Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Οι Πλάνητες

Χθές, μετά από πολλούς μήνες, άνοιξα την τηλεόραση και "έπεσα" πάνω σε ένα δελτίο ειδήσεων.
Mια εικόνα, χίλιες λέξεις, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Και είναι αλήθεια ότι, το απόφθεγμα αυτό αποτυπώνει με εύστοχο τρόπο την εικονοποίηση της πραγματικότητας.
Συνήθως, αν δεν δούμε σε εικόνες (κάθε εποχή διαθέτει το δικό της τρόπο να θεαματοποιεί και να θρυμματίζει σε εικόνες την πραγματικότητα) αίμα να ρέει, συντρίμμια, βγαλμένες σάρκες, βρέφη να κλαίνε, ανθρώπους να εκλιπαρούν για βοήθεια, άλλους να ζητιανεύουν, βασανιστήρια, αν δεν ακούσουμε κραυγές κ.ο.κ., δεν είμαστε ικανοί να εσωτερικεύσουμε τον ανθρώπινο πόνο, δεν ήμαστε διατεθειμένοι να αντιληφθούμε την αδικία, τις φωνές απελπισίας, τους πολέμους των ισχυρών, την εκμετάλλευση των ανίσχυρων, την ζώσα πραγματικότητα.

Αν δεν εικονοποιούνται-θεαματοποιούνται, όλα περνούν δίπλα μας με μεγάλες ταχύτητες, σαν να συμβαίνουν σε ένα άλλον κόσμο, ενώ αποτελούν συμβάντα της ίδιας της ζωής μας και την καθορίζουν ανεξίτηλα είτε ενδιαφερόμαστε για αυτά (κυρίως τότε) είτε όχι.
Χρειαζόμαστε διαμεσολαβημένα από ξένες πηγές γεγονότα για να αντιληφθούμε το υπάρχον του οποίου είμαστε αναπόσπαστο μέρος, κινούμαστε μέσα του, αντλούμε από την ύλη του και ταυτόχρονα την δημιουργούμε.
Ειδικά στην εποχή της έντονης κατίσχυσης του Καπιταλισμού ως ενσωματωμένη πρακτική και ιδεολογία, αλλά και ως θέαμα προς εξωτερίκευση και πηγή κέρδους, στην εποχή του (υπερ)θεάματος που ζούμε, όλα τα προαναφερθέντα διογκώνονται από όλες τις πλευρές τους και καθίστανται μια συμπαγής, αυτοκινούμενη και αυτοτροφοδοτούμενη μαζοεικόνα.

Πρώτο θέμα στη σημερινή συγκυρία των εγχώριων (κι όχι μόνο) Μ.Μ.Ε. η προσφυγιά, δηλαδή η μετανάστευση, γιατί όταν μεταναστεύεις, προσφεύγεις και προσβλέπεις σε κάτι, σε κάποιον.
Βάζοντάς τα Μ.Μ.Ε. την κατάλληλη, υποβλητική μουσική και εκφέροντας με κατάλληλο τρόπο συγκινητικά, για το φιλοθεάμον κοινό, λόγια, οι αποκαλούμενοι "λαθρομετανάστες" των μόλις προηγούμενων ετών μετατρέπονται σε μετανάστες (άνευ του προσδιορισμού "λάθρο-") και πρόσφυγες (sic).
Λες και δύνανται διεθνώς νομικοί όροι να αλλάξουν την ουσία της δυστυχίας, του πολέμου, της αδικίας, του ξεριζωμού, της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κι όμως: όταν αναλαμβάνει η εικόνα τον μέγιστο ρόλο, όλα μπορούν να συμβούν.

Σήμερα, οι μετανάστες αντιμετωπίζονται κυρίως με θετικό πρόσημο, σίγουρα πάντως όχι με το απόλυτα αρνητικό των προηγούμενων ετών.
Είναι τα πρόσωπα, που για τα Μ.Μ.Ε. αποτελούν αντικείμενο λύπησης, αφού ο πόλεμος (μα φυσικά χωρίς να διερευνώνται τα αίτιά του στα σοβαρά) είναι φορέας των χειρότερων δεινών, αλλά μόνο ως εικόνα, όχι ως πραγματική κατάσταση.

Λίγο καιρό πριν όλα γίνονταν με αρνητικό πρόσημο.
Λίγο καιρό πριν επρόκειτο για "λαθρομετανάστες". 
Σήμερα οι "λαθρομετανάστες" του χθες έγιναν "μετανάστες", χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, και ακόμα καλύτερα: πρόσφυγες.
Λες και από τότε που ξεκίνησαν τα πιο πρόσφατα μεγάλα κύματα μεταναστεύσεως προς την Ευρώπη (αρχές και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90) από ανθρώπους που ζούσαν στα καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ (αλλά και Αφρική και Ασία), η μετανάστευση δεν γινόταν από ανάγκη, αλλά για διασκέδαση, σαν να επρόκειτο για ταξίδι αναψυχής. 

Προφανώς οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και τα κανάλια, που τους πληρώνουν, παριστάνουν τους ανήξερους, καμώνονται τους απληροφόρητους: οι άνθρωποι μετανάστευαν για διάφορους λόγους από την εποχή της μη καταγεγραμμένης ιστορίας, δηλαδή της προϊστορίας μέχρι και σήμερα.
Δεν είχαν ανάγκη κανέναν επίσημο φορέα να καταγράψει τις μαζικές ή ατομικές κινήσεις τους, ήθελαν μόνο να μετακινηθούν.
Με κόστος και ταλαιπωρία, ήθελαν ή αναγκάζονταν να θέλουν να μετακινούνται, όπως και τα υπόλοιπα έμβια όντα αυτού του πλανήτη, που δεν γνωρίζουν γλώσσες, νομικούς ή πολιτικούς και πολιτειακούς όρους, αλλά γνωρίζουν καλά και εξελίσσουν τη μαγιά της επιβίωσής τους μέσα στον χρόνο, ακούνε τον παλμό των μικρών τους και της καρδιάς τους και ζητούν Ζωή.

Η ιστορία του ανθρώπου είναι μια ιστορία συνεχών, πολυποίκιλων, πολύεδρων, πολυεπίπεδων και πολύ-αφετηριακών μεταναστεύσεων:
Χωρικών, Επιστημονικών, Καλλιτεχνικών, Πολιτισμικών, Πολιτιστικών κ.α.
Κανείς δεν έφευγε από τον τόπο που του έλαχε να γεννηθεί, αν δεν συνέτρεχαν διάφοροι λόγοι. Κάποιοι από αυτούς γίνονταν πάντα κατανοητοί, κάποιοι άλλοι όχι απαραίτητα και όχι με την ίδια ένταση.
Κανείς δεν μπορεί να έχει απόλυτη και ακριβή γνώση των λόγων, που μέσα στην ανθρώπινη ιστορία οδήγησαν, παραδείγματος χάριν, την επιστήμη από το ένα συμπέρασμα στο αντίθετο άλλο, την Τέχνη από τον ρεαλισμό στον υπερρεαλισμό, τον άνθρωπο από τον έναν τόπο στον άλλον κ.ο.κ.
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει απουσία λόγων ή ερμηνειών, αλλά κανείς δεν μπορεί με απόλυτη βεβαιότητα να γνωρίζει επακριβώς, με μαθηματική ακρίβεια τις αιτίες και τις αφορμές των πραγμάτων, τους λόγους, τα συναισθήματα, τον πόνο κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, της ανθρώπινης μάζας που πάντα θα μετακινείται.

Αν σήμερα η εικόνα του θεάματος είναι κυρίως θετική προς αυτούς τους ανθρώπους, αύριο μπορεί να μεταστραφεί άνετα σε αρνητική, αν τα συμφέροντα και οι κυρίαρχοι το επιθυμούν.
Αν σήμερα προβάλλονται τα δράματα των οικογενειών κι η εκμετάλλευσή τους, αύριο θα προβάλλονται εικόνες και θέαμα αντίστροφης πορείας.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια.

Κι αν κάποιοι από εμάς ονομάζουμε τους μετανάστες ταξικά μας αδέλφια δεν σημαίνει πως δεν γνωρίζουμε ότι, οι γενικεύσεις πολλές φορές αφαιρούν κύρια χαρακτηριστικά των ατόμων, της ιδιοσυγκρασίας τους, της σκέψης τους.
Ξέρουμε όμως επίσης καλά ότι, ούτε ως ενιαία οικονομική τάξη ταυτιζόμαστε πλήρως σαν άτομα, ούτε σκεφτόμαστε ή πράττουμε πάντα ως τάξη, δηλαδή ως ενιαίο και συμπαγές σύνολο.
Μέσα όμως σε αυτή την ταξική ταύτιση αλλά και διαφορετικότητα του καθενός από εμάς, ξέρουμε ότι βρίσκεται ο πόλεμος των κυρίαρχων προς τους κυριαρχούμενους, κι αυτός ο πόλεμος δεν έχει μόνο οικονομικά χαρακτηριστικά, έχει και ανθρωπολογικά και πλείστα άλλα.
Πέρα λοιπόν από τις αναλύσεις και τα πολλά λόγια (που κι εγώ πέφτω στην παγίδα και χρησιμοποιώ) οι κατατρεγμένοι, οι πλάνητες, οι ανίσχυροι από όπου κι αν προέρχονται κι όπου κι αν θέλουν να καταλήξουν, όπως κι αν σκέπτονται, ό,τι κι αν θέλουν ο καθένας για τον εαυτό του κι όπως κι αν αναλύουν τον κόσμο γύρω τους, είναι αδέλφια μας, γιατί είμαστε εμείς.

9 σχόλια:

  1. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

    1) Η περίοδος του πλιάτσικου στις πρώην «κομμουνιστικές» χώρες και των
    πολέμων της «Νέας Τάξης»
    Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η κατάρρευση των λεγόμενων κομμουνιστικών
    χωρών δεν φέρνει το ≪τέλος της ιστορίας≫ αλλά ένα νέο γύρο πρωταρχικής
    συσσώρευσης, δηλαδή πλιάτσικου. Η Ελλάδα, από χώρα που έστελνε μετανάστες (στις αρχές του 20ού αιώνα και στη μεταπολεμική περίοδο) μετατρέπεται σε χώρα που ≪υποδέχεται≫ μετανάστες. Και τους υποδέχεται με ≪ζεστή φιλοξενία≫: ≪Είμαι ενθουσιασμένος με τους Αλβανούς. Πρόκειται φυσικά για παράνομη εργασία αλλά αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να μπορούν να προσφέρουν την εργασία τους σε χαμηλή τιμή...Δεν επιθυμούμε να τους εμποδίσουμε να έρχονται, αλλά ακόμα και να το επιθυμούσαμε δεν θα μπορούσαμε≫, ομολογεί εκείνη την περίοδο στον διεθνή Τύπο ο τότε υπουργός Οικονομικών Στέφανος Μάνος.
    Το 1991 ψηφίζεται ο νόμος 1975, με τίτλο ≪Είσοδος-έξοδος, παραμονή, εργασία,
    απέλαση αλλοδαπών, διαδικασία αναγνώρισης προσφύγων και άλλες διατάξεις≫ ο
    οποίος εμπεδώνει την έννοια του απαγορευμένου εργάτη και της φτηνής εργατικής
    δύναμης χωρίς δικαιώματα, ενώ συγχρόνως θεσμοθετεί την αναπαραγωγή και τη
    διατήρηση της ≪παράνομης μετανάστευσης≫.
    Την ίδια περίοδο εξαπλώνεται ο πατριωτισμός με το ≪εθνικό θέμα της ονομασίας της
    Μακεδονίας≫ και στη συνέχεια, με τους πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τον
    συναντά και ο εθνικισμός του καναπέ: τηλεφασίστες τύπου Βελόπουλου αλλά και ο
    έγκυρους ελληνορθόδοξος δημοσιογραφικός οχετός, με πασαρέλα των φασιστών από
    τους τηλεοπτικούς δέκτες, ακόμα και την περίοδο της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα: ≪Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι έλληνες εθελοντές, ανήκουμε σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, συγκεκριμένα ανήκουμε στη Χρυσή Αυγή, κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ανεβήκαμε επάνω≫, δήλωνε φασίστας εθελοντής στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, τον Αύγουστο 1995, για να λάβει την ≪απάντηση εθνικού κορμού≫ από τον παρουσιαστή Νίκο Ευαγγελάτο: ≪Ήταν μόνο θέμα πολιτικής τοποθέτησης; Φαντάζομαι ότι είναι κι άλλα κίνητρα πολλά, όπως η Ορθοδοξία, η παλιά φιλία με τους Σέρβους... Το λέω αυτό διότι είναι κρίμα να στενέψουμε τόσο πολύ τα περιθώρια μιας προσπάθειας που κάνουν έλληνες εθελοντές που βρίσκονται στο πλευρό των Σέρβων και που φαντάζομαι ότι είναι μια προσπάθεια ψυχής≫.
    Το 1997 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαγγέλει πανηγυρικά ένα ≪πρόγραμμα νομιμοποίησης μεταναστών≫, με τα προεδρικά διατάγματα 358 και 359. Η νομιμοποίηση ουσιαστικά συνδέει τη ≪νομιμότητα≫ του μετανάστη με τις ≪ανάγκες της αγοράς≫ ενώ παράλληλα αποτελεί μια καταγραφή του μεταναστευτικού πληθυσμού και μια ρύθμιση της αναλογίας ≪νομίμων≫-≪παρανόμων≫, πάντα στο πλαίσιο της υποτίμησης της εργασίας.
    Το 2001, ο νόμος 2910, με τίτλο ≪Είσοδος και παραμονή αλλοδαπών στην ελληνική
    επικράτεια. Κτήση της ελληνικής ιθαγένειας με πολιτογράφηση και άλλες διατάξεις≫
    επισημοποιεί τη σύνδεση της άδειας παραμονής με τη δυνατότητα προσκόμισης από
    πλευράς των μεταναστών ενσήμων, τα οποία αποκτούν ≪μαύρα≫, αφού φυσικά η ≪μαύρη εργασία≫ είναι ο κανόνας για τους μετανάστες. Η έννοια της προσωρινότητας της ≪νομιμότητάς≫ τους τονίζεται τόσο από το γεγονός ότι ≪είναι νόμιμοι όσο υπάρχει δουλειά≫ όσο και από τις συχνές επιχειρήσεις-σκούπα και τις απελάσεις τους στην Αλβανία, από όπου επιστρέφουν εγκλωβισμένοι τόσο σε ένα φαύλο κύκλο ≪νομιμότητας≫-≪παρανομίας≫ όσο και στους λαβυρίνθους των δημοσίων υπηρεσιών και το σαδισμό των μπάτσων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 δύο μαγικές λέξεις γεννιούνται από τις εργασιακές συνθήκες που διαμόρφωνε η απαγορευμένη εργασία των μεταναστών: ≪προσωρινότητα-ελαστικότητα≫. Tο τι σημαίνει να σκάβεις το λάκκο του αλλουνού θα το μάθαιναν οι νέες γενιές ελλήνων εργαζομένων 15 χρόνια αργότερα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ---συνέχεια---
    Σε διεθνές επίπεδο, οι πόλεμοι της νέας τάξης (ο πρώτος πόλεμος στο Ιράκ αλλά και
    περιφερειακοί πόλεμοι για τον έλεγχο πρώτων υλών κυρίως στην Αφρική, οι οποίοι
    ολοκληρώνουν την άλωση δεκάδων χωρών από τις πολυεθνικές μέσω των
    ≪προγραμμάτων δομικής προσαρμογής≫) δημιουργούν μεγάλες μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη (μέχρι τότε οι απαγορευμένοι εργάτες στην Ευρώπη προέρχονταν κυρίως από πρώην αποικίες, στο πλαίσιο των σφαιρών επιρροής των ευρωπαϊκών χωρών). Γεννιέται πλέον η ανάγκη διαχείρισης αυτού του νέου κύματος μετανάστευσης.
    Η υπογραφή της Συνθήκης Σένγκεν το 1995 δημιουργεί μηχανισμούς ελέγχου των
    συνόρων και μια κοινή ευρωπαϊκή αστυνομική βάση δεδομένων. Η ανάγκη διαχείρισης των μεταναστών προκύπτει επιπλέον από την εμφάνιση ενός νέου κινήματος. Στις 18 Μάρτη του 1996 μια ομάδα 300 μεταναστών από διάφορες αφρικανικές χώρες καταλαμβάνει την εκκλησία του Αγ. Αμβροσίου στο Παρίσι. Η εκπρόσωπός τους, η αφρικανή μετανάστρια Madjiguene Cisse, θα κάνει διεθνώς γνωστή μια νέα για εκείνη την εποχή έκφραση: ≪Sans Papiers≫, οι Χωρίς Χαρτιά. Το 1998 το ιταλικό κράτος κατασκευάζει τα πρώτα ≪CIE≫ (Κέντρα Ταυτοποίησης και Απέλασης). Στη σύνοδο του Τampere (1999) η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει τη δημιουργία ενός Κοινού Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασύλου και τη λήψη μέτρων για τη ≪διαχείριση των μεταναστευτικών ροών≫.
    Την ίδια περίοδο, η ελληνική αριστερά συνεχίζει να μιλά για την ≪εξαρτημένη-υποτελή Ελλάδα≫, ενώ η ελληνική κοινωνία μεταμορφωνόταν και πλέον την όριζε η
    εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών (κυρίως από την Αλβανία) στις αγροτικές εργασίες και στον τομέα της οικοδομής, το εμπόριο γυναικών ή οι εκδρομές σεξοτουρισμού σε γειτονικές χώρες και η ανάθεση της κοινωνικής αναπαραγωγής σε γυναίκες από πρώην ≪κομμουνιστικές≫ χώρες (οικιακές εργασίες, φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων). Εκείνη την εποχή κυκλοφορούσε ως ≪το πιο σύντομο ανέκδοτο≫ το ρατσιστικό ≪αλβανός τουρίστας≫, ενώ σε μπαρ στην ύπαιθρο η ≪διαθεσιμότητα≫ γυναικών ανακοινωνόταν με την επιγραφή ≪προσεχώς Βουλγάρες≫.
    Η Ελλάδα τη δεκαετία του 1990 δεν χρειαζόταν κέντρα κράτησης γιατί είχε τη σπάνια τύχη να έχει χερσαία σύνορα με μια χώρα διαλυμένη, από όπου έφευγαν μαζικά εργάτες. Το ≪κανονικό≫ σωφρονιστικό σύστημα (φυλακές και κρατητήρια σε αστυνομικά τμήματα), σε συνδυασμό με τις απελάσεις και τις επιχειρήσεις-σκούπα επαρκούσε. Αυτό που απαιτούσε η διαχείριση του προλεταριάτου από την αστυνομία ήταν ακριβώς η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών: ίδρυση της συνοριοφυλακής το 1998, του σώματος των ≪ειδικών φρουρών≫ το 1999 και της ΟΠΚΕ το 2001. Τα σύνορα μεταφέρονται στο εσωτερικό και, ως συνήθως, βάφονται με αίμα, καθώς τα όπλα των μπάτσων αποκτούν τη συνήθεια των ≪τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων≫. Στους κατασταλτικούς μηχανισμούς πρέπει φυσικά να προστεθεί και η τσογλανιά των ΜΜΕ.
    Πέρα από την καλλιέργεια του lifestyle και την πασαρέλα φασιστών, η
    αντιμεταναστευτική υστερία ήταν σταθερή παράμετρος των media, φτάνοντας στο
    σημείο να δικαιολογούν ακόμα και τη δολοφονία αλβανού μετανάστη επειδή έκλεψε ένα καρπούζι).
    Σταδιακά αρχίζουν να προστίθενται στους βαλκάνιους μετανάστες φυγάδες από χώρες πιο μακρυνές, αρχικά Κούρδοι από την Τουρκία και το Ιράκ, οι οποίοι δημιουργούν στην Πάτρα τους πρώτους καταυλισμούς μεταναστών χωρίς χαρτιά που προσπαθούν να περάσουν στην Ιταλία: το 1996 κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό και το 1998 κοντά στο λιμάνι, στην Αγυιά.
    Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η αλλαγή της κατάστασης των πολιτικών
    προσφύγων από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, κυρίως μετά τη σύλληψη του Οτσαλάν (Φεβρουάριος 1999). Το Νοέμβρη του 2001 οι υπουργοί εξωτερικών Γ. Παπανδρέου και Ι. Τζεμ υπογράφουν μια συμφωνία επαναπροώθησης μεταναστών στην Τουρκία με αντάλλαγμα την αλλαγή της στάσης του ελληνικού κράτους απέναντι στους τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες. Έχει προηγηθεί η επίθεση στους δίδυμους πύργους - η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κρίνεται διεθνώς ως ασήμαντη, απέναντι στο ύψιστο θέμα της ≪ασφάλειας≫.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ---συνέχεια---
    2) Η περίοδος του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» και της «ισχυρής
    Ελλάδας»
    Η ≪εκστρατεία ενάντια στην τρομοκρατία≫ δημιουργεί νέους πολέμους και νέες μαζικές εισροές μεταναστών. Συγχρόνως, το ιδεολόγημα της ασφάλειας μετατρέπει την αντιμετώπιση της εισόδου μεταναστών χωρίς χαρτιά σε ζήτημα ανάλογο της
    αντιμετώπισης της ≪απειλής από τη διεθνή τρομοκρατία≫. Η Ε.Ε. δρομολογεί ασφυκτικά συστήματα ελέγχου: SIS II (Schengen Information System II), VIS (Visa Information System), EURODAC (βάση δακτυλικών αποτυπωμάτων αιτούντων άσυλο) και FADO (αρχείο φωτογραφιών), ως αναγκαίων μέσων για τον ≪πόλεμο≫ (όπως τον αποκαλούν πλέον) ενάντια στην ≪παράνομη μετανάστευση≫. Προωθείται η κατασκευή κέντρων κράτησης στις χώρες της Μεσογείου και παράλληλα η εξωτερίκευση των συνόρων της Ευρώπης, με χρηματοδότηση για τον ≪πόλεμο ενάντια στη μετανάστευση≫ χωρών εκτός Ε.Ε., όπως η Ουκρανία στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης και οι βορειοαφρικανικές χώρες στα νότια.
    Στις 18 Φεβρουαρίου του 2003 ψηφίζεται η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ και το Μάιο του 2005 ανακοινώνεται η έναρξη λειτουργίας της FRONTEX. Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς συμβαίνει ένα περιστατικό που σοκάρει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και κάνει ακόμα πιο επιτακτική την εξωτερίκευση των συνόρων. Συγκεκριμένα, στις 29 Σεπτέμβρη εκατοντάδες αφρικανοί μετανάστες προσπαθούν να πηδήξουν τους φράχτες που οριοθετούν τους δύο ισπανικούς θύλακες στο Μαρόκο, τις πόλεις Ceuta και Melilla. Πέφτουν νεκροί από πυροβολισμούς 15-20 μετανάστες, πολλοί άλλοι απωθούνται στην έρημο και πεθαίνουν από τη δίψα. Το ισπανικό κράτος χρηματοδοτεί το Μαρόκο ώστε να αναλάβει εκείνο τη ≪διαχείριση των μεταναστών≫. Το παράδειγμα της Ισπανίας ακολουθεί η Ιταλία, η οποία έρχεται σε αντίστοιχες άτυπες συμφωνίες με τη Λιβύη. Αυτές οι συμφωνίες επισημοποιούνται λίγο αργότερα σε συνάντηση των Γκαντάφι και Μπερλουσκόνι, όπου η Ιταλία, ως αντάλλαγμα για τη “διαχείριση” των μεταναστών≫ από τον Γκαντάφι δεσμεύεται να παραχωρήσει στη Λιβύη 5 δισεκατομμύρια δολλάρια (επισήμως ως αποζημίωση για την αποικιοκρατική κατοχή της Λιβύης από την Ιταλία, 1911-1943).
    Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000-2010, η είσοδος των μεταναστών στην Ε.Ε. μέσω της Ισπανίας και της Ιταλίας περιορίζεται δραματικά και μεταφέρεται στη διέλευση των ελληνοτουρκικών συνόρων.
    Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι χώροι κράτησης μεταναστών στην Ελλάδα ήταν
    πρόχειροι και αυτοσχέδιοι. Μετά τις αποδράσεις (το καλοκαίρι του 2002) εκατοντάδων μεταναστών από χώρους κράτησης στον Έβρο (Βέννα, Σάπες, Ελαφοχώρι), αρχίζει η κατασκευή οργανωμένων κέντρων κράτησης, η οποία ανταποκρίνεται και στις τότε απαιτήσεις της Ε.Ε. Επίσημα κέντρα κράτησης κατασκευάζονται το 2003 στην Παγανή της Λέσβου, το 2006 στη Χίο, το 2007 στο Φυλάκιο στον Έβρο και στη Σάμο. Επιπλέον, συνεχίζουν να λειτουργούν (και πολλαπλασιάζονται) άτυπα κέντρα κράτησης (σε κοντέινερ, παλιές αποθήκες, βιομηχανικά κτήρια, άδεια ξενοδοχεία, στρατώνες, σε κρατητήρια ΑΤ και τμήματα Αλλοδαπών σε ολόκληρη τη χώρα).
    Το 2008 καταγράφονται πάνω από 90 χώροι κράτησης, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Σε αυτούς τους χώρους ≪φιλοξενίας≫, οι μετανάστες εργάτες μάθαιναν μέσα από τη βία των φρουρών τη θέση τους σε αυτή τη χώρα. Η θέση τους όμως σε αυτή τη χώρα είχε αλλάξει μετά τα ≪μεγάλα έργα≫ και τους Ολυμπιακούς του 2004… Για τα αφεντικά πολλοί ήταν πια άχρηστοι - τα έργα είχαν τελειώσει. Και αυτό αφορούσε τους ήδη υπάρχοντες μετανάστες, πόσο μάλλον το νέο μαζικό κύμα που άρχισε να φτάνει στην Ελλάδα αφού έκλεισαν τα περάσματα από την Ισπανία και την Ιταλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ---συνέχεια---
    Το 2005 ψηφίζεται ο νόμος 3386 για τη διαχείριση της μετανάστευσης, ο οποίος
    προβλέπει τη σύνταξη μιας ετήσιας έκθεσης σχετικά με τις ανάγκες της εγχώριας
    αγοράς. Βάσει αυτής της έκθεσης θα καθοριζόταν στο εξής ο ανώτατος αριθμός αδειών διαμονής και εργασίας (που πλέον ενοποιούνται σε ενιαίο έγγραφο). Οι υπόλοιποι περισσεύουν. Η αντιμετώπιση των μεταναστών ως πλεονάσματος καταδεικνύεται από τον πολλαπλασιασμό των δυσκολιών που τους δημιουργεί ο νέος νόμος: αύξηση των παραβόλων και της γραφειοκρατίας, αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για χορήγηση καθεστώτος επί μακρόν διαμένοντος.
    Οι μετανάστες, από απαγορευμένοι εργάτες αρχίζουν να αποκτούν μια νέα διάσταση:
    άνθρωποι-σκουπίδια. Ο τρόπος αντιμετώπισης των ανθρώπων-σκουπιδιών είχε
    υποδειχθεί ήδη αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς -- και αφορούσε τόσο τους παλιότερους όσο και τους νεοφερμένους. Στις 5 Σεπτέμβρη 2004, μετά την ποδοσφαιρική νίκη της εθνικής ομάδας της Αλβανίας επί της αντίστοιχης ελληνικής, ξεσπά ένα πανελλαδικό πογκρόμ, με νεκρούς και τραυματίες Αλβανούς μετανάστες. Λίγο αργότερα, το Δεκέμβρη του 2004, μαθαίνουμε τον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης των Αφγανώνπροσφύγων: στο πλαίσιο μιας “άτυπης” αναζήτησης ενός Αφγανού, που απέδρασε κατά την προσαγωγή του στο Δικαστήριο, ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό με αλλεπάλληλες επιδρομές σε σπίτια όπου διέμεναν Αφγανοί, ξυλοκοπώντας αδιακρίτως τους ενοίκους (ακόμα και ανήλικους) με σκοπό να αποσπάσουν πληροφορίες για τον εντοπισμό του φυγά. Επιπλέον, προσήγαγαν για τον ίδιο σκοπό δύο Αφγανούς στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, όπου τους βασάνισαν συστηματικά.
    Στο πλαίσιο της δημιουργίας των ανθρώπων-σκουπιδιών, τα κέντρα κράτησης
    κρατούνται στο σκοτάδι της δημοσιότητας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους θανάτους στα σύνορα: το 2007 υπήρχαν 280 νεκροί μετανάστες στο Αιγαίο ενώ η έκθεση ProAsyl τεκμηρίωνε τα συστηματικά βασανιστήρια μεταναστών από λιμενικούς, αλλά ουδείς ασχολήθη.
    Η διαχείριση των απορριμάτων είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρος οικονομικά. Η
    εκμετάλλευση χτυπάει κόκκινο: Ξεκινά από την όξυνση της παραδοσιακής χρήσης των στρατοπέδων ως αποθηκών εργατικού δυναμικού (π.χ. στη Σάμο, λίγο μετά την απεργία πείνας στο ≪νέο-πρότυπο≫ κέντρο κράτησης το Σεπτέμβρη του 2008, τα ντόπια ≪μικρά≫ αφεντικά καταφέρνουν να τους επιτρέπεται να διαλέγουν κάθε πρωί όσους από τους κρατούμενους ≪θέλουν≫ σκληρή δουλειά, κυρίως στις ελιές, με την υποχρέωση να τους γυρίζουν πίσω το βράδυ, πράξη που εμφανίζεται ως ≪ανθρωπιστική≫ - και επικερδής, αφού πληρώνονται 15 ευρώ μεροκάματο αντί για τα 50-60 που έπαιρναν οι Αλβανοί). Η εκμετάλλευση συνεχίζεται με την πλήρη εξάρτηση των μεταναστών από τα κυκλώματα που υπόσχονται το πέρασμα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έναντι αδρής αμοιβής, σε έκταση που μπορούμε να μιλάμε για τη δημιουργία ενός (παρά)κράτους-δουλέμπορου. Το 2008, τα 3/4 όσων διασχίζουν τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. το κάνουν από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μένουν στην Ελλάδα: το εμπόρευμα ≪μετανάστης≫ αποκτά τεράστια προστιθέμενη αξία λόγω της παρανομίας και τα δουλεμπορικά κυκλώματα θησαυρίζουν. Η εγκληματική διάσταση της εκμετάλλευσης γιγαντώνει διάφορες μορφές εγκληματικότητας: απαγωγές μεταναστών από διακινητές και κράτησή τους για καταβολή λύτρων μέχρι να πεθάνουν από ασιτία, εξαφάνιση ανηλίκων, εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, trafficking και πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών. Είναι βέβαια μια μορφή εγκληματικότητας που δεν βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας, αφού θύματά της είναι οι μετανάστες και οι μετανάστριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ---συνέχεια---
    Στην Αθήνα επιπλέον εφαρμόστηκε μια διαδικασία δημιουργίας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Ολόκληρες γειτονιές μετατράπηκαν σε ζώνες ≪ανθρωπιστικής κρίσης≫, όπου άρχισαν να αναπτύσσονται οι φασίστες, ακόμα και στρέφοντας παλιούς μετανάστες ενάντια στους πρόσφυγες των πολέμων της ≪νέας τάξης≫ και της ≪αντιτρομοκρατίας≫.
    Η λεηλασία της ζωής των μεταναστών δεν αποσκοπούσε πια (ή όχι μόνον) στην
    εκμετάλλευση φτηνού εργατικού δυναμικού αλλά στην κατασκευή ανθρώπων-σκουπιδιών με στόχο την εκμετάλλευσή τους με όρους βιοπολιτικής και τη
    συνολική υποτίμηση της ζωής. Οι άνθρωποι-σκουπίδια γίνονται η κότα που κάνει τα
    χρυσά αυγά (και τις χρυσές αυγές).
    Η ευρωπαϊκή νομοθεσία (την οποία συχνά επικαλούνται ΜΚΟ και αριστεροί) δίνει τη
    νόμιμη κάλυψη για την επέκταση του ελέγχου μέσω των κέντρων κράτησης. Το
    Δεκέμβρη του 2008 ψηφίζεται η διαβόητη ≪ντιρεκτίβα του αίσχους≫, σύμφωνα με την οποία τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. μπορούν να κρατούν τους προς απέλαση μετανάστες μέχρι και 18 μήνες (στην Ελλάδα τότε ο μέγιστος -νόμιμος- χρόνος κράτησης ήταν 3μήνες).

    3) Η περίοδος της αντιεξέγερσης και της «καπιταλιστικής κρίσης»
    Η αντιεξέγερση που ακολούθησε το Δεκέμβρη του 2008 υλοποιήθηκε μέσω της επίθεσης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, η οποία ξεκίνησε την άνοιξη του 2009. Οι μέχρι τότε ≪αόρατοι≫ έγιναν ξαφνικά υπέρμετρα ορατοί και υποδείχθηκαν ως η μεγαλύτερη απειλή. Τα γεγονότα στο παλιό Εφετείο στην Αθήνα (όπου φασίστες και δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν από κοινού) και οι συνομιλίες του τότε υπουργού δημόσιας τάξης με επικεφαλής των ≪επιτροπών κατοίκων≫, καθιστούσαν απολύτως σαφές τι θα επακολουθούσε. Ο Άγιος Παντελεήμονας έγινε φυτώριο για την κατασκευή τόσο του εσωτερικού εχθρού όσο και των ταγμάτων εφόδου. Οι φασιστικές ομάδες κρούσης γεννήθηκαν από τα σπλάχνα του πλέγματος μαφιόζικης εκμετάλλευσης και κυκλωμάτων διακίνησης, το οποίο τα προηγούμενα χρόνια δημιουργούνταν και συντηρούνταν από το καθεστώς παρανομίας. Οι μετανάστες εγκληματοποιήθηκαν και θυματοποιήθηκαν ταυτοχρόνως, δηλαδή τους αφαιρέθηκε η ανθρώπινη υπόσταση. Μετατράπηκαν σε εργαλείο, σε πρόβλημα, το οποίο μας παρουσιάστηκε πακέτο με τη λύση του. Η κυριαρχία είχε αποφασίσει να αποκαταστήσει την εξουσία της μέσω της δημόσιας εξαγγελίας καθεστώτος εξαίρεσης. Το καλοκαίρι του 2009 εξαγγέλεται για πρώτη φορά η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η κατασκευή τους θα ανακοπεί με το σύντομης διάρκειας προσωπείο ≪ανθρωπισμού και εκσυγχρονισμού≫ της κυβέρνησης
    Παπανδρέου: κλείσιμο της Παγανής, νόμος για την ιθαγένεια κλπ.
