Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Μια Συζήτηση Με Τον Δημήτρη Λιθοξόου

Περισσότερα Για τον Δημήτρη Λιθοξόου
στον παρακάτω σύνδεσμο:

Ο Ελευθεριακός:
Δηλώνετε μετααριστερός, άεθνος και ευρωπαϊστής.
Ποιο είναι το εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων αυτών;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Επέλεξα το «μετααριστερός» για να σηματοδοτήσω την ιδεολογικο-πολιτική πορεία μου.
Στα νιάτα μου υπήρξα μαοϊστής και στη συνέχεια ευρωκομμουνιστής.
Η άρνηση του μαρξισμού και του λενινισμού έγινε εκ των έσω, έχοντας βρεθεί αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις της κομμουνιστικής θεωρίας.
Βγήκα από την κομμουνιστική αριστερά, ερχόμενος σε σύγκρουση με αυτά που πίστευα.
Δεν βρέθηκα εξ αρχής απέναντι σε αυτή.
Το «άεθνος» θέλει να δηλώσει τη μη ένταξή μου σε κάποια εθνική κοινότητα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου θεωρούσα τον εαυτό μου εθνικά Έλληνα.
Γι’ αυτό υπήρξε και η δημόσια δήλωση μου, πάνω στην κορύφωση της εθνικής υστερίας και των συλλαλητηρίων του 1992, ότι «ντρέπομαι που είμαι Έλληνας».
Το πέρασμα όμως, από την περηφάνια στην ντροπή, αφορούσε έναν άνθρωπο ενταγμένο σε μία εθνική κοινότητα.
Στην περίπτωσή μου, την ελληνική εθνική κοινότητα.
Η κατανόηση του εθνικού φαινομένου, υπήρξε για μένα επιτακτική ανάγκη, μετά τα οδυνηρά πολιτικά βιώματά μου, όπου από παρατηρητής μετατράπηκα σε συμμέτοχο των εξελίξεων, στο χώρο των μειονοτήτων.
Για ένα διάστημα αποδέχτηκα την άποψη που ορίζει το έθνος ως «φαντασιακό κατασκεύασμα (σύμφωνα με τη διατύπωση του Μπένεντικτ Άντερσον). Όλες ωστόσο οι κοινότητες, που αριθμούν περισσότερα από λίγες εκατοντάδες μέλη είναι «φαντασιακές», καθώς τα μέλη τους δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τελικά κατέληξα να ορίσω το έθνος ως μοντέρνα ιδεολογική πολιτική κοινότητα. Μια κοινότητα που ορίζει το «εμείς» των μελών της με πολιτισμικά υλικά και επιθυμεί να ορίζει η ίδια τις τύχες μιας χώρας. Τα «όρια» αυτής της χώρας και τα «κοινά» πολιτισμικά στοιχεία των μελών, περιγράφονται και αναθεωρούνται διαχρονικά από την ίδια την κοινότητα, με αυθαίρετο τρόπο, σε σχέση πάντα με τη δύναμη ή την αδυναμία των γειτόνων, των αντίπαλων εθνών.
Και για να εξηγήσω το «άεθνος». Πώς είναι δυνατόν να είσαι μέλος μιας κοινότητας της οποίας αμφισβητείς την ιδεολογική αφήγηση και τους πολιτικούς σχεδιασμούς της;
Όταν είσαι ένας Ρωμιός ευρωπαϊστής (: που επιθυμεί να γίνει πολίτης μιας πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης), και η κοινότητα οχυρώνεται ιδεολογικά και πολιτικά στην Ελλάδα του 2009, αρνούμενη κάθε αλλαγή, είναι φανερό πως πρόκειται για διαμετρικά αντίθετες επιλογές.
Ο Ελευθεριακός:
Ποιες είναι οι αφορμές ή αιτίες, που σας οδήγησαν να ασχοληθείτε με το φαινόμενο του εγχώριου εθνικισμού και να αντιπαρατεθείτε με αυτό;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Οι πρώτες μελέτες μου, σχετικά με τον Φαλμεράγιερ, τους Βλάχους, τους Τσιγγάνους, τους Αρβανίτες και το μακεδονικό ζήτημα, το διάστημα 1985-1989, με έφεραν σταδιακά σε αντιπαράθεση με την εθνικά σκεπτόμενη ελληνική διανόηση.
Το πρώτο βιβλίο μου για τα «Μειονοτικά ζητήματα και την εθνική συνείδηση στην Ελλάδα», χαρακτηρίστηκε ως υπέρβαση της «κυανόλευκης» γραμμής.
Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο της μειονοτικής μακεδονικής οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο», στις ευρωεκλογές του 1994, μου προσέφερε τον τίτλο του «ανθέλληνα» και του «σκοπιανού». Κοντολογίς δεν αποφάσισα να αντιπαρατεθώ με τον ελληνικό εθνικισμό. Εκείνη την εποχή όλοι σκεφτόμαστε εθνικά.
Οι σκέψεις μου και οι πράξεις μου θεωρήθηκαν από το Έθνος (στο σύνολό του) σαν πολιτικά «εχθρικές».
Από ένα σημείο και μετά, όταν βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα, προσπάθησα να κατανοήσω περισσότερο τις αντιδράσεις της εθνικής κοινότητας.
Τα πιστεύω και τα θέλω μου γκάβιζαν ιδιαίτερα. Μοιάζαμε όλο και λιγότερο.
Και έτσι οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά.

Ο Ελευθεριακός:
Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας;
Υπάρχει κατά τη γνώμη σας ελληνική πολιτισμική ταυτότητα κι αν ναι, ποια στοιχεία την αποτελούν;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Η πολιτισμική ταυτότητα (ευρύτερη αυτή της πολιτιστικής) σχηματίζεται μέσα στη μακρά διάρκεια της Ιστορίας, στο πέρασμα των αιώνων και καλύπτει όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής.
Για παράδειγμα ο «κόσμος» των θεών και των δαιμόνων ή οι σχέσεις μεταξύ των μελών της ευρύτερης οικογένειας, είναι πολιτισμικά στοιχεία.
Το «εθνικό» είναι νεωτερικό φαινόμενο και σχετίζεται με την ιδεολογία μιας νέας κοινότητας, που διεκδικεί την πολιτική εξουσία από τους παραδοσιακούς άρχοντες.
Για μένα, η ελληνική πολιτισμική ταυτότητα, αφορά έναν αρχαίο πολιτισμό και όχι τη Ρωμιοσύνη.

Ο Ελευθεριακός:
Ποιο είναι η νομική έννοια του όρου "μειονότητα";
Δημήτρης Λιθοξόου:
Η «νομική» έννοια του όρου υπαγορεύεται από πολιτικές σκοπιμότητες και αλλάζει μέσα στο χρόνο, αλλά και από χώρα σε χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, μια σύγχρονη δημοκρατική προσέγγιση, θέτει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, στον πυρήνα του ορισμού.

Ο Ελευθεριακός:
Πώς θεωρείτε ότι βλέπει η αριστερά τα θέματα αυτά,
τα εθνικά, τα μειονοτικά;
Έχει κάποια αλλαγή η στάση της μέσα στην πάροδο των ετών;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μέσα στην αριστερά συνυπήρχε μία ερμαφρόδιτη διεθνιστική συλλογιστική, που αφορούσε κυρίως την ειρηνική συνύπαρξη των εθνών και την αποφυγή του πολέμου. Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα.
Από την περίοδο του ΕΑΜ και έπειτα η αριστερά αλώνεται θεωρητικά από την εθνική ιδεολογία.
Ο μεταπολεμικός «κομμουνιστικός διεθνισμός» υπηρετεί στην ουσία την εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης ή και της Κίνας (αργότερα). Η αριστερά της μεταπολίτευσης, είναι μια εθνικιστική αριστερά, που στο εσωτερικό της χώρας στρέφεται ανοιχτά κατά των εθνικών μειονοτήτων.
Μια αριστερά που αρνείται ακόμα και την ίδια την ύπαρξη των μειονοτήτων.
Στις μέρες μας η αριστερά στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από  μια εθνικο-κρατικίστικη πολιτική θεώρηση και πρακτική, έχει δηλαδή αυτό που λέω εθνικο-σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά.

Ο Ελευθεριακός:
Γράφετε : "Η εθνική ιδεολογία είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης σε μία ιστορική περίοδο: εκείνης των συνόρων και του προστατευτισμού. Οι σύγχρονοι αριστεροί εχθροί της παγκοσμιοποίησης, δανείζονται μια αστική ιδεολογία, τον εθνικισμό, για να χτυπήσουν τη νέα ιδεολογία του μεταεθνικού παγκόσμιου κεφαλαίου.
Για μια ακόμα φορά, η Αριστερά – δυστυχώς – είναι εκτός τόπου και χρόνου".
Συνεπώς υποστηρίζετε ότι η αριστερή στρατηγική θα έπρεπε να είναι α-εθνική κι όχι αντεθνική κι αν ναι τί σημαίνει αυτό;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Από την αριστερή σκέψη απουσιάζει μια κυρίαρχη τάξη: το κράτος. Ή μάλλον η αριστερά συγκαλύπτει την ταξική φύση του κράτους, το οποίο εμφανίζεται με ένα μεταφυσικό τρόπο, ως «όργανο» που υπηρετεί άλλες τάξεις (το κεφάλαιο ή το προλεταριάτο). Το κράτος αποτελείται από ανθρώπους, που ζουν από τους φόρους και παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή των άλλων. Το κράτος είναι η δεύτερη κυρίαρχη τάξη δίπλα, σε συνεργασία ή σε ανταγωνισμό με το κεφάλαιο.
Η αριστερά εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα ταξικά συμφέροντα του κράτους, καθώς συγκαλύπτει ιδεολογικά τον παρασιτικό χαρακτήρα του.
Ότι το κράτος αποτελεί κυρίαρχη τάξη, φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης.
Μια κυρίαρχα κοινωνικά τάξη, με τεράστια δύναμη και προνόμια, η νομενκλατούρα, εμφανίστηκε ως υπηρέτης της εργατικής τάξης και του λαού.
Η αριστερά, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συγκαλύπτει ιδεολογικά την ταξική κυριαρχία και τον παρασιτισμό του κράτους. Και εδώ επιστρέφουμε στη μετα-αριστερή θεώρηση των πραγμάτων.
Η κομμουνιστογενής αριστερά, μετά τη διάλυση του σοβιετικού στρατοπέδου, αγωνίζεται για το ξανακλείσιμο των συνόρων και την εγκαθίδρυση  του σοσιαλισμού σε μια μικρή «σοσιαλιστική πατρίδα».
Έχει το ίδιο πολιτικό πρόγραμμα με την αριστερή πτέρυγα του ναζιστικού κόμματος κατά τον μεσοπόλεμο.
Πρόκειται για ένα καθαρά εθνικό σχέδιο με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και έλεγχο των πάντων από το κόμμα.

Ο Ελευθεριακός:
Στρέφεστε εναντίον της ιδεολογικοπολιτικής κοινότητας του ελληνικού έθνους, η οποία παρήγαγε και παράγει την εθνική ιστορία με όλους φυσικά τους μύθους που αυτή συμπεριλαμβάνει. 
Θεωρείτε ότι είχαν και έχουν όλα τα έθνη τέτοια κοινότητα, συνεπώς και αντίστοιχους μύθους;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Οι λόγιοι των εθνών φτιάχνουν, συντηρούν, αναπαράγουν και βελτιώνουν τις ιδεολογίες των πολιτικών κοινοτήτων τους.
Τα υπόλοιπα μέλη των εθνικών κοινοτήτων, το «εθνικό πλήθος», διδάσκεται, αφομοιώνει και επί τη βάσει όλων αυτών πορεύεται.
Σαν αιρετικός εξωθεσμικός διανοούμενος (ένα είδος διανοουμένου ελευθέρας βοσκής), αποδόμησα το ελληνικό εθνικό αφήγημα, την ελληνική εθνική ιδεολογία. Καθώς δεν υπήρχε πνευματική βοήθεια από το παρελθόν, μάθαινα αποδομώντας.
Και θύμωνα στην αρχή με τα ψέματα, τις συγκαλύψεις, τα χαλκεύματα, τις σκοπιμότητες, τον μη επιστημονικό ρόλο που έπαιξε και παίζει η κρατικοδίαιτη ακαδημαϊκή διανόηση.
Η συνέχεια ωστόσο της άρνησης, είναι η θέση.
Ο λόγος αποτελεί το επόμενο βήμα του αντί-λογου.
Μετά από τρεις δεκαετίες συγκροτήθηκε ένα μικρό καραβάνι περιπλανώμενων, που προχωρεί αδιαφορώντας για το γαύγισμα των σκυλιών.

Ο Ελευθεριακός:
Εσείς μάχεστε τον εγχώριο εθνικισμό κι από ό,τι καταλαβαίνω αναγνωρίζετε ότι η υπαγωγή σε κάποια εθνική κοινότητα είναι ιδεολογικό και πολιτικό θέμα, ταυτόχρονα όμως υποστηρίζετε όσους δηλώνουν εθνικά Μακεδόνες.
1) Δεν φοβάστε ότι η αυτή η υποστήριξή σας μπορεί, στο μέτρο των δυνάμεων των απόψεών σας, να φουντώσει έναν άλλον, μη εγχώριο αλλά μακεδονικό εθνικισμό;
2) Υπάρχουν αντίστοιχοι άνθρωποι στη Μακεδονία, που μάχονται τον εθνικισμό του δικού τους κράτους; Αν ναι, έχετε επαφές;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Εγώ υποστήριξα το δικαίωμα στο συλλογικό αυτοπροσδιορισμό.
Και κατήγγειλα το φαρισαϊσμό των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Όταν μία ιδεολογική-πολιτική κοινότητα δηλώνει ότι αποτελεί έθνος, εγώ αποδέχομαι το γεγονός.
Το ότι, επί του συγκεκριμένου, αυτό το έθνος ονομάζεται μακεδονικό είναι μία σεβαστή επιλογή του.
Δεν υπάρχει και δεν υπήρξε άλλο μακεδονικό έθνος στον κόσμο (οι αρχαίοι είχαν πόλεις δεν είχαν έθνη).\
Τα δύο γειτονικά έθνη που διαμαρτύρονται για την ονομασία, επέλεξαν πριν από πολλές δεκαετίες, με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο, να ονομαστούν ελληνικό και βουλγαρικό έθνος.
Πατεντάρισμα ονομασιών, για να μη χρησιμοποιηθούν αυτές από τον ανταγωνιστή, στην περίπτωση των εθνών και του διεθνούς δικαίου δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό και η Ελλάδα έχασε τη μάχη του ονόματος.
Είχα μάθει επίσης πως υπήρχαν υπήκοοι αυτού του κράτους που δήλωναν πως ανήκουν εθνικά στην τουρκική και τη μακεδονική μειονότητα. Αυτό το είπα και το έγραψα.
Υποστήριξα επίσης πως πρέπει και στην Ελλάδα να γίνουν σεβαστά τα εθνικά μειονοτικά δικαιώματα που ισχύουν στις δημοκρατικές χώρες της Δύσης, το δικαίωμα δηλαδή στη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας και την καλλιέργεια της ιδιαίτερης κουλτούρας.
Η στάση μου αυτή, έκανε το ελληνικό έθνος να με χαρακτηρίσει «ανθέλληνα» και το μακεδονικό έθνος να με χαρακτηρίσει «φιλομακεδόνα».
Οι στρατηγικά πολιτικοί φίλοι μου (και συνοδοιπόροι) βρίσκονται μέσα στη χώρα. Μέσα στη μακεδονική μειονότητα, είναι αυτοί που πιστεύουν στην δημοκρατική υπέρβαση των συνόρων και την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.
Σε ένα πολιτικό σχέδιο όπου οι μειονότητες ενώνονται με τα έθνη, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την υπέρβαση των εθνών.

Ο Ελευθεριακός:
Φιλέλλην-Ανθέλλην. Γνωρίζετε αν υπάρχουν αντίστοιχες λέξεις σε άλλες γλώσσες με το ίδιο εννοιολογικό περιεχόμενο;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Θα μου φαινόταν παράξενο αν δεν υπήρχαν.
Ο ελληνικός εθνικισμός δεν έχει κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά.
Δεν είναι κανένας ιδιαίτερος εθνικισμός, προς λύπη προφανώς των μελών του ελληνικού έθνους.
Το πρόβλημα του ελληνικού εθνικισμού, είναι πως συγκαταλέγεται στην κατηγορία των εθνών που τα ιδεολογικά τους θεμέλια έπεσαν σε σαθρό έδαφος και οι εργολάβοι του οικοδομήματος χρησιμοποίησαν μη ανθεκτικά υλικά.
Φαίνεται πως ο εθνικός μύθος της αδιάσπαστης συνέχειας αρχαίων και «νέων» Ελλήνων, δεν αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου.

Ο Ελευθεριακός:
Έχετε πει σε συνέντευξή σας "Ο τίτλος «Σύμμικτος Λαός» του νέου βιβλίου μου, όπως γράφω και στον πρόλογο, προσδιορίζει την ουσία του πληθυσμού της Ελλάδας. Αυτός ο λαός – υπήκοος του ελληνικού κράτους, ιστορικά διαμορφώθηκε από πολλούς πολιτισμούς και πολλές γλώσσες."
Υπάρχει μη σύμμικτος λαός;
Δημήτρης Λιθοξόου:
Υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο σύμμικτοι λαοί.
Η γεωγραφία είναι αυτή που συμμετείχε κυρίως στο ανακάτεμα των λαών.
Στη δική μας περίπτωση, στο ελληνικό έθνος εντάχθηκαν χριστιανικές γλωσσικές κοινότητες Ρωμιών, Αρβανιτών, Βλάχων, Τσιγγάνων, Μακεδόνων και Τούρκων.
Οι απόγονοι όλων αυτών θεωρούν εαυτούς απογόνους των αρχαίων Ελλήνων.
Η εθνική πίστη αυτών των ανθρώπων, βρίσκεται σε διάσταση με την επιστημονική γνώση (terra incognita, για αυτούς).

Ο Ελευθεριακός:
Στην Ελλάδα οι Αρβανίτες θεωρούνται Έλληνες ή τουλάχιστον αλβανόφωνοι Έλληνες ή οτιδήποτε άλλο εκτός από Αλβανούς και σε ό,τι αφορά τους Ρωμιούς, υπάρχει πλήρης σύγχυση ή ακόμα και άγνοια.
Πείτε μου λίγα λόγια για τους Ρωμιούς και τους Αρβανίτες.
Δημήτρης Λιθοξόου:
Οι Αρβανίτες, είναι οι απόγονοι μιας μαζικής μετανάστευσης αλβανικού πληθυσμού, κυρίως ενός τμήματος της φυλής των Τόσκιδων, κατά τον μεσαίωνα, από τον 14ο μέχρι και τις αρχές του 15ου αιώνα. Οι Αρβανίτες μιλούσαν την τοσκική διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας, που αποτελεί και τη βάση της σημερινής επίσημης γλώσσας του αλβανικού κράτους (στο Κόσοβο μιλούν τη γκέκικη διάλεκτο).
Οι Αρβανίτες μιλούσαν τη γλώσσα τους, μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Οι Αρβανίτες, όπως και οι Ρωμιοί, ιδεολογικο-πολιτικά εντάχθηκαν στο σύνολό τους, μετά τη δημιουργία του ελληνικού βασιλείου, στην ελληνική εθνική κοινότητα.
Οι Έλληνες αποτελούν μια κοινωνία δουλοκτητών που πολιτικά υποδουλώνεται στους Ρωμαίους και πολιτισμικά στο χριστιανισμό. Βιολογικά σχεδόν αφανίζονται από τους συνεχείς πολέμους.
Ρωμιοί είναι οι απόγονοι των δούλων των Ελλήνων.
Οι δούλοι ήταν αριθμητικά δεκαπλάσιοι των αφεντών τους.
Μεγάλο μέρος τους, είχε τις ρίζες του στους προελληνικούς πληθυσμούς που κατοικούσαν στον τόπο, πριν την ελληνική κατάκτηση. Ήταν αυτοί που καλλιεργούσαν τη γη, έβοσκαν τα κοπάδια, έκαναν όλες τις δουλειές του οίκου, υπηρετούσαν διαδοχικά όλους τους εισβολείς. Οι γυναίκες των δούλων πλάγιαζαν με κάθε νέο πολεμιστή-κατακτητή και ανανέωναν, στο διάβα των αιώνων, το σύμμικτο χαρακτήρα του πληθυσμού.
Οι δούλοι ήταν χρήσιμοι, γι’ αυτό και γλύτωναν από το μαχαίρι του εισβολέα.
Ο μόνος εχθρός τους ήταν οι επιδημίες, που δεν έκαναν διάκριση αφέντη και δούλου.

8 σχόλια:

  1. Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο Λιθοξόου έχουν πολύ ενδιαφέρον για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Γενικά, συμφωνώ με όσα λέει αλλά έχω και κάποιες παρατηρήσεις, σχόλια και δικές μου σκέψεις.

    1) Ο όρος άεθνος μου φαίνεται αδόκιμος. Καταλαβαίνω πως το εννοεί αλλά πιο δόκιμος θα ήταν ο όρος αντιεθνικιστής-που υποδηλώνει την εναντίωση στον ελληνικό εθνικισμό ή σε κάθε εθνικισμό. Ακόμη, ο όρος διεθνιστής ίσως να φαίνεται προβληματικός στον Λιθοξόου γιατί παραπέμπει σε μια αριστερόστροφη θεώρηση υπέρβασης του εθνικού φαινομένου -που θέλει να την ξεπεράσει -συν ότι υποδηλώνει την παραδοχή του ότι ανήκει όντως σε ένα έθνος-ενώ αυτός θέλει να την αποφύγει.
    Στον ευρωπαικό χώρο τουλάχιστον είναι αντιεπιστημονικό κατά τη γνώμη μου να λες ότι είσαι άεθνος, είναι περίπου σαν να λες ότι είσαι άχρωμος στο δέρμα. Θέλοντας και μη, όλοι οι κάτοικοι των ευρωπαικών χωρών ανήκουν σε ένα έθνος ασχέτως αν δέχονται τους συστατικούς του μύθους ή τους αντιπαλεύουν.
    Το έθνος είναι έννοια πολιτισμική.Το κράτος είναι έννοια νομικοπολιτική.Η χώρα είναι έννοια γεωγραφική. Στην ευρώπη, οι 3 αυτές έννοιες δεν συμπίμπτουν σχεδόν σε καμία χώρα-έθνος-κράτος. Επιστημονικά όμως όλοι οι σημερινοί ευρωπαίοι ανήκουν σε μια χώρα, είναι υπήκοοι ενός κράτους και ανήκουν επίσης σε μια εθνική κοινότητα. Και οι 3 έννοιες φυσικά είναι ευμετάβλητες στον ιστορικό χρόνο και καθένας φυσικά έχει το δικαίωμα να τις περιχαρακώνει ,να τις ενστερνίζεται ή να τις πολεμά.
    Ξεχωρίζω την Ευρώπη από τον υπόλοιπο πλανήτη γιατί το έθνος ως ιστορικό φαινόμενο συμβάδισε με την πορεία του καπιταλισμού στην ευρώπη κυρίως. Στον υπόλοιπο κόσμο, η ιδέα του έθνους μεταλαμπαδεύτηκε άγαρμπα από τους ευρωπαίους αποικιοκράτες σε λαούς και κοινωνίες που δεν είχαν ποτέ τους αναφορά στο τρίπτυχο έθνος-κράτος –χώρα, τουλάχιστον με τους όρους που τους όρισε η ευρωπαική (αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική) αντίληψη του κόσμου. Έτσι π.χ. ενώ υπάρχει το κράτος της Νιγηρίας είναι αστείο να μιλάμε για νιγηριανό έθνος όπως και για νιγηριανή χώρα με πληθυσμούς που μένουν εκτός αυτής, σαν τις ΄΄δικές μας΄΄ χαμένες πατρίδες της μικράς ασίας όπως λέγονται κλπ.-στη Νιγηρία π.χ. κατοίκουν 500 εθνικές ομάδες .Είναι αστείο να μιλάμε π.χ. για αργεντίνικο έθνος ενώ βέβαια υπάρχει το αργεντίνικο κράτος, αφού οι αργεντίνοι μοιράζονται τον ίδιο εθνικό πολιτισμό με τόσους άλλους λαούς της λατινικής αμερικής και μόνο τα σύνορα τους χωρίζουν που δεν έχουν στο κάτω κάτω αναφορά σε προυπήρχοντα έθνη αλλά είναι απλά κατασκευάσματα της ιστορικής (αποικιοκρατικής) συγκυρίας-σ’ αυτή τη βάση π.χ. ο Σιμόν ντε Μπολιβάρ ήθελε να φτιάξει τις Ενωμένες Πολιτείες της λατινικής Αμερικής. Και τέλος, ανάποδα, ενώ υπάρχει αραβικό έθνος-σε αυτό ανήκουν όσοι μιλούν αραβικά και είναι μουσουλμάνοι κυρίως – υπάρχουν 23 αραβικές χώρες ,επίσης δημιούργημα της ευρωπαικής αποικιοκρατίας, που συχνά τα κράτη τους (αυτών των χωρών) συγκρούονται μεταξύ τους. Δηλαδή, εντέλει το τρίπτυχο έθνος-κράτος-χώρα έχει ως αναφορά ιστορικά την Ευρώπη κι όχι τον υπόλοιπο πλανήτη που στην πλειοψηφία του ετεροκαθορίστηκε από την ευρωπαική αποικιοκρατία τα τελευταία 500 χρόνια με μόνη εξαίρεση ίσως ,ιστορικά, την Ιαπωνία και λιγότερο την (τσαρική) Ρωσία .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συνέχεια--------
    2) Η συμμετοχή του στο ουράνιο τόξο ,είναι κάπως προβληματική, ίσως και αντιφατική με όσα υποστηρίζει. Στην Ελλάδα υπήρξαν και υπάρχουν σλαβόφωνοι που αυτοαποκαλούνται εθνικά μακεδόνες –λιγότεροι σήμερα καθώς ΄΄ανακατεύτηκαν΄΄ με τους υπόλοιπους κατοίκους της χώρας που λέγεται Ελλάδα. Οι άνθρωποι αυτοί δέχτηκαν πολύ μεγάλη καταπίεση από το επίσημο ελληνικό κράτος –κυρίως γλωσσική-τις δεκαετίες του ’20 και του ’30.Πολλοί από αυτούς έφυγαν από την Ελλάδα με το πέρας του εμφυλίου πολέμου μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς πρόσφυγες και οι εναπομείναντες απόγονοι τους αναθάρρησαν εθνικά-ας το πούμε έτσι- με τη δημιουργία του κράτους της Μακεδονίας στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 .Μετά από δεκαετίες γλωσσικής κυρίως αλλά και διοικητικής καταπίεσης από το ελληνικό κράτος το νεοσύστατο τότε κράτος της Μακεδονίας λειτούργησε για αυτούς σαν ένα εθνικό κέντρο αναφοράς ,που δεν είχαν πριν όσο υπήρχε η ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Από όλα αυτά ,προέκυψαν αναπόφευκτα ίσως διάφορα φαινόμενα. Κάποιοι από αυτούς θεώρησαν ότι ήταν η ιστορική ευκαιρία να αρθεί η εθνική τους καταπίεση στα πλαίσια του ελληνικού κράτους για να διδάσκονται τη γλώσσα τους κλπ Κάποιοι άλλοι ,λιγότεροι, πήραν φόρα και άρχισαν να αναπαράγουν τον (σλαβο) μακεδονικό εθνικισμό για ενωμένη μακεδονία κλπ αναπαράγοντας τον (σλαβο)μακεδονικό εθνικισμό που ήταν επίσης-λιγότερο βέβαια-καταπιεσμένος στα πλαίσια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.
    Ο Λιθοξόου ,υποθέτω, τα έχει πάρει στο κρανίο με τις μπαρούφες του ελληνικού εθνικισμού και πήγε στο άλλο άκρο, να το πούμε έτσι. Για κάθε δημοκράτη, προοδευτικό εντέλει τίμιο και ανοιχτόμυαλο άνθρωπο θα αρκούσε να υποστηρίξει την δίκαιη ηθικά απαίτηση των( σλαβο)μακεδόνων να διδάσκονται τη γλώσσα τους κλπ γιατί η ενασχόληση με το ουράνιο τόξο εν προκειμένω εμπεριέχει τον κίνδυνο της ταύτισης με ένα άλλο εθνικισμό ακόμη κι αν λίγοι γραφικοί (σλαβο) μακεδόνες της Ελλάδας μιλούν για ενωμένο μακεδονικό έθνος ,τον μέγα Αλέξανδρο και τα ρέστα ,κάτι σαν τον Βελόπουλο, τον Άδωνι κλπ αλλά από την ανάποδη στο περίπου.
    Από όσο ξέρω, τότε ,τη δεκαετία του ΄90 μόνο ο Λιθοξόου σαν μεμονωμένο άτομο,κάποιο λίγοι διανοούμενοι και δημοσιογράφοι, ο παλιός καλός ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ-χαχαχαχα -και οι της φιλελεύθερης συμμαχίας υποστήριζαν στα ίσια τα γλωσσικά ,πολιτιστικά κλπ δικαιώματα των σλαβομακεδόνων της Ελλάδας .Το ΚΚΕ ,μπορεί να κάνω λάθος και να το αδικώ, δεν έλεγε τίποτα πέρα από γενικότητες περί σεβασμού των δικαιωμάτων κλπ. Ίσως και να έχει δίκιο-από τη δική του βέβαια οπτική- γιατί φοβάται τις αντιδράσεις των ντόπιων ΄΄καθαρών΄΄ ελλήνων, ειδικά της Βόρειας Ελλάδας από τότε που το μετεμφυλιακό κράτος του κόλλησε τη ρετσινιά του εθνοπροδοτικού κόμματος με τη συμμετοχή των (σλαβο)μακεδόνων στον ΔΣΕ και όσα έλεγε ήδη προπολεμικά περί ενωμένης μακεδονίας ,αυτοδιάθεσης του μακεδονικού έθνους κλπ.
    Και κάτι ακόμα, σχετικό. Οι υποθέσεις των εθνικών ,γλωσσικών θρησκευτικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια είναι γεμάτες καχυποψία σε όλα πάνω κάτω τα κράτη που προέκυψαν από τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε μια μελέτη που είχε γίνει πριν κάποια χρόνια, στα Βαλκάνια τα πιο εθνικιστικά και διαστρεβλωτικά της αλήθειας βιβλία ιστορίας στα σχολεία τα είχε η Τουρκία, μετά η Ελλάδα, η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και τέλος η (ενωμένη τότε) Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, δεν ξέρω ποια είναι η κατάσταση σε κάθε χώρα.

    3) Το ΄΄ντρέπομαι που είμαι έλληνας΄΄ που είχε πει ο Λιθοξόου, αν και όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοεί, είναι μια μαλακία και μισή. Αν είσαι άεθνος όπως λες ,δε ντρέπεσαι ποτέ και για κανένα έθνος. Στο κάτω κάτω η φράση αυτή εμπεριέχει μια συλλογική ευθύνη για όσα κακά, άσχημα καταπιεστικά έχει επιτελέσει το ελληνικό κράτος –όχι έθνος- για τα οποία δεν έχει κανένα λόγο να απολογείται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συνέχεια----

    4) Το ελληνικό εθνικό μυθιστόρημα ξεκινά ήδη από την επανάσταση του 1821.Εδώ να πούμε κάτι που πολλοί ακόμα και στην αριστερά παραγνωρίζουν, ότι δηλαδή η επανάσταση του 1821 απέτυχε στρατιωτικά. Ήδη το 1827, οι εστίες επανάστασης στον ελλαδικό χώρο είχαν σχεδόν ολοκληρωτικά καταπνιγεί από τους οθωμανούς και τον αλβανο-τουρκο-αιγυπτιο καβαλιώτη ιμπραήμ πασά. Το νέο ελληνικό κράτος το ίδρυσαν οι τότε μεγάλες δυνάμεις μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου .Το νέο ελληνικό κράτος το ίδρυσαν τα δάνεια. Οι μεγάλες δυνάμεις ανάγκασαν τον σουλτάνο να δεχτεί την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στο νότο της βαλκανικής χερσονήσου μόνο και μόνο για να τους επιστραφούν τα δάνεια που είχαν λάβει οι επαναστατημένοι έλληνες κυρίως από τράπεζες της Αγγλίας και που, σαν ιστορική ειρωνεία κατασπαταλήθηκαν από επιτήδειους της εποχής. Τόσο απλά.
    Το ελληνικό κράτος από τη γέννηση του ,το 1830, ήταν και είναι μονίμως εξαρτημένο από τις μεγάλες δυνάμεις κάθε εποχής. Το ελληνικό έθνος –κράτος τότε περίπου κατασκεύασε τους ιδρυτικούς του μύθους που όμως συντήρησαν μια εθνο- πολιτισμική σχιζοφρένεια μέχρι σήμερα. Και εξηγούμαι…
    Από τη μια το νέο κράτος βρίσκονταν στο έδαφος που ζούσαν και οι αρχαίοι έλληνες .Λόγω του θαυμασμού που έτρεφε η ευρωπαική ιθύνουσα τάξη προς τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό στα πλαίσια του τότε ανερχόμενου ρομαντικού εθνικισμού, το νέο ελληνικό κράτος έκανε μια βουτιά στο παρελθόν της αρχαιότητας. Σ’ αυτή την προσπάθεια είχε 2 ισχυρούς συμμάχους ,το έδαφος και τη γλώσσα. Βέβαια, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός όπως κι αν τον καταλαβαίνει κανείς ήταν πολύ ευρύτερος εδαφικά και η γλώσσα του ήταν πολλά εξελικτικά στάδια μακριά-αν και με το ίδιο αναλλοίωτο αλφάβητο, αλλά δε βαριέσαι…Η βουτιά στο παρελθόν είχε γίνει .Κι αφού οι κάτοικοι αυτής της χώρας –λόγω της οθωμανικής κατάκτησης- είχαν χάσει το πανηγύρι της (δυτικο)ευρωπαικής αναγέννησης και του διαφωτισμού είπαν (οι λόγιοι κυρίως, γιατί ο ο αμόρφωτος λαός χαμπάρι δεν είχε από αυτά) να πάρουν το αίμα τους πίσω και να ΄΄πουλήσουν΄΄ στους ευρωπαίους το αρχαιοελληνικό κλέος .Από την εποχή αυτή ανάγεται η νεοελληνική αίσθηση κατωτερότητας απέναντι στους δυτικοευρωπαίους –η προσπάθεια δηλαδή να αποδείξουμε ότι κι ‘’εμείς’’ αξίζουμε κάτι, όπως και η τελείως ανιστόρητη άποψη της φυλετικής συνέχειας που προσπάθησε να κατοχυρώσει δικαιώματα ιδιοκτησίας στο νεοσύστατο κράτος φυλετικώ δικαίω. Ακόμη και οι εθνοφυλετικές απόψεις βέβαια είναι αντιγραφές δυτικοευρωπαικών θεωριών που δεν υπήρχαν στους τότε νεοέλληνες ίσως γιατί ζούσαν στην πολυεθνική οθωμανική αυτοκρατορία και ίσως λόγω της ανυπαρξίας τέτοιων απόψεων στην ορθόδοξη χριστιανική ανθρωπιστική παράδοση του λαού, άσχετα με τον αντιδραστικό ρόλο της επίσημης εκκλησίας ,του πατριαρχείου κλπ.
    Κάπου εδώ ξεκινά και το γλωσσικό ζήτημα του νεοελληνικού κράτους που ταλάνισε για σχεδόν για ενάμιση αιώνα την Ελλάδα, άσχετα αν σήμερα το έχουμε ξεχάσει. Άλλη γλώσσα μιλούσε ο λαός, με τις επιμέρους ντοπιολαλιές, κι άλλη γλώσσα-ουσιαστικά κατασκευασμένη-χρησιμοποιούσε η κρατική γραφειοκρατία, οι λόγιοι κλπ σε μια προσπάθεια της τότε ιθύνουσας τάξης να φτιάξει μια γλώσσα πιο κοντά στην ΄΄καθαρότητα΄΄ της αρχαίας ελληνικής. Η διγλωσία αυτή ,που κατάντησε να έχει τελικά ταξικά ή μάλλον κοινωνικά χαρακτηριστικά δημιούργησε την λεγόμενη καθαρεύουσα μια λόγια μορφή της Ελληνικής γλώσσας που σκοπός της ήταν να «καθαριστεί» η ελληνική γλώσσα από τις ξένες επιδράσεις που είχε δεχτεί κατά τη μακρά παραμονή μη ελληνόγλωσσων εθνοτικών ομάδων στον ελληνικό χώρο. Η καθαρεύουσα έχει πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική γλώσσα και αποτελεί ένα ενδιάμεσο κρίκο με την ελληνική δημοτική γλώσσα ,και ,αν δεν κάνω λάθος αποτελεί μοναδικό φαινόμενο δημιουργίας μιας περίπου νέας γλώσσας από το συγκερασμό 2 διαφορετικών εξελικτικών μορφών με τόσο μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους, δηλαδή της αρχαίας και της δημοτικής .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. συνέχεια---
    . Με τον όρο γλωσσικό ζήτημα εννοείται ο γλωσσικός διχασμός, σε γραπτό λόγο και καθομιλούμενη γλώσσα, ο οποίος ως αποτέλεσμα της διασποράς των δυτικών ιδεολογιών στην ελληνική κοινωνία, την ταλαιπώρησε επί σειρά ετών. Το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, στη νεότερη ιστορία του διαμορφώνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα οργανωμένο από την Αντιβασιλεία-τους βαυαρούς του Όθωνα- και μεταφυτευμένο από τη Γερμανία, δημιουργημένο στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες του γερμανικού κράτους, που δεν είχαν καμία σχέση με αυτές του, ρημαγμένου απ' τον πόλεμο, νέου ελληνικού κράτους. Το ποια γλώσσα πρέπει να χρησιμοποιείται στη λογοτεχνία αλλά και στην εκπαίδευση και στις επίσημες εκδηλώσεις, αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα. Η λαϊκή γλώσσα είναι ή θεωρείται ακαλλιέργητη, παραφθαρμένη και δεν μπορεί να εκφράσει πολυσύνθετες ιδέες. Η γλώσσα γίνεται όπλο για την άσκηση βίας και εξουσίας. Ειδικότερα κατά τη δικτατορία 1967-74 , οι καθαρευουσιανισμοί στόχευαν στην κοινωνική διάκριση και επομένως στη μετάδοση του μηνύματος ότι οι κυβερνήτες και η ιθύνουσα τάξη είναι ανώτεροι και πολιτικά. Στην αντίθετη πλευρά, πάλι, οι δημοτικιστές, την περίοδο της δικτατορίας έφτανε να γράψουν της αποβλάκωσης αντί της αποβλακώσεως για να χαρακτηριστούν αμφίβολης εθνικοφροσύνης, πράκτορες του κομμουνισμού ή και ακόμη να χάσουν κάθε ελπίδα σταδιοδρομίας σε επίσημους επιστημονικούς κύκλους. Η «Νεοελληνική», όπως ονομάζεται τελικά, που επισημοποιείται από την κυβέρνηση Καραμανλή στη μεταπολίτευση , είναι πολύ διαφορετική από την ακραία δημοτική του Ψυχάρη, καθώς δεν περιέχει ιδιωματισμούς και ακρότητες, αλλά συγχωνεύει στοιχεία της καθαρεύουσας. Η νομιμοποίηση δε του ΚΚΕ αφαιρεί την πολιτική διάσταση του γλωσσικού ζητήματος και παύει η κυρίαρχη σύνδεση της χρήσης της δημοτικής με τον κομμουνισμό, την αναρχία και το χάος. Πλην όμως, η καθαρεύουσα δεν είναι πλέον αποτελεσματική ως γλώσσα ούτε χρήσιμη σε καμιά εξουσία. Η κατάχρηση των ΄΄μαγικών΄΄ ιδιοτήτων της καθαρεύουσας από τη στρατιωτική δικτατορία του 1967 αποτελεί το κύκνειο άσμα της.

    Το Γλωσσικό Ζήτημα έλαβε τέλος τη δεκαετία του '70, μετά από σχεδόν ενάμιση αιώνα διαμάχης. Το 1974 η κυβέρνηση Καραμανλή παρέλειψε τη γλωσσική διάταξη στο Σύνταγμα της μεταπολίτευσης. Το 1976 ο υπουργός Παιδείας Ράλλης εισηγείται -και η κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίζει το 1977- τη χρήση της δημοτικής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, σε όλες τις λειτουργίες και τα έγγραφα του κράτους. Το γλωσσικό ζήτημα λύνεται τυπικά με την καθιέρωση της δημοτικής στην εκπαίδευση και στη διοίκηση και παύει πλέον να υπάρχει το φαινόμενο της διγλωσσίας που διήρκεσε 20 περίπου αιώνες στον ελλαδικό χώρο- μη ξεχνάμε ότι και κατά τη βυζαντινή περίοδο άλλη γλώσσα χρησιμοποιούσε ο λαός κι άλλη η κυρίαρχη τάξη και η επίσημη Εκκλησία- και ταλαιπώρησε την ελληνική παιδεία και κοινωνία για σχεδόν 150 χρόνια. Η επίσημη Εκκλησία ,ακόμη και σήμερα χρησιμοποιεί αναλλοίωτη τη γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ευαγγέλια,την ελληνιστική κοινή, ένα εξελικτικό στάδιο της ελληνικής γλώσσας πριν από 2000 σχεδόν χρόνια.

    Η Νέα Ελληνική που χρησιμοποιείται σήμερα, αποτελείται από συνένωση στοιχείων της δημοτικής και της καθαρεύουσας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. συνέχεια---
    5) Απ΄όσο γνωρίζω ,ίσως να κάνω λάθος, σε καμιά άλλη γλώσσα, τουλάχιστον στην Ευρώπη δεν υπάρχει λέξη αντίστοιχη της λέξης ΄΄ελληνικότητα΄΄ .Π.χ. δεν υπάρχει ιταλικότητα, γερμανικότητα, ρωσικότητα κλπ. Υπάρχει όμως ο πανσλαβισμός.ο παγγερμανισμός, ο αλβανισμός κλπ. Γλωσσολογικά ,μιλώντας, οι διάφοροι –ισμοί δηλώνουν μια σαφή εθνικιστική θέση ενώ η ελληνικότητα έχει μια πιο ρομαντική χροιά. Στο ίδιο μήκος κύματος, θεωρώ γλωσσολογικά αξεπέραστη τη λέξη ΄΄ρωμιοσύνη΄΄ που υποδηλώνει μια ευταξία, μια παλικαριά ,μια καλοκάγαθη θεώρηση του ελληνικού έθνους και ίσως την ανάμνηση ενός χαμένου (εθνικού) παραδείσου καθώς εμπεριέχει τον αχό του αρχαιοελληνικού κλέους και μιας βυζαντινής μεγαλοπρέπειας. Ίσως γι’αυτό το λόγο ,η δεξιά στην Ελλάδα μιλάει για ελληνισμό και ελληνικότητα ενώ η αριστερά προτιμά τη ρωμιοσύνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. συνέχεια---
    6) Η σχέση της αριστεράς (κομμουνιστικής,σοσιαλδημοκρατικής,ελευθεριακής) και του εθνικισμού έχει περάσει από πολλά στάδια και οι διάφορες τάσεις της αριστεράς ιστορικά είχαν διαφορετική στάση απέναντι στον εθνικισμό ,ανάλογα με την ιστορική περίοδο και τα αναλυτικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν κάθε φορά. Το θέμα φυσικά είναι τεράστιο αλλά θα σταθώ μόνο στο παρόν επιγραμματικά για την ελληνική αριστερά και τις 2 βασικές συνιστώσες της, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αριστερό κόμμα μετά την μνημονιακή κωλοτούμπα.
    Κατά τη γνώμη μου, στην παρούσα ιστορική συγκυρία το ΚΚΕ έχει ως πρόταγμα έναν εθνικο-κρατικο σοσιαλισμό του τύπου των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού ,δηλαδή ουσιαστικά σοσιαλισμό σε μία χώρα που οδηγεί σε ένα πιθανό γεωπολιτικό απομονωτισμό –όπως το κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ- λόγω του δυσμενούς παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων και της ανυπαρξίας δυνητικών συμμαχιών σε διεθνές επίπεδο. Από τη μία ,η στάση αυτή του ΚΚΕ είναι συνεπής ως προς την αντι-ΕΕ θέση του και την ανάλυση του για τη θέση της Ελλάδας στα πλαίσια της καπιταλιστικής ΕΕ. Από την άλλη, δημιουργεί το ζήτημα ενός νέου εθνικισμού με σοσιαλιστικό περικάλυμμα λόγω του αναπόφευκτου απομονωτισμού που δημιουργεί μια τέτοια προοπτική.
    Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την άποψη, την είχε φυσικά και πριν την μνημονιακή κωλοτούμπα, ότι το το εθνικιστικό φαινόμενο είναι ξεπερασμένο στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού κι έτσι-με μια κοσμοπολίτικη οπτική- επιλέγει να αντιπαραβάλεται στον ΄΄απομονωτισμό ΄΄ του ΚΚΕ θεωρώντας πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι αδιαπραγμάτευτη. Έτσι ,όμως , αφενός επιτείνει την καταστροφική εξάρτηση της Ελλάδας από την ΕΕ και σε τελική ανάλυση συμβάλλει στο όποιο ξεπέρασμα του εθνικού-εθνικιστικού φαινομένου απλά συμπορευμένος με την τωρινή τάση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ,αυτή της ραγδαίας αποσύνθεσης του έθνους-κράτους και της συμμετοχής των κρατών σε ευρύτερους γεωπολιτικούς σχηματισμούς ,όπως η ΕΕ, που στο εσωτερικό τους υπάρχει η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων , υπηρεσιών και ανθρώπων εν αντιθέσει με τον παλιό καλό σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό των προστατευτικών δασμών, της (όποιας) ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής κλπ ,από από τον οποίο υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντλεί τις ιδεολογικές του καταβολές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. συνέχεια---
    Και δυο λόγια για τη σχέση του ελευθεριακού χώρου με τον εθνικισμό. Ο χώρος αυτός, στην Ελλάδα και διεθνώς ,έχει ιστορικά συνεπή αντιεθνικιστική στάση ,ξεκινώντας από τη θέση ότι ο (κάθε) εθνικισμός είναι απλά ένα εργαλείο της άρχουσας τάξης κάθε χώρας για να διαιωνίζει την κυριαρχία της στα πλαίσια ταξικών κοινωνιών. Επίσης, έχει την συνεπή θέση ότι ,εκτός από πολιτικό φαινόμενο, ο εθνικισμός είναι ΄΄ ο πολιτισμός των ηλιθίων΄΄ ή τελοσπάντων μια ψευδής συνείδηση ενός φαντασιακού συνόλου που είναι το έθνος. Η θέση αυτή είναι βέβαια σωστή, κατά τη γνώμη μου πάντα, αντιλαμβανόμενη τον εθνικισμό ως έναν ακόμη τεχνητό διαχωρισμό της παγκόσμιας ενότητας του ανθρώπινου είδους. Ή για να το πούμε αλλιώς ,το υπαρκτό φαινόμενο της ύπαρξης διαφορετικών εθνών, χρησιμοποιείται μόνο για τον αλληλοσπαραγμό των υποτελών προς όφελος των ΄΄από πάνω΄΄, σύμφωνα με την ελευθεριακή άποψη σε ολες τις παραλλαγές της.
    Το πρόβλημα με την ελευθεριακή άποψη για τον εθνικισμό είναι ότι αδυνατεί να εξηγήσει το υπαρκτό γεγονός ότι σε διάφορες ιστορικές περιόδους ,ο εθνικισμός για ιστορικούς λόγους αποτέλεσε όχημα για απελευθερωτικά προτάγματα ,όταν πχ. ένα έθνος-κράτος καταπίεζε ένα άλλο έθνος-κράτος ή όταν μια εθνική ομάδα καταπιέζεται ως μειονότητα στα πλαίσια ενός κράτους. Τα παραδείγματα στην παγκόσμια ιστορία είναι πάμπολλα. Στα δικά μας, μόνο κρετίνοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν την επανάσταση του 1821 ως εθνικιστική επειδή είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός κράτους με βάση μία προυπάρχουσα εθνότητα, ή , στην ίδια λογική θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν εθνικιστικό το ΕΑΜ την περίοδο της κατοχής μόνο και μόνο π.χ. επειδή το πρώτο γράμμα ΄΄Ε΄΄ του ΕΑΜ σημαίνει Εθνικό (απελευθερωτικό μέτωπο) .
    Η πλάκα της υπόθεσης είναι ότι η ελευθεριακή άποψη για τον εθνικισμό κάποιες φορές καταλήγει σε μια κοσμοπολίτικη θεώρηση του κόσμου π.χ. για κατάργηση των συνόρων κλπ ,δίνοντας ,ας το πούμε έτσι, μια χείρα βοηθείας στο υποδειγματικά υπερεθνικό κεφάλαιο που επιζητά το σπάσιμο των εθνικών-κρατικών περιορισμών στην κίνηση του (αλλά όχι και στην κίνηση των ανθρώπων). Ελευθεριακά μιλώντας ,το θέμα της ύπαρξης συνόρων είναι δισεπίλυτο λόγω του διαφορετικού βαθμού κοινωνικής ανάπτυξης και πολιτικής συνείδησης διαφορετικών εθνών-λαών-κρατών στην παρούσα ιστορική φάση συν ότι η καπιταλιστική ανισομέρεια πάντα θα καραδοκεί –απόδειξη η ανισομέρεια εντός της ΕΕ παρά την ανυπαρξία συνόρων στο εσωτερικό της. Το θέμα φυσικά είναι πολύπλοκο ενώ είναι τελείως ξεκάθαρο σε άλλες (υπο)περιπτώσεις όπως πχ ο φράχτης στον Έβρο που πρέπει ανεπιφύλακτα να γκρεμιστεί για να σταματήσουν να πνίγονται οι πρόσφυγες στα νησιά του Αιγαίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο Λιθοξοου ειναι κομμουνιστης .. Με τις μπουρδες που λεει ,μαλλον βλαπτει παρα ωφελει τη προσπαθεια για αληθινη εθνικη ταυτοτητα των Γραικων.. Δικαια ειναι περιθωριακος .. Διοτι αν βγει ποτε σε μεηνστρημ τβι ,θα λεει μπαρουφες για.. αεθνια & μετααριστερα..
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή