Διογένης: " Γιατί Είσαι For The Dick…"

Κάθε πρωί που ξυπνάω νιώθω ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.

Οι μέρες περνούν, τα χρόνια περνούν, μα η αίσθηση φαντάζει το ίδιο πρωτόγνωρη όπως την πρώτη μέρα. 
Σαν να κάνεις κάθε μέρα έρωτα και με διαφορετικό άνθρωπο, κάθε μέρα είναι ευτυχισμένη.
Λάθος. Δεν είναι έτσι απλά κι όχι μόνο ευτυχισμένη, είναι κάτι παραπάνω.

Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω.
Μόνο ποιητής ή ζωγράφος θα μπορούσε να το αποδώσει αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι κι αυτοί θα τα κατάφερναν. Ένα κομμάτι χαρτί με διάσπαρτες φράσεις, ένας καμβάς  με πλούσια χρώματα, ένα φαγητό φτιαγμένο με φαντασία, μια όμορφη γυναίκα κι άλλα τόσα δεν είναι τίποτα μπροστά σε ό,τι νιώθω κάθε πρωί.

Πηγαίνω στη δουλειά, στη ΔΟΥΛΕΙΑ, σε αυτό που ψάχνουν οι άνεργοι και δεν βρίσκουν, σε αυτό για το οποίο μιλούν εκθειαστικά όλοι οι οικονομολόγοι.

Εκεί βρίσκεται το κέντρο του ερωτικού αυτού συναισθήματος.

Στη ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ, όπως λένε πολλοί, και το εννοούν, λέγοντάς το σε κάθε ευκαιρία.

Ακόμα κι αν δεν τους ρωτήσεις για αυτήν, σε ρωτάνε εκείνοι πρώτοι για να είναι σίγουροι πως κι αν ακόμα δεν απαντήσεις εσύ… τουλάχιστον θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν για τη ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ αυτοί.

Θυμίζει λίγο τον φοβερό, πανομοιότυπο διάλογο με τους μεγάλους τότε που πηγαίναμε σχολείο. Προσωπικά, πάντα βαριόμουν την ίδια ερώτηση γιατί περιείχε πάντα την ίδια απάντηση.

"Πώς πάει το σχολείο;". Παύση.

Το σκεφτόμουν αν έπρεπε να απαντήσω στους περίεργους ενήλικες αυτό που πραγματικά άξιζε ως απάντηση: "Πώς να πάει; Δεν πάει".

Άρχισε να "πηγαίνει" από τα μέσα Γυμνασίου και μετά, από τότε που αρχίσαμε να την κοπανάμε και να πηγαίνουμε για καφέ-τσιγάρο, ηλεκτρονικά και διάφορα άλλα.

Μετά από τόσα χρόνια η ερώτηση αυτή είναι από τα λίγα πράγματα που με γυρνούν στην παιδική και εφηβική ηλικία αλλά μόνο για λίγο και πάντα χωρίς νόημα.

Τώρα βέβαια η ερώτηση δεν είναι ακριβώς ίδια. Απευθύνεται με άλλο στυλ, σε άλλο ύφος, κάτι περιμένουν από ’μένα οι ερωτώντες: "Πώς πάει η Δουλειά;". Συνήθως τονίζουν την τελευταία λέξη μήπως τυχόν και δεν την ακούσεις.

Δεν σε ρωτάω δηλαδή πώς πας εσύ, δεν με ενδιαφέρει αν είσαι καλά, γιατί το να είσαι καλά εξαρτάται άμεσα από το αν είναι καλά η δουλειά σου, αν αποδίδει, αν σε καθιστά οικονομικά άνετο, αν σου προσδίδει ευυποληψία. Πού αλλού να αποδειχθεί η αξία κι η υπόληψή σου άλλωστε;

Ρωτάω για τη δουλειά σου σαν να ρωτάω για ‘σένα.

Κι έτσι η δουλειά γίνεται άνθρωπος, φυσικό πρόσωπο, γίνεται εγώ, γίνεται εσύ, γίνεται ο άλλος.

Είμαι σε μια δουλειά που προσφέρει υπηρεσίες, δηλαδή "παράγει" αέρα κοπανιστό: Ψεύτικη Ευγένεια, Ανούσιες "Καλημέρες", "Μάλιστα" και "Ευχαριστούμε Πολύ" ώστε να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των πελατών ή εν ανάγκη και να τη δημιουργούμε ακόμα, τεχνολογία για να τσιμπάμε τα λεφτά τους αποσπώντας τους ψυχή τε και σώματι από τον ανταγωνιστή.

Καπιταλιστικής ποιότητας σχέσεις, σχέσεις αποφλοιωμένες από αυθορμητισμό και πηγαία, ανθρώπινη ευγένεια. Σχέσεις υλικού κέρδους.

Είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ, η ΔΟΥΛΕΙΑ του άνεργου που ψάχνει, είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ.   

Εκεί μέσα ξοδεύω οκτώ ώρες σίγουρα, πολλές φορές και παραπάνω. Δεν συμπεριλαμβάνω τα "οικειοθελώς" χαρισμένα. 

Είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ, τα κτίρια ΜΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ, οι μετοχές είναι ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ, οι ΜΕΤΟΧΟΙ ΜΕ αγαπούν, το ΚΕΡΔΟΣ ΤΟΥΣ είναι και ΔΙΚΟ ΜΟΥ. 

Και νούμερα παντού.

Στους ανελκυστήρες χωράνε δέκα, στα γραφεία θα είμαστε πέντε, ώστε να μην είμαστε στριμωγμένοι αλλά και να μην νιώθουμε ανεξάρτητοι. Το ξέρουν πως δεν είμαστε, το πρόβλημα είναι το ότι κάποια στιγμή μπορεί να νιώσουμε έτσι κι αυτό δεν είναι καλό.

Αλλά ακόμα κι αν νιώσεις έτσι, πάντα θα υπάρχει ο εσωτερικός εταιρικός υπενθυμητής για να σου θυμίζει τη σχέση σου με την εταιρεία: "είσαι εξαρτημένος και ιεραρχημένος. Νιώθεις αυτό που θέλουμε, όταν το θέλουμε. Εντάξει, στον ετήσιο χορό της εταιρείας μπορείς να νιώσεις όπως θες κι η εταιρία ακόμα κι αν "ξεφύγεις" σε καταλαβαίνει και θα σε δικαιολογήσει. Γιατί η εταιρία είναι ζωντανός οργανισμός, είναι φυσικό πρόσωπο κι εσύ είσαι ένα από τα κύτταρα του, δεν είσαι παίξε-γέλασε. Ακόμα κι αν είσαι ορφανός η εταιρεία είναι πλέον η οικογένειά σου".

Και νούμερα παντού.

Ο Ένας και πάντα Μοναδικός σε Δύναμη  Διευθυντής, Μόνος και Βλοσυρός σαν τον αραχτό Θεό στον Επουράνιο Θρόνο του κάνει συναντήσεις με τους Αγγέλους (Προϊσταμένους) και τους Αγίους (Υποδιευθυντές) για να αποφασίσει τα μελλούμενα του σύμπαντος κόσμου (ανταγωνιστική αγορά), ενώ εμείς, οι πολλοί, τον κοιτάμε και σκύβουμε τα κεφάλια μας από φόβο οι περισσότεροι, πολύ λίγοι από σεβασμό, που και στην περίπτωση αυτή είναι καλά κρυμμένος φόβος.

Μάλλον πιστεύουμε πως αν μας κοιτάξει με τα Υπερβατικά Κολλεγιοτραφή, Μεταπτυχιακά του μάτια θα έχει τη δύναμη να μάς πετρώσει.
Σκύβουμε το κεφάλι και προχωρούμε στο διάδρομο. Μόνο αν έχουμε την τύχη και μας κάνει χιούμορ- σχεδόν πάντα κρύο- θα τολμήσουμε να τον κοιτάξουμε κατευθείαν στα μάτια ή τουλάχιστον να καταλάβουμε κάτι από το Αριθμητικό του πρόσωπο, γιατί αυτός γεννάει αριθμούς κατά το δοκούν, σκέφτεται με αριθμούς, σε βλέπει ως ποσοστό ενός αριθμού, ως απόδοση: αν παράγεις εσύ ο ένας, όπως σου λένε οι πολλοί ότι πρέπει, θα μείνει εκείνος στη θέση του κι ίσως ανελιχθεί κιόλας, οπότε σε συμφέρει κι εσένα.
Εμείς οι πενήντα που Διευθύνει ως μαέστρος σε κακόφωνη ορχήστρα πρέπει να προσπαθήσουμε ώστε η ιεραρχία να διατηρηθεί, γιατί αν καταστραφεί το άρχον ιερό θα χαθούμε κι εμείς μαζί, που στην ιερότητα βρισκόμαστε τελευταίοι.

Η Λατρεία του Ανωτέρου είναι η Λατρεία του Κέρδους.

Χωρίς κέρδος δεν κινείται κανείς μας.

Ούτε εμείς ούτε αυτός.

ΤΟΝ Λατρεύουμε όλοι τον ΕΝΑΝ.

Οι συνάδελφοι δεν είναι απλώς αδελφοί, είναι κάτι παραπάνω.

Αν ασχολούνταν με τα προβλήματα του κόσμου όσο ασχολούνται με αυτά της εταιρείας, θα χαλούσε η μαγιά κι αυτό δεν το θέλει κανένας μας. Ο κόσμος τους είναι η εταιρεία, οι αριθμοί της.

Νούμερα ψάχνουν κι αυτοί. Τρεις ώρες μπορούν να δουν το παιδί τους, μία ώρα τη ‘βδομάδα να κάνουν σεξ, όμως οι ώρες για την εταιρεία είναι απεριόριστες.
Ό,τι ζητήσει εκείνη είναι νόμος.

Νόμος δεν είναι δίκιο του εργάτη, αυτά είναι παραμύθια για παιδάκια.

Η Συναδελφική τάξη δεν είναι αυτή των εργατών. Βρίσκονται σε μια αστική κλίμακα, μπορεί να είναι στο Κατώτερο σκαλί, αλλά βλέπουν τον Μεγάλο Διευθυντή στο Ανώτερο και κάνουν ό,τι μπορούν για να τον πλησιάσουν.

Είναι όλοι εν δυνάμει Διευθυντές ή τουλάχιστον Προϊστάμενοι.

Πρέπει να ΤΟΥ αρέσουν.

Είναι η δίοδος τους προς τον ουρανό του Εταιρικού Βασιλείου.

Η Εταιρεία είμαι εγώ κι εσύ. Δεν μπορούμε να την αφήσουμε, δεν πρέπει να την προδώσουμε.

Μέχρι και ψυχολόγους διαθέτουν στην υπηρεσία μας. "Τι πρόβλημα έχεις με τον συνάδελφό σου, μίλα μου σαν να μιλάς στον φίλο σου. Είμαι ειδική, μη φοβάσαι".

Εκείνη κοιτάει το ρολόι κι εγώ δεν ξέρω τί να πω. Δεν είναι φίλη μου, δεν μου φαίνεται και τόσο ειδική, δεν ενδιαφέρεται για μένα. Δεν τη νοιάζει πώς περνάω γενικά. Την ενδιαφέρει αυτό για το οποίο πληρώνεται: Αποδίδω όσο μπορώ ή όχι; Μήπως δημιουργώ μείωση της απόδοσης των συναδέλφων;
Την καταλαβαίνω. Εκείνη κοροϊδεύει εμένα κι εγώ τους πελάτες.

Στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια έχουν μεγάλη πέραση οι εταιρικοί φιλόσοφοι.

Φιλόσοφοι στις εταιρίες.

Μπορεί σε λίγα χρόνια να προσλάβουν και ποιητές, ζωγράφους, μουσικούς, γλύπτες.

Δεν ξέρω αν κάποιοι από αυτούς είναι της Σχολής του Επίκουρου ή του Διογένη για παράδειγμα, αλλά φαντάζομαι μια μέρα να μπαίνω μέσα στο φιλοσοφικό γραφείο της εταιρείας και απέναντι μου να κάθεται ο γερο-Διογένης ο Κυνικός. Τα χάνω κι εκείνος με καθησυχάζει με τον τρόπο του:

Δ: "Κάποτε μπορεί και να ήμουν τέτοιος, που είσαι εσύ τώρα…"

Ε: "Σε ευχαριστώ Διογένη, τα λόγια σου μού δίνουν θάρρος κι ελπίδα".

Όμως εκείνος συνεχίζει απρόσκοπτος, δεν φαίνεται να μού δίνει σημασία.

Δ:"Τέτοιος, όμως, που είμαι εγώ τώρα, ΕΣΥ δεν θα γίνεις ποτέ. Ξέρεις γιατί;"

Ε: "Γιατί δάσκαλε, γιατί;"       

Δ:" Γιατί είσαι For The Dick… "  

Ε: "Μα το ξέρω, λές να μη το ξέρω;"

Δ: "Τράβα τώρα λοιπόν στη Δουλειά τους"