    Το 2010 ξεκινά η επίθεση του κεφαλαίου, στο όνομα της κρίσης. Η μέθοδος που
    χρησιμοποιήθηκε για την απόκρουση του κοινωνικού κινήματος του Δεκέμβρη του 2008 θα εφαρμοστεί τώρα για την επιβολή της οργανωμένης οικονομικής κατά της
    υποτίμησης της εργασίας και της απαξίωσης της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ---συνέχεια--
    Η κατασκευή αποδιοπομπαίων
    τράγων είναι ένα τέχνασμα τόσο παλιό όσο και η εξουσία. Όταν η εξουσία δεν μπορεί να μοιράσει όνειρα, σκορπίζει εφιάλτες. Στις 8 Μαρτίου 2012 ο Χρυσοχοΐδης ανακοινώνει την τερατώδη εξαγγελία της δημιουργίας 30 στρατοπέδων συγκέντρωσης για την κράτηση 30.000 μεταναστών και στις 29 Μαρτίου ο Σαμαράς εκδίδει ένα πολεμικό ανακοινωθέν, σύμφωνα με το οποίο ≪θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας≫ (από τους μετανάστες). Στις 4 Αυγούστου 2012, επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1936 και παραδοσιακή ημέρα γιορτής για την ακροδεξιά, ο Δένδιας ανακοινώνει την έναρξη της αστυνομικής επιχείρισης ≪Ξένιος Ζευς≫, χρησιμοποιώντας, με μια αρρωστημένη αίσθηση χιούμορ, το όνομα του θεού που στην αρχαία Ελλάδα προστάτευε τους ξένους. Μέσα σε λίγους μήνες γίνονται (κυρίως στην Αθήνα) 77.526 προσαγωγές μεταναστών, 4.435 από
    τους οποίους βρίσκονται χωρίς χαρτιά και συλλαμβάνονται. Σήμερα, 1,5 χρόνο μετά,
    εξακολουθούν να κρατούνται, σε μια δεκαριά κέντρα κράτησης που δημιουργήθηκαν σε πρώην στρατόπεδα και σε εγκαταστάσεις της αστυνομίας. Ο αριθμός των μεταναστών που κρατούνται σε αυτά τα άτυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης φτάνει τους 7.000, ενώ άγνωστος αριθμός είναι φυλακισμένος σε κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων.
    Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό το αντιμεταναστευτικό πογκρόμ εξαπολύεται την
    περίοδο όπου μειώνεται ο αριθμός τόσο των ≪νομίμων≫ όσο και των ≪παρανόμων≫ μεταναστών -- κυρίως λόγω της ≪οικονομικής κρίσης≫ και όχι τόσο εξαιτίας της ακροδεξιάς πολιτικής. Σε ό,τι αφορά τους παλιότερους, ≪νόμιμους≫ μετανάστες, ήδη στα τέλη του 2010 140.000 μετανάστες εργάτες είχαν εκπέσει της νομιμότητας λόγω αδυναμίας ανανέωσης της άδειας παραμονής. Ο νέος ≪κώδικας για τη μετανάστευση≫ που ανακοινώθηκε πρόσφατα προτείνει στους μέχρι πρόσφατα ≪νόμιμους≫ να επιλέξουν μεταξύ της μετατροπής τους σε ≪παρανόμους≫ και της ≪νόμιμης≫ μετάβασής τους σε άλλες χώρες της Ε.Ε. για αναζήτηση εργασίας (μια ρύθμιση που αφορά μέχρι και 400.000 μετανάστες).
    Σε ό,τι αφορά τους ≪παράνομους≫, ο αριθμός των μεταναστών χωρίς χαρτιά που
    συνελήφθησαν στην ελληνική επικράτεια παρουσίαζε ήδη ραγδαία μείωση πριν από την επιχείρηση ≪Ξένιος Ζευς≫ στην Αθήνα και την επιχείρηση ≪Ασπίδα≫ στον Έβρο: από 146.337 το 2008 μειώθηκαν σε 76.878 το 2012. Αυτός ο αριθμός δεν αποτυπώνει τον αριθμό των εισερχόμενων, καθώς μόνο το 60% αφορά συλλήψεις στα σύνορα.
    Συμπεριλαμβάνει δηλαδή μετανάστες που συλλαμβάνονται ξανά και ξανά στο
    εσωτερικό. Με βάση τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., ο αριθμός των εισερχόμενων μεταναστών χωρίς χαρτιά μειώθηκε από 90.000 το 2010 σε 60-70.000 το 2011 και σε 40-50.000 το 2012. Η συνολική μείωση του αριθμού των χωρίς χαρτιά στην Ελλάδα αποτυπώνεται και από το γεγονός πως το 2013 ο αριθμός όσων πέρασαν από την Ελλάδα προς την κεντρική Ευρώπη μέσω βαλκανικών χωρών ήταν διπλάσιος του αριθμού όσων πέρασαν από την Τουρκία στην Ελλάδα (στατιστικό δελτίο της Frontex δεύτερου τριμήνου 2013).
    Μια δευτερεύουσα παράμετρος της δημιουργίας των στρατοπέδων συγέντρωσης είναι ο οικονομικός κύκλος που ανοίγουν - και η διαπάλη για τον έλεγχό του: απορρόφηση
    κονδυλίων από την Ε.Ε., τόνωση τοπικών οικονομιών, έλεγχος του catering, πρόσληψη επιστημονικά καταρτισμένου υποστηρικτικού προσωπικού (κύρια από ≪ανθρωπιστικές≫ ΜΚΟ), καυγάς για τον αν το σωφρονιστικό προσωπικό θα στελεχωθεί από μπάτσους ή από ιδιωτικές εταιρείες security.
    Ωστόσο η βασική λειτουργία των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι άλλη. Η λειτουργία των κέντρων κράτησης στο παρελθόν αφορούσε κυρίως τη συντήρηση της παρανομοποιημένης εργασίας - στρεφόταν στο εσωτερικό τους, στους έγκλειστους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ---συνέχεια---
    Σήμερα, η δημόσια ανακοινωμένη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης (χωρίς να
    εγκαταλείπουν τον προηγούμενο πειθαρχικό ως προς την εργασία ρόλο τους) στρέφεται κυρίως προς τα έξω: αναγγέλει ένα ανθρωποκυνηγητό. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ορίζουν ποιους πρέπει να φοβάσαι και ποιους να μισείς: να φοβάσαι τους από πάνω, να μισείς τους από κάτω. Το πέρασμα από την παρανομοποίηση της εργασίας στην παρανομοποίηση της ύπαρξης και τέλος στο μαζικό ανθρωποκυνηγητό που εξαγγέλουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η ολοκλήρωση του κύκλου παράνομοι εργάτες - άνθρωποι σκουπίδια - άνθρωποι θηράματα. Μέσω του τελετουργικού ανθρωποκυνηγητού, η εξουσία διαχειρίζεται το χάος, μετατρέποντας τον μοριακό φασισμό που είχε διασπείρει η εμπορευματική / θεαματική κοινωνία σε έναν κατακλυσμό φασιστικών ιδεών και πρακτικών, εξαπλώνοντας το μίσος, την απόγνωση, την αδυναμία, την περιφρόνηση της ζωής. Η εξουσία, μέσω της κατασκευής των αποδιοπομπαίων τράγων και του φασιστικού ξόανου, κατάφερε να επιβάλει το δόγμα του σοκ, την υποβάθμιση κατά 40% του βιοτικού επιπέδου και τη βίαιη υποτίμηση της εργασίας και της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ---συνέχεια---
    Μια υποσημείωση για την «ελληνική ριζοσπαστική αριστερά»
    Η θεσμική αριστερά ανακαλύπτει την ≪ανθρωπιστική≫ αντίδραση στην ≪όξυνση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής≫ ως μια μορφή ανώδυνης αντιπολίτευσης. Και το κάνει αυτό αφού για χρόνια τσαλαβουτούσε στην αβλαβή ≪πολυπολιτισμικότητα≫ και επιδιδόταν στο ξεκοκάλισμα ευρωπαϊκών κονδυλίων από φίλα προσκείμενες ΜΚΟ και την κατασκευή στελεχών ≪επαγγελματικού αντιρατσισμού≫.
    Αυτή η ≪αντιπολίτευση≫ έρχεται ως συνέχεια της χυδαίας στάσης της θεσμικής
    αριστεράς απέναντι στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών το χειμώνα του 2011 και του αποκλεισμού των μεταναστών από το ≪κίνημα των πλατειών≫ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Η αριστερά σήμερα:
    • Συνεχίζει να αναμασά τη φιλολογία περί συνθήκης Δουβλίνου ΙΙ, παρόλο που η
    εφαρμογή της για την Ελλάδα έχει ανασταλεί ήδη από το χειμώνα του 2010-2011,
    σε βαθμό μάλιστα που το Γενάρη του 2011 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων
    Δικαιωμάτων καταδίκασε το Βέλγιο γιατί επέστρεψε πρόσφυγα στην Ελλάδα
    ≪παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματά του≫ με το να τον αποστείλει σε μια
    χώρα ≪όπου έχει καταρρεύσει το σύστημα ασύλου≫.
    • Με τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι ανακαλύπτει ξαφνικά την κατάσταση στο Αιγαίο (η οποία έχει καταγγελθεί διεθνώς από το 2007).
    • Ανακαλύπτει (με καθυστέρηση 10-15 χρόνων) τις βάρβαρες συνθήκες στα κέντρα
    κράτησης, χωρίς να κάνει καμμία αναφορά στη λειτουργία τους ως αποθηκών
    εργατικού δυναμικού και στον πειθαρχικό συμβολισμό της χρήσης τους ως στρατοπέδων συγκέντρωσης.
    Ουσιαστικά η αριστερά μιλά για μια ανθρωπιστική διαχείριση των μεταναστευτικών
    ροών στο πλαίσιο της εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι προτάσεις της ≪ριζοσπαστικής αριστεράς≫ δεν διαφέρουν από εκείνες των μπάτσων: Στις 18 Δεκέμβρη 2013, στη 12η Εθνική Στρογγυλή Τράπεζα κατά των Διακρίσεων, ο πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ (συνδικαλιστικού οργάνου των μπάτσων), υποστήριξε ότι ≪η Ευρώπη ανέκαθεν βοηθούσε, αλλά εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα πλήρους αξιοποίησης αυτής της βοήθειας, τώρα όμως η χώρα πρέπει να αξιοποιήσει στο έπακρον τα περίπου 230.000.000 ευρώ που της προσφέρονται. Θα ήταν ευχής έργον αυτά τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή σύγχρονων εγκαταστάσεων φιλοξενίας, με διαχωρισμό ποινικών και μη νόμιμων μεταναστών, σταθερό αυλισμό, φυσικό φωτισμό, σίτιση και τακτικό ιατρικό έλεγχο (…) μέσα στο [σημερινό] απαράδεκτο καθεστώς, δεν τηρούνται οι κανονισμοί υγιεινής και ασφάλειας, υπάρχει ο κίνδυνος αποδράσεων και εξεγέρσεων, ενώ παρουσιάζονται και αυθαίρετες καταδικαστέες αστυνομικές συμπεριφορές. Τα παραπάνω όμως φαντάζουν δεδομένα όταν η ίδια η πολιτεία στοιβάζει ανθρώπινες ψυχές σε ακατάλληλους χώρους και μάλιστα επί μακρόν, χωρίς να τηρούνται τα στοιχειώδη. Θα ήταν ίσως χρήσιμο να ξεκινήσει μια προσπάθεια καταγραφής των
    διαθέσεων και των αιτημάτων των χιλιάδων αλλοδαπών που ήδη κρατούνται στα
    κέντρα κράτησης. Να γίνει δηλαδή μια έρευνα, ώστε να δούμε πράγματι πόσοι από
    αυτούς, για ποιούς λόγους και πού θα ήθελαν να ζήσουν. Και αντί ο στόχος να είναι ο
    πειθαναγκασμός τους προς επιστροφή στη χώρα τους, να διευκολυνθούν να βρουν μια καλύτερη ευκαιρία σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου ίσως διαβιούν ήδη άλλα μέλη των οικογενειών τους≫. Μιας και για δεκαετίες οι μπάτσοι ήταν οι κύριοι διαχειριστές του ≪μεταναστευτικού≫, ξέρουν καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι από τις αρχές του 2014 ο κανονισμός ≪Δουβλίνο ΙΙ≫ έχει ήδη αντικατασταθεί από νέο (Δουβλίνο ΙΙΙ), ο οποίος προβλέπει τη δυνατότητα των κρατών να μην προωθούν αιτούντες άσυλο σε κράτη που δεν σέβονται στοιχειώδη δικαιώματά τους και, επίσης, τη δυνατότητα οικογενειακής επανένωσης των αιτούντων (δηλαδή αυτή τη στιγμή η Ελλάδα μάλλον στέλνει παρά δέχεται κόσμο εξαιτίας αυτού του κανονισμού).

    Πρόταση-κατακλείδα: για όλους τους λόγους του κόσμου
    Όπως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για τους λόγους για τους οποίους
    πρέπει να πολεμάμε τον φασισμό, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αγωνιζόμαστε ενάντια στα στρατόπεδα
    συγκέντρωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή