου, όσοι μένουν έξω στο δρόμο, όσοι πεινούν και κρυώνουν, ο Βασανισμένος Κοροβέσης και οι σύντροφοί του στη χούντα, οι σύντροφοι μου και οι φίλοι μου.
Ήρθαν στο μυαλό μου διάφορα και αποκοιμήθηκα μέσα στην κούραση των εσωτερικών, συνειδησιακών μου συγκρούσεων.

Το πρωί που σηκώθηκα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι, ότι δεν μπορώ να αποκαλούμαι "Ελευθεριακός" ούτε καν στα χαρτιά.
Δεν μπορώ να φτάσω πολλούς από εσάς στο μικρό σας δαχτυλάκι.
Το πιο ταιριαστό είναι να με λέω "Η ΔΗΜ.ΑΡ. μέσα μου"…  

15 σχόλια:

  1. Πολύ καλό κείμενο. Πολύ σαφές.

    Μια πρώτη ερώτηση. Είναι αυτοβιογραφικό ή περιγράφει φανταστικές (αλλά τόσο πραγματικές) καταστάσεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολυ.
    Είναι πραγματικές καταστασεις, πραγματικότατες. αυτοβιογραφικές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φιλε Ελευθεριακε, ειναι ανοησιες αυτα που γραφεις. Εισαι αναγκασμενος να δουλεψεις, για να βγαλεις τα προς το ζειν. Και οι αναρχικοι της ισπανιας δουλευανε σε καπιταλιστικες επιχειρησεις, και οι ουκρανοι αναρχικοι καπου δουλευανε πριν την επανασταση. Ειναι αναγκαιο κακο να δουλευεις σε καπιταλιστικη εταιρια, (ή μηπως θεωρεις η κρατικη δομη ειναι πιο ...ηθικη;;;). Η ΔΗΜΑΡ ομως δεν εχει καμια αναγκαιοτητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε ελευθεριακέ και γω αναρωτιέμαι τώρα τελευταία δυστυχώς αν ήμουν πράγματι αναγκασμένος να συμμετάσχω στην αναπαραγωγή αυτού του απάνθρωπου συστήματος. Τι άλλες επιλογές είχα; Δυστυχώς για όλους μας δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Άργησα να το μάθω αυτό.

    Κι όμως είχα το παράδειγμα δίπλα μου. Ο παππούς μου έκανε δύο φορές στη ζωή του την επιλογή να παραμείνει στο χωριό του, εκεί που γεννήθηκε. Παρέμεινε αγρότης ενώ θα μπορούσε να γίνει δάσκαλος της δεκαετία του 30 ή υπάλληλος στα ταχυδρομεία της Αθήνας τη δεκαετία του 50. Όταν όλοι έφευγαν για την Αθήνα εκείνος γύριζε στο χωριό του!! Δεν το μετάνιωσε απ' όσο ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μήν σε παίρνει από κάτω ούτε στιγμή φίλε.

    Χρόνια πριν (κοντά 20) αντιμέτωπος με την ανεργία αποφάσισα να γίνω οικοδόμος, αντί να σπουδάσω αυτά που τότε νόμιζα ότι στα πανεπιστήμια θα μου αρέσανε.

    Αναρχικός από τα 12, με συγκρούσεις, πορείες κλπ αλλά χωρίς συλλήψεις -προσεκτικός γαρ-, αποφάσισα γύρω στα 20 να τα γράψω όλα τα πολιτικά εκεί που μόνο το τατού πιάνει και να κάνω τα όνειρά μου πράξη.

    Τώρα πια το μόνο που μετάνιωσα δεν θα στο πω.

    Γιατί απλά το δουλεύω ακόμα -και εκεί κολλάει η πρώτη μου πρόταση-, μιας και δεν το έβαλα ακόμα κάτω.

    Έχω μια υποψία ότι ο κόσμος θα ξυπνήσει απότομα και θα υιοθετήσει αναρχικές τακτικές στη ζωή του, αλλά τώρα πια με απαγοητεύει η μή καθαρότητα στη σκέψη των νέων και η γενική ανοησία των υπολοίπων γύρω μου.

    Χαιρετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. απο ο,τι καταλαβαίνω η 15ετια ανιαρής, ανούσιας εργασίας μονο για επιβίωση, στο υπαρχον συστημα ειναι σταθμος.Δεν ειμαι ο μονος...... Για ωρες προσπαθω να νιωσω την ελευθερια που θα αισθανονταν οι ισπανοι το '36 αλλα δεν φτανω ποτε εκει.Ελπιζω και προσπαθω για την ουτοπια και εδω. Θελω να ειμαι ετοιμος....Επι τη ευκαιρια συγχαρητηρια για τις δυνατες σου συνεντευξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε ανώνυμε (1) το ξέρω πως και οι αναρχικοί της Ισπανίας δούλευαν κάπου πριν την σπουδαία τους επαναστατική πορεία όπως και εκείνοι της ουκρανίας επίσης, όπως κι οι περισσότεροι αναρχικοί σε αυτόν τον κόσμο τότε, σύγχρονα και στο μέλλον.

    Και επίσης δεν θεωρώ καμία κρατική δομή πιο ηθική εφόσον κι εκείνη εμπλέκεται άμεσα με τον Καπιταλισμό και τη μισθωτή εργασία.
    Δεν είμαι σοβιετολάγνος, το αντίθετο.
    Το κείμενο το έγραψα για να μοιραστώ με όποιον το διαβάσει τις χρόνιες εσωτερικές μου συγκρούσεις, που ολοένα και αυξάνονται με το πέρασμα των χρόνων αντί να κατευνάζονται.
    Δεν το έγραψα γιατί δεν γνωρίζω αυτά που λες.
    Όσοι πιστεύουν σε έναν διαφορετικό κόσμο ζουν τις συγκρούσεις τους, τις βιώνουν όμως διαφορετικά αναλόγως του χαρακτήρα τους και των καταστάσεων που βιώνουν φίλε.
    Αυτό ήταν το νόημα.
    Σε ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το ξέρω φίλε diastavrumenapira πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι, είμαι σίγουρος. Μάλλον δεν έχω τα κότσια να βρω έναν εναλλακτικό δρόμο ή αυτός που σκέφτομαι κι έχω ψιλοπροσπαθήσει να ακολουθήσω δε μου βγαίνει προς το παρόν. θα δείξει. Σε ευχαριστώ πολύ φίλε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε ανώνυμε (2), δεν ξέρω την ηλικία σου, αλλά καταλαβαίνω έναν άνθρωπο που δεν εφησυχάζει κι αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.
    Δεν νομίζω ότι άφησες ποτέ τον ουσιαστικό πολιτικό στίβο και σε ευχαριστώ τέλος για το ελπιδοφόρο σου μήνυμα.
    Πάντα πρέπει όταν μετριόμαστε στο τί παραπάνω θα μπορούσαμε να κάνουμε, να βγαίνουμε ελλιπείς.
    Η αυτοκριτική με κάνει περισσότερο άνθρωπο.
    Θα ήθελα πάντως να μου πεις τί είναι αυτό που έχεις μετανιώσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φίλε ανώνυμε (3), καταρχήν σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου για τις συνεντεύξεις.
    Ναι, δεν είσαι ο μόνος. Κι εγώ προσπαθώ για την ουτοπία εδώ, όσο μπορώ, όπως μπορώ, αλλά πάντα όταν αναμετρώμαι με το τι θα μπορούσα να κάνω περισσότερο βγαίνω ελλιπής και σωστά βγαίνω έτσι.
    Σε ευχαριστώ ρε φίλε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φίλε Ελευθεριακέ,

    καταλαβαίνω την εσωτερική σου σύγκρουση, αλλά... σύνελθε !

    Ο ίδιος γράφεις ότι έτσι κι αλλιώς δουλεύεις, όπως όλοι μας, (όσοι τέλος πάντων δουλεύουν ακόμη), σε μια καπιταλιστική επιχείρηση και είσαι αναγκασμένος να υπηρετείς τα συμφέροντά της για να μπορεις να επιβιώσεις.
    Έτσι ακριβώς είναι !

    Στη νέα σου θέση, είναι η δουλειά σου να απολύεις κόσμο ?
    Αν όχι, τότε ηρέμισε.

    Μάζεψε κι αυτές τις εμπειρίες, συνδέσου με μια διαφορετική πραγματικότητα.
    Αφού, απ΄ότι καταλαβαίνω η νέα σου θέση είναι πιο εξωστρεφής, μίλα όσο μπορείς με τον κόσμο, ακόμη και οι πιο αθόρυβες πράξεις και κουβέντες βρίσκουν αποδέκτες.

    Είναι καλύτερα να βρίσκεσαι εσύ κι άλλοι σαν κι εσένα σε εξωστρεφείς θέσεις.

    Όταν οι περιστάσεις θα το ευνοήσουν, θα κάνεις κάτι που θα σε ικανοποιεί περισσότερο και θα είναι πιο ταιριαστό με τα πιστεύω σου. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε όλοι.
    ΣΥΝΕΧΙΣΕ, γενικώς ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. και κάτι ακόμη:
    Είναι για όλους μας πολύ μεγαλύτερη η αξία του blog σου, επειδή κάνεις τη δουλειά που κάνεις.

    Θα ήσουνα τελείως διαφορετική περίπτωση, πολύ πιο αδιάφορη, αν ήσουνα π.χ. "αιώνιος φοιτητής", που κριτικάρει τα πάντα με την ασφάλεια του "απ΄έξω".

    Το ότι κάνεις αυτό που κάνεις, από τη ΘΕΣΗ που το κάνεις, δίνει άλλη διάσταση.
    Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις και ο ίδιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΝΡ Η δουλειά μου δεν θα είναι να απολύω κόσμο, όχι.

    Σε ευχαριστώ και για τις συμβουλές σου και για τα καλά σου λόγια.
    Όταν αναμετρόμαστε με το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, πάντα πρέπει να βγαίνουμε ελλιπείς ώστε να βελτιωνόμαστε. Οι εσωτερικές συγκρούσεις δεν θα πάψουν ποτέ, σε όλους μας, τουλάχιστον σε όσους ελπίζουν και προσπαθούν όσο και με όποιο τρόπο μπορούν για έναν διαφορετικό κόσμο.

    Σε ευχαριστώ και πάλι πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ως προσωπική εμπειρία, ακολουθώ τον εξής κανόνα:
    αν μια μέρα ξυπνήσεις και αποκλείσεις το ενδεχόμενο - μέσα στις 8 ώρες που θα περάσεις δουλεύοντας - κάποιες στιγμές της δουλειάς να είναι ευχάριστες ή χρήσιμες, ήρθε η ώρα να αλλάξεις δουλειά.

    Οπότε καλή μου ακούγεται η αλλαγή θέσης :-)

    και κάτι τελευταίο:
    το ότι δουλεύεις σε μια καπιταλιστική εταιρεία (ή ότι ζεις σε μια καπιταλιστική κοινωνία) μπορεί να ευθύνεται για πολλά κακά, αλλά δεν μπορεί να σηκώσει όλες τις αμαρτίες μιας βαρετής δουλειάς (ή και ζωής).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Φίλε Ελευθεριακέ ξέρω τις απόψεις σου και τα πιστεύω σου και φυσικά ξέρεις και εσύ νομίζω πως συμφωνούμε στα περισσότερα ζητήματα ακριβώς ή στο περίπου.
    Δεν σου κρύβω λοιπόν πως με έκανε να ανρωτιέμαι αν πραγματικά εσύ έγραψες το παραπάνω σχόλιο για τον εαυτό σου.
    Πραγματικά ατυχής νομίζω ότι είναι ο παραλληλισμός της (σιχαμερής) ΔΗΜ.ΑΡ με το άτομό σου που ουδεμία σχέση έχετε...
    Φίλε η ΜΙΣΘΩΤΗ εργασία από όποια θέση και αν εκτελείται- ακόμα και από προϊσταμενική - αποτελεί σκλαβιά και εκβιαστική εκμετάλλευση ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ.Το γνωρίζεις καλά και το ξέρω...Όλοι όσοι δουλεύουμε σε μία καπιταλιστική επιχείρηση (όλοι δηλαδή οι μισθωτοί...) γνωρίζουμε ή θα πρέπει να γνωρίζουμε και να καταλαβαίνουμε τους κανόνες του παιχνιδιού, που εκτελείται πάντα στις πλάτες μας. ΟΜΩΣ αυτό που σίγουρα μπορούμε, βάσει των αντιλήψεων μας, να προσπαθούμε να κάνουμε καθημερινά στον χώρο εργασίας μας είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να είμαστε:
    Δίκαιοι με τους υπόλοιπους μισθωτούς συνεργάτες μας - τουλάχιστον με αυτούς που είναι το ίδιο με την υπόλοιπη μικρή εργασιακή κοινωνία. Να είμαστε ευθείς και ειλικρινείς με τους άλλους σε οποιαδήποτε θέση και αν βρίσκονται και τέλος να γυρνάμε σπίτια μας και να είμαστε ήσυχοι με την συνείδησή μας ότι δεν αδικήσαμε κανέναν...προσπαθώντας να είμαστε συνεπείς και δίκαιοι σε μιά μικροκοινωνία που ΕΓΓΕΝΩΣ είναι δομημένη σε μία ΑΔΙΚΗ βάση αποτελώντας μέρος του εν γένει ΑΘΛΙΟΥ καπιταλιστικού συστήματος.

    Φίλε είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν πως ο Καπιταλισμός και τα γρανάζια του που είναι οι επιχειρήσεις μπορεί να συνθλιβεί "από μέσα" δήλ. μέσα στις επιχειρήσεις ή τουλάχιστον να ξεκινήσει από εκεί (Παίρνοντας και ώς δεδομένο πως η εργατική τάξη από συνείδηση είναι απλά ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ...) Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά νομίζω πως τα πάντα για την ανατροπή θα ξεκινήσουν από το μυαλό του ΚΑΘΕΝΟΣ μας περνώντας σε δράση στο πιό "ελεύθερο" από κάθε άποψη και πιο ανοιχτό πεδίο εκφρασής μας που είναι ο "ΔΡΟΜΟΣ", η προσωπική κοινωνική συνεύρεση και κοινή δράση ΕΞΩ και όχι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της καπιταλιστικής Εργασίας.
    Ένα παράδειγμα είναι αυτό που εκτελείς με τις συνεντεύξεις σου.

    Γιάννης Αθ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή