«Είσαι υπερβολικός». «Είσαι ακραίος». «Είσαι μηδενιστής».
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, ίσως και κάπως αστείο, πώς στην εποχή των αναίτιων σκοτωμών σε ένα τυχαίο πεζόδρομο, των βομβαρδισμών νοσοκομείων και σχολείων, των πολιτικών ανισότητας, πείνας και εξαθλίωσης, των μεταγραφών ποδοσφαιριστών 200 εκατομμυρίων, της ανεργίας του 30-40-50%, χρησιμοποιούνται ακόμα οι παραπάνω εκφράσεις-συνθήματα σαν αντεπιχειρήματα (;).
Αν, για παράδειγμα, σ' ένα κοινό, με συνομιλητές διάφορων προφίλ, τραπέζι μιλήσεις για εκφυλισμό του ανθρώπινου ψυχισμού από τα κοινωνικά δίκτυα και τα smartphone, αν και μόνο υπονοήσεις μια ιδέα για μια εποχή χωρίς κόμματα, χωρίς κράτη, χωρίς σύνορα, χωρίς χρήματα, αν και μόνο μιλήσεις για σχέσεις αγάπης και όχι φαινομενοϋλιστικής συναλλαγής, αν απλά αγνοείς ακυρωτικά, χωρίς θετική ή αρνητική χροιά, φέρνοντάς τον ουσιαστικά σε σχέση ισότητας με σένα, έναν ολυμπιονίκη, έναν αγαπητό «διάσημο», οι πιστοί μαχητές της μετριοπάθειας και του «think +» θα βροντοφωνάξουν «είσαι υπερβολικός, ακραίος, μηδενιστής!».
Θα ήθελα, λοιπόν, να μιλήσω για το μηδέν, ξεκινώντας από την παραδοχή πως δίνω ένα κομμάτι δίκιο σε όλους αυτούς που φωνάζουν «μηδενιστής», σαν να πρόκειται να σου φορτώσουν το αισχρότερο των μιασμάτων.
Αντιλαμβάνομαι πως, στη λογική του «μηδέν-ένα» και του «άσπρο-μαύρο», κατανοούν μόνο τη μετρική ιδιότητα του μηδενός, γνωρίζουν δηλαδή μόνο το ένα τρίτο των ιδιοτήτων της «μηδενικής συνισταμένης». Η ζωή, όμως, δεν είναι μονόμετρο μέγεθος, διέπεται από άπειρες δυνάμεις.
Κάθε άνθρωπος δέχεται και ασκεί τέτοιες. Κι όπως μας διδάσκει η Φυσική μια δύναμη είναι διανυσματικό μέγεθος. Έχει φορά, έχει διεύθυνση, έχει μέτρο. Έτσι, όλες οι δυνάμεις με αρχή ή πέρας έναν άνθρωπο μπορούν να συγκεντρωθούν σε μια συνισταμένη και όταν αυτή η συνισταμένη είναι μηδενική τότε το υπό συζήτηση σώμα, ο άνθρωπος δηλαδή, βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας. Ψυχολογικής, πνευματικής, υπαρξιακής, πολιτικής;
Εξαρτάται σε ποιο πεδίο αφορά η εκάστοτε ανάλυση των όποιων δυνάμεων.
Συνεπώς, για να μιλήσω και με ένα παράδειγμα, όταν ο Χ αθλητής αμοίβεται με 20 εκατομμύρια ευρώ το έτος κι εγώ, η Μαρία, ο Γιάννης, η Πόπη κι ο Σπύρος παίρνουμε 700 ευρώ ανά μήνα για οκτάωρη δουλειά, τότε αυτή η πληροφορία ασκεί μια δύναμη σε μένα, στη Μαρία, στο Γιάννη, στην Πόπη, στο Σπύρο (κι όχι επειδή θα θέλαμε να αμοιβόμαστε με 20 εκατομμύρια το έτος, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Μια δύναμη που έχει τέτοια φορά ώστε να τείνει προς την εκτροπή μας από το σημείο ισορροπίας μας. Λέγοντας, λοιπόν, σ' ένα τραπέζι, πως αυτό τον αθλητή τον ακυρώνω, με τη σκέψη μου, με τη στάση μου, με την αδιαφορία μου, ασκώ μια δεύτερη, ελπίζοντας αντίθετη, δύναμη, με σκοπό να εξουδετερώσω αυτή που δέχτηκα, στέλνοντας τη συνισταμένη τους στο μηδέν και διασφαλίζοντας το σημείο ισορροπίας μου.
Και ναι, είμαι μηδενιστής.
Ορίζεται, επομένως, μια θεωρία, που θα μπορούσε να την ονομάσει κανείς «διανυσματικό μηδενισμό», και μια συνεπακόλουθη κατάσταση που θα έλεγα πως τείνει προς την ελευθερία. Ελευθερία, άλλωστε, δεν είναι η ακύρωση-εκμηδένιση όσων δυνάμεων επιχειρούν να μας εκτρέψουν από το σημείο ισορροπίας μας; Είναι αδύνατο να μη δέχεται κάποιος δυνάμεις.
Ακόμα και σ' ένα βουνό δεν μπορεί να τις αποφύγει, έστω κι αν σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για φυσικές δυνάμεις, διανοητικές κτλ. Ελευθερία, οπότε, νομίζω δεν είναι να μη δέχεσαι δυνάμεις, αλλά να αναγνωρίζεις αυτές τις δυνάμεις και να τις καθιστάς ανίσχυρες σε σχέση με το δικό σου σημείο ισορροπίας.
Ελευθερία είναι να μην κουνιέσαι από το σημείο ισορροπίας σου, που δεν είναι άλλο από τον πραγματικό σου εαυτό, όσα τίμια και με συνέπεια είσαι ή, μάλλον, θα ήθελες/όφειλες να είσαι.
Αντίστοιχα, όντας σε αυτό το σημείο, όταν δεν υπάρχει πλεόνασμα δυνάμεων, από ή προς εσένα, δεν ασκείς σε άλλους ανωφελείς δυνάμεις και δε βάλλεις στο ελάχιστο το δικό τους σημείο ισορροπίας. Η μόνη δύναμη που μένει είναι αυτή του πυρήνα σου, που μοιραία θα έλξει ή θα απωθήσει άλλους ανθρώπους, που τελικά θα οδηγήσει σε μια γενικότερη διαρκώς κινούμενη-μεταλλασσόμενη αρμονία, όπως συμβαίνει με τα ουράνια σώματα του σύμπαντος.
Θα βρεις, έτσι, το δικό σου ηλιακό σύστημα, αυτό που σου ταιριάζει, αυτό που σου προσφέρει τις βέλτιστες συνθήκες να γίνεις αυτό που είσαι.
Ένας πλανήτης γεμάτος ζωή;
Ένας κόκκινος πλανήτης;
Ένας πλανήτης με κύκλο νερού ή μεθανίου; Οτιδήποτε.
Το σημείο ισορροπίας σου είναι η μοναδική δίοδος προς το άπειρο, της φάσης εκείνης, θεωρώ, όπου το θέλω συμβαδίζει με το πράττω. Είναι το πιο κοντινό του σημείο.
Το μηδέν δεν είναι άκρο, δεν είναι υπερβολή. Είναι κέντρο.
Κι ο (διανυσμαντικός) μηδενισμός δεν είναι μίασμα, αλλά απάντηση και ανάγκη.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, ίσως και κάπως αστείο, πώς στην εποχή των αναίτιων σκοτωμών σε ένα τυχαίο πεζόδρομο, των βομβαρδισμών νοσοκομείων και σχολείων, των πολιτικών ανισότητας, πείνας και εξαθλίωσης, των μεταγραφών ποδοσφαιριστών 200 εκατομμυρίων, της ανεργίας του 30-40-50%, χρησιμοποιούνται ακόμα οι παραπάνω εκφράσεις-συνθήματα σαν αντεπιχειρήματα (;).
Αν, για παράδειγμα, σ' ένα κοινό, με συνομιλητές διάφορων προφίλ, τραπέζι μιλήσεις για εκφυλισμό του ανθρώπινου ψυχισμού από τα κοινωνικά δίκτυα και τα smartphone, αν και μόνο υπονοήσεις μια ιδέα για μια εποχή χωρίς κόμματα, χωρίς κράτη, χωρίς σύνορα, χωρίς χρήματα, αν και μόνο μιλήσεις για σχέσεις αγάπης και όχι φαινομενοϋλιστικής συναλλαγής, αν απλά αγνοείς ακυρωτικά, χωρίς θετική ή αρνητική χροιά, φέρνοντάς τον ουσιαστικά σε σχέση ισότητας με σένα, έναν ολυμπιονίκη, έναν αγαπητό «διάσημο», οι πιστοί μαχητές της μετριοπάθειας και του «think +» θα βροντοφωνάξουν «είσαι υπερβολικός, ακραίος, μηδενιστής!».
Θα ήθελα, λοιπόν, να μιλήσω για το μηδέν, ξεκινώντας από την παραδοχή πως δίνω ένα κομμάτι δίκιο σε όλους αυτούς που φωνάζουν «μηδενιστής», σαν να πρόκειται να σου φορτώσουν το αισχρότερο των μιασμάτων.
Αντιλαμβάνομαι πως, στη λογική του «μηδέν-ένα» και του «άσπρο-μαύρο», κατανοούν μόνο τη μετρική ιδιότητα του μηδενός, γνωρίζουν δηλαδή μόνο το ένα τρίτο των ιδιοτήτων της «μηδενικής συνισταμένης». Η ζωή, όμως, δεν είναι μονόμετρο μέγεθος, διέπεται από άπειρες δυνάμεις.
Κάθε άνθρωπος δέχεται και ασκεί τέτοιες. Κι όπως μας διδάσκει η Φυσική μια δύναμη είναι διανυσματικό μέγεθος. Έχει φορά, έχει διεύθυνση, έχει μέτρο. Έτσι, όλες οι δυνάμεις με αρχή ή πέρας έναν άνθρωπο μπορούν να συγκεντρωθούν σε μια συνισταμένη και όταν αυτή η συνισταμένη είναι μηδενική τότε το υπό συζήτηση σώμα, ο άνθρωπος δηλαδή, βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας. Ψυχολογικής, πνευματικής, υπαρξιακής, πολιτικής;
Εξαρτάται σε ποιο πεδίο αφορά η εκάστοτε ανάλυση των όποιων δυνάμεων.
Συνεπώς, για να μιλήσω και με ένα παράδειγμα, όταν ο Χ αθλητής αμοίβεται με 20 εκατομμύρια ευρώ το έτος κι εγώ, η Μαρία, ο Γιάννης, η Πόπη κι ο Σπύρος παίρνουμε 700 ευρώ ανά μήνα για οκτάωρη δουλειά, τότε αυτή η πληροφορία ασκεί μια δύναμη σε μένα, στη Μαρία, στο Γιάννη, στην Πόπη, στο Σπύρο (κι όχι επειδή θα θέλαμε να αμοιβόμαστε με 20 εκατομμύρια το έτος, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Μια δύναμη που έχει τέτοια φορά ώστε να τείνει προς την εκτροπή μας από το σημείο ισορροπίας μας. Λέγοντας, λοιπόν, σ' ένα τραπέζι, πως αυτό τον αθλητή τον ακυρώνω, με τη σκέψη μου, με τη στάση μου, με την αδιαφορία μου, ασκώ μια δεύτερη, ελπίζοντας αντίθετη, δύναμη, με σκοπό να εξουδετερώσω αυτή που δέχτηκα, στέλνοντας τη συνισταμένη τους στο μηδέν και διασφαλίζοντας το σημείο ισορροπίας μου.
Και ναι, είμαι μηδενιστής.
Ορίζεται, επομένως, μια θεωρία, που θα μπορούσε να την ονομάσει κανείς «διανυσματικό μηδενισμό», και μια συνεπακόλουθη κατάσταση που θα έλεγα πως τείνει προς την ελευθερία. Ελευθερία, άλλωστε, δεν είναι η ακύρωση-εκμηδένιση όσων δυνάμεων επιχειρούν να μας εκτρέψουν από το σημείο ισορροπίας μας; Είναι αδύνατο να μη δέχεται κάποιος δυνάμεις.
Ακόμα και σ' ένα βουνό δεν μπορεί να τις αποφύγει, έστω κι αν σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για φυσικές δυνάμεις, διανοητικές κτλ. Ελευθερία, οπότε, νομίζω δεν είναι να μη δέχεσαι δυνάμεις, αλλά να αναγνωρίζεις αυτές τις δυνάμεις και να τις καθιστάς ανίσχυρες σε σχέση με το δικό σου σημείο ισορροπίας.
Ελευθερία είναι να μην κουνιέσαι από το σημείο ισορροπίας σου, που δεν είναι άλλο από τον πραγματικό σου εαυτό, όσα τίμια και με συνέπεια είσαι ή, μάλλον, θα ήθελες/όφειλες να είσαι.
Αντίστοιχα, όντας σε αυτό το σημείο, όταν δεν υπάρχει πλεόνασμα δυνάμεων, από ή προς εσένα, δεν ασκείς σε άλλους ανωφελείς δυνάμεις και δε βάλλεις στο ελάχιστο το δικό τους σημείο ισορροπίας. Η μόνη δύναμη που μένει είναι αυτή του πυρήνα σου, που μοιραία θα έλξει ή θα απωθήσει άλλους ανθρώπους, που τελικά θα οδηγήσει σε μια γενικότερη διαρκώς κινούμενη-μεταλλασσόμενη αρμονία, όπως συμβαίνει με τα ουράνια σώματα του σύμπαντος.
Θα βρεις, έτσι, το δικό σου ηλιακό σύστημα, αυτό που σου ταιριάζει, αυτό που σου προσφέρει τις βέλτιστες συνθήκες να γίνεις αυτό που είσαι.
Ένας πλανήτης γεμάτος ζωή;
Ένας κόκκινος πλανήτης;
Ένας πλανήτης με κύκλο νερού ή μεθανίου; Οτιδήποτε.
Το σημείο ισορροπίας σου είναι η μοναδική δίοδος προς το άπειρο, της φάσης εκείνης, θεωρώ, όπου το θέλω συμβαδίζει με το πράττω. Είναι το πιο κοντινό του σημείο.
Το μηδέν δεν είναι άκρο, δεν είναι υπερβολή. Είναι κέντρο.
Κι ο (διανυσμαντικός) μηδενισμός δεν είναι μίασμα, αλλά απάντηση και ανάγκη.
