Απαραίτητη επανάληψη προλόγου από την ανάρτηση με τίτλο (Θραύσματα Μιας Αξέχαστης Πατρίδας) που δημοσιεύθηκε στο blog στις 19 Απριλίου 2021:
Πρόλογος:
"Νομίζω ότι αρκετά νωρίς (15-16 ετών) άρχισα να αναρωτιέμαι για αυτό που στο σχολείο μάς μάθαιναν ως "πατρίδα".
Η πατρίδα είναι σίγουρα
μια επιβαλλόμενη από άλλους αφαίρεση, αλλά για ΄μένα (φυσικά όχι μόνο
για μένα) είναι μια ζώσα πραγματικότητα που ξετυλίγεται μπροστά σου στα
παιδικά και (μετά)εφηβικά χρόνια είτε τον χρόνο που τα βιώνεις είτε
αντιλαμβανόμενος αργότερα τη σημαντικότητά των χρόνων αυτών και των
εμπειριών που κουβαλούν.
Φυσικά, δεν το κατάλαβα αυτό ακριβώς
έτσι τότε.
Αυτό έγινε μετά από χρόνια.
Όμως, σε εκείνη την ηλικία άρχισε μια
αμφισβήτηση που κράτησε χρόνια.
Είμαι σίγουρος ότι όλες και όλοι μας
έχουμε αυτές τις αναμνήσεις, που είναι ισχυρές και όσο μεγαλώνουμε μάλλον
ισχυροποιούνται στο μυαλό μας και συνιστούν μια αθώα, αυθεντική
χρονική περίοδο. Δεν ισχυρίζομαι ότι στα αλήθεια είναι αυθεντική και αθώα, όμως
έτσι την εχω στο μυαλό μου.
Αυτό, μάλλον συμβαίνει γιατί μεγαλώνω
(ενώ δεν θέλω), ενώ τότε ήμουν μικρός και ήθελα να μεγαλώσω.
Οι εμπειρίες, οι μυρωδιές, οι
λέξεις-φράσεις, οι δρόμοι, τα στενά, η χαζομάρα και τα αδιέξοδα αυτών των
χρόνων είναι μάλλον μια σίγουρη πατρίδα.
Τα καταγράφω χρονικά και
θεματικά μάλλον μπερδεμένα.
Τα καταγράφω όπως μου έρχονται στο μυαλό και σίγουρα δεν είναι όλα."
Τέλος Προλόγου
Οι άσκοπες βόλτες στη γειτονιά, Κολιάτσου-Αμερικής-Άγιος Λουκάς και πάλι το ίδιο. Φάνηκε εκ των υστέρων ότι υπήρχε σκοπός: δημιουργήθηκαν ανεξίτηλες (;) αναμνήσεις.
Η πάντα
αξιοπερίεργη Φυλής για πολλούς και διάφορους λόγους.
Το μονό
κασετόφωνο ΑΚΑΙ.
To Μουσικόραμα και το Μεταλουργείο.