"Δεν Έχω Υπάρξει Ποτέ Αντισημίτης Στη Ζωή Μου"

Ισχυρές ενδείξεις Αντισημητισμού από υποψήφιο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας ή αλλιώς η συνεχής και πολύτροπη προσπάθεια μετάλλαξης ενός ακροδεξιού σε αστό δεξιό.

Και βέβαια το θέμα δεν είναι αν κάποιος άνθρωπος έχει δικαίωμα να αλλάζει ή τουλάχιστον να παριστάνει ότι αλλάζει απόψεις κατά την πάροδο των ετών.

Το θέμα είναι το ότι ένας άνθρωπος σαν τον Γεωργιάδη, που κατά τα γνώμη του φέρει την απόλυτη αλήθεια, μπορεί να πει και να ισχυριστεί οτιδήποτε, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του κάθε φορά.

Το έργο θα συνεχίζεται...

Μια Συζήτηση Με Τον Δημήτρη Λιθοξόου

Περισσότερα Για τον Δημήτρη Λιθοξόου

στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.lithoksou.net/

Ο Ελευθεριακός:
Δηλώνετε μετααριστερός, άεθνος και ευρωπαϊστής.
Ποιο είναι το εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων αυτών;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Επέλεξα το «μετααριστερός» για να σηματοδοτήσω την ιδεολογικο-πολιτική πορεία μου.
Στα νιάτα μου υπήρξα μαοϊστής και στη συνέχεια ευρωκομμουνιστής.
Η άρνηση του μαρξισμού και του λενινισμού έγινε εκ των έσω, έχοντας βρεθεί αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις της κομμουνιστικής θεωρίας.
Βγήκα από την κομμουνιστική αριστερά, ερχόμενος σε σύγκρουση με αυτά που πίστευα.
Δεν βρέθηκα εξ αρχής απέναντι σε αυτή.
Το «άεθνος» θέλει να δηλώσει τη μη ένταξή μου σε κάποια εθνική κοινότητα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου θεωρούσα τον εαυτό μου εθνικά Έλληνα.
Γι’ αυτό υπήρξε και η δημόσια δήλωση μου, πάνω στην κορύφωση της εθνικής υστερίας και των συλλαλητηρίων του 1992, ότι «ντρέπομαι που είμαι Έλληνας».
Το πέρασμα όμως, από την περηφάνια στην ντροπή, αφορούσε έναν άνθρωπο ενταγμένο σε μία εθνική κοινότητα.
Στην περίπτωσή μου, την ελληνική εθνική κοινότητα.
Η κατανόηση του εθνικού φαινομένου, υπήρξε για μένα επιτακτική ανάγκη, μετά τα οδυνηρά πολιτικά βιώματά μου, όπου από παρατηρητής μετατράπηκα σε συμμέτοχο των εξελίξεων, στο χώρο των μειονοτήτων.
Για ένα διάστημα αποδέχτηκα την άποψη που ορίζει το έθνος ως «φαντασιακό κατασκεύασμα (σύμφωνα με τη διατύπωση του Μπένεντικτ Άντερσον). Όλες ωστόσο οι κοινότητες, που αριθμούν περισσότερα από λίγες εκατοντάδες μέλη είναι «φαντασιακές», καθώς τα μέλη τους δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τελικά κατέληξα να ορίσω το έθνος ως μοντέρνα ιδεολογική πολιτική κοινότητα. Μια κοινότητα που ορίζει το «εμείς» των μελών της με πολιτισμικά υλικά και επιθυμεί να ορίζει η ίδια τις τύχες μιας χώρας. Τα «όρια» αυτής της χώρας και τα «κοινά» πολιτισμικά στοιχεία των μελών, περιγράφονται και αναθεωρούνται διαχρονικά από την ίδια την κοινότητα, με αυθαίρετο τρόπο, σε σχέση πάντα με τη δύναμη ή την αδυναμία των γειτόνων, των αντίπαλων εθνών.
Και για να εξηγήσω το «άεθνος». Πώς είναι δυνατόν να είσαι μέλος μιας κοινότητας της οποίας αμφισβητείς την ιδεολογική αφήγηση και τους πολιτικούς σχεδιασμούς της;
Όταν είσαι ένας Ρωμιός ευρωπαϊστής (: που επιθυμεί να γίνει πολίτης μιας πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης), και η κοινότητα οχυρώνεται ιδεολογικά και πολιτικά στην Ελλάδα του 2009, αρνούμενη κάθε αλλαγή, είναι φανερό πως πρόκειται για διαμετρικά αντίθετες επιλογές.