Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Στο ίδιο Καζάνι Φίλε...

Ενάμιση χρόνο άνεργος, εκατοντάδες βιογραφικά και τίποτα.

Η Ελένη τί λέει;


Δεν ξέρω.


Δεν ξέρεις!


Δεν τη βλέπω πιά.


Καλά, κανά οκτάμηνο χαθήκαμε ρε πούστη μου, πότε έγινε αυτό;


Δε τα ξέρεις τώρα, οι μαλακίες τρέχουν σαν το φως.

Πόσο καιρό;


Από τότε που χαθήκαμε κι εμείς ή λίγο μετά.

Είδε και απόειδε και στο τέλος την έκανε με ελαφρά... εντάξει, φυσιολογικά πράγματα, ανθρώπινα, τί μπορείς να πεις;

Τι φυσιολογικά ρε μαλάκα, τί ανθρώπινα; Τόσα χρόνια ήσασταν μαζί!


Και τί ήθελες να κάνει, να περιμένει πότε θα με πάρουν σε καμιά δουλειά; 

Βαρέθηκε, κουράστηκε και στο τέλος... την έκανε. 

Ωραία πράματα αδερφέ. Και πού μένεις τώρα;


Έπιασα μια γκαρσονιέρα λίγο παρακάτω. Για πες εσύ.


Τί να σου πω;


Η Μαρία, τί κάνει η Μαρία;


Η Μαρία ε; Ξέρω ΄γω, καλα πρέπει να ΄ναι. 


Δεν ξέρεις!

Άμα το καλοσκεφτείς είναι απλό.

Η Ελένη έφυγε επειδή δεν έχεις δουλειά κι η Μαρία επειδή έχω.

Η Μαρία ρε ΄συ, σε παράτησε η Μαρία;


Ναι, την έκανε πριν πέντε μήνες περίπου.

Χωρίσαμε, δηλαδή μέ χώρισε... πολιτισμένα. 

Και για πού την έκανε;


Ξέρω σίγουρα να σου πω από πού την έκανε, όχι για πού!

Ήταν όλα πολιτισμένα πάντως. 

Ρε με το "πολιτισμένα"... τί πάει να πει πολιτισμένα, δηλαδή;


Πολιτισμένα ρε παιδάκι μου, ούτε φωνές ούτε κλάματα, απλές και σταράτες κουβέντες:

- "Δουλεύεις πολύ και δε σε βλέπω"
- "Και τί να κάνω ρε Μαρία, νομίζεις πως είναι επιλογή μου";
- "Μου τά ΄χεις ξαναπεί αυτά. Τέλος".
Τόσο απλά, απλούστατα.

Καλά, πώς γίνεται αυτό; Δηλαδή έφυγε επειδή δουλεύεις;


Ανθρώπινο κι αυτό, έτσι δε λες;. 


Ανθρώπινο; Εσύ έχεις δουλειά, εγώ δεν είχα και δεν έχω τίποτα.


Είναι η διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος.

Εσένα είχε βαρεθεί να σε βλέπει σπίτι κι εμένα να μη με βλέπει.

Ανθρώπινο... μάλιστα.


Δούλευα πολύ αδερφέ.


Εγώ καθόλου.


Τί Σάββατα, τί Κυριακές, τί αργίες και σχόλες, εγώ εκεί, στο γραφείο.


Εγώ στο σπίτι.... να ψάχνομαι.


Μα το ίδιο είναι, νομίζεις πως εγώ έχω κάτι επειδή έχω δουλειά;


Ε, δεν είναι και το ίδιο.


Το μόνο που έχω είναι το δικαίωμα να επιβιώνω. 


Είδες που δεν είναι το ίδιο; 


Ναι, έχω το δικαίωμα να επιβιώνω... ναι, όχι όμως να ζω.


Παραπονιούνται όλοι παραπονιέσαι κι εσύ τώρα;

Τί πρόβλημα έχεις εσύ, σίγουρα θα βγάζεις κανά χιλιάρικο το μήνα.

Ναι, το βγάζω, και;


Ε τί και;


Ξέρεις πόσες ώρες δουλεύω;


Βρε ας έβγαζα, όχι χίλια αλλα εφτακόσια, κι ας ήταν και είκοσι ώρες την ημέρα!


Δώδεκα με δεκατρείς ώρες καθημερινά και δε σου βάζω μέσα τα σαββατοκύριακα και τα υπόλοιπα υποχρεωτικά έξτρα.


Ρε ΄συ παίρνεις ένα χιλιάρικο και μιλάς;


Δεν πρέπει ε;


Εσύ τί λες;


Εγώ λέω πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, επίσης λέω πως είμαι πολύ κουρασμένος για να σου εξηγήσω αυτό που δε μπορείς να καταλάβεις από μόνος σου.


Ξέρεις πώς είναι να παίρνεις δανεικά και αγύριστα από τους γονείς σου, ξέρεις;

Ξέρεις πόσο άχρηστος νιώθεις όταν δεν κάνεις τίποτα ή ούτε αυτό το καταλαβαίνεις;

Εσύ ξέρεις πώς είναι να μην προλαβαίνεις να δεις ούτε καν τους κολλητούς σου ή να θες να γνωρίσεις καμιά γκόμενα και να μη μπορείς ενώ ταυτόχρονα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό σου αριθμοί, πίνακες και πλάνα ανταγωνισμού;


Ναι, ξέρω πώς είναι... αλλα τουλάχιστον επιβιώνεις.


Επιβιώνω μέρα με τη μέρα με μια ενδεχόμενη απόλυση να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου, με ένα κάρο μαλάκες να μου λένε τί να κάνω και τί όχι, με ηλίθιους συναδέλφους, που νομίζουν ότι είναι κάποιοι ενώ την επόμενη φορά πολλοί από αυτούς θα πεταχτούν στα σκουπίδια χωρίς πολλά-πολλά, επιβιώνω με την συνεχή ανασφάλεια ενός σαραντάχρονου που στη γωνία τον περιμένει ο φτηνότερος εικοσιπεντάχρονος.


Ενώ εγώ που έχω απολυθεί ήδη, είμαι καλύτερα πιστεύεις!

Και σαρανταπέντε μεθαύριο.

Δεν πιστεύω τίποτα, αυτό που προσπαθώ να σου πω ειναι ότι αυτό που μάς συμβαίνει πρέπει να το πολεμήσουμε μαζί.

Είμαστε στο ίδιο καζάνι και κάποιοι μάς έχουν βάλει να βράζουμε στο ζουμί μας. Καταλαβαίνεις;

Ναι, καταλαβαίνω ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε.


Μα τί λες ρε μαλάκα, ποιός είναι έξω απ' το χορό;


Εσύ, εσύ κι όσοι έχετε δουλειά ακόμα.

Μάς κάνετε μαθήματα περί υπομονής και επιβίωσης αλλά στο τέλος του μήνα ντάνγκα-ντάνγκα θα πέσουν τα ευρουλάκια για να κάνετε τη ζωούλα σας.

Μα δεν καταλαβαίνεις πώς είμαστε στην ίδια κατάσταση;

Ναι, με άλλους όρους, αλλά εδώ είμαστε κι εμείς, τα ίδια πράγματα ζούμε.

Τρίχες. Όταν μείνεις χωρίς δουλειά να δω αν θα λες τα ίδια.


Δηλαδή για να μιλήσουμε επί ίσοις όροις πρέπει να μείνω άνεργος;


Εμ, ξέρω κι εγώ, τί να σου πω;

Έρχεσαι εδώ και μου λες τις φιλοσοφίες σου για ζουμιά, καζάνια και νομίσματα, παραπονιέσαι ότι δουλεύεις πολλές ώρες κτλ. Δηλαδή τί θες, να σε λυπηθώ κιόλας;

Δεν έχω εγώ δικαίωμα σε κανέναν οίκτο, δεν μπορώ να δημιουργήσω σε κανέναν αισθήματα λύπης μόνο και μόνο επειδή έχω δουλειά;


Μα τί λέμε τώρα, τί λέμε;


Αυτό λέω κι εγώ, τί λεμε;

Καθόμαστε στα σοβαρά και συζητάμε ποιός από τους δύο είναι σε χειρότερη κατάσταση;

Τα ίδια περνάμε τελικά, τα ίδια και ξέρεις γιατί;


Άντε ντε, πάλι καλά που το κατάλαβες... επιτέλους.   


Γιατί όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε η ίδια μοναξιά μάς περιτριγυρίζει, και 'σένα που δουλεύεις και 'μένα που είμαι άνεργος.

Έχεις δίκιο, στο ίδιο καζάνι βράζουμε τελικά...

18 σχόλια:

  1. αχ βάλε κι εμάς που ακόμα δουλεύουμε αλλά μένουμε απλήρωτοι μερικούς μήνες και δεν πρέπει λέει να παραπονιόμαστε γιατί έχουμε δουλειά κι αλλοι είναι χειρότερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχεις δίκιο ρε κατερίνα, σάς "ξέχασα".
    Κι εσείς στο ίδιο καζάνι με εμάς, όλους τους υπόλοιπους δηλαδή, βράζετε.

    Κάπου θα σε πετύχω ή θα με πετύχεις εκεί μέσα, μην ανησυχείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δυστυχώς φίλε Ελευθεριακέ, δεν το έχουν καταλάβει αυτό που λες όλοι. ΑΝ το είχαν καταλάβει θα μιλούσαμε με άλλους όρους τώρα.
    Τα ΜΜΠ (μέσα μαζικής προπαγάνδας) κάνουν καλά την δουλειά τους και έχουν στρέψει τον έναν ενάντια στον άλλον...τα ξέρεις καλύτερα από μένα....
    ΓΑΜΑΤΑ (με κεφαλαία γράμματα)

    χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τεράστιο και μαγικό αυτό το καζάνι... Ενώ όλοι είμαστε μέσα του, πως διάολο γίνεται και δεν συναντιούνται οι δρόμοι μας -πέρα από κάτι σπάνιες και εξαιρετικές στιγμές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. not_me σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Την απάντηση την έδωσες μόνος μου για ποιούς λόγους δεν έχουμε αντιληφθεί όλοι ότι είμαστε στο ίδιο καζάνι

    πρκλς, Ευκολος είναι ο διαχωρισμός και οι ξεχωρίστοί δρόμοι και είναι δικαιολογημένη η απορία σου. Εγώ προσωπικά έχω αρκετές ερμηνειες για τους λόγους που συμβαίνει αυτο,αλλα δεν είμαι σιγουρος αν είναι σωστές, δεν ξέρω φίλε. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ένα ζήτημα είναι η πολιτική και οι συνθήκες που δημιουργεί, και ένα άλλο το τί κάνει τελικά κανείς με τη ζωή του, όπου κι όπως κι αν βρίσκεται. Ως προς το πρώτο, πράγματι η αδυναμία να ελέγχει κανείς τους όρους που ζει είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις, και φαίνεται ότι αποτελεί πρωταρχικό στόχο της τρέχουσας πολιτικής στην Ελλάδα. Ως προς το δεύτερο, στ' αλήθεια ποιος "σου" φταίει αν πίστεψες ότι με όρους δουλείας θα μπορούσες ποτέ να βγεις από πάνω; μπορεί τώρα να είσαι πράγματι παγιδευμένος, αλλά κάποτε το επέλεξες. Και γιατί η κάθε Μαρία να ζει με τις δικές "σου" αυταπάτες; Σ' αυτή τη βάση, ούτε τα δύο μοντέλα ζωής είναι κοινά, ούτε και η στάση των συντρόφων η ίδια. Πάντως, έστω κι αν είναι υποθετικά τα παραδείγματα, ο γυναικείος χρόνος είναι ριζικά διαφορετικός και κάποια πράγματα που είναι δυνατά σε μια ηλικία της γυναίκας αργότερα είναι απλώς αδύνατα. Φυσικά πάντα μπορεί κανείς να βλέπει τις γυναίκες σαν "γκόμενες"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τί να πρωτοπώ.. δε βαριέσαι.. έχει να κάνει με την αίσθηση που μου έδωσε ο διάλογος -ίσως να κάνω λάθος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. προφανώς και κάνεις λάθος, αν ο διάλογος σού έδωσε την αίσθηση ότι οι γυναίκες μετατρέπονται σε "γκόμενες".
    Δικαίωμα του καθενός βέβαια είναι σε οποιοδήποτε κείμενο να βλέπει ό,τι θέλει.

    Αλλα ο σκοπός μου δεν ήταν αυτός. Ο σκοπός ήταν να αποδώσω με ρεαλιστικούς λεκτικούς όρους το πως μπορεί να μιλούν δύο άντρες για την κατάσταση ανεργίας τους και τη ζωή τους, όχι όμως να αποστεώσω τον ανθρώπινο διάλογο από τις λεκτικές υπερβολές του.

    Οι άνθρωποι μιλάμε ΚΑΙ έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κι όχι βεβαια να αποδώσω τον χαρακτηρισμό "γκόμενες" σε όλες τις γυναίκες όπως μάλλον εισέπραξες εσύ.
    Πάντως υπάρχουν γυναίκες, γκόμενες, όπως υπάρχουν υπάρχουν άντρες, γκόμενοι, γκομεναίοι κτλ.

    ΛΑλλωστε, όλοι στο ίδιο καζάνι βραζουμε ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σίγουρα, σίγουρα.. και έτσι μιλάμε και ίσως να μην τρέχει και τίποτα - και προφανώς άλλο είναι το πρωτεύον στο διάλογο. Είναι πραγματικά εύστοχη η παραλληλία των αδιεξόδων του εργαζόμενου με τον άνεργο. Από την άλλη πλευρά όμως, στο βαθμό που ο διάλογος αυτός εκφράζει πραγματικότητες, είναι ζήτημα επίσης πολιτικό το πως σχεδιάζει κανείς τη ζωή του λογαριάζοντας τους ανθρώπους δίπλα του, και μην αφήνοντας τη ζωή του να γίνει έρμαιο των περιστάσεων. Δεν έρχεται ξαφνικά ο χωρισμός -σαν φυσικό φαινόμενο. Έτσι σχημάτισα την εντύπωση ότι όχι μόνο στο λόγο αλλά και στο σκεπτικό ο διάλογος είναι "αντρικός" και γι αυτό μονόπλευρος. Στους δύο ήρωες τα πράγματα συμβαίνουν και δεν μπαίνει ζήτημα δικών τους επιλογών. Ίσως φαίνεται ψιλο-υστερικό το σχόλιο μου -πάντως σίγουρα είναι προσωπικό και υποκειμενικό [άλλωστε πώς αλλιώς;].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "H AΔEKAΣTH KAI AΔPAΣTEIA ZΩH !!!"
    KAI TO ΛOIΠON: AYTOI ΠOY EΛEΓAN KAI AKOMH ΛEΓOYN (AΠO THN EΠOXH TON EMΦYΛION, ΔEKAETIEΣ 50, 60, 70, MEXPI KAI TO 80), AYTO TO AIΣXPO KAI AYTOAΠOKAΛOYMENO "EΛΛINIKO" ΠOΛITIKO ΣYΣTHMA, TΩN ΞENOΦEPTΩN "HΓETIΣKΩN", PAΓIAΔΩN KAI KOΛOMΠAPAΔΩN, AYTOI OΛOI MOYΣMOYΛOYΣAN TO: "ΘA EPΘOYN OI ... KOYMMOYNIΣTEΣ (KAI ENNOYΣAN OΛOYΣ TOYΣ EΛΛHNEΣ ΠATPIΩTEΣ) KAI ΘA ΣAΣ ΠAPOYN TA ΣΠITIA, TA XΩPAΦIA, TA ΓIΔIA KAI TA ΠPOBATA ΣAΣ, TA MAΓAZIA KAI THΣ EΠIXEIPHΣEIΣ ΣAΣ, OΛO TON BIO ΣAΣ, ΘA ΣAΣ BIAΣOYN THN ΓYNAIKA KAI TA ΠAIΔIA ΣAΣ, ΘA ΠOYΛHΣOYN THN ΠATPIΔA EΛΛAΔA, "AYTOI", NAI "AYTOI" OΛOI, AYTO TO BOΘPOΔEΣ ANΘEΛΛHNIKO ΠOΛITIKO ΣYΣTHMA, EPXETAI KAI KANEI AYTA ΠOY EΣEPNE ΣTOYΣ EΛΛHNEΣ ΠATPIΩTEΣ !!! H ZΩH EINAI AΔEKAΣTH KAI AΔPAΣTEIA !!! H .... E~K~Δ~I~K~H~Σ~H !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Άνω Κάτω κανένα πρόβλημα με το σχόλιό σου, δε μου φάνηκε... υστερικό. Απλά ήθελα να ξεκαθαρίσω με ποιό σκεπτικό έγραψα αυτόν τον διάλογο.
    Αν τελικά έγραψα έναν "αντρικό διάλογο" δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Άνετα πάντως θα μπορούσαν οι ηρωίδες να ήταν γυναίκες.
    Σε ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η αφήγηση των ατομικών εμπειριών και των προσωπικών βιωμάτων (όπως και ο αναστοχασμός πάνω σε αυτά) είναι μορφές που εκδηλώνουν τους πραγματικούς τρόπους ζωής των ανθρώπων ως κοινωνικών υπάρξεων. Σε μια πραγματικότητα όπου η “μόνη κατανοητή” γλώσσα είναι η μη γλώσσα των τιμών των εμπορευμάτων κι όπου ο μόνος τόπος “αυθεντικής” συνάντησης είναι η μη τόπος της αγοραπωλησίας, η καλλιτεχνική απόδοση αυτού του καθημερινού διαλόγου επιχειρεί όχι τόσο να αποτυπώσει τα αδιέξοδά του, να αναπαράγει την “πρακτική αλήθεια” ενός διαλόγου-φετίχ που καταλήγει τελετουργικά στις κοινοτοπίες της καθημερινότητας αλλά να διαρρήξει (έστω δειλά και συνεσταλμένα) την αβασάνιστη βεβαιότητα σε αυτές, προσκαλώντας σε μια επανανοηματοδότηση της ίδιας της ζωής, σε έναν διάλογο που αποτινάσσει από πάνω του τον κουρνιαχτό της μη επικοινωνίας των ανθρώπινων εμπορευματοσωμάτων, των ανθρώπων που κοιτάζονται καθημερινά αλλά που σχεδόν ποτέ δεν βλέπουν ο ένας τον άλλο, των ανθρώπων που είναι συνέχεια μαζί και χώρια. Η ροή του διαλόγου, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι, βασανίζεται από την προσπάθεια ανεύρεσης μιας κοινής γλώσσας που να συλλαμβάνει την γενετική κοινότητα των διαφορετικών βιωμάτων τόσο του “εργαζόμενου” όσο και του “άνεργου” ως αντικειμένων-για-το-κεφάλαιο. Ο καλλιτεχνικά διατυπωμένος διάλογος εκκινώντας από την αμεσότητα και την οικειότητα του καθημερινού διαλόγου, τον διαμεσοποιεί και διαγιγνώσκει μια γλωσσική Βαβέλ που εκφράζει την οντολογική μοναξιά των αντικειμένων-για-το-κεφάλαιο όπου το τόσο “οικείο και συνηθισμένο” (η δουλειά, η ανεργία, οι συναισθηματικές-φιλικές-ερωτικές σχέσεις κτλ) αποδεικνύεται τελικά “σκοτεινό και μυστήριο”...

    Σε ευχαριστώ για αυτόν τον "φανταστικό διάλογο".

    Συντροφικά,
    Lucifugo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εγώ σε ευχαριστώ Lucifugo για το 'υπερπλήρες" σχόλιό σου και για τα καλά σου λόγια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΩΡΑΙΟΣ ΡΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕ,ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ,ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΤΣΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. - Σωστά, βαρέλι

    - Σε ευχαριστώ φίλε, να εισαι καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